ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΤρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019
ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ κ.α.
Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2019
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΨΥΧΗ: Γιάννης Αντετοκουμπο
Αντετοκουμπο
όπου οι πάντες μιλάνε
και σχολιάζουν,
ο Γιάννης
(ο μεγάλος πρωταγωνιστής
λόγω του τεράστιου ταλέντου του)
κράτησε την ευλογημένη σιωπή.
Μετά από 5 μέρες
έλυσε την σιωπή του λέγοντας:
«Η ευλογία εμφανίζεται
σε πολλές διαφορετικές
μορφές.
Ποτέ μην κάνεις
δεύτερες σκέψεις
για το σχέδιο του Θεού!!!!
(Μας έστειλε την είδηση ένας φίλος του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ")
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟ για τους συνεργάτες του ΚΕ.Δ.Α.Β.
Στον Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας του Αρμενίου πραγματοποιήθηκε, την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου, μία ευχαριστιακή σύναξη των Εθελοντών του «Εσταυρωμένου», ύστερα από πρόσκληση του Προέδρου του Συλλόγου π. Θεοδώρου Μπατάκα. Αφορμή, η έναρξη του εκκλησιαστικού έτους, η γόνιμη ανταλλαγή παρατηρήσεων και σχολίων για την πορεία της Διακονίας και η χάραξη νέων στρατηγικών.
Συνοδοιπόροι, αλλά και φίλοι και πνευματικοί αδελφοί μέσα στον εικοσιπενταετή κοινό δρόμο πόνου και προσφοράς, οι Εθελοντές πιστοποίησαν ότι πορεύονται υπό τη σκέπη της Παναγιάς και ετέλεσαν Παράκληση στη Χάρη της. Μνημόνευσαν δε και τα μέλη που έφυγαν από τη ζωή αυτή και προσευχήθηκαν για την ανάπαυση των ψυχών τους. Στη συνέχεια, μέσα σε ένα κλίμα συγκίνησης και συντροφικότητας, απόλαυσαν στον υπέροχο και δροσερό προαύλιο χώρο του Ναού, τον καφέ και το κέρασμα που ετοίμασαν με περισσή φροντίδα οι κυρίες του Συλλόγου, και ανανέωσαν την υπόσχεση για ενδυνάμωση της πολύπτυχης και πολλαπλώς παραγωγικής Διακονίας.
Ο π. Θεόδωρος τους ευχαρίστησε με τη σειρά του για την αυταπάρνησή τους και την εμπιστοσύνη με την οποία περιβάλλουν το πρόσωπό του, και με πατρική αγάπη έδωσε τις κατευθύνσεις για τη νέα χρονιά. Η απογευματινή αυτή συνάντηση έληξε με τη δέσμευση από όλους για την άμεση επανάληψή της σε έναν άλλον προορισμό, με αντίστοιχα πνευματικά οφέλη.
Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019
Στον Άγιο Γεράσιμο Βόλου η Παναγία Τρικεριώτισσα
Ιδιαίτερη τιμή και ευλογία για τον Βόλο και την Τοπική μας Εκκλησία συνιστά η έλευση και ολιγοήμερη παραμονή στον Ιερό Ναό Αγίου Γερασίμου Βόλου της Ιεράς και Θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας Ευαγγελιστρίας, της Τρικεριώτισσας. Η Ιερά Εικόνα, που φυλάσσεται στην ομώνυμη Ιερά Μονή της νήσου των Τρικέρων, θα αφιχθεί στον Ναό την Παρασκευή 13/9, ενόψει της Ιεράς Πανηγύρεως του Αγίου Γερασίμου και θα παραμείνει προς προσκύνηση, έως την Τρίτη 17/9.
Κατά την διάρκεια της ενταύθα παραμονής της Ιεράς Εικόνος, θα εξελιχθεί πλούσιο λατρευτικό πρόγραμμα, το οποίο έχει ως εξής:
Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου
7.15 μ.μ. Εσπερινός Υψώσεως Τιμίου Σταυρού & Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου (Ύψωσις Τιμίου Σταυρού)
7 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία.
7 μ.μ. Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, μετ’ αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος, χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος & Αλμυρού κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ.
Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου (Αγίου Γερασίμου)
7π.μ. Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Αρχιμ. Δαμασκηνού Κιαμέτη, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως, ο οποίος θα ομιλήσει.
7 μ.μ. Εσπερινός και Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου (Ευφημίας Μεγαλομάρτυρος)
7 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία
7 μ.μ. ΙΕΡΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ
8.30 μ.μ. ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ επί τη μνήμη της Αγίας Σοφίας και των θυγατέρων αυτής, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου
11π.μ. Δέηση - ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ Ιεράς Εικόνας Παναγίας Τρικεριώτισσας
7 μ.μ. Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο
8.30 μ.μ. ΚΑΤΑΛΗΚΤΗΡΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ στο προαύλιο του Ιερού Ναού. Τραγούδι και χορός από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μικρασιατών Ν. Ιωνίας Μαγνησίας «ΤΟ ΕΓΓΛΕΖΟΝΗΣΙ».
Για την προσκύνηση της Ιεράς Εικόνας, ο Ιερός Ναός θα είναι ανοικτός από τις 7 το πρωί έως & τις 9 το βράδυ.
Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2019
"... ΕΧΕΙ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΠΑΙΔΙΑ...
Επίσκοπος Λογγίνος-Πατέρας 400 παιδιών! Μία συνέντευξη που αγγίζει την ψυχή!
Δεν είναι ακαδημαικός,ούτε εφευρέτης,ούτε εξωγήινος.Είναι εθνικός ήρωας στην Ουκρανία παρότι είναι Ρουμάνος.Γιατί;Επειδή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είναι 50 ετών και έχει 400 παιδιά.Τα 33 από αυτά τα έχει υιοθετήσει,ενώ έχει την κηδεμονία των υπόλοιπων.Τα μεγαλώνει σε δύο μοναστήρια.Στο Μπαντσένι και στο Μποιάν.
Πρόκειται για τον επίσκοπο Λογγίνο.Τον γνωρίσατε πρώτη φορά μέσα από την ταινία «ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ».Όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν ο ιερομόναχος Μιχαήλ(Ζαρ).
Ξέρω ότι αυτή η ταινία άγγιξε πολλές ψυχές.Ξέρω πως άγγιξε τις ευαισθητες χορδές πολλών.Είναι μία ταινία για αγγέλους και αγίους ή αλλιώς για αγάπη και χριστιανική ομολογία.Είναι για την ψυχή μία δοκιμασία.Η παρουσία του Θεού σε αυτό το μοναστήρι είναι έντονη,τα θαύματα καθημερινά.
Σας παρουσιάζω λοιπόν μία συνέντευξη του επίσκοπου Λογγίνου,εξίσου συγκινητική που ίσως βοηθήσει να αναθεωρήσουμε πολλά.
-Δοκίμασα πολλά στη ζωή μου αλλά όλοι οι δρόμοι με οδήγησαν στην εκκλησία,στην πίστη,στον Θεό.Εαν θα μου έλεγε κάποιος όταν έμεινα ορφανός και μόνος σε αυτόν τον κόσμο,πήγαινε στο μοναστήρι να γίνεις μοναχός,να υπηρετήσεις τον Κύριο,θα πήγαινα.Ο Θεός όμως μου έδωσε άλλον σταυρό,άλλον δρόμο,για να περάσω από πολλά βάσανα και θλίψεις και να φτάσω εκεί που βρίσκομαι σήμερα.Επειδή όταν έμεινα μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο...
-Σε ποιά ηλικία;
-Στα δεκαέξι μου.Ήμουν μικρός και φιλάσθενος.Εργαζόμουν πολύ.Μία μέρα πήγαινα σχολείο και μία μέρα άρμεγα τις αγελάδες στην φάρμα για να μπορώ να ζήσω..Την νύχτα φύλαγα τις αγελάδες στην φάρμα,καθάριζα, και το πρωί πήγαινα στο σχολείο.Όλα τα παιδιά έφευγαν από κοντά μου επειδή μύριζα κοπριά,εγώ όμως είχα μέσα μου ειρήνη...Και έτσι άρχισε η ζωή μου.Θυμάμαι όμως τον μεγαλύτερο πόνο μου...
Βγαίνοντας στο κατώφλι του σπιτιού μου και βλέποντας να βγαίνει ο καπνός από τις καμινάδες των γειτόνων,ρωτούσα τον Θεό:
«Θεέ μου,γιατί δεν έχω και εγώ ξύλα για να ανάψω φωτιά;Και πήγαινα,έβαζα όλα τα μαξιλάρια όπως τότε που κοιμόμουν με την μητέρα-η μητέρα ήταν άρρωστη και ήταν πολύ δύσκολα-και έβαζα τα μαξιλάρια πάνω στην σόμπα,ντυνόμουν,σκεπάζομουν με το πουπουλένιο πάπλωμα και ήμουν πολύ ευτυχισμένος εκεί κοντά στην μητέρα μου.
Έτσι συνέχισα και όταν δεν την είχα.Μόνο που μου έλειπε η μητέρα και κοιμόμουν αγκαλιά με τα ρούχα της και την φωτογραφία της.Έτσι κοιμήθηκα πολλά χρόνια,η ψυχή μου όμως σχιζόνταν από την νοσταλγία της μητέρας μου.Επειδή σαν εκείνην δεν είχα κανέναν.
Και όταν πεινούσα,πάλι ρωτούσα τον Θεό:
«Κύριε,γιατί δεν έχω τουλάχιστον ένα κομμάτι ψωμί;»Αφού δεν έχω ξύλα,τουλάχιστον να έχω ψωμί!Αφού μου πήρες την μανούλα,Κύριε,τουλάχιστον δώσε μου κάτι απ'όλα αυτά!»
Αλλά ο Θεός δεν μου απαντούσε τότε,επειδή δεν ήταν η στιγμή να μου απαντήσει,αλλά μου απαντάει σήμερα.Εαν είχα τότε απ'όλα,δεν θα είχαν αυτά τα τετρακόσια παιδια σήμερα,αυτά που έχουν.
-Πώς ξεπεράσατε αυτό το γεγονός που σας σημάδεψε,τον θάνατο της μητέρας σας;
-Διάβαζα όλο το βράδυ προσευχές,επειδή είχα μέσα μου έναν φόβο όταν νύχτωνε.Ήμουν μόνος στο σπίτι,διάβαζα προσευχές και έβαζα το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι.Μέχρι να κοιμηθώ όμως έβρεχα το μαξιλάρι με τα δάκρυά μου.Μου ήταν πολύ δύσκολο!Όμως αισθανόμουν και κάτι σαν ανακούφιση...δεν λέω ότι είδα κάτι,αλλά αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν υπό την φροντίδα κάποιου.Αυτό είπε και η μητέρα πριν πεθάνει,ήταν τα τελευταία της λόγια:«Δεν έχω σε ποιόν να σε αφήσω,εαν σε αφήσω σε εκείνο το μέρος ή κάπου αλλού δεν θα σου φερθούν καλά,γι αυτό σε αφήνω στα χέρια του Θεού.Αυτός θα σε φροντίζει!
-Πότε σκεφτήκατε να πάτε στο μοναστήρι;Πώς σας ήλθε η ιδέα να ξεκινήσετε το μοναστήρι στο Μπαντσένι;
Εγώ πέρασα πολλά στη ζωή μου.Παντρεύτηκα,είχα οικογένεια,είχα τρία παιδιά-ή θα έλεγα την έχω και σήμερα,πνευματική οικογένεια.Είχα μία ζωή ήσυχη,ήμουν ιερέας,λειτουργούσα...όμως στην καρδιά μου είχα πόθο να πάω στο μοναστήρι.
Όταν έβλεπα μοναχούς ή μοναχές στα μοναστήρια ή έρχονταν σε εμάς ή όταν ήλθαν οι καλύτεροι καιροί για την χώρα,οι ευλογημένοι....Ο πατέρας Υάκινθος ερχόνταν σε εμάς και όταν πέθανε,όλο το χωριό έτρεχε για να δει πως είναι ένας μοναχός.Ο πόθος ήταν μεγάλος,αλλά δεν ήξερα ότι ο καθένας θα μπορούσε να πάει στο μοναστήρι να αγαπήσει τον Θεό.Σκέφτηκα ότι εκεί πηγαίνουν άνθρωποι εκλεκτοί.Όταν ήμουν στο μοναστήρι και κυμάτιζαν από τον αέρα οι μανδύες των μοναχών,όταν περνούσαν από κοντά μου,εμένα μου φαίνονταν πως με νανουρίζουν,τόσο καλά αισθανόμουν.
Έπειτα αποφασίσαμε με την πρεσβυτέρα-είχαμε ήδη τρία παιδια-να υπηρετήσουμε τον Θεό με πιο σκληρή άσκηση,να μην κοιτάμε τα του σώματος αλλά τα της ψυχής.Ένα ολόκληρο βράδυ συζητήσαμε και είχαμε την ίδια σκέψη:Να υιοθετήσουμε ορφανά.
Σίγουρα πήγαμε μαζί με την πρεσβυτέρα στο ορφανοτροφείο.Κοιτάγαμε,και όλο τρυγυρνούσαμε γύρω από ένα άρρωστο παιδί.
Μου λέει τότε:
-Τι όλο τριγυρίζεις κοντά του;Τόσα παιδιά υγιή βρίσκονται εδώ!Γιατί δεν κοιτάς τα άλλα;
Λέω τότε;«Ναί, πάμε στα άλλα παιδιά».Πάλι κοντά του όμως τριγυρνούσα και έλεγα:«Κοίτα το καημένο,δεν έχει κανέναν.Ποιός θα το βοηθήσει,ποιός θα το ταϊσει,ποιός θα το πλύνει;....και τελικά έτσι αποφασίσαμε και πήραμε τα δύο πρώτα παιδιά.
Σε ποιάν ηλικία παντρευτήκατε και πότε μπήκατε στο μοναστήρι;
-Παντρεύτηκα 22 ετών,25 ετών χειροτονήθηκα και έπειτα το 1997 εγώ και η πρεσβυτέρα γίναμε μοναχοί-η πρεσβυτέρα μου είναι τώρα η μοναχή Σαλώμη.Τα παιδιά μας είναι όλα παντρεμένα,έχουμε και εγγονάκια,εμείς όμως συνεχίσαμε να υπηρετούμε τον Θεό από αυτόν τον δρόμο.Η μοναχή Σαλώμη ασχολείται πιο πολύ με τα παιδιά που έχουν Εϊτζ,μαζί με τις μοναχές απο την Μονή Μποιάν.
-Πόσες μοναχές ζουν εκεί;
-Εκατόν τριάντα μοναχές,οι οποίες φροντίζουν τα παιδιά
Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στην πηγη:
"ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ":Προσφορές σε Ιερές Μονές και σπίτια Γαλήνης Χριστού
Ο "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ" και οι κοινωνικές δομές της Τοπικής μας Εκκλησίας- παραρτήματα του Συλλόγου- μεριμνούν και για τα μοναστηράκια της περιοχής μας, αλλά και για τα ενοριακά Σπίτια Γαλήνης Χριστού.
Προ ημερών παραδόθηκαν σε τρεις Ιερές Μονές και δύο εκκλησιαστικά εστιατόρια τα εξής είδη: Ένας καταψύκτης, ένα πλυντήριο, μια φριτέζα, 175 κιλα όσπρια και ελαιόλαδο. Το Κέντρο Διαχείρισης Ανθρωπιστικής Βοήθειας (ΚΕ.Δ.Α.Β) -Θουκυδίδου 10, στο Βόλο-γίνεται καθημερινά πηγή πολλών ευλογιών για άπορες οικογένειες, πρόσωπα, φυλακές, κοινωνικές υπηρεσίες, σχολεία κ.α. Όλες οι προσφορές αξιοποιούνται με διάκριση.
Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019
ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΥΚΑ
Λόγος στήν ἡμέρα μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου
Συναχθήκαμε σήμερα ἐδῶ νά διαδηλώσουμε πιστότητα στή μνήμη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.
Ἐπιτρέψτε μου νά ὑπογραμμίσω: Ἡμέρα μνήμης δέν σημαίνει ἡμέρα συναισθηματικῆς ἁπλῶς ἐκτόνωσης. Θρηνοῦμε τή δολοφονία 353.000 Ἑλλήνων ἀπό τίς στρατιωτικές καί παραστρατιωτικές δυνάμεις τοῦ τουρκικοῦ κράτους, στά πλαίσια κεντρικῆς πολιτικῆς ἀπόφασης καί μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικῆς. Ἡ ὀδύνη εἶναι ἀνεξάλειπτη καί ἀφόρητη, ἀλλά μόνη ἡ ὀδύνη μένει πάντοτε ἄγονη.
Ἔχει νόημα νά διασώζουμε τή μνήμη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ἄν ἡ ἐγρήγορσή μας εἶναι ἱστορικά γόνιμη. Ἄν δηλαδή ἔχει ἔμπρακτες συνέπειες πού ἐγγυῶνται γιά τό μέλλον τόν αὐτοσεβασμό μας καί τή συλλογική μας ἀξιοπρέπεια. Τουλάχιστον, νά μήν συνεργήσουμε νά ἀπαλειφθοῦν ἀπό τήν πανανθρώπινη συνείδηση τά ὅρια ἀνάμεσα στόν πολιτισμό καί στή βαρβαρότητα, στήν ἀνθρωπιά καί στήν κτηνωδία.
Ἐπιτρέψτε μου νά ὑπογραμμίσω: Ἡμέρα μνήμης δέν σημαίνει ἡμέρα συναισθηματικῆς ἁπλῶς ἐκτόνωσης. Θρηνοῦμε τή δολοφονία 353.000 Ἑλλήνων ἀπό τίς στρατιωτικές καί παραστρατιωτικές δυνάμεις τοῦ τουρκικοῦ κράτους, στά πλαίσια κεντρικῆς πολιτικῆς ἀπόφασης καί μεθοδικά σχεδιασμένης στρατηγικῆς. Ἡ ὀδύνη εἶναι ἀνεξάλειπτη καί ἀφόρητη, ἀλλά μόνη ἡ ὀδύνη μένει πάντοτε ἄγονη.
Ἔχει νόημα νά διασώζουμε τή μνήμη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ἄν ἡ ἐγρήγορσή μας εἶναι ἱστορικά γόνιμη. Ἄν δηλαδή ἔχει ἔμπρακτες συνέπειες πού ἐγγυῶνται γιά τό μέλλον τόν αὐτοσεβασμό μας καί τή συλλογική μας ἀξιοπρέπεια. Τουλάχιστον, νά μήν συνεργήσουμε νά ἀπαλειφθοῦν ἀπό τήν πανανθρώπινη συνείδηση τά ὅρια ἀνάμεσα στόν πολιτισμό καί στή βαρβαρότητα, στήν ἀνθρωπιά καί στήν κτηνωδία.
Στόν Πόντο ἄνθισε, γιά εἰκοσιοχτώ ὁλόκληρους αἰῶνες, ἕνας πολιτισμός— ὄχι ἡ φυλή ἁπλῶς ἤ τό γένος τῶν Ἑλλήνων. Ὁ ἴδιος ἐκεῖνος πολιτισμός πού κόμισε στήν ἀνθρωπότητα τήν ἔκπληξη, γιά πρώτη φορά, τῆς κριτικῆς σκέψης, δηλαδή τή βάση τῆς ἐπιστήμης καί τῆς ἔρευνας. Κόμισε, γιά πρώτη φορά, τήν ἐκδοχή τῆς συλλογικότητας ὡς κοινοῦ ἀθλήματος προκειμένου νά «ἀληθεύει» ὁ βίος, τοῦ ἀθλήματος τῆς πολιτικῆς. Δίχως αὐτό τόν πολιτισμό ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων σήμερα, σέ καθολική κλίμακα, θά ἦταν ἄλλη. Ἡ Γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ στοιχειοθετεῖ, πρωταρχικά, ἔγκλημα ἀπέναντι σέ ἕναν πολιτισμό μέ πανανθρώπινη ἐμβέλεια.
Δέν πρόκειται γιά μεγαλόστομη ρητορεία. Ὁ ξεριζωμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τόν Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, θά εἶχε σήμερα τό ἀνάλογό του, ἄν ἐξαλείφονταν οἱ Γάλλοι ἀπό τό Παρίσι, οἱ Βρετανοί ἀπό τήν Ὀξφόρδη, οἱ Γερμανοί ἀπό τή Χαϊδελβέργη —τί θά σήμαινε ἕνα τέτοιο γεγονός γιά τή σύνολη ἀνθρωπότητα, ἔστω καί χωρίς τήν κτηνωδία τῶν ἀπαγχονισμῶν, τῶν βιασμῶν, τῶν ἀνασκολοπισμῶν, τῶν πυρπολήσεων. Πόντος χωρίς Ἑλληνισμό σημαίνει ἐξάλειψη καί διακοπή τῆς συνέχειας μιᾶς πληθυσμικῆς παρουσίας ταυτισμένης μέ πρόταση πολιτισμοῦ πού ἐνδιαφέρει πανανθρώπινα.
Τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ μαρτυρικοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ στό ποσοστό πού διασώζουμε τήν ἐπίγνωση τῆς πρότασης πολιτισμοῦ πού ἐνσάρκωνε. Οἱ Ἕλληνες τοῦ Πόντου ἦταν ζωντανό κατάλοιπο τῆς οἰκουμενικῆς δυναμικῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ προτοῦ αὐτή νά ὑποταχθεῖ στόν ἐθνικιστικό ἐπαρχιωτισμό καί ἀλλοτριωθεῖ σέ βαλκανικό περιθώριο τῆς Εὐρώπης. Τότε, πρίν ἀπό τούς δυό παγκόσμιους πολέμους, ὁ Ἕλληνας, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἐλύτης, «ἀνάσαινε ἀκόμα τόν ἀέρα μιᾶς περίπου αὐτοκρατορίας. Οἱ δυνατότητές του νά κινηθεῖ χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη τῆς Ἰταλίας καί τῆς Αὐστρίας, ὁλόκληρη τήν Αἴγυπτο, τή νότια Βουλγαρία, τή Ρουμανία, τή Ρωσία τοῦ Καυκάσου καί, φυσικά, τήν Κωνσταντινούπολη μέ τήν ἐνδοχώρα της, ὥς κάτω, κατά μῆκος τοῦ Αἰγαίου, τή λεγόμενη στίς μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».
Καί προσθέτει ὁ ’Ελύτης: «Εἶναι, τό ξέρω δύσκολο νά ἀξιολογεῖς τό σημερινό μολύβι σάν χθεσινό χρυσάφι». Ὅμως, πρέπει νά προσθέσουμε, ἀλλοίμονο ἄν πάψει τό χρυσάφι νά μετράει τήν ποιότητα τῆς ζωῆς ἀκόμα καί σέ χρόνια μολυβένιου λήθαργου.
Ἴσως σήμερα ἕνα παιδί πού τελειώνει τό ἑλληνικό σχολειό νά ἀγνοεῖ ἀκόμα καί τό ποῦ βρίσκεται γεωγραφικά ὁ Πόντος, ποῦ ἡ Τραπεζούντα, ποῦ ἡ Σινώπη, ἡ Κερασούντα, ἡ Ἀμισός, ἡ Ἀμασεία, ἡ Ἀργυρούπολη, ἡ Οἰνόη, ἡ Παναγία ἡ Σουμελᾶ. Νά ἀγνοεῖ ὅτι ἐκεῖ ἀνθοῦσε ἐπί αἰῶνες ἕνας γεμάτος σφρίγος Ἑλληνισμός καί ὅτι ἔφτασε κάποια στιγμή πού ἀποτέλεσε αὐτόνομο ἑλληνικό κράτος. Τουλάχιστον ὅμως νά μήν ἀγνοεῖ τό σημερινό Ἑλληνόπουλο ὅτι ἔξω ἀπό τά ὅρια τοῦ ἐπαρχιώτικου ἑλλαδικοῦ κρατισμοῦ, ὁ Ἑλληνισμός τοῦ Πόντου εἶχε κατορθώσει ἐπιτεύγματα πού σήμερα μόνο θαυμάζουμε οἱ κατά ὑπηκοότητα Ἕλληνες, ὄντας ἀνίκανοι νά τά πραγματώσουμε. Ἀνυπέρβλητο ἐπίτευγμα ἡ ἀπό θέσεως ἰσχύος, καί γι’ αὐτό δημιουργική, συνάντηση τοῦ ποντιακοῦ (καί γενικότερα τοῦ μικρασιατικοῦ) Ἑλληνισμοῦ μέ τά ἐπιτεύγματα τῆς εὐρωπαϊκῆς Νεωτερικότητας. Λειτούργησε στίς χαμένες αὐτές κοιτίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡ πανάρχαιη ἀφοβία τῶν Ἑλλήνων νά προσλαμβάνουν ὁτιδήποτε καί ὁπουδήποτε χωρίς νά ὑποτάσσονται στό πρόσλημμα. Ἀφομοίωναν στίς δικές τους ἀνάγκες καί στούς δικούς τους στόχους θησαυρίσματα ἀλλότριων πολιτισμῶν —δέν ἀλλοτριώθηκε ὅμως τότε ἡ ἑλληνική αὐτοσυνειδησία καί ἑτερότητα ἀπό τέτοιες προσλήψεις. Ἡ ἀλλοτρίωση κυριάρχησε μόνο στό ἑλλαδικό κρατίδιο, ὅπου ἡ ἑλληνικότητα βιώθηκε (και βιώνεται) σάν ἐξουθενωτική μειονεξία, ἀφοῦ μιά ξιπασμένη διανόηση πότισε (καί ποτίζει) αὐτόν τόν λαό, ὥς τό μεδούλι, μέ τή βεβαιότητα ὅτι εἶναι δεύτερος, καθυστερημένος, ὑπανάπτυκτος σέ σύγκριση μέ τά «πεφωτισμένα καί λελαμπρυσμένα τῆς Ἐσπερίας ἔθνη».
Στόν ποντιακό καί μικρασιατικό Ἑλληνισμό —τουλάχιστον σέ περιοχές ἀπό τίς ὁποῖες σώζονται τεκμηριωμένες μαρτυρίες— ἦταν ἀδιανόητο στά ἑλληνικά δημοτικά σχολεῖα νά μήν ὑπάρχουν εἰδικοί δάσκαλοι γιά τή μουσική καί τά γαλλικά. Ὑπῆρχαν ἀκόμα καί γαλλόφωνες ἑλληνικές ἐφημερίδες, τό δέ θέατρο τῆς Τραπεζούντας, ὅπως καί αὐτό τῆς Σμύρνης, συναγωνιζόταν σέ ποιότητα καί ἐπίπεδο τά θέατρα τῶν πρωτευουσῶν τῆς Εὐρώπης. Καί ὅμως αὐτός ὁ δημιουργικός ἐξευρωπαϊσμός δέν ἔθιγε στό παραμικρό τήν ἑλληνική πολιτιστική ἰδιαιτερότητα, τήν καύχηση γιά τήν εὐγένεια καί τήν ἀρχοντιά τῆς ἑλληνικῆς καταγωγῆς. Σέ ἐξόφθαλμη ἀντίθεση μέ τόν ἑλλαδικό Ἑλληνισμό, ὅπου, κάθε βῆμα ἐξευρωπαϊσμοῦ σήμαινε, κατά κανόνα, μίμηση καί πιθηκισμό τῆς Ἐσπερίας, ταπεινωτική ἀλλοτρίωση καί ἀνίατη μιζέρια μειονεξίας.
Θρηνοῦμε γιά τή Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου ἀλλά δέν υἱοθετοῦμε τόν ρόλο τοῦ θύματος —θά ἦταν ἡ εὔκολη λύση φυγῆς ἀπό τίς ἱστορικές προκλήσεις. Κάθε ἐτήσια σύναξη στή μνήμη τοῦ ποντιακοῦ ὁλοκαυτώματος ὀφείλει νά διαδηλώνει ἀνυποχώρητη ἐμμονή στήν αὐτοσυνείδητη ἑλληνικότητα πού σάρκωσε ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός. Ἑλληνικότητα ὄχι συναισθηματική, ἰδεολογική καί ρητορική, ὄχι φτήνεια δημαγωγίας καί ἐθνικιστικῆς καπηλείας. Ἐμμονή στήν ταυτότητα πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων. Δηλαδή, στή διαχρονική ἑνότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Στήν πρωτογενή ἑλληνική ταυτότητα τῆς πολιτικῆς ὡς κοινοῦ ἀθλήματος σχέσεων κοινωνίας. Στήν ἑλληνική ἐμμονή σέ μεταφυσικό ἄξονα νοήματος τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί συνύπαρξης, στή βεβαιότητα ὅτι τό κατόρθωμα τῆς δημοκρατίας εἶναι ἀνέφικτο χωρίς ἔμπρακτο σέβας τοῦ «ἱεροῦ»: δέν γίνεται δημοκρατία χωρίς Παρθενώνα καί Ἁγιά Σοφιά.
Ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός μᾶς κατέλειπε μέτρα ἀρχοντιᾶς, ἀριστοκρατίας τοῦ ἤθους —τά ψηλαφοῦμε τά μέτρα ἀκόμα καί σέ μόνη τήν αὐτοκυριαρχημένη εὐγένεια τῶν ποντιακῶν χορῶν. Τελώντας ἐτήσια σύναξη στή μνήμη τῆς Γενοκτονίας, αὐτή τήν ἀρχοντιά θέλουμε νά σώζουμε ὡς εὔτολμο πολιτικό αἴτημα. Ἀρκετά πιά γευθήκαμε τήν πίκρα καί τήν ταπείνωση μιᾶς ἑλλαδικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς πού προκλητικά παραθεωρεῖ τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος καί τίς βιωματικές ἱστορικές μας μνῆμες. Βδελυσσόμαστε τούς ἐθνικιστικούς φανατισμούς, τή μισαλλοδοξία, εἴμαστε ἕτοιμοι (καί μάλιστα μέ ἀφελέστατες συχνά ὑπερβολές) νά συγχωρέσουμε τούς αὐτουργούς τῆς γενοκτονίας, νά συνυπάρξουμε μέ τόν γείτονα λαό εἰρηνικά. Ἀλλά εἶναι ἀνυπόφορη ὀδύνη αὐτή ἡ εὐγένεια τοῦ λαϊκοῦ αἰσθήματος νά μεταφράζεται ἀπό τίς πολιτικές ἡγεσίες σέ ἐξωτερική πολιτική ἀναξιοπρέπειας καί ραγιαδισμοῦ.
Δήλωσε μόλις πρό ἡμερῶν ὁ πρωθυπουργός τῆς γείτονος χώρας ὅτι ἡ ἀνέγερση στήν Ἑλλάδα μνημείου γιά τή Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου προσκρούει στήν εὐαισθησία τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ. Καί, γιά ἄλλη μιά φορά, δέν ἀκούσαμε ἀπό ἑλληνικά ἐπίσημα χείλη οὔτε μιά λέξη νηφάλιας καί εὐγενικῆς, ἀλλά μέ ἀξιοπρέπεια καί αὐτοσεβασμό ἀπάντησης. Σέ μέρα ὅπως ἡ σημερινή μνήμης καί ὀδύνης γιά τό φρικιαστικό ὁλοκαύτωμα, τήν ἐξόντωση 353.000 Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καί τόν ξεριζωμό ἀπό τήν πατρώα γῆ ἄλλων 500.000 καταδικασμένων στήν ἐξαθλίωση τῆς προσφυγιᾶς, τό νόημα αὐτῆς ἐδῶ τῆς σύναξης δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά μόνο μιά ρεαλιστική πολιτική δέσμευση: Ὅτι θά ἀποδοκιμάζουμε πάντοτε μέ τήν ψῆφο μας κάθε πολιτική ἡγεσία, ὁποιασδήποτε ἐπίπλαστης ἤ πραγματικῆς ἰδεολογικῆς ἀπόχρωσης, πού ἐπιδεικτικά παραγνωρίζει τήν εὐαισθησία τοῦ λαοῦ μας γιά τή Γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ καί τοῦ μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Δέν εἶναι νοητό νά ἀνεχόμαστε μιά ἐξωτερική πολιτική πού ἤ χορεύει ζεϊμπέκικο ἤ κουμπαριάζει μέ τήν ἀμετανόητη καί θρασύτατη στίς ἀπαιτήσεις της ἡγεσία ἑνός λαοῦ πού μόνο καυχᾶται γιά τά φρικώδη ἐγκλήματα τῶν πατέρων του. Σχέσεις καλῆς γειτονίας, ναί, φιλία καί συνεργασία ὅπου εἶναι ἐφικτή, ἐπίσης. Ἀλλά, ἐπιτέλους, στή σοβαρή αὐστηρότητα καί στά ἀγέλαστα πρόσωπα τῶν ἡγετῶν τῆς γείτονος ἄς πάψουν οἱ ἕλληνες πολιτικοί νά ἀντιπροσφέρουν πληθωρικές ἐγκαρδιότητες, χασκογελάκια καί φιλοφροσύνες τῆς ἀνάγκης τοῦ ραγιᾶ νά εἶναι ἀρεστός στόν ἀφέντη. Πιθανόν νά εἶναι ἡ Ὑπερδύναμη πού ἐπιτάσσει τήν ἄνευ ὅρων καί χωρίς τό παραμικρό ἀντάλλαγμα ὑπερψήφιση τῆς εἰσόδου στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἑνός ἀσιατικοῦ λαοῦ, ἐφιαλτικῆς ὑπανάπτυξης. Ἀλλά εἶναι καί ἀποδεδειγμένο στή διεθνή πρακτική ὅτι ἕνα κράτος πού μόνο ὑποτάσσεται στίς ἐπιταγές τῶν ἰσχυρῶν χωρίς σθένος καί ραχοκοκαλιά ἱστορικῆς καί πολιτιστικῆς αὐτοσυνειδησίας ἀπωθεῖται στό περιθώριο τῶν διεθνῶν σχέσεων, περιφρονημένο ἀπό ὅλους καί ἀνυπόληπτο.
Ἀπό τή μιά μεριά καθημερινές παραβιάσεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἐναέριου χώρου καί τῆς θαλάσσιας ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ὠμές προκλήσεις στή Θράκη καί στίς βραχονησίδες τοῦ Αἰγαίου, ἁλυσιδωτή συνέχεια τῶν ἐγκλημάτων ἐθνοκάθαρσης ἀπό τόν Πόντο στή Μικρασία, καί μετά στήν Ἴμβρο, στήν Τένεδο, στήν Κωνσταντινούπολη, στή Βόρεια Κύπρο. Καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἡ ἑλληνική κοινωνία νά ζεῖ, χρόνια τώρα, τήν ἀπροκάλυπτη ἰδεολογική τρομοκρατία πού τῆς ἀσκεῖ μιά συντεχνιακή διανόηση δῆθεν «Ἀριστερᾶς» καί δῆθεν «προόδου», στό ὄνομα ἑνός ἐκσυγχρονιστικοῦ τάχα διεθνισμοῦ.
Κατάλοιπο ἀντανακλαστικῶν τοῦ κάποτε μαρξιστικοῦ διεθνισμοῦ, ὁ ἐκσυγχρονιστικός σήμερα διεθνισμός χλευάζει σάν σκοταδισμό καί ἀναχρονισμό κάθε αἴσθηση πατρίδας, κάθε ἀναφορά σέ παράδοση καί πολιτισμό τῶν Ἑλλήνων. Ἑρμηνεύει τήν τουρκική ἐπιθετικότητα σάν περίπου αὐτονόητη ἀντίδραση στόν ἑλληνικό, ὅπως λένε, ἐθνικισμό, στήν ψυχοπαθολογική φοβία τῶν Ἑλλήνων καί στό φάντασμα τῆς καχυποψίας μας: τόν «ἐξ Ἀνατολῶν κίνδυνο», φάντασμα πού τό γεννάει, λένε, ὁ πολεμοκάπηλος ἐθνοκεντρισμός μας.
Μέσα σέ αὐτό τό κλίμα τρομοκρατίας ὅσοι τολμοῦν νά ψελλίσουν ὀδύνη γιά τόν μεθοδικό πνιγμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Κωνσταντινούπολη, τή συνεχιζόμενη δηλαδή ἐθνοκάθαρση, ἤ γιά τόν συστηματικό ἀφανισμό τῶν μνημείων ἑλληνικῆς συνέχειας στήν κατεχόμενη Κύπρο, ὅσοι προβάλλουν ἀντίρρηση γιά τήν ἀνεξέλεγκτη δράση καί τίς ὠμές προκλήσεις τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου στήν Κομοτηνή ἤ γιά τήν ψηφοθηρική ἐκμετάλλευση τῆς ἐκεῖ μουσουλμανικῆς μειονότητας ἀπό κομματάρχες καί πολιτευτές, διασύρονται στά πρωτοσέλιδα τῶν «προοδευτικῶν» ἐφημερίδων σάν «ἑλληναράδες», ἐθνοκάπηλοι, ρατσιστές.
Τελώντας αὐτή τήν ἐτήσια σύναξη στή μνήμη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου δίνουμε νόημα στήν ἐθιμική τελετή μόνο ἄν θελήσουμε νά λειτουργήσει ὡς εὔτολμο πολιτικό αἴτημα. Ὡς ἀπαίτηση νά σεβαστεῖ ἡ ἐπαγγελματική πολιτική τίς εὐαισθησίες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Νά πάψουμε νά ντρεπόμαστε οἱ Ἕλληνες γιά τήν ἄχρωμη, ἄοσμη, καί ἄγευστη ἀπό Ἱστορία καί πολιτισμό ἐξωτερική μας πολιτική. Ὄχι μόνο οἱ ἐνέργειες, ἀλλά καί ὁ λόγος ὁ πολιτικός νά ἀπηχεῖ τόν αὐτοσεβασμό καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν Ἑλλήνων. Νά ἐργασθεῖ μέ σοβαρότητα τό ἑλληνικό κοινοβούλιο ὥστε νά πληθυνθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν χωρῶν πού θά ἀναγνωρίσουν μέ ἐπίσημες πράξεις τή γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Νά εἶναι ἡ Γενοκτονία, ὁ ἀφανισμός τῆς ἐξωελλαδικῆς οἰκουμενικῆς ἑλληνικότητας, ἄξονας σύνεσης ἀλλά καί τόλμης τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.
Δύσκολο νά ἀξιολογεῖς τό σημερινό μολύβι σάν χθεσινό χρυσάφι. Στή σημερινή μέρα, κατά συμβολική σύμπτωση, ὁ ρυθμός τῆς Ἑλλάδας, καθορισμένος στανικά ἀπό τά κρατικά τηλεοπτικά κανάλια —δηλαδή ἀπό τήν πολιτική καί πάλι ἡγεσία— συντονίζεται μόνο μέ τήν καφρική εὐτέλεια τοῦ αὐριανοῦ διαγωνισμοῦ τῆς Εurovision. Καί ἐμεῖς ἐδῶ ἐπιμένουμε νά τελοῦμε μνημόσυνο τῆς χαμένης ἀρχοντιᾶς καί εὐγένειας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.
Δέν πρόκειται γιά μεγαλόστομη ρητορεία. Ὁ ξεριζωμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τόν Πόντο, κοιτίδα πανάρχαιη τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, θά εἶχε σήμερα τό ἀνάλογό του, ἄν ἐξαλείφονταν οἱ Γάλλοι ἀπό τό Παρίσι, οἱ Βρετανοί ἀπό τήν Ὀξφόρδη, οἱ Γερμανοί ἀπό τή Χαϊδελβέργη —τί θά σήμαινε ἕνα τέτοιο γεγονός γιά τή σύνολη ἀνθρωπότητα, ἔστω καί χωρίς τήν κτηνωδία τῶν ἀπαγχονισμῶν, τῶν βιασμῶν, τῶν ἀνασκολοπισμῶν, τῶν πυρπολήσεων. Πόντος χωρίς Ἑλληνισμό σημαίνει ἐξάλειψη καί διακοπή τῆς συνέχειας μιᾶς πληθυσμικῆς παρουσίας ταυτισμένης μέ πρόταση πολιτισμοῦ πού ἐνδιαφέρει πανανθρώπινα.
Τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ μαρτυρικοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ στό ποσοστό πού διασώζουμε τήν ἐπίγνωση τῆς πρότασης πολιτισμοῦ πού ἐνσάρκωνε. Οἱ Ἕλληνες τοῦ Πόντου ἦταν ζωντανό κατάλοιπο τῆς οἰκουμενικῆς δυναμικῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ προτοῦ αὐτή νά ὑποταχθεῖ στόν ἐθνικιστικό ἐπαρχιωτισμό καί ἀλλοτριωθεῖ σέ βαλκανικό περιθώριο τῆς Εὐρώπης. Τότε, πρίν ἀπό τούς δυό παγκόσμιους πολέμους, ὁ Ἕλληνας, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἐλύτης, «ἀνάσαινε ἀκόμα τόν ἀέρα μιᾶς περίπου αὐτοκρατορίας. Οἱ δυνατότητές του νά κινηθεῖ χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη τῆς Ἰταλίας καί τῆς Αὐστρίας, ὁλόκληρη τήν Αἴγυπτο, τή νότια Βουλγαρία, τή Ρουμανία, τή Ρωσία τοῦ Καυκάσου καί, φυσικά, τήν Κωνσταντινούπολη μέ τήν ἐνδοχώρα της, ὥς κάτω, κατά μῆκος τοῦ Αἰγαίου, τή λεγόμενη στίς μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».
Καί προσθέτει ὁ ’Ελύτης: «Εἶναι, τό ξέρω δύσκολο νά ἀξιολογεῖς τό σημερινό μολύβι σάν χθεσινό χρυσάφι». Ὅμως, πρέπει νά προσθέσουμε, ἀλλοίμονο ἄν πάψει τό χρυσάφι νά μετράει τήν ποιότητα τῆς ζωῆς ἀκόμα καί σέ χρόνια μολυβένιου λήθαργου.
Ἴσως σήμερα ἕνα παιδί πού τελειώνει τό ἑλληνικό σχολειό νά ἀγνοεῖ ἀκόμα καί τό ποῦ βρίσκεται γεωγραφικά ὁ Πόντος, ποῦ ἡ Τραπεζούντα, ποῦ ἡ Σινώπη, ἡ Κερασούντα, ἡ Ἀμισός, ἡ Ἀμασεία, ἡ Ἀργυρούπολη, ἡ Οἰνόη, ἡ Παναγία ἡ Σουμελᾶ. Νά ἀγνοεῖ ὅτι ἐκεῖ ἀνθοῦσε ἐπί αἰῶνες ἕνας γεμάτος σφρίγος Ἑλληνισμός καί ὅτι ἔφτασε κάποια στιγμή πού ἀποτέλεσε αὐτόνομο ἑλληνικό κράτος. Τουλάχιστον ὅμως νά μήν ἀγνοεῖ τό σημερινό Ἑλληνόπουλο ὅτι ἔξω ἀπό τά ὅρια τοῦ ἐπαρχιώτικου ἑλλαδικοῦ κρατισμοῦ, ὁ Ἑλληνισμός τοῦ Πόντου εἶχε κατορθώσει ἐπιτεύγματα πού σήμερα μόνο θαυμάζουμε οἱ κατά ὑπηκοότητα Ἕλληνες, ὄντας ἀνίκανοι νά τά πραγματώσουμε. Ἀνυπέρβλητο ἐπίτευγμα ἡ ἀπό θέσεως ἰσχύος, καί γι’ αὐτό δημιουργική, συνάντηση τοῦ ποντιακοῦ (καί γενικότερα τοῦ μικρασιατικοῦ) Ἑλληνισμοῦ μέ τά ἐπιτεύγματα τῆς εὐρωπαϊκῆς Νεωτερικότητας. Λειτούργησε στίς χαμένες αὐτές κοιτίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἡ πανάρχαιη ἀφοβία τῶν Ἑλλήνων νά προσλαμβάνουν ὁτιδήποτε καί ὁπουδήποτε χωρίς νά ὑποτάσσονται στό πρόσλημμα. Ἀφομοίωναν στίς δικές τους ἀνάγκες καί στούς δικούς τους στόχους θησαυρίσματα ἀλλότριων πολιτισμῶν —δέν ἀλλοτριώθηκε ὅμως τότε ἡ ἑλληνική αὐτοσυνειδησία καί ἑτερότητα ἀπό τέτοιες προσλήψεις. Ἡ ἀλλοτρίωση κυριάρχησε μόνο στό ἑλλαδικό κρατίδιο, ὅπου ἡ ἑλληνικότητα βιώθηκε (και βιώνεται) σάν ἐξουθενωτική μειονεξία, ἀφοῦ μιά ξιπασμένη διανόηση πότισε (καί ποτίζει) αὐτόν τόν λαό, ὥς τό μεδούλι, μέ τή βεβαιότητα ὅτι εἶναι δεύτερος, καθυστερημένος, ὑπανάπτυκτος σέ σύγκριση μέ τά «πεφωτισμένα καί λελαμπρυσμένα τῆς Ἐσπερίας ἔθνη».
Στόν ποντιακό καί μικρασιατικό Ἑλληνισμό —τουλάχιστον σέ περιοχές ἀπό τίς ὁποῖες σώζονται τεκμηριωμένες μαρτυρίες— ἦταν ἀδιανόητο στά ἑλληνικά δημοτικά σχολεῖα νά μήν ὑπάρχουν εἰδικοί δάσκαλοι γιά τή μουσική καί τά γαλλικά. Ὑπῆρχαν ἀκόμα καί γαλλόφωνες ἑλληνικές ἐφημερίδες, τό δέ θέατρο τῆς Τραπεζούντας, ὅπως καί αὐτό τῆς Σμύρνης, συναγωνιζόταν σέ ποιότητα καί ἐπίπεδο τά θέατρα τῶν πρωτευουσῶν τῆς Εὐρώπης. Καί ὅμως αὐτός ὁ δημιουργικός ἐξευρωπαϊσμός δέν ἔθιγε στό παραμικρό τήν ἑλληνική πολιτιστική ἰδιαιτερότητα, τήν καύχηση γιά τήν εὐγένεια καί τήν ἀρχοντιά τῆς ἑλληνικῆς καταγωγῆς. Σέ ἐξόφθαλμη ἀντίθεση μέ τόν ἑλλαδικό Ἑλληνισμό, ὅπου, κάθε βῆμα ἐξευρωπαϊσμοῦ σήμαινε, κατά κανόνα, μίμηση καί πιθηκισμό τῆς Ἐσπερίας, ταπεινωτική ἀλλοτρίωση καί ἀνίατη μιζέρια μειονεξίας.
Θρηνοῦμε γιά τή Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου ἀλλά δέν υἱοθετοῦμε τόν ρόλο τοῦ θύματος —θά ἦταν ἡ εὔκολη λύση φυγῆς ἀπό τίς ἱστορικές προκλήσεις. Κάθε ἐτήσια σύναξη στή μνήμη τοῦ ποντιακοῦ ὁλοκαυτώματος ὀφείλει νά διαδηλώνει ἀνυποχώρητη ἐμμονή στήν αὐτοσυνείδητη ἑλληνικότητα πού σάρκωσε ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός. Ἑλληνικότητα ὄχι συναισθηματική, ἰδεολογική καί ρητορική, ὄχι φτήνεια δημαγωγίας καί ἐθνικιστικῆς καπηλείας. Ἐμμονή στήν ταυτότητα πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων. Δηλαδή, στή διαχρονική ἑνότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Στήν πρωτογενή ἑλληνική ταυτότητα τῆς πολιτικῆς ὡς κοινοῦ ἀθλήματος σχέσεων κοινωνίας. Στήν ἑλληνική ἐμμονή σέ μεταφυσικό ἄξονα νοήματος τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί συνύπαρξης, στή βεβαιότητα ὅτι τό κατόρθωμα τῆς δημοκρατίας εἶναι ἀνέφικτο χωρίς ἔμπρακτο σέβας τοῦ «ἱεροῦ»: δέν γίνεται δημοκρατία χωρίς Παρθενώνα καί Ἁγιά Σοφιά.
Ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός μᾶς κατέλειπε μέτρα ἀρχοντιᾶς, ἀριστοκρατίας τοῦ ἤθους —τά ψηλαφοῦμε τά μέτρα ἀκόμα καί σέ μόνη τήν αὐτοκυριαρχημένη εὐγένεια τῶν ποντιακῶν χορῶν. Τελώντας ἐτήσια σύναξη στή μνήμη τῆς Γενοκτονίας, αὐτή τήν ἀρχοντιά θέλουμε νά σώζουμε ὡς εὔτολμο πολιτικό αἴτημα. Ἀρκετά πιά γευθήκαμε τήν πίκρα καί τήν ταπείνωση μιᾶς ἑλλαδικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς πού προκλητικά παραθεωρεῖ τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος καί τίς βιωματικές ἱστορικές μας μνῆμες. Βδελυσσόμαστε τούς ἐθνικιστικούς φανατισμούς, τή μισαλλοδοξία, εἴμαστε ἕτοιμοι (καί μάλιστα μέ ἀφελέστατες συχνά ὑπερβολές) νά συγχωρέσουμε τούς αὐτουργούς τῆς γενοκτονίας, νά συνυπάρξουμε μέ τόν γείτονα λαό εἰρηνικά. Ἀλλά εἶναι ἀνυπόφορη ὀδύνη αὐτή ἡ εὐγένεια τοῦ λαϊκοῦ αἰσθήματος νά μεταφράζεται ἀπό τίς πολιτικές ἡγεσίες σέ ἐξωτερική πολιτική ἀναξιοπρέπειας καί ραγιαδισμοῦ.
Δήλωσε μόλις πρό ἡμερῶν ὁ πρωθυπουργός τῆς γείτονος χώρας ὅτι ἡ ἀνέγερση στήν Ἑλλάδα μνημείου γιά τή Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου προσκρούει στήν εὐαισθησία τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ. Καί, γιά ἄλλη μιά φορά, δέν ἀκούσαμε ἀπό ἑλληνικά ἐπίσημα χείλη οὔτε μιά λέξη νηφάλιας καί εὐγενικῆς, ἀλλά μέ ἀξιοπρέπεια καί αὐτοσεβασμό ἀπάντησης. Σέ μέρα ὅπως ἡ σημερινή μνήμης καί ὀδύνης γιά τό φρικιαστικό ὁλοκαύτωμα, τήν ἐξόντωση 353.000 Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καί τόν ξεριζωμό ἀπό τήν πατρώα γῆ ἄλλων 500.000 καταδικασμένων στήν ἐξαθλίωση τῆς προσφυγιᾶς, τό νόημα αὐτῆς ἐδῶ τῆς σύναξης δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά μόνο μιά ρεαλιστική πολιτική δέσμευση: Ὅτι θά ἀποδοκιμάζουμε πάντοτε μέ τήν ψῆφο μας κάθε πολιτική ἡγεσία, ὁποιασδήποτε ἐπίπλαστης ἤ πραγματικῆς ἰδεολογικῆς ἀπόχρωσης, πού ἐπιδεικτικά παραγνωρίζει τήν εὐαισθησία τοῦ λαοῦ μας γιά τή Γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ καί τοῦ μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Δέν εἶναι νοητό νά ἀνεχόμαστε μιά ἐξωτερική πολιτική πού ἤ χορεύει ζεϊμπέκικο ἤ κουμπαριάζει μέ τήν ἀμετανόητη καί θρασύτατη στίς ἀπαιτήσεις της ἡγεσία ἑνός λαοῦ πού μόνο καυχᾶται γιά τά φρικώδη ἐγκλήματα τῶν πατέρων του. Σχέσεις καλῆς γειτονίας, ναί, φιλία καί συνεργασία ὅπου εἶναι ἐφικτή, ἐπίσης. Ἀλλά, ἐπιτέλους, στή σοβαρή αὐστηρότητα καί στά ἀγέλαστα πρόσωπα τῶν ἡγετῶν τῆς γείτονος ἄς πάψουν οἱ ἕλληνες πολιτικοί νά ἀντιπροσφέρουν πληθωρικές ἐγκαρδιότητες, χασκογελάκια καί φιλοφροσύνες τῆς ἀνάγκης τοῦ ραγιᾶ νά εἶναι ἀρεστός στόν ἀφέντη. Πιθανόν νά εἶναι ἡ Ὑπερδύναμη πού ἐπιτάσσει τήν ἄνευ ὅρων καί χωρίς τό παραμικρό ἀντάλλαγμα ὑπερψήφιση τῆς εἰσόδου στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἑνός ἀσιατικοῦ λαοῦ, ἐφιαλτικῆς ὑπανάπτυξης. Ἀλλά εἶναι καί ἀποδεδειγμένο στή διεθνή πρακτική ὅτι ἕνα κράτος πού μόνο ὑποτάσσεται στίς ἐπιταγές τῶν ἰσχυρῶν χωρίς σθένος καί ραχοκοκαλιά ἱστορικῆς καί πολιτιστικῆς αὐτοσυνειδησίας ἀπωθεῖται στό περιθώριο τῶν διεθνῶν σχέσεων, περιφρονημένο ἀπό ὅλους καί ἀνυπόληπτο.
Ἀπό τή μιά μεριά καθημερινές παραβιάσεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἐναέριου χώρου καί τῆς θαλάσσιας ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ὠμές προκλήσεις στή Θράκη καί στίς βραχονησίδες τοῦ Αἰγαίου, ἁλυσιδωτή συνέχεια τῶν ἐγκλημάτων ἐθνοκάθαρσης ἀπό τόν Πόντο στή Μικρασία, καί μετά στήν Ἴμβρο, στήν Τένεδο, στήν Κωνσταντινούπολη, στή Βόρεια Κύπρο. Καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἡ ἑλληνική κοινωνία νά ζεῖ, χρόνια τώρα, τήν ἀπροκάλυπτη ἰδεολογική τρομοκρατία πού τῆς ἀσκεῖ μιά συντεχνιακή διανόηση δῆθεν «Ἀριστερᾶς» καί δῆθεν «προόδου», στό ὄνομα ἑνός ἐκσυγχρονιστικοῦ τάχα διεθνισμοῦ.
Κατάλοιπο ἀντανακλαστικῶν τοῦ κάποτε μαρξιστικοῦ διεθνισμοῦ, ὁ ἐκσυγχρονιστικός σήμερα διεθνισμός χλευάζει σάν σκοταδισμό καί ἀναχρονισμό κάθε αἴσθηση πατρίδας, κάθε ἀναφορά σέ παράδοση καί πολιτισμό τῶν Ἑλλήνων. Ἑρμηνεύει τήν τουρκική ἐπιθετικότητα σάν περίπου αὐτονόητη ἀντίδραση στόν ἑλληνικό, ὅπως λένε, ἐθνικισμό, στήν ψυχοπαθολογική φοβία τῶν Ἑλλήνων καί στό φάντασμα τῆς καχυποψίας μας: τόν «ἐξ Ἀνατολῶν κίνδυνο», φάντασμα πού τό γεννάει, λένε, ὁ πολεμοκάπηλος ἐθνοκεντρισμός μας.
Μέσα σέ αὐτό τό κλίμα τρομοκρατίας ὅσοι τολμοῦν νά ψελλίσουν ὀδύνη γιά τόν μεθοδικό πνιγμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Κωνσταντινούπολη, τή συνεχιζόμενη δηλαδή ἐθνοκάθαρση, ἤ γιά τόν συστηματικό ἀφανισμό τῶν μνημείων ἑλληνικῆς συνέχειας στήν κατεχόμενη Κύπρο, ὅσοι προβάλλουν ἀντίρρηση γιά τήν ἀνεξέλεγκτη δράση καί τίς ὠμές προκλήσεις τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου στήν Κομοτηνή ἤ γιά τήν ψηφοθηρική ἐκμετάλλευση τῆς ἐκεῖ μουσουλμανικῆς μειονότητας ἀπό κομματάρχες καί πολιτευτές, διασύρονται στά πρωτοσέλιδα τῶν «προοδευτικῶν» ἐφημερίδων σάν «ἑλληναράδες», ἐθνοκάπηλοι, ρατσιστές.
Τελώντας αὐτή τήν ἐτήσια σύναξη στή μνήμη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου δίνουμε νόημα στήν ἐθιμική τελετή μόνο ἄν θελήσουμε νά λειτουργήσει ὡς εὔτολμο πολιτικό αἴτημα. Ὡς ἀπαίτηση νά σεβαστεῖ ἡ ἐπαγγελματική πολιτική τίς εὐαισθησίες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Νά πάψουμε νά ντρεπόμαστε οἱ Ἕλληνες γιά τήν ἄχρωμη, ἄοσμη, καί ἄγευστη ἀπό Ἱστορία καί πολιτισμό ἐξωτερική μας πολιτική. Ὄχι μόνο οἱ ἐνέργειες, ἀλλά καί ὁ λόγος ὁ πολιτικός νά ἀπηχεῖ τόν αὐτοσεβασμό καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν Ἑλλήνων. Νά ἐργασθεῖ μέ σοβαρότητα τό ἑλληνικό κοινοβούλιο ὥστε νά πληθυνθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν χωρῶν πού θά ἀναγνωρίσουν μέ ἐπίσημες πράξεις τή γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Νά εἶναι ἡ Γενοκτονία, ὁ ἀφανισμός τῆς ἐξωελλαδικῆς οἰκουμενικῆς ἑλληνικότητας, ἄξονας σύνεσης ἀλλά καί τόλμης τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.
Δύσκολο νά ἀξιολογεῖς τό σημερινό μολύβι σάν χθεσινό χρυσάφι. Στή σημερινή μέρα, κατά συμβολική σύμπτωση, ὁ ρυθμός τῆς Ἑλλάδας, καθορισμένος στανικά ἀπό τά κρατικά τηλεοπτικά κανάλια —δηλαδή ἀπό τήν πολιτική καί πάλι ἡγεσία— συντονίζεται μόνο μέ τήν καφρική εὐτέλεια τοῦ αὐριανοῦ διαγωνισμοῦ τῆς Εurovision. Καί ἐμεῖς ἐδῶ ἐπιμένουμε νά τελοῦμε μνημόσυνο τῆς χαμένης ἀρχοντιᾶς καί εὐγένειας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.
Μοναδική μας ἐλπίδα ὁ λόγος τοῦ Μακρυγιάννη.
«Ὅτι ἡ τύχη μᾶς ἔχει τούς Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθε καί ὥς τώρα, ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦν. Τρῶνε ἀπό μᾶς καί μένει καί μαγιά».
Γι’ αὐτή τή μαγιά ἡ ἀποψινή τελετή μας.
* Ομιλία την 19η Μαΐου 2006, την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη
Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019
"ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ": ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΔΥΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΡΟΜΑ
|
|
 |
Ευχαριστούμε θερμά για τη παροχή
Με
εκτίμηση
Ιουλία Τριανταφύλλου
Κοινωνική
Λειτουργός- Υπεύθυνη δράσης
Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης του Μητρ. Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στο TRT
Εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παρεχώρησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος στον τηλεοπτικό σταθμό TRT, την Δευτέρα 2/9, στην εκπομπή «Κεντρική Ελλάδα, καλησπέρα», με τον δημοσιογράφο Σωτήρη Πολύζο. Το σχετικό βίντεο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της Ιεράς μας Μητροπόλεως imd.gr.
Τα κυριότερα σημεία της συνέντευξης έχουν ως εξής:
Για τις περιόδους της Τοποτηρητείας στις Ιερές Μητροπόλεις Λαρίσης και Φθιώτιδος
«Στην περίπτωση της Φθιώτιδος, ήταν πολύ έκτακτο το γεγονός. Η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού. Εγώ απλώς αναλαμβάνω εκκλησιαστικά, επειδή έτσι προβλέπεται, την ευθύνη για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι και αυτό μια εμπειρία, αλλά και στις δύο περιπτώσεις ήταν οι ποιμένες και οι Επίσκοποι άνθρωποι οι οποίοι είχαν αφήσει τα πράγματα τακτοποιημένα, επιτρέψτε μου να το πω έτσι. Άρα, ο κόπος δεν είναι υπερβολικός. Απλώς, είναι μία αυξημένη ευθύνη. Σύντομα, ελπίζω τον Οκτώβριο, πρώτα ο Θεός, θα έχουμε την εκλογή του νέου Μητροπολίτου Φθιώτιδος και τον Νοέμβριο θα κλείσει και αυτός ο κύκλος και ευχηθείτε τουλάχιστον να μην έχουμε άλλη τέτοια εμπειρία».
Για το προσχέδιο συμφωνίας Αρχιεπισκόπου και τ. Πρωθυπουργού, αναφορικά με τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας
«Ήταν κάτι που αντιμετωπίστηκε με συνοδικότητα. Αυτό επιδιώξαμε, γιατί είναι συνοδικό το σύστημά μας. Δεν πρέπει να απαξιώσουμε ότι υπήρξε μία, εν πάση περιπτώσει, συνεργασία με την προηγούμενη κυβέρνηση. Λύθηκαν θέματα, αντιμετωπίστηκαν καταστάσεις. Ο Αρχιεπίσκοπος είχε χειριστεί πάρα πολλά θέματα. Απλώς, το συγκεκριμένο γνώρισε αυτή την αντίδραση, διότι εκεί αντιληφθήκαμε ότι κάτι προκύπτει που δεν ωφελούσε, που δεν έδινε ένα αίσθημα ασφάλειας για τους κληρικούς μας, που είναι για εμάς το πιο σημαντικό κομμάτι της ποιμαντικής μας ζωής, οι άνθρωποί μας, και που διατάρασσε, μάλιστα, μία σχέση Κράτους και Εκκλησίας, που έχει βαθιές ρίζες και που δεν μπορεί να λυθεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, αν χρειάζεται να λυθεί.
Εν πάση περιπτώσει, λειτούργησε το συνοδικό σύστημα με πρώτο αποδέκτη τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, και ομόφωνα αποφασίσαμε ό,τι αποφασίσαμε, άρα και ο ίδιος συντάχθηκε με την συνοδικότητα, που την υπηρέτησε και την υπηρετεί και έχουμε, πλέον, μια νέα σελίδα. Είναι ένα θέμα που έκλεισε. Δεν θα επανέλθουμε σε μία τέτοια βάση. Ας ελπίσουμε ότι, πλέον, τα πράγματα θα βαδίσουν σταθερά, διότι θέλουμε κάθε φορά οι σχέσεις μας με το Κράτος να διαμορφώνονται, να εξελίσσονται, η Εκκλησία να αποκτά όσο γίνεται περισσότερη ελευθερία, ταυτόχρονα και το Κράτος μας να λειτουργεί σωστά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αυτό, όμως, πρέπει να γίνεται χωρίς να θίγονται αυτά που θεωρούνται δεδομένα και βασικά, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους ιερείς μας, διότι με αυτό τον τρόπο μπορούμε να εργαστούμε ως ενοποιός δύναμη μέσα στην πατρίδα μας. Αυτό υπερασπιστήκαμε. Δεν υπήρχε κανένα προσωπικό θέμα. Ήταν καθαρά μία προσπάθεια υπεράσπισης αυτών που οι ιερείς μας προσφέρουν στον τόπο μας».
Για την αξιοποίηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας
«Ποιος δεν θέλει να δει την περιουσία, όση υφίσταται πλέον, να αξιοποιείται σωστά μέσα σε ένα ευρύτατο πεδίο και μάλιστα, για κοινωνικό σκοπό, για κάτι καλό. Ποιος δεν θέλει, αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, να δει πράγματα να προχωρούν, ώστε να δημιουργηθούν και οι θέσεις εργασίας, ν’ ανοίξουν ευρύτερες δυνατότητες επισκεψιμότητας ανθρώπων, να αξιοποιηθούν εκκρεμότητες περιουσιακές, που για κάποιους λόγους, ανερμήνευτους κυριολεκτικά, εκκρεμούν. Νομίζω, είναι ευρύτατο το πεδίο και πλέον, διαφαίνεται ότι υπάρχει πολύ καλή θέληση αυτό να προχωρήσει… Μάλιστα, πρόσφατα ανέλαβε και ένας νέος κληρικός επικεφαλής στην Υπηρεσία των Οικονομικών της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος φαίνεται ότι έχει πολύ μεράκι, είναι νέος και έχει αρκετή εμπειρία. Όλοι έχουμε αντιληφθεί πως θέλει να φέρει εις πέρας ένα σπουδαίο έργο, προκειμένου να υπάρξει ένα κοινό όφελος. Και εκεί εμείς υποστηρίζουμε πάντοτε αυτό που λέει ο Μακαριώτατος, «Ελάτε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ώστε να παραχθεί ένα κοινό αγαθό, ένα κοινό καλό, να έχουμε κοινωνικό έργο»».
Για το Εκκλησιαστικό κτήμα στις Νηές
«Επιτρέψτε μου δημόσια να ευχαριστήσω, ειλικρινά το λέω, αυτούς οι οποίοι φωνασκούσαν και μας έβαζαν προσκόμματα. Ξέρετε πού οδήγησαν τα πράγματα; Στο να κατακυρωθεί ακόμη περισσότερο το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Έχουμε, πλέον, ουσιαστικά μια δικαστική απόφαση πρόσφατη, που κατοχυρώνει το ιδιοκτησιακό. Έφτασε η υπόθεση σε Συμβούλιο Εφετών. Το να έχεις, πλέον, ένα πόρισμα, μια απόφαση Συμβουλίου Εφετών, που να λέει ότι είναι καθαρά ιδιοκτησία της Μητροπόλεως και μάλιστα, να προσθέτει επί της ουσίας ότι έχεις πετύχει το μεγαλύτερο δυνατό τίμημα που μπορούσες να πετύχεις, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Να, λοιπόν, που καμιά φορά, και αυτοί που προς στιγμή μας στεναχωρούν οδηγούν τα πράγματα να κατοχυρώνονται ακόμα περισσότερο. Υπάρχει βούλευμα, πλέον, Συμβουλίου Εφετών, που κατοχυρώνει 100% αυτό που ήταν αυτονόητο και που είναι δεδομένο».
Για τους διορισμούς των Ιερέων
«Εδώ έχουμε ένα μικρό θέμα το οποίο έχει επικαιρότητα. Στερούμεθα, δύο χρόνια τώρα, θέσεις ιερέων. Υπήρχε ένα καθεστώς, τα τελευταία χρόνια, να δίνονται μία ή δύο θέσεις, το πολύ – παρόλο που εμείς είχαμε ανάγκη από πέντε έως έξι θέσεις και ξέρετε ότι έχουμε αντιμετωπίσει το πρόβλημα εκ των ενόντων, δύο χρόνια τώρα έχουμε στερηθεί εντελώς, όλες οι Μητροπόλεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, τον ελάχιστο ιερέα. Αυτό δημιουργεί προβλήματα. Τα χωριά μας θέλουν ιερείς. Ξέρετε όλοι πολύ καλά τί συμβαίνει και πόσοι άνθρωποι θέλουν να χτυπάει η καμπάνα. Ο Ιερέας είναι ο τελευταίος που έχει μείνει στα χωριά μας να κρατήσει ζωντανή την παρουσία ανθρώπων σ’ αυτούς τους τόπους. Ε, λοιπόν, εδώ χρειάζεται μια παρέμβαση. Υπάρχει μια υπόσχεση. Θέλω να ελπίζω ότι μέχρι το τέλος του έτους θα εισακουστεί αυτό το δίκαιο αίτημα, ακολουθώντας το καθεστώς των τελευταίων ετών, μέχρι να διευθετήσουμε ποιες είναι οι πραγματικές θέσεις, πόσους κληρικούς θα πρέπει να έχει η κάθε Μητρόπολη, τί τελικά χρειαζόμαστε στην Ελλάδα, ώστε και αυτό το κομμάτι να κλείσει οριστικά, χωρίς να μπούμε στη διαδικασία κάθε φορά να εκλιπαρούμε για μία ή δύο θέσεις ιερέων. Πιστεύω ότι και αυτό υπάρχει διάθεση να διευθετηθεί και να λυθεί».
Για την επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821
«Εδώ υπάρχει δικαίωση της Εκκλησίας. Πρέπει να σας πω ότι πριν από είκοσι ένα χρόνια, όταν και εγώ εισήλθα στην Ιεραρχία, ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δημιούργησε τις λεγόμενες «Ειδικές Συνοδικές Επιτροπές», μία εκ των οποίων είναι η «Ειδική Συνοδική Επιτροπή Πολιτιστικής Ταυτότητας». Αυτή την Επιτροπή μου την ανέθεσε από την πρώτη ημέρα. Δεν ξέρω γιατί με επέλεξε. Όμως, έχω μάθει να υπακούω, συνοδικά να λειτουργώ. Επί αειμνήστου Χριστοδούλου, αυτή η Επιτροπή δημιούργησε Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, έκανε πάρα πολλές δράσεις γύρω από εθνικά θέματα, πάντοτε με εντολή του και φυσικά αποφάσεις των Συνόδων, γιατί όλες οι Επιτροπές λειτουργούν υπό την Σύνοδο. Όταν «έφυγε» ο μακαριστός, ο νέος Αρχιεπίσκοπος αποφάσισε να κρατήσει, τελικά, τις Ειδικές Συνοδικές Επιτροπές. Δεν άλλαξε τους Προέδρους, δεν έφυγα και εγώ απ’ αυτήν. Και τότε, επειδή ήθελα να έχει μία θεματολογία, αλλά και γιατί έβλεπα ότι πλέον είχαμε εισέλθει μόλις στη δεκαετία που μας χώριζε απ’ το 2021, προτείναμε στη Σύνοδο και δέχτηκε να πραγματοποιήσουμε δέκα διεθνή συνέδρια με θέμα το ’21. Ήδη έχουν πραγματοποιηθεί τα επτά. Έχουν εκδοθεί οι έξι τόμοι και εκδίδεται ο έβδομος, δηλαδή τα πρακτικά των συνεδρίων. Πραγματοποιείται το 8ο και θα φτάσουμε στο 10ο το 2021, που σημαίνει ότι θα έχουμε μία βιβλιοθήκη δέκα τόμων, όπου φυσικά διασώζονται όλες οι απόψεις και όλες οι τάσεις γύρω από το ’21, σε πρωτότυπες και μοναδικές εργασίες.
Επίσης, η Επιτροπή, πλέον, έχοντας αυτή την εμπειρία, πρότεινε, πριν καν ξεκινήσει η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης, να διοργανωθούν εκδηλώσεις, με την παρουσία του Αρχιεπισκόπου και της Συνόδου, το 2021, σε όλες τις Περιφέρειες της Ελλάδος, εκτός Κρήτης και Δωδεκανήσων, λόγω του ότι δεν ανήκουν στην εκκλησιαστική μας δικαιοδοσία, αλλά και αυτές πιστεύω θα οργανώσουν τις δικές τους παρουσίες. Και ευελπιστούμε ότι, και με τη συνάντηση που θα έχουμε με την Επιτροπή που δημιούργησε η κυβέρνηση υπό την κυρία Αγγελοπούλου, η συνεργασία των δύο Επιτροπών θα επιφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Εμείς, πάντως, ακολουθούμε την πορεία που έχουμε χαράξει.
Θα σας δώσω και μία ακόμα είδηση πολύ σημαντική. Θα εκδοθεί αυτό το μήνα και θα το παρουσιάσουμε τον Οκτώβριο ένα πρώτο τεύχος ιστορίας για μικρά παιδιά, του δημοτικού. Δηλ. ένα τεύχος που διαπραγματεύεται την ιστορία με έναν πολύ παιδαγωγικό και πρωτότυπο τρόπο. Βεβαίως, είναι το πρώτο τεύχος, γι’ αυτό ξεκινάει απ’ την αρχαιότητα και φτάνει μέχρι το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Φυσικά, όπως καταλαβαίνετε, είναι η χριστιανική οπτική της ιστορίας, που αφορά, όμως, ουσιαστικά την Ελλάδα και τους Έλληνες στη συνάντηση με το Χριστιανισμό. Θα επακολουθήσει το δεύτερο τεύχος το οποίο θα διασώσει τα του Βυζαντίου, την περίφημη αυτή χιλιόχρονη περίοδο. Και θα έρθει και το τρίτο τεύχος, το 2021, που θα πραγματεύεται την τουρκοκρατία μέχρι και το 1940. Αυτό είναι μία προσφορά της Εκκλησίας στα παιδιά μας. Θα μπορεί να διδάσκεται αυτό το βιβλίο στα κατηχητικά μας. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μας θέλουμε να μάθουν την ελληνική ιστορία, γιατί έχουμε την αίσθηση ότι εδώ αρχίζουμε και υστερούμε σαν Έλληνες. Σκεφτείτε να γιορτάζουμε μία επέτειο και να συνεχίζουν τα παιδιά μας να μπερδεύονται μεταξύ 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου. Αυτό αρκεί για να καταλάβουμε τη σημασία που έχει πλέον η ιστορία στον τόπο μας…».
«… Φυσικά, θα συνεργαστούμε με την αντίστοιχη Επιτροπή του Κράτους. Έχω την αίσθηση, όμως ότι οι εκδηλώσεις αυτές, για τις οποίες εμείς ομιλούμε, θα έχουν συνέδρια, θα έχουν εκκλησιαστική παρουσία, θα επικεντρώνουν στην Θεία Λατρεία. Νιώθω ότι η Επιτροπή υπό την κυρία Αγγελοπούλου μπορεί να κάνει πράγματα που να έχουν μεγαλύτερη εξωστρέφεια. Εμείς θα είμαστε όπου χρειάζεται και εάν χρειάζεται, όλοι μαζί. Εξάλλου, αυτό που θέλουμε και εμείς να προκύψει δεν είναι μόνο να γνωρίσουμε την ιστορία, ούτε να αναδείξουμε το ρόλο της Εκκλησίας εκείνη την περίοδο. Και εμάς μας ενδιαφέρει η Ελλάδα που θέλουμε το 2021 και στα επόμενα εκατό χρόνια. Αυτό έχει σημασία. Να αντλήσουμε από αυτό που έκαναν οι πατέρες μας πριν διακόσια χρόνια, για να μπορέσουμε και εμείς να δούμε το όραμα της Ελλάδος για τα επόμενα διακόσια χρόνια, για τα παιδιά των παιδιών μας. Ο εορτασμός έτσι θα νοηματοδοτηθεί. Πρέπει να δούμε όλοι μαζί το όραμα της Ελλάδος για το μέλλον».
Για τις νέες αυτοδιοικητικές Αρχές
«Τους εύχομαι καλή δύναμη, προπαντός υγεία, ενότητα, το θεωρώ πολύ σημαντικό, θα έλεγα μάλιστα πολύ επίκαιρο, ιδιαίτερα με τον τρόπο που θα λειτουργήσει, πλέον, η Αυτοδιοίκηση. Και φυσικά, εμείς θα έρθουμε συνεργοί σε κάθε τι καλό για τον λαό που διακονούμε όλοι. Ξέρω πολύ καλά ποιο είναι το δικό μας έργο, σέβομαι απόλυτα το δικό τους έργο, αλλά νιώθουμε όλοι πως ο λαός μάς θέλει μαζί σε ό,τι αφορά το κοινωνικό έργο, την προσφορά, αυτά που μπορούμε να διασώσουμε στον πολιτισμό. Υπάρχουν δηλαδή πράγματα που μπορούμε όντως να φέρουμε το μέγιστο αποτέλεσμα, όταν υπάρχει συναίνεση, σεβασμός και, δόξα τω Θεώ, εμείς προσωπικά και ως τοπική Εκκλησία, δεν το έχουμε στερηθεί αυτό από κανέναν.
Και να προσθέσω και κάτι ακόμη, που ζήσαμε αυτή την περίοδο. Κανένας νόμος δεν προβλέπει την παρουσία του Επισκόπου στις ορκωμοσίες. Και, όμως, καμία ορκωμοσία δεν έγινε, χωρίς συνεννόηση με τον Επίσκοπο, για να είναι παρών. Τους τιμά και μας τιμά… Δεν θα ήθελα ο νόμος να μου επιβάλλει να είμαι παρών. Θέλω η πρόσκληση να είναι από τον Δήμαρχο και από το Δημοτικό Συμβούλιο, γιατί νιώθουν την ανάγκη να παραστεί ο Επίσκοπος, να προσευχηθεί, να τους ευχηθεί, να τελέσουν τον αγιασμό και να δώσουν χαρακτήρα θρησκευτικό στον όρκο τους, χωρίς να απαξιώνω όσους έχουν διαφορετική άποψη. Ο τόπος μας νομίζω χαίρεται να βλέπει να συνεχίζεται μία όμορφη παράδοση που δείχνει ενότητα. Μακάρι να είναι και στο μέλλον έτσι».
Για την νέα θεματική της «Μαγνήτων Κιβωτού»
«Η νέα θεματική μας θα είναι «Μάγνητες και Φυσικό Περιβάλλον». Νομίζω ότι περνάμε σε μία εποχή που θα πρέπει να τονίσουμε το δώρο που έχουμε από τον Θεό στη Μαγνησία που είναι ένας φυσικός παράδεισος, που δεν τον βρίσκεις σε όλο τον κόσμο. Αυτό το μαρτυρούν οι πάντες. Αλλά και πώς αυτό θα πρέπει και να το διαφυλάξουμε, να το διασώσουμε, να το αξιολογήσουμε και να το καταγράψουμε. Νομίζω, λοιπόν, ότι τα επόμενα χρόνια το θέμα φυσικό περιβάλλον θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα».
Εκ του Γραφείου Τύπου της Ι.Μ.Δ.
Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019
ΠΑΡΑΞΕΝΟ.... Κάτω από τη βάση της κοινής λογικής
ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
Κάθε χρόνο, το ίδιο τροπάρι γίνεται όλο και πιο άρρυθμο. Φέτος, την αυγουστιάτικη χασμωδία με τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων επέτεινε η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο με βαθμολογία 0,84, δηλαδή με λευκή κόλλα. Οταν κάποιος έχει πιάσει βαθμολογικό πάτο, είναι πράγματι «επιτυχών»; Ο ίδιος ο υποψήφιος (αν και δεν είναι ένας, η χαμηλή βαθμολογία εξελίσσεται σε θεσμό), το περιβάλλον του, η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, παραμένουν/παραμένουμε, άραγε, ικανοποιημένοι και εφησυχασμένοι; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Η έντυπη, διαδικτυακή, προφορική, συζήτηση γύρω από το θέμα αναδεικνύει πολλές στρεβλώσεις.
Η αγανάκτηση για την κατάντια του εκπαιδευτικού συστήματος, ο θυμός, η απαξίωση και ο χλευασμός είναι η μία πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με την ελληνική οικογένεια, τον τυφλοσούρτη των εισαγωγικών εξετάσεων, την αδυναμία να αναζητηθούν εναλλακτικές λύσεις, τη νοοτροπία παραγωγής πτυχιούχων «ό,τι να ’ναι» που έχει ριζωθεί και η οποία δεν αποκόβεται εύκολα. Για να μη μιλάμε μόνο για τη –δεδομένη– πολιτική ευθύνη. «Ας περάσει σε μια σχολή», «ας πάρει ένα χαρτί» είναι επαναλαμβανόμενες εδώ και δεκαετίες φράσεις - θερμοκήπιο αχρησίας και ημιμάθειας.
Ο εισακτέος με βαθμό κάτω από τη βάση δεν δηλώνει αποτυχία. Δεν πρόκειται για τον υποψήφιο που, λόγω άγχους ή ατυχίας ή κακού συστήματος στο διάβασμα, απέτυχε. Αυτό είναι κατανοητό. Μπορεί να ξαναπροσπαθήσει. Μια «επιτυχία» κάτω από τη βάση, όμως, διαμορφώνει παράδειγμα. Είναι η όλο και πιο διαδεδομένη αντίληψη της ήσσονος προσπαθείας, που στη χώρα μας επισημοποιείται, κατοχυρώνεται και επιβραβεύεται. Γιατί, ας φανταστούμε (με μικρές πιθανότητες απόκλισης), τι θα συμβεί τον επόμενο χρόνο. Τι λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και πολλαπλασιάζεται χωρίς κόπο; Η λευκή κόλλα ή το άριστο γραπτό; Οταν και τα δύο έχουν, σε πρώτη ανάγνωση, ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα: την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Μια κοινωνία που «παρκάρει» τους 17χρονους σε μια πανεπιστημιακή σχολή, θεωρώντας ότι έτσι καταβάλλει το «δικό της» μερίδιο χρέους απέναντι στην εκπαίδευση των παιδιών της. Προέκταση του να «μπούνε σε μια σχολή», θύματα και θύτες του ίδιου επικοινωνιακού λαϊκισμού που χαϊδεύει και κανακεύει τους νέους, γιατί, απλούστατα, αυτή η κολακεία είναι η πιο εύκολη πυρόσβεση των, πάσης φύσεως, γονεϊκών ενοχών και αδιεξόδων.
Μια κοινωνία που, ένα μεγάλο μέρος της, ζει και αναπνέει κάτω από τη βάση της κοινής λογικής.
ΕΥΓΕ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΛΑΡΙΣΑΣ: Πιλοτικό πρόγραμμα ανακύκλωσης ρούχων και παπουτσιών
Ο Δήμος Λαρισαίων, σε συνεργασία με αδειοδοτημένη εταιρία ανακύκλωσης ειδών ιματισμού και υπόδησης, ξεκινά την τοποθέτηση ειδικών κάδων ανακύκλωσης για άχρηστα ρούχα, υφάσματα, υποδήματα σε διάφορα σημεία ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών με σκοπό την διαλογή στην πηγή των ανωτέρω άχρηστων πλέον υλικών.
Οπως σημειώνεται στο σχετικό δελτίο Τύπου δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία για συνέχιση του κύκλου ζωής των μεταχειρισμένων ειδών, πέραν της αποτροπής της ταφής και της γενικότερης υποβάθμισης του περιβάλλοντος, επιτυγχάνεται τελικά εξοικονόμηση πρώτων υλών και ενέργειας οι οποίες αποτελούν βασικές αρχές της ορθολογικής διαχείρισης αποβλήτων σύμφωνα και με την ισχύουσα εθνική περιβαλλοντική νομοθεσία.
Η συλλογή και μεταφορά των συλλεχθέντων υλικών θα γίνεται αποκλειστικά με δαπάνες και μέσα της εταιρείας στις ιδιόκτητες αποθήκες της στη Θεσσαλονίκη. Στην συνέχεια τα υλικά προωθούνται στο εξωτερικό σε εξειδικευμένο εργοστάσιο διαλογής και ταξινόμησης.
Στο εργοστάσιο διαλογής ανακτάται κατά μέσο όρο το 85% των εισερχομένων αποβλήτων ένδυσης και οδηγείται τελικώς προς επαναχρησιμοποίηση αυξάνοντας έτσι τον κύκλο ζωής τους ενώ τα υπόλοιπα 13-14% οδηγούνται σε βιομηχανίες ανακύκλωσης για παραγωγή κουβερτών, μαξιλαριών ή υλικών πλήρωσης στρωμάτων ενώ τελικά μόλις το 0,22 % οδηγείται προς ταφή.
Σήμερα λαμβάνει χώρα η Α’ Φάση υλοποίησης του προγράμματος κατά την οποία η εταιρεία θα τοποθετήσει 20 συνολικά κάδους. Η επέκταση του δικτύου κάδων θα πραγματοποιείται σταδιακά λαμβάνοντας ανατροφοδότηση από την εμπειρία εφαρμογής ενώ οι κάδοι θα αδειάζονται σε τακτά διαστήματα με προσωπικό και οχήματα της εταιρείας.
Τα οφέλη του Δήμου Λαρισαίων από αυτή την συνεργασία είναι τα εξής:
Μείωση των ποσοτήτων που οδηγούνται για ταφή προς το ΧΥΤΑ Λάρισας
Σύμφωνα με τις πλέον πρόσφατες αναλύσεις της ποιοτικής σύστασης των απορριμμάτων που οδηγούνται στο ΧΥΤΑ Λάρισας ένα ποσοστό που κυμαίνεται περίπου στο 5,5 – 6,0% αντιστοιχεί σε υφάσματα και προϊόντα δέρματος. Με βάση την ετήσια παραγωγή αποβλήτων του δήμου μας που ανέρχεται περίπου στους 58.000 τόνους απορριμμάτων/έτος τα απόβλητα ειδών ένδυσης και υπόδησης που οδηγούνται προς ταφή ανέρχονται περίπου στους 3.190 – 3.480 τόνους/έτος ή αντίστοιχα 18–20 kgr /κάτοικο/έτος
Το δυνητικό όφελος από την αποφυγή του τέλους ταφής σε περίπτωση εκτροπής του συνόλου των αποβλήτων ένδυσης και υπόδησης θα μπορούσε να ανέλθει στα 40.000 € /έτος.
Ανταπόδοση προς τις Κοινωνικές Υπηρεσίες του Δήμου Λαρισαίων
Η εταιρεία δεσμεύεται να αποδίδει δωρεάν, ως ανταποδοτικό όφελος, ένα σημαντικό ποσοστό ανακτηθέντων ειδών ένδυσης και υπόδησης είτε στο Κοινωνικό Παντοπωλείο είτε σε άλλες κοινωνικές δομές του δήμου. Όλα τα είδη θα βρίσκονται σε άψογη κατάσταση, σύμφωνα και με τις προβλέψεις του υγειονομικού κανονισμού περί μεταχειρισμένων ρούχων.
Εμπέδωση της περιβαλλοντικής συνείδησης των δημοτών
Η προηγούμενη εφαρμογή ανάλογου εγχειρήματος ανακύκλωσης ρούχων από την Υπηρεσία Καθαριότητας & Ανακύκλωσης μεταξύ των ετών 2012-2013 είχε θετικό αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία. Ο τερματισμός εκείνου του προγράμματος –λόγω παύσης εργασιών της συνεργαζόμενης με τον Δήμο Λαρισαίων εταιρείας- δημιούργησε ένα κενό στην ικανοποίηση των περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένων δημοτών που συνέχισαν να αναζητούν τους κάδους ανακύκλωσης ρούχων. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει η νέα πρωτοβουλία του Δήμου Λαρισαίων, ο οποίος άλλωστε πρωτοπορεί διαχρονικά σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
