ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ με Χριστό και Εκκλησία

Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου 

του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου 

 "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ",

ΕΥΧΕΤΑΙ 

 σ' όλους τους συνεργάτες, τα μέλη και τους φίλους του,

ΚΑΛΗ  ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΉΣΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (video 60΄΄) - Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

"Δύο πρόσωπα, δύο πρωταγωνιστές.

Ο ένας μαθητής και η άλλη γυναίκα αμαρτωλή. 

Ο πρώτος, το γλωσσόκομο σκέφτεται, τα λεφτά μετράει και τελικά θα προδώσει. 

Η γυναίκα έχει συνείδηση, ξέρει ποιά είναι, αλλά γνωρίζει η καρδιά της, ότι υπάρχει Αυτός που μπορεί να συγχωρέσει γιατί δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη αμαρτία, υπάρχει μόνο αληθινή και μεγάλη μετάνοια. 

Και η μετάνοια φέρνει λύτρωση. 

Ο Χριστός ήρθε για τους αμαρτωλούς και όχι για τους δικαιωμένους που δικαιώνουν τον εαυτό τους. 

Ήρθε γι αυτούς που μπορούν να δουν την αμαρτωλότητά τους. 

Κι αυτές οι μέρες, είναι οι μέρες που ο καθένας από μας, μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας αληθινά. 

Ο Χριστός περιμένει για να συγχωρέσει. 

Συγχωρεί ο Χριστός, Αγαπάει. 

Κι όποιος αγαπάει μόνο συγχωρεί. 

Ας έρθουμε κοντά Του. 

Είναι πλέον οριστικά ο Νυμφίος μας, είναι Αυτός που θ'ανέβει για μας στον Σταυρό. 

Είναι Αυτός που περιμένει να μας κάνει δώρο την Ανάστασή Του, Αμήν."

Δείτε εδώ: https://www.youtube.com/embed/t2ihdHsG0Pk

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ, Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ο Μυστικός Δείπνος έχει τελειώσει. Η παράδοση «των καθ’ ημάς

φρικτών Μυστηρίων» έλαβε πέρας. Και αφού τελείωσε τα πάντα ο

Χριστός, αναχώρησε από το υπερώο της Ιερουσαλήμ για το όρος των

Ελαιών. «Εξήλθε συν τοις μαθηταίς αυτού πέραν του χειμάρρου των

Κέδρων, όπου ην κήπος, εις ον εισήλθεν αυτός και οι μαθηταί αυτού»

(Ιω. 18, 1).

Όμως μετά από λίγο στον κήπο της Γεθσημανή ο Χριστός είναι

μόνος. Ούτε οι τρεις πιο έμπιστοι μαθητές του, Πέτρος, Ιάκωβος και

Ιωάννης, δεν μπόρεσαν να γρηγορήσουν, να συναγρυπνήσουν μαζί

του. «Ήσαν γαρ αυτών οι οφθαλμοί βεβαρημένοι», αλλά και η λύπη

«πεπλήρωκεν», είχε πλημμυρίσει την καρδιά τους. Όμως και η ψυχή

του Χριστού είναι «περίλυπος έως θανάτου». Η λύπη του είναι τόσο

μεγάλη που κινδυνεύει να πεθάνει από αυτήν. Η αγωνία του υπήρξε

μακρά και είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα.

Πιο παλιά καθησύχαζε τους κατά σάρκα «αδελφούς» του ότι το

τέλος του αργούσε ακόμα. «Ο καιρός ο εμός ούπω πάρεστι» (Ιω. 7, 6-8).

Δεν είχε συμπληρωθεί ο κανονισμένος από το σχέδιο της Θείας

Οικονομίας χρόνος του για να τελειώσει το επί γης έργο του. Λίγο μετά

την ανάσταση του Λαζάρου όμως ο Χριστός αποκαλύπτει ότι ο καιρός

του έφτασε. «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». Και

δόξα του εννοεί τον σταυρικό του θάνατο με την Ανάσταση και την

Ανάληψή του που θα ακολουθήσουν. Είναι λίγος ο χρόνος, λέγει προς

τους Ιουδαίους, που θα έχετε ακόμα το φως μαζί σας, εμένα δηλαδή,

που είμαι το φως του κόσμου.

Παραλληλίζει ακόμα τον εαυτό του και την πορεία του με τον

κόκκο του σίτου. Ο κόκκος του σίτου αν δεν πέσει στη γη και δεν

σαπίσει μέσα στο χώμα, μένει μόνος του, δεν πολλαπλασιάζεται. Αν

όμως φυτευθεί στη γη και «αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει». Έτσι και ο

Χριστός, αν αποθάνει, ακολουθώντας με απόλυτη υπακοή το

προαιώνιο σχέδιο του Θεού Πατέρα του, θα καρποφορήσει για όλο το

ανθρώπινο γένος τη σωτηρία. «Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης (επί του

Σταυρού και ανεβώ δι’ αυτού στον ουρανό), πάντας ελκύσω προς

εμαυτόν».

Τώρα λοιπόν που η ώρα του έφτασε, ο Χριστός αφήνει να φανεί

καθαρά ότι φέρει επάνω του αληθινή και όχι φαινομενική ανθρώπινη

φύση. Γι’ αυτό και δεν διστάζει να διακηρύξει ότι πάσχει ως άνθρωπος.

Όπως ο κάθε κοινός άνθρωπος που θα βρισκόταν σε ανάλογη θέση.

Αρκετές μέρες πριν από το Πάθος του λέγει: «Νυν η ψυχή μου

τετάρακται». Έχει γεμίσει η ψυχή μου από τη φυσική ταραχή που

κυριεύει κάθε άνθρωπο μπροστά στον θάνατο. Και τί να πω; «Πάτερ

μου, σώσόν με εκ της ώρας ταύτης. Αλλά διά τούτο ήλθον εις την ώραν

ταύτην».

Ο Χριστός έκαμε τα πάντα για να φτάσει σ’ αυτή την ώρα, όσο

επώδυνη και αν του ήταν. Σκοπός του ήταν ο Σταυρός. Κατέβηκε από

τον ουρανό για να παραδοθεί «εις το σταυρωθήναι», «υπέρ της του

κόσμου ζωής και σωτηρίας». Καθετί που προσπαθούσε να τον

αποτρέψει από τον σκοπό του αυτόν, το έβγαζε επιμελώς από τον

δρόμο του. Δεν δίστασε να ονομάσει ακόμα και σατανά τον Πέτρο

(«ύπαγε οπίσω μου, σατανά»), όταν εκείνος τον παρακίνησε να μην

υποστεί τέτοιο θάνατο. Δεν ήταν κατά Θεόν το φρόνημα αυτό. Θέλημα

του Θεού ήταν πάντα η σωτηρία των ανθρώπων. Και δόξα του, η διά

του Σταυρού του Υιού του εξασφάλιση της σωτηρίας αυτής.

Αυτή τη δόξα του Θεού επιδίωκε σταθερά και αταλάντευτα

πάντοτε ο Χριστός (Ιω. 12, 23-36. 13, 31-32. 17, 1-5).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Από ινδουιστής μοναχός Ορθόδοξος μοναχός, ο π. Ιωάννης Μέγγουλης (συνέντευξη)

Εντυπωσιακή γη επιστροφή του π. Ιωάννη. Η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική και καθηλώνει όλους τους ακροατές του. Παρακολουθείστε τη συνέντευξη και θα διαπιστώσετε τη δύναμη της πίστεως στην Αγία Τριάδα.

https://www.youtube.com/watch?v=Dk1ccqfPIBs

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ - O ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΣΕ 60’’

"Ο Χριστός, ο Νυμφίος της Εκκλησίας, έρχεται σε ανύποπτη στιγμή. Έρχεται όταν κανείς δεν τον περιμένει, γιατί Αυτός καθορίζει τον χρόνο της συνάντησης μαζί Του. και μαζί μας. Όμως η συνάντηση με κάθε αναγκεμένο, η συνάντηση με τον αδελφό που έχει ανάγκη, η συνάντηση με αυτόν που ζητάει τη συγχώρεσή μας, η συνάντηση με τον άλλον που είναι μιά ζωντανή εικόνα του Θεού, είναι κάθε φορά μιά συνάντηση με τον Χριστό. Όταν έχουμε τις συναντήσεις αυτές επάνω στη γη και γίνονται συναντήσεις αγάπης, συγχώρεσης, αλληλεγγύης, προσφοράς, θυσίας, τότε είναι σίγουρο ότι όταν θα έρθει ῾ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός᾽, η λαμπάδα θα είναι αναμμένη και θα μπορούμε να γευτούμε τη χαρά του Παραδείσου, γιατί αυτό περιμένει από μας: Να τον μιμηθούμε στην αγάπη. Να συγχωρέσουμε, όπως συγχώρεσε. Έλα αδελφέ μου, ετούτη η Μεγάλη Εβδομάδα μας περιμένει όλους για να φθάσουμε μέχρι την Ανάσταση, Αμήν."

Παρακολουθήστε το σύντομο βιντεάκι που ετοίμασε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ.Ιγνάτιος, για την Αγία και Μεγάλη Τρίτη.

 

Δείτε εδώ: https://www.youtube.com/embed/h8VR7_0F-FU

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ (π. Δημητρίου Μπόκου)

“Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, …ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους…” (Ἰω. 15, 15)

Βάδιζε μοναχικὸς καὶ κουρασμένος στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου

ἀνασηκώνοντας τὴν ἄκρη τοῦ ράσου του γιὰ νὰ τὸ προφυλάξει ἀπ’ τὰ

λασπόνερα. Τυλιγμένο σὲ πορφυρὸ ὕφασμα ἔσφιγγε μὲ τὸ δεξί του χέρι

πάνω στὸ στῆθος τὸ κουτάκι μὲ τὰ Ἅγια, καθὼς ἐπέστρεφε ἀπ’ τὸ σπίτι

κάποιου ἀρρώστου. Τὰ πόδια του γίνονταν ὅλο καὶ περισσότερο

μολύβι, τὰ μάτια του βάραιναν νυσταγμένα. Μεγάλη Πέμπτη σήμερα κι

ἀπ’ τὸ πρωὶ δὲν εἶχε πάρει ἀνάσα ὁ παπα-Χρῆστος.

Εἶχε γυρίσει ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμερο, σχεδὸν τρεισήμιση, στὸ σπίτι

του. Ἡ πρεσβυτέρα του, βλέποντάς τον ξεθεωμένο, τοῦ σέρβιρε

ἀμέσως λίγη σκέτη ντοματόσουπα. Νὰ φάει λίγο, νὰ ἀνασάνει, νά ’ναι

στὶς πέντε πάλι στὴν ἐκκλησία. Γιὰ ὅσους, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή,

ἀναζητοῦν πνευματικό.

Μὲ τὸ ποὺ ἔβαλε τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα του, τὸ τηλέφωνο

χτύπησε.

- Ἄσε, τὸ παίρνω ἐγώ! εἶπε ἡ πρεσβυτέρα.

Ἦταν ὅ,τι φοβόταν τέτοιες μέρες. Τὸν ζητοῦσαν ἐπειγόντως γιὰ νὰ

κοινωνήσει κάποιον ἄρρωστο. Πῆρε τὸ ἀκουστικό. Μιὰ κοφτή,

λαχανιασμένη γυναικεία φωνὴ ἀκούστηκε.

- Ὁ πατέρας μου, πάτερ, χειροτέρεψε ξαφνικά…

Μὲ κόπο κρατήθηκε.

- Μὰ προχθὲς κοινωνήσαμε τοὺς ἀρρώστους! Ποῦ ἤσουν,

εὐλογημένη;

- Ἔχετε δίκιο, πάτερ, μὲ συγχωρεῖτε. Φαινόταν καλά, μὰ

ἀπότομα…

Δὲν εἶχε νόημα νὰ τὸ ψάχνει. Γνώριζε τὴν περίπτωση. Εἶχε

ξανακοινωνήσει τὸν γερο-Θόδωρο πρόσφατα. Πῆρε λίγες μπουκιὲς

ὄρθιος κι ἔφυγε. Μὲ τὴ συνείδησή του δὲν ἔπαιζε.

Ὅταν ἐπέστρεψε, ἦταν ἤδη ἀργὰ γιὰ ξεκούραση. Κόντευε πέντε.

Ἔτσι ἔφυγε κατευθείαν γιὰ τὴν ἐκκλησία ὅπου τὸν περίμεναν ἀρκετοὶ

νὰ ἐξομολογηθοῦν. Ἐκεῖ ἕνα νέο τηλέφωνο τὸν ξανάβγαλε ἀπ’ τὸ

πρόγραμμά του. Ἀπ’ τὴ Μητρόπολη αὐτὴ τὴ φορά. Ἔπρεπε νὰ πάει

ὅσο πιὸ γρήγορα γινόταν ἐκεῖ, γιὰ κάποιες ἔκτακτες, πλὴν ἀναγκαῖες

δουλειὲς ποὺ προέκυψαν.

Φανερὰ ἀγχωμένος κοίταξε τοὺς πιστοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει.

Κράτησε μόνο αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἔρθει γιὰ πρώτη φορά. Ἔδιωξε τοὺς

ὑπόλοιπους. Προσπάθησε νὰ τοὺς δεῖ ὅσο πιὸ βιαστικὰ μποροῦσε καὶ

ἔτρεξε μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα νὰ προλάβει καὶ στὴ Μητρόπολη.

Ἀκολούθησε ἡ βραδινὴ πολύωρη ἀκολουθία τῶν Παθῶν μὲ τὰ

δώδεκα εὐαγγέλια. Ἔμεινε καὶ λίγο, ὅσο μπόρεσε, μετὰ ποὺ στόλιζαν

τὸν Ἐπιτάφιο. Καὶ κάποια στιγμή, περασμένα μεσάνυχτα πιά, σύρθηκε

στὸ σπίτι του.

Ἡ γυναίκα του μὲ τὸ μωρό τους στὴν ἀγκαλιὰ τὸν περίμνε. Ὅταν

τὸν εἶδε νὰ μπαίνει σηκώθηκε.

- Δόξα σοι, ὁ Θεός, ἐπιτέλους ἦρθες! εἶπε ἀνακουφισμένη. Ἔλα,

κάτσε νὰ πάρεις ἀνάσα.

Δὲν εἶχε διάθεση οὔτε νὰ μιλήσει ἀπὸ τὴν κούραση. Τοῦ ἔφτανε

μόνο ν’ ἀκούει τὴ φωνή της. Τὰ μεγαλύτερα παιδιὰ εἶχαν κοιμηθεῖ ἀπὸ

ὥρα.

- Τὸ μωρὸ ξύπνησε καὶ εἶπα νὰ τὸ θηλάσω καθὼς σὲ περίμενα,

εἶπε ἐκείνη. Μοῦ κράταγε κι ἐμένα συντροφιά, ἀλλιῶς θὰ παλάβωνα.

Τοῦ σέρβιρε λίγη ἀπ’ τὴ μεσημεριανὴ νερόσουπα κρατώντας τὸ

μωρὸ στὸ ἕνα της χέρι. Τὴν ἔβλεπε νὰ τὸν φροντίζει ἀλαφρωμένη ἀπὸ

τὴν ἀγωνία της καὶ τὰ φυλλοκάρδια του ἀνασάλευαν μ’ ἕνα εὐφρόσυνο

σκίρτημα.

- Σὲ σταύρωσαν σήμερα! ξανάπε, ἐνῶ τὸ βλέμμα της τὸν

ἀγκάλιαζε τρυφερά.

Τὸ μωρὸ ἔκλαψε, καθὼς ἀπὸ ὥρα σταμάτησε τὸν θηλασμό. Τοῦ

ξανάβαλε στὸ στόμα του τὴ ρώγα της καὶ κάθισε κοντὰ στὸν ἄντρα της.

- Πῶς τά ’βγαλες πέρα; τὸν ρώτησε μαλακά.

Στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας ἀκούγονταν μόνο τὰ χείλη τοῦ μωροῦ ποὺ

ρουφοῦσαν ἥσυχα καὶ ἡδονικὰ τὸ στῆθος της. Ἀποκαμωμένος ἔγειρε τὸ

κεφάλι του στὸν ὦμο της. Ἔμεινε λίγες στιγμὲς σιωπηλός. Τέλος,

μίλησε ἀργὰ καὶ κουρασμένα, ἀλλὰ ἡ φωνή του ἦταν ἤρεμη.

- Ὁ Κύριός μου ἀπόψε εἶναι στὸν σταυρό! Ἐκεῖ πρέπει νά ’μαι κι

ἐγώ. Στὴν ἴδια κατάσταση. Σταυρωμένος μὲ τὸν Κύριό μου. Γιατὶ Αὐτὸς

εἶπε: «Ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται». Ἡ θυσία

συνοδεύει πάντοτε τὸν ἱερέα.

Ἅπλωσε τὸ ἐλεύθερο χέρι της γύρω ἀπ’ τὴ μέση του καὶ τὸν

ἀγκάλιασε.

- Δὲν σκέφτηκα ποτέ, συνέχισε ἐκεῖνος, ν’ ἀρνηθῶ τὸ χρέος μου.

Θά ’ταν ἀδιανόητο γιὰ μένα κάτι τέτοιο. Ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μου.

Σκοπὸς τοῦ ἱερέα εἶναι νὰ σταυρώνεται σὰν τὸν Κύριό του. Καὶ νὰ τὸ

κάνει πρόθυμα αὐτό. Ἑκούσια. Καὶ μὲ χαρά. Θά ’θελα νὰ μποροῦσα

πάντα νὰ τὸ κάνω ἔτσι. Μὰ εἶμαι πολὺ μακριὰ ἀκόμα ἀπ’ τὸν στόχο. Μὲ

κόπο τὸ προσπαθῶ καὶ δύσκολα τὸ κάνω. Ἔχω πολὺ δρόμο μπροστά

μου γιὰ νὰ φτάσω ἐκεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ μοῦ χρειάζεται βοήθεια. Κάτι δυνατὸ

νὰ μὲ παρακινεῖ, ἀντὶ νὰ μὲ ἀποθαρρύνει.

- Σὰν τί βοήθεια ἐννοεῖς;

- Θά ’θελα νὰ μὲ σπρώχνει μέσα μου ἕνα κίνητρο ποὺ νά ’ναι

ἀκαταμάχητο, ὄχι μιὰ ἔξωθεν ἐπιβολή.

- Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει ἕνα τέτοιο κίνητρο;

- Ἀπὸ τὸ νὰ μὲ σκέπτονται καὶ μένα σὰν ἄνθρωπο. Ὄχι μόνο σὰν

ἐργαλεῖο. Νὰ βλέπω ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον καθενὸς δὲν εἶναι μόνο νὰ γίνει

ἡ δουλειά του. Ἀλλὰ ὑπολογίζει καὶ μένα λίγο. Θὰ πάσχιζα νὰ βρῶ

χιλιάδες τρόπους τότε, γιὰ νὰ κάνω καλύτερα τὸ χρέος μου. Θὰ

σταυρωνόμουν ἑκούσια, μ’ ὅλη μου τὴν καρδιά, ὅπως ἔβλεπα τὸν

πατέρα μου, Θεὸς σχωρέσ’ τον, νὰ τὸ κάνει πάντα.

- Τὸν παπα-Στέφανο;

- Ναί! Κάποιες εἰκόνες ἀπ’ τὸν πατέρα μου εἶναι βαθιὰ

χαραγμένες μέσα μου ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια.

- Πές μου γι’ αὐτές.

- Νά, ὅπως κάποια Μεγάλη Πέμπτη, σὰν σήμερα, τριάντα τόσα

χρόνια πρίν, ποὺ ἀργὰ τὸ ἀπομεσήμρο οἱ δυό μας γυρίζαμε κατάκοποι

στὸ σπίτι. Βάδιζα ἐγὼ μπροστά, δεκάχρονο παιδάκι τότε, κρατώντας

ἕναν ξύλινο μικρὸ σταυρό, ἐνῶ οἱ διαβάτες σταματοῦσαν,

σταυροκοπιοῦνταν καὶ ὑποκλίνονταν, βλέποντας τὸν ἱερέα νὰ περνάει

μὲ τὰ Ἅγια.

Ἐπιστρέφαμε ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς θεια-Κώσταινας, στὴν ἄλλη ἄκρη

τῆς συνοικίας. Χήρα ἀπ’ τὰ νιάτα της, μὰ σεβαστὴ κι ἀγαπητὴ ἡ

γερόντισσα, βρισκότανε στὰ τελευταῖα της. Περάσαμε ἀπ’ τὴν ἐκκλησία

ν’ ἀφήσουμε τὰ Ἅγια, μὰ ἐκεῖ, στὴν πόρτα της, ἐντελῶς ἀπροσδόκητα,

συναπαντηθήκαμε μὲ τὸν ἐπίσκοπο. Ὁ πατέρας μου ξαφνιάστηκε.

- Συμβαίνει τίποτε, Σεβασμιώτατε; Πῶς τέτοια ὥρα ἀπὸ ’δῶ;

Κατάλαβε πὼς κάτι σημαντικὸ θά ’θελε, γιὰ νά ’ρθει

αὐτοπροσώπως ὣς ἐκεῖ. Σπάνιζαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὰ τηλέφωνα.

Ὁ ἐπίσκοπος, βλέποντάς τον κατάκοπο, δίστασε νὰ μιλήσει.

- Ἀκόμα, πάτερ Στέφανε, δὲν πῆγες σπίτι σου; Μὰ πότε θὰ

ξεκουραστεῖς, παιδί μου; Εἶναι σχεδὸν ἀπόγευμα.

Ἡ φωνή του, ζεστὴ σὰ χάδι, ἁπάλυνε μονομιᾶς τὴν κουρασμένη

καρδιὰ τοῦ πατέρα μου.

- Καὶ βλέπω κιόλας ἀνθρώπους ἀπὸ τώρα νὰ σὲ περιμένουν

μέσα. Πῶς θὰ τὰ βγάλεις πέρα, τέτοια βραδιὰ ἀπόψε;

- Ὅμως κάτι σημαντικό σᾶς ἔφερε ἐδῶ, Σεβασμιώτατε!

Καὶ πάλι κόμπιασε ὁ ἐπίσκοπος. Ξανάριξε τὸ βλέμμα του στὸν

κουρασμένο ἱερέα καὶ ἕνα κύμα πατρικῆς ἀγάπης τὸν πλημμύρισε.

- Ἀπ’ τὰ χαράματα, παιδί μου, εἶσαι στὸ πόδι. Κι ἔχεις πολλὲς

κουραστικὲς ὧρες ἀκόμα μπροστά σου.

- Πέστε μου τί θέλετε, Σεβασμιώτατε, κι ἐγὼ θὰ βρῶ τὸν τρόπο νὰ

τὸ κάνω! εἶπε ὁ πατέρας μου, ἐνῶ μιὰ ὁλοπρόθυμη διάθεση φούσκωσε

τὴν ψυχή του.

- Ὄχι, παιδί μου, ὄχι! ἐπέμεινε ὁ ἐπίσκοπος. Τὸ μόνο ποὺ θέλω

τώρα εἶναι νὰ πᾶς γρήγορα στὸ σπίτι σου. Γιὰ λίγη ξεκούραση, γιατὶ σὲ

περιμένει πολλὴ δουλειὰ ἀκόμα.

Ὁ πατέρας μου συγκινήθηκε. Ἔσκυψε ν’ ἀσπαστεῖ τὸ χέρι τοῦ

ὁλόλευκου ἐπισκόπου, μὰ ὁ ἀγαθὸς γέροντας τὸν τράβηξε κοντά του,

τὸν ἔσφιξε σὰν παιδί του στὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸν φίλησε. Ὕστερα ἔφυγε

χωρὶς νὰ πεῖ ἄλλη λέξη.

Γυρίσαμε σπίτι. Ὁ πατέρας μου ξάπλωσε λίγο, μὰ δὲν τὸν χώραγε

ὁ τόπος.

- Μὰ τί ἄνθρωπος αὐτὸς ὁ δεσπότης μας! Νὰ ’ρθεῖ ὁ ἴδιος καὶ νὰ

μὴ μοῦ πεῖ τί ἤθελε! Σίγουρα κάποιο σοβαρὸ λόγο θὰ εἶχε. Δὲν γίνεται!

Θὰ κάνω τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν ἐξυπηρετήσω.

Παρὰ τὴν κούρασή του ὕπνος δὲν τὸν κολλοῦσε. Πετάχτηκε πάνω

καὶ φώναξε στὴ μάνα μου.

- Ἕναν καφέ, γυναίκα, δυνατὸ καὶ γρήγορα!

Τὸν ἤπιε βιαστικὰ κι ἔτρεξε στὴν ἐκκλησία. Εἶδε ποιοὶ τὸν

περίμεναν. Τοὺς γνωστούς τοὺς ἔδιωξε. Σὲ καναδυὸ τοὺς εἶπε νὰ

’ρθοῦν τὴν ἄλλη μέρα. Κράτησε μόνο κάποιον ποὺ δὲν βολευόταν νὰ

ξανάρθει ἄλλη φορά, μιλήσανε κάνα δεκάλεπτο καὶ μετὰ γραμμὴ γιὰ τὴ

Μητρόπολη.

Ἐπέστρεψε σχεδὸν τρεῖς ὧρες ἀργότερα. Ἴσα-ἴσα γιὰ νὰ ξεκινήσει

τὴ βραδινὴ ἀκολουθία. Τί τὸν ἤθελε ὁ ἐπίσκοπος; Δὲ ρωτήσαμε, οὔτε

μᾶς εἶπε. Ἡ μάνα μου εἶχε μεγάλη διάκριση. Δὲ σκάλιζε τίποτε.

- Τὸ ξέρω πολὺ καλὰ αὐτό. Ἅγιοι ἄνθρωποι καὶ οἱ δυό τους!

- Ὁ πατέρας μου ὅμως δὲν ἔπαυε ποτὲ νὰ λέει γιὰ τὸν δεσπότη

του: «Γιὰ τέτοιον ἄνθρωπο βάζω καὶ τὸν λαιμό μου κάτω νὰ τὸν

κόψω». Τέτοιες εἰκόνες ὁλοζώντανες, ποὺ ζοῦνε μέσα μου ἀπὸ τότε,

εἶναι καὶ τὸ δικό μου ὄνειρο. Θά ’ταν ὑπέροχο μὲ τέτοιο πνεῦμα ὅλοι νὰ

βαδίζαμε. Μὰ ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι πράγμα ποὺ μπορεῖς νὰ τὸ ἀπαιτεῖς

ἀπὸ κανέναν. Προσφέρεται ἐλεύθερα καὶ μόνο. Καὶ μέσα σὲ σχέση

ἀληθινῆς ἀγάπης θὰ κατορθώνονταν ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ ἀπίθανα

πράγματα. Γιατί εἶναι τόσο δύσκολο μικροί-μεγάλοι νὰ τὸ καταλάβουν

αὐτό;

- Γιατὶ πιστεύουν περισσότερο στὴ δύναμη, στὴν ἐξουσία, στὸ

συμφέρον, ὄχι στὴν ἀγάπη, εἶπε ἡ γυναίκα, καὶ τὸν ἔσφιξε μαζὶ μὲ τὸ

μωρὸ στὴν ἀγκαλιά της. Ἴσως νομίζουν πὼς θὰ πετύχουν ἔτσι πιὸ

πολλά. Δὲ νιώθουν πόσο εἶναι ἀτελέσφορη ἡ τακτική τους. Καὶ πόσο

δυνατὸ πράγμα εἶναι ἡ ἀγάπη!

- Ὅμως ἐγὼ τὸ ξέρω, ἀφοῦ τὸ ζῶ κοντά σου κάθε μέρα! εἶπε

ἐκεῖνος καὶ ἡ φωνή του ἔσπασε. Αὐτὸ μεταμορφώνει τὸν σταυρό μου

σὲ ἀνάσταση. Τὸ τρυφερό σου βλέμμα εἶναι τὸ παράθυρο ἀπ’ ὅπου

βλέπω τὸν Θεό.

Τὰ μάτια της βούρκωσαν κι ἔγειρε πάνω στὸ μωρὸ νὰ κρύψει τὴ

συγκίνησή της. Μ’ ἀνάλαφρο θόρυβο ἡ φλόγα τοῦ καντηλιοῦ

τρεμόπαιξε ἀπέναντί τους, τραβώντας τὴ ματιά τους πρὸς τὰ

’κεῖ. Ἀγκαλιασμένες στὸ γαλήνιο μισοσκόταδο οἱ ψυχές τους ἀφέθηκαν

νὰ ψηλαφοῦν τὴν ὑπερκόσμια ἀγάπη ποὺ ξεχυνόταν ἀπὸ τὴν

πονεμένη μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου. Τὴν ἀγάπη ποὺ ἔδενε δυνατὰ καὶ

τὶς δικές τους ἀδύναμες, χοϊκὲς ὑπάρξεις.

«Κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη»!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Συνεχίζουν να βεβηλώνουν Ιερούς Ναούς....

Δυστυχώς, παραμονές της Μεγάλης Εβδομάδος, κάποιοι ανεγκέφαλοι και ασεβείς νεαροί έγραψαν διάφορα συνθήματα στους κίονες και στους τοίχους του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου δημιουργώντας μεγάλο πρόβλημα στους διακονούντες στο ιερό καθίδρυμα. Αυτό το γκρίζο σκηνικό έχει επαναληφθεί πολλές φορές και προβληματίζει κάθε νοήμονα άνθρωπο. Όλοι αυτοί που προβαίνουν σ' αυτές τις σκανδαλώδεις και ανίερες  πράξεις είναι κάποια παιδιά μας που ... "κτυπούν" τη νύκτα για να δώσουν (τάχα) μηνύματα στους υπευθύνους κάποιων τομέων της τραυματισμένης κοινωνίας μας. Οι ενέργειες αυτές, είναι αποτελέσματα των μεγάλων κενών που αφήσαμε εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Ναι, είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2024

Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα.

Ανοίγεται σήμερα ενώπιόν μας η πύλη της Μεγάλης Εβδομάδος, της ιερότερης περιόδου της πίστης μας· της κατανυκτικότερης περιόδου της λατρείας μας∙ της πλουσιότερης σε ήθη και έθιμα περιόδου της ελληνορθόδοξης παράδοσης του λαού μας.

Με έναν θρίαμβο ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα και με έναν θρίαμβο θα τελειώσει. Μόνον που αυτά τα δύο χωρίζονται από μία άβυσσο. Άβυσσο τόσο μεγάλη και τόσο βαθιά, όσο εκείνη που χωρίζει, όπως αναφέρει και ο προφήτης Ησαΐας, τα σχέδια και τους τρόπους του Θεού από εκείνους των ανθρώπων.

Για τους λόγους αυτούς, με δέος και θαυμασμό, γινόμαστε σήμερα μάρτυρες της εισόδου του Χριστού μας στα Ιεροσόλυμα, ενός γεγονότος γεμάτου από μεγαλείο και τραγικότητα. Την ώρα που το πλήθος, κρατώντας τα βάγια της νίκης, υποδέχεται τον Μεσσία που οραματίζεται, έναν Μεσσία πολιτικής και στρατιωτικής δυνάμεως που θα χαρίσει την ελευθερία στον λαό του Ισραήλ από τους Ρωμαίους, ο αληθινός Μεσσίας, ο νικητής του θανάτου, ξεκινά τον δρόμο της μεγάλης οδύνης Του και της απόλυτης μοναξιάς Του.

Σύντομα, τα «Ωσαννά» θα δώσουν τη θέση τους στο «σταυρωθήτω». Σύντομα, θρόνος θα γίνει ο Σταυρός. Στέμμα, το ακάνθινο στεφάνι. Σύμβολα της εξουσίας, οι πληγές από τα καρφιά. Βασιλικοί συνοδοί, οι βασανιστές στρατιώτες και οι χλευαστές Φαρισαίοι. Κι όμως! Ο δρόμος αυτός, ο ταπεινωτικός και αιματοβαμμένος, θα οδηγήσει στον αληθινό θρίαμβο της Αναστάσεως. Θρίαμβο μεγαλειώδη και οριστικό. Θρίαμβο εναντίον, όχι εγκόσμιων δυναστών, αλλά εναντίον του έσχατου πνευματικού και σωματικού τυράννου, του ίδιου του θανάτου.

Η Κυριακή των Βαΐων, όπως και όλα τα γεγονότα του Θείου Πάθους, αποτελούν, αναμφίβολα, ιστορικά γεγονότα. Τα μηνύματα και οι διαστάσεις τους, όμως, είναι διαχρονικά και απευθύνονται στους ανθρώπους της κάθε εποχής. Ίσως, όμως, ποτέ να μην ήταν τόσο επίκαιρα, όσο στην εποχή μας, 2000 χρόνια μετά.

Δεν ζούμε, βέβαια, για πρώτη φορά περιόδους πολέμου και φρίκης. Δεν γνωρίζει για πρώτη φορά η ανθρωπότητα πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες, αδίστακτους και διψασμένους για εξουσία. Ποτέ, όμως, τα πάθη αυτά δεν είχαν στη διάθεσή τους τόσα μέσα καταστροφής. Ποτέ άλλοτε η δυνατότητα για μαζική εξολόθρευση δεν ήταν τόσο μεγάλη. Και συγχρόνως, ποτέ άλλοτε οι πρόξενοι της φρίκης και της κτηνωδίας δεν χρησιμοποίησαν με τόση υποκρισία το ιερό όνομα της ειρήνης.

Στους ίδιους τόπους, όπου περπάτησε ο αληθινός αλλά και ο ανεπιθύμητος για τους συμπατριώτες Του Μεσσίας, αντηχούν ξανά οι εφιαλτικοί κρότοι του πολέμου. Και μάλιστα, από όπλα που ο αλαζόνας άνθρωπος ονόμασε «έξυπνα». Ναι, αδελφοί μου, αποκτήσαμε, πλέον, όπλα με ευφυία, ανάλογη με εκείνη των κατασκευαστών τους. Ευφυία, όμως, διαποτισμένη από πάθη δαιμονικά, πάθη εξουσίας και κυριαρχίας, που είναι βέβαιο πως θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε μία ακόμη περίοδο ερειπίων και θανάτου.

Εκεί, που κάποτε στρώθηκαν βάγια για να εισέλθει ο Θεός, αιώνες τώρα, το αίμα ποτίζει τη γη. Σήμερα, ηχούν ξανά οι σειρήνες του πολέμου. Πράγματι, δεν υπήρχε καταλληλότερος τόπος για να αποκαλύψει ο Θεός Πατέρας τη δύναμη της θεϊκής αγάπης Του  και να  αντιπαρατεθεί με τους ολισθηρούς δρόμους και τα παράλογα σχέδια των ανθρώπων. Δεν υπήρχε καταλληλότερος τόπος για να αναμετρηθεί η ταπείνωση και η μακροθυμία του Μεσσία της ειρήνης με την αλαζονεία και την εκδικητικότητα των υπερφίαλων ηγετών του κόσμου τούτου. Δεν υπήρχε καταλληλότερος τόπος για να στηθεί για πάντα ο Σταυρός, ως ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην γαλήνη και την καταλλαγή.

Όπως λέει ένας στίχος από τα στιχηρά του σημερινού όρθρου, με την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα, ο Θεός αναζητεί τους ανθρώπους για να τους απελευθερώσει από την αλογία, δηλαδή από τον παραλογισμό. Την ώρα που σε εκείνους τους τόπους, όπου οι ουρανοί χαράζονται σήμερα από τις τροχιές των θανατηφόρων βλημάτων, ο Θεάνθρωπος Ιησούς βυθίστηκε, με τη δική Του θέληση, στη μοχθηρία του κόσμου τούτου. Για τα μέτρα της ανθρώπινης δυνάμεως, υπήρξε ο μεγάλος ηττημένος. Η σταυρική καταδίκη Του παρουσιάστηκε στα μάτια των ηγεμόνων ως η απόλυτη απόδειξη της χρεοκοπίας Του. Οι ισχυροί της γης, οι οποίοι στις μέρες μας αιματοκυλούν ολόκληρο τον πλανήτη,  κοιτούν την σημερινή είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ και γελούν ειρωνικά.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

όλοι εμείς, οι καθημαγμένοι και ταλαιπωρημένοι από τις αποφάσεις και τα σχέδια των κοσμοκρατόρων του κόσμου τούτου, δεν παρασυρόμαστε από το ψεύτικο μεγαλείο τους. Δεν ακολουθούμε τον όχλο, δεν υποδεχόμαστε έναν λαοπλάνο ηγέτη, δεν μετράμε τον αληθινό Μεσσία με τα μέτρα των δικών μας παθών, δεν τον φυλακίζουμε στο κελί της στενής μας καρδιάς. Αντίθετα, παραδινόμαστε σ΄ Εκείνον. Στρέφουμε το βλέμμα μας στο γεμάτο αγάπη πρόσωπό Του, όπως εμφανίζεται στην εικόνα της Βαϊοφόρου, και με όλη μας τη δύναμη, ακολουθώντας τον δρόμο της σταυρωμένης Του αγάπης, αναφωνούμε στον μόνο ηγέτη που είναι σε θέση να φέρει στη γη τη χαρά της ειρήνης: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. Ωσαννά, ο εν τοις υψίστοις».

Χρόνια πολλά και ευλογημένα!

Μετά πατρικών ευχών,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

 + Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η λειτουργία του ΚΕ.Δ.Α.Β. κατά την Μεγάλη Εβδομάδα και τη Διακαινήσιμο.

Η είσοδος του ΚΕ.Δ.Α.Β. και του ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΠΟΔΟΧΗΣ  

Το Δ.Σ. του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" και οι συνεργάτες του

ενημερώνουν τους συμπολίτες μας για τις ημέρες λειτουργίας και αργίας

του Κέντρου Διαχείρισης Ανθρωπιστικής Βοήθειας (ΚΕ.Δ.Α.Β) 

και του Κέντρου Υποδοχής του Συλλόγου

* * * 

Το ΚΕ.Δ.Α.ΑΒ. 

θα λειτουργεί κανονικά 

(10:00 π.μ. - 12:30 μ.μ.): 

Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη, Μ. Τετάρτη και Μ. Πέμπτη.

Τις υπόλοιπες μέρες μέχρι και την Κυριακή του Θωμά,

θα παραμείνει κλειστό. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ