menu

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΥΜΝΟΣ (ΚΡΑΤΗΜΑ) από τον πρωτοψάλτη κ. Ευστάθιο Γραμμένο

Εψάλλει μετά την Θ. Λειτουργία (κατα την ώρα της διαναομής του αντιδώρου) της Κυριακής 11/7/2018 

ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ που παρουσιάζεται συχνά έξω από το κτήριο του ΚΕ.Δ.Α.Β. και της "ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ"

Με θλίψη δημοσιοποιούμε μια ακόμη ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ που παρουσιάζεται πολύ συχνά έξω από τα κτήρια των κοινωνικών δομών της Ι. Μ. Δημητριάδος (στο Βόλο) - που λειτουργούν καθημερινά ως παραρτήματα του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" - με τη βοήθεια δεκάδων εθελοντών. Κάποιοι συμπολίτες μας, που δεν θέλουν να υπακούσουν στους κανονισμούς λειτουργίας της "ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ" (Γ. Καρτάλη 9) και του Κέντρου Διαχείρισης Ανθρωπιστικής Βοήθειας (Θουκυδίδου 10), εγκαταλείπουν τις σακούλες με τις προσφορές τους έξω από τα κτήρια και μάλιστα στη διάθεση κάποιων που είναι εξαρτημένοι πια στο πλιάτσικο. Όλοι αυτοί - Έλληνες και αλλοδαποί - στήνουν καρτέρι, και αφού εντοπίσουν τη λεία τους, ανοίγουν τις σακούλες, επιλέγουν τα καλύτερα ενδύματα - προς ιδία χρήση ή προς πώληση - και τα υπόλοιπα τα διασκορπίζουν με μανία σ' ολόκληρη την περιοχή. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί μεγάλη δυσφορία στους γείτονές μας, αλλά και στους εθελοντές μας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
1. Όσοι επιθυμούν να προσφέρουν κάτι (ως ελεημοσύνη) στον "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ", θα πρέπει να επικοινωνούν με το ΚΕ.Δ.Α.Β. στο τηλέφωνο 2421310021 για να ενημερώνονται: α΄. για το ωράριο λειτουργίας της υπηρεσίας και β΄. αν η προσφορά τους γίνεται αποδεκτή.

2. Από τον Ιούνιο 2018 μέχρι νεωτέρας, το Κέντρο Διαχείρισης Ανθρωπιστικής Βοήθειας (Θουκυδίδου 10) ΔΕΝ δέχεται γυναικεία και παιδικά ενδύματα, λόγω μεγάλου αποθέματος. Δεχόμαστε ΜΟΝΟ ανδρικά ενδύματα.

3. Η "ΔΙΑΚΟΝΙΑ" (Γ. Καρτάλη 9) ΔΕΝ δέχεται πια προσφορές.

4. Προς ενημέρωση δε των συμπολιτών μας, έχουμε αναρτήσει μια μεγάλη ενημερωτική επιγραφή και 

5. Θερμά παρακαλούμε: ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΣΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΤΗΡΙΑ γιατί δημιοπυργείτε μεγάλο πρόβλημα. 
Εκ του Δ.Σ.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΥΡΟΠΑΘΕΙΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ


Αμέσως μετά την μεγάλη τραγωδία που ξέσπασε σε περιοχές της Αττικής από την πρωτοφανή σε έκταση και δύναμη πυρκαγιά, ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Σ.Σ.Κ. Βόλου "Ο Ε-ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ" επι-κοινώνησε με εκπρό-σωπο της Ι. Μ. Κηφισίας, Αμαρου-σίου και Ωροπού και έθεσε τον "Ε" και τις κοινωνικές δομές που λειτουργεί, στη διάθεση της εκκλησιαστικής επιτροπής  που έχει την ευθύνη της οργάνωσης και διαχείρισης των υλικών που συγκεντρώνονται  για την στήριξη των εκατοντάδων πυροπαθών αδελφών μας. Αυτή τη στιγμή, όπως μας ενημέρωσαν,  υπάρχει επάρκεια αγαθών. Μόλις παρουσιαστεί η πρώτη ανάγκη θα μας ενημερώσουν. Οι εθελοντές του Κέντρου Διαχείρισης Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ι. Μ. Δημητριάδος - παράρτημα του "Ε" - είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στο πρώτο κάλεσμα της Μητροπόλεως αυτής, αλλά και άλλων κοινωνικών φορέων της Αττικής για να πραγματοποιήσουν μία νέα αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας εκ μέρους της Τοπικής μας Εκκλησίας. 

Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Δεν υπάρχει Θεός τιμωρός, αλλά Θεός αγάπης και συμπόνιας»

Σε βαρύ κλίμα πόνου και οδύνης, λόγω της ανείπωτης εθνικής τραγωδίας, που εξελίσσεται στην Αττική, τελέστηκε απόψε ο Μέγας Εσπερινός της εορτής της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Παρασκευής, στον ομώνυμο Ιερό Ναό του Βόλου.Στην Ακολουθία χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος,παρουσία μεγάλου πλήθους πιστών.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι «τον φετινό εορτασμό σκιάζει η μεγάλη τραγωδία της πατρίδος μας, μια τραγωδία που αφορά χιλιάδες συμπολίτες μας, που έζησαν την λαίλαπα της φωτιάς». Κάλεσε τους πιστούς ν’ αναλογιστούν το μαρτύριο των θυμάτων της καταστροφής, που οδήγησε στον θάνατο ολόκληρες οικογένειες και τόνισε ότι «η μόνη ίσως παρηγοριά, τούτες τις στιγμές, είναι η πίστη της Εκκλησίας μας πως ένας τέτοιος μαρτυρικός θάνατος εξιλεώνει και σώζει τις ψυχές. Ό,τι συνέβη, δύσκολα μπορεί να προσεγγίσει κανείς με την λογική, μπορεί, όμως, να συμπονέσει με την καρδιά…». Ο κ. Ιγνάτιος εξήρε την αλληλεγγύη του λαού μας, που αναπτύσσεται αυτές τις δύσκολες ώρες και τόνισε: «Παρ’ όλες τις αδυναμίες, παρ’ όλα τα σφάλματά μας, είναι συγκινητικό ότι βιώνουμε την αλληλεγγύη, με ένα ισχυρό συναίσθημα αδελφοσύνης και ενότητας».
Ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας τόνισε εμφαντικά, ότι «δεν υπάρχει Θεός τιμωρός, αλλά Θεός αγάπης και συμπόνιας, Αυτός στον Οποίο καταφεύγουμε για να μας γλιτώσει από τέτοιες συμφορές. Μπορεί οι προσευχές μας να μην είναι τόσο ισχυρές, όσο θα έπρεπε, αλλά Εκείνος υπομένει και δεν τιμωρεί αθώες ψυχές. Αντιθέτως, σέβεται την ελευθερία μας, δεν εκβιάζει την σωτηρία μας, δεν παρεμβαίνει με μαγικό τρόπο στη ζωή μας, αλλά παραμένει πάντοτε ο Θεός της αγάπης, που γαληνεύει τον πόνο και παρηγορεί τους ανθρώπους. Είναι δίκαιος κριτής, όχι, όμως τιμωρός. Τούτη την ώρα καλούμαστε σε πιο έντονη προσευχή. Ας αναλογιστούμε ο καθένας, πώς στεκόμαστε απέναντι στον Θεό της αγάπης, πόσο μετανοήσαμε για τις αμαρτίες μας, πώς αντιμετωπίζουμε εκείνους που αρνούνται τον Θεό. Τους καλούμε να Τον γνωρίσουν…».
Ο Σεβασμιώτατος ζήτησε συγγνώμη από τον λαό μας, «αν σκανδαλίσαμε κάποιους, παρουσιάζοντας έναν Θεό τιμωρό, που φοβόμαστε να προσεγγίσουμε. Πολλές φορές εμείς γινόμαστε η αιτία της απομάκρυνσης από τον Θεό, γιατί Τον παρουσιάζουμε ως κριτή μόνο, ενώ ήρθε για να σώσει τον κόσμο. Κανείς δεν μας έδωσε το δικαίωμα να πάρουμε την θέση του Θεού – Κριτού, όταν ο Ίδιος δέχθηκε να θυσιαστεί, για να μας σώσει, με πρώτο τον ληστή…».
Τελειώνοντας, ο κ. Ιγνάτιος ζήτησε από τον λαό μας να επιδοθεί σε θερμή προσευχή, για να μην επιτρέψει και πάλι ο Θεός μια τέτοια τραγική εμπειρία στην πατρίδα μας. Ζήτησε δε από τους πιστούς να επιδείξουν την απαραίτητη αλληλεγγύη σε εκείνους που έχουν ανάγκη, για να ξανασταθούν στα πόδια τους, μετά την τραγωδία.
Στο τέλος του Εσπερινού, ο Σεβασμιώτατος τέλεσε Τρισάγιο στην μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν στην καταστροφική πυρκαγιά της Αττικής.

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ι.Μ.Δ.

Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Είναι ώρα ενότητας, παρηγοριάς και συμπαράστασης»

Η μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του Ιαματικούπροσήλκυσε πλήθος κόσμου, παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, στον πανηγυρίζοντα ομώνυμο Ιερό Ναό το Βόλου, κατά τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό, όπου χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε ότι «η εορτή του Αγίου, τούτες τις τραγικές ώρες για την πατρίδα μας, μας παραπέμπει σ’ αυτό που ήταν η πεμπτουσία της ζωής του, στην αυθεντική και αληθινή αγάπη. Τί είναι για εμάς, τους Χριστιανούς, άραγε, η αγάπη. Όλοι μιλούν γι΄ αυτήν, την τραγουδούν, την ψάλουν, ποια είναι, όμως, στ’ αλήθεια; Πρότυπο της αγάπης είναι η Τριαδική Θεότητα, όπου χάρη στην αγάπη, δεν αλλοιώνονται τα επιμέρους χαρακτηριστικά των προσώπων, αλλά συγκροτούν την μία Θεότητα, που ενεργεί με αγάπη στον κόσμο. Γι΄ αυτό και η δική μας αγάπη πρέπει να είναι τριαδική…».
Ο κ. Ιγνάτιος τόνισε ότι «καρπός της Θείας αγάπης είναι ένα δώρο μεγάλο, αλλά ενίοτε και τραγικό, η ελευθερία. Είμαστε τόσο ελεύθεροι, ώστε να μπορούμε να αρνούμαστε ακόμα και τον Δημιουργό μας. Αυτή η ελευθερία έγινε η αιτία της απώλειας του Παραδείσου και της κοινωνίας με τον Θεό. Η κακή χρήση της ελευθερίας μας έφερε τον Θεό στην γη, για να αποκατασταθεί η σχέση μαζί Του και να ξανακερδίσουμε τον Παράδεισο. Αγάπη σημαίνει να γίνομαι ένα με αυτόν που πονάει, που πενθεί, που βιώνει την μοναξιά. Η αγάπη δεν διακρίνει τους ανθρώπους, αλλά προσφέρεται εξίσου σε όλους, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση…».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ. Ιγνάτιος τόνισε ότι «σήμερα, στην εποχή του ατομισμού, καλούμαστε να γίνουμε μάρτυρες της αληθινής αγάπης. Από αυτήν έχουν ανάγκη και οι αδελφοί μας, τούτες τις τραγικές μέρες, που βιώνουν την τραγωδία. Έργο μας είναι να σταθούμε δίπλα τους κι όχι να κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Αλίμονο σ’ αυτόν που θα κρίνει τους ανθρώπους, που διδάσκει έναν Θεό τιμωρό. Δεν υπάρχει τέτοιος Θεός. Είναι δίκαιος και παιδαγωγός, αλλά η ουσία Του είναι η αγάπη. Είναι ώρα ενότητας, παρηγοριάς και συμπαράστασης…»....

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ι.Μ.Δ.

Τρομολαγνεία και αγαπολαγνεία σε τραγικά γεγονότα (σεβ. μητροπ. Ναυπάκτου)

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου
Ἐθνικό πένθος κηρύχθηκε λόγῳ τῶν φοβερῶν καταστροφῶν πού συνέβησαν στήν Πατρίδα μας καί ἀποτελοῦν ἐθνική τραγωδία. Εἶναι ὄντως φοβερό γεγονός νά πεθαίνουν ἄνθρωποι κάτω ἀπό τέτοιες τραγικές συνθῆκες καί ἀκόμη νά καταστρέφεται τό περιβάλλον, τό «κόσμημα» τοῦ Θεοῦ.
1. Βαθύς πόνος
Ὅσοι αἰσθάνονται τήν τραγική κατάσταση τῶν ἡμερῶν αὐτῶν πονοῦν καί πενθοῦν στήν καρδιά τους.
Πῶς, ὅμως, νά παρηγορήσης τούς ἀνθρώπους πού ἔχασαν τούς συγγενεῖς τους; Πῶς νά καταλάβης αὐτούς πού πῆγαν στό νεκροτομεῖο γιά νά ἀναγνωρίσουν τούς ἀνθρώπους τους, μέσα σέ τόσους ἀπανθρακωμένους; Πῶς νά συναισθανθῆς καί νά πονέσης μαζί μέ τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀναζητοῦν τούς ἀγνοουμένους συγγενεῖς τους καί ζοῦν μεταξύ ἐλπίδας καί ἀπογνώσεως, στά ὅρια ζωῆς καί θανάτου; Πῶς νά νοιώσης τόν διασώστη πού εἶδε ἕναν σωρό στάχτη καί ἀφαιρώντας την εἶδε ἕνα καμένο κρανίο καί μερικά κόκκαλα; Πῶς νά ἔλθης στήν θέση τοῦ διασώστη πού ἔγραψε ὅτι «σέ τέτοιους τόπους πού τριγυρνᾶς ὁ ἀέρας μυρίζει ἀλλιῶς, μυρίζει ... θάνατο»;
Σέ αὐτές τίς καταστάσεις δέν μπορεῖς νά μιλήσης, δέν μπορεῖς νά κάνης ποιμαντική μέ ἠθικολογίες.


Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφοντας ἐπιστολή σέ μιά γυναίκα τῆς ὁποίας πέθανε τό παιδί της, μεταξύ ἄλλων γράφει:
«Σκόπευα νά σιωπήσω πρός τήν κοσμιότητά σου, σκεπτώμενος ὅτι, ὅπως στόν ὀφθαλμό πού πάσχει ἀπό φλεγμονή καί τό ἁπαλότερο παρηγορητικό ἐπίθεμα προκαλεῖ ἀνία-πόνο, ἔτσι καί στήν ψυχή πού ἔχει κτυπηθῆ ἀπό βαρειά θλίψη, ὁ λόγος καί ἄν φέρη πολλή παρηγοριά, φαίνεται νά εἶναι κάπως ὀχληρός, ὅταν προφέρεται στήν ὥρα τῆς ἀγωνίας».
Αὐτό δείχνει μιά ποιμαντική εὐαισθησίας καί τρυφερότητας, θά λέγαμε μιά ποιμαντική διακρίσεως.
Στήν προκειμένη περίπτωση θά ἀρκοῦσε αὐτό πού ἔγραψε κάποιος τηλεοπτικός Σταθμός τοῦ ἐξωτερικοῦ: «προσευχή γιά τήν Ἑλλάδα». Αὐτό τά λέει ὅλα. Προσευχή γιά θύτες καί θύματα, γιά ἄρχοντες καί ἀρχομένους, γιά πονεμένους καί νεκρούς, γιά Κληρικούς καί λαϊκούς. Γιατί σέ στιγμές ἀγωνίας καί ὁ παρηγορητικός λόγος εἶναι ὀδυνηρός, δέν ἀντέχεται, ἀρκεῖ ἡ σιωπηλή ἀρχοντική παρουσία.
Τοὐλάχιστον ὅταν θέλουμε νά μιλήσουμε, νά μιλᾶμε μέσα ἀπό τήν θεολογία τῆς «συμπάσχουσας καρδίας»
2. Ὁ ἄστατος θεολογικός λόγος
Δυστυχῶς σέ τέτοιες στιγμές ἀκούγονται διάφοροι «θεολογικοί» λόγοι, ἄλλοτε ὅτι εἶναι τιμωρία τοῦ Θεοῦ, ἄλλοτε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί φιλανθρωπία. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἐπιστρατεύονται ἁγιογραφικά καί λειτουργικά κείμενα γιά νά τεκμηριωθοῦν οἱ ἀπόψεις. Ὅμως, ἡ ἑρμηνεία τῶν σχετικῶν χωρίων εἶναι τίς περισσότερες φορές παραποιητική.
Βεβαίως, ὑπάρχουν ἁγιογραφικά χωρία, στά ὁποῖα γίνεται λόγος γιά τήν «ὀργή» τοῦ Θεοῦ, καί ἄλλα γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, πῶς συνδυάζονται αὐτά μεταξύ τους καί πῶς ἑρμηνεύονται;
Σύμφωνα μέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική παράδοση, ὁ Θεός δέν διακρίνεται ἀπό τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στέλλει τήν Χάρη Του καί τήν ἐνέργειά Του σέ ὅλη τήν κτίση. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε ὅτι ὁ Πατήρ Του, ὁ ἐν οὐρανοῖς «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε', 45). Ὁ Θεός δέν εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ, ἀλλά εἶναι ἡ πηγή τοῦ ἀγαθοῦ, ὁ Θεός εἶναι ἐλεύθερος ἀπό κάθε ἀνάγκη καί ἰδιοτέλεια. Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο «οὐκ ἐκεῖνος (δηλαδή ὁ Θεός) ἐστίν ὁ ἐχθραίνων, ἀλλ' ἡμεῖς∙ Θεός γαρ οὐδέποτε ἐχθραίνει». Δέν εἶναι δυνατόν τίς δικές μας ἐμπαθεῖς καταστάσεις νά τίς ἀποδίδουμε στόν Θεό.
Βεβαίως, στήν Ἁγία Γραφή ὑπάρχουν φράσεις πού κάνουν λόγο γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ' οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων» (Ρωμ. α', 18). Ἀλλά τέτοια χωρία πρέπει νά ἑρμηνευθοῦν μέσα ἀπό τήν ὅλη ἀποστολική καί πατερική παράδοση, ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε «τέκνα φύσει ὀργῆς», ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐν οἷς καὶ ἡμεῖς πάντες ἀνεστράφημεν ποτε ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς σαρκός ἡμῶν, ποιοῦντες τὰ θελήματα τῆς σαρκός καὶ τῶν διανοιῶν, καὶ ἦμεν τέκνα φύσει ὀργῆς, ὡς καὶ οἱ λοιποί» (Ἐφ. β', 3).
Στήν πραγματικότητα αὐτό πού ὀνομάζουμε ὀργή τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ δική μας αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὀργισμένος καί μᾶς τιμωρεῖ, ὁπότε ἐμεῖς αὐτοτιμωρούμαστε, ἐπειδή ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ καί αἰσθανόμαστε τόν Θεό ὀργισμένο.
Εἶναι σάν νά τοποθετοῦμε ἕνα λουλούδι μέσα στό σκοτάδι, τό ὁποῖο μαραίνεται, γιατί στερεῖται τῶν ζωογόνων ἀκτίνων τοῦ ἡλίου. Ὁπότε δέν μποροῦμε νά ἀποδώσουμε εὐθύνες στόν ἥλιο, ὁ ὁποῖος ἐξακολουθεῖ νά στέλλη τό φῶς του στήν κτίση. Ἔτσι, πρέπει νά ἑρμηνευθοῦν ὅλα τά σχετικά ἁγιογραφικά χωρία γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.
Ὑπάρχουν ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά ὁμιλοῦν γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί ἀντί νά ἑρμηνεύουν ὀρθόδοξα τά σχετικά χωρία τῆς «συμβολικῆς θεολογίας», ἀρέσκονται νά ὁμιλοῦν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὡσάν ὁ Θεός νά δέχεται καί νά ἀμνηστεύη τά πάντα καί νά μήν ἐνδιαφέρεται γιά τήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου.
Καί οἱ ἄνθρωποι κάνουν τέτοιες ἐπεμβάσεις. Οἱ χειρουργοί ἰατροί ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης στόν ἄρρωστο ἄνθρωπο ἀποκόπτουν ἄρρωστα μέλη τοῦ σώματός του, οἱ διδάσκαλοι βαθμολογοῦν μέ χαμηλό βαθμό τούς μαθητές τους καί οἱ γονεῖς παιδαγωγοῦν κατάλληλα τά παιδιά τους. Ἡ ἀγάπη δέν ἀμνηστεύει ὅλες τίς κακίες καί ὅλα τά ἀτοπήματα τῶν ἀγαπητῶν τους ἀνθρώπων.
Ὅσοι ὁμιλοῦν γιά τόν Θεό μόνον ὡς ἀγάπη, ἴσως συναισθηματικῆς φύσεως, ἀμνηστεύοντας ὅλα τά ἐγκλήματα, ἀγνοοῦν τί εἶναι αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεία ἀγάπη εἶναι ἡ ἄκτιστη ἐνέργειά Του, ἡ ὁποία ἀποστέλλεται στούς ἀνθρώπους καί ἐνεργεῖ σέ αὐτούς, ἀνάλογα μέ τήν κατάστασή τους, ὁπότε ἄλλους σώζει καί ἄλλους καταδικάζει. Σέ αὐτό δέν εὐθύνεται ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος, πού δέχεται τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τήν κατάστασή τους.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλώντας γιά τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, καί μάλιστα ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι ἄδικος, χρησιμοποιεῖ τόν λόγο∙ «ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ, καὶ οἰκτειρήσω ὃν ἂν οἰκτείρω» (Ἐξ. λγ', 19). Καί ἀποφαίνεται: «Ἄρα οὖν ὃν θέλει ἐλεεῖ, ὃν δὲ θέλει σκληρύνει» (Ρωμ. θ', 18). Ὅμως, πῶς ἑρμηνεύεται αὐτό τό χωρίο;
Ὑπάρχουν πολλά πατερικά κείμενα πού τό ἑρμηνεύουν, ἀλλά θά ἀρκεσθῶ στήν ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Θεοφυλάκτου Ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας, πού στηρίζεται στούς Πατέρας, κατά τήν μεταγλώτισση τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.
«Ἄκουσον∙ καθώς ὁ Ἥλιος τό μέν κηρί ἁπαλύνει, τόν δέ πηλόν σκληρύνει, ὄχι καθ' ἑαυτόν, ἀλλά διά τήν διαφορετικήν ὕλην τοῦ κηροῦ, καί τοῦ πηλοῦ∙ ἔτσι καί ὁ Θεός, τήν πηλίνην καρδίαν τοῦ Φαραώ λέγεται πώς ἐσκλήρυνε∙ μέ τί τρόπον; μέ τήν μακροθυμίαν του καί ὑπομονήν∙ διατί μακροθυμώντας καί ὑπομένοντας αὐτόν, τόν ἔκαμε σκληρότερον∙ καθώς, χάριν παραδείγματος, καί ἀνίσω τινάς ἔχοντας δοῦλον πονηρόν, δέν παιδεύῃ αὐτόν, ἀλλά μεταχειρίζεται φιλανθρωπίαν εἰς αὐτόν, τό κάμνει περισσότερον ἀπό ὅ,τι ἦταν πρότερον∙ ὄχι πῶς ὁ αὐθέντης διδάσκει τόν δοῦλον ἐκεῖνον τήν πονηρίαν∙ ἀλλ' ὅτι ὁ δοῦλος μεταχειρίζεται τήν φιλανθρωπίαν τοῦ αὐθέντου του εἰς αὔξησιν τῆς πονηρίας του, μέ τό νά καταφρονῇ ἐκείνην».
Ὁ Μέγας Βασίλειος ἑρμηνεύοντας τό ψαλμικό χωρίο «φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός», γράφει ὅτι τό πῦρ ἔχει δύο δυνάμεις, τήν καυστική καί τήν φωτιστική, γι' αὐτό καίει καί φωτίζει. Ὁπότε, ἕνας ἄνθρωπος αἰσθάνεται τήν καυστική ἰδιότητα, ἐνῶ ἄλλος αἰσθάνεται τήν φωτιστική ἰδιότητα. Ἔτσι ἑρμηνεύεται ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση, ὄχι δικανικά, ἀλλά ἰατρικά, θεραπευτικά. Ὁπότε, τό πῦρ τῆς κολάσεως εἶναι ἀλαμπές, μέθεξη τῆς καυστικῆς καί ὄχι τῆς φωτιστικῆς ἰδιότητας τοῦ ἀκτίστου Φωτός∙ καί τό φῶς τοῦ παραδείσου εἶναι ἄκαυστον, βίωση τῆς φωτιστικῆς καί ὄχι τῆς καυστικῆς ἰδιότητος. Ἡ ἔλλαμψη καί ἡ καύση ἐξαρτᾶται ἀπό τήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφερόμενος σέ αὐτό τό θέμα γράφει ὅτι ἡ μέλλουσα ζωή εἶναι «φῶς τοῖς κεκαθαρμένοις τήν διάνοιαν», «κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθαρότητος», πού εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί αὐτή ἡ ἴδια ἡ Χάρη γίνεται σκότος «τοῖς τυφλώττουσι τό ἡγεμονικόν» πού εἶναι ἀλλοτρίωση τοῦ Θεοῦ «κατά τήν ἀναλογίαν τῆς ἐντεῦθεν ἀμβλυωπίας».
Μέσα σέ αὐτά τά πλαίσια ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος γράφει ὅτι ἡ Κόλαση εἶναι ἡ μάστιγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ: «Ἐγώ δέ λέγω ὅτι ἐν τῇ γεέννῃ κολαζόμενοι, τῇ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται». Καί συνεχίζει ὅτι εἶναι ἄτοπο νά ὑποστηρίζη κανείς «ὅτι οἱ ἁμαρτωλοί ἐν τῇ γεέννῃ στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ», γιατί ἡ ἀγάπη ἐνεργεῖ «ἐν τῇ δυνάμει αὐτῆς κατά διπλοῦν τρόπον∙ τούς μέν ἁμαρτωλούς, κολάζουσα ὡς καί ἐνταῦθα συμβαίνει πρός φίλον ὑπό φίλου∙ τούς δέ τετηρηκότας τά δέοντα, εὐφραίνουσα ἐν αὐτῇ». Παντοῦ ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἐξαρτᾶται πῶς τήν βιώνει ὁ ἄνθρωπος.
Αὐτή ἐν ὀλίγοις εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική παράδοση γιά τήν «ὀργή» τοῦ Θεοῦ καί τήν «ἀγάπη» Του.
Ἄς παύσουν, λοιπόν, μερικοί νά παρερμηνεύουν τά χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καί ἄλλοτε νά τρομάζουν τούς ἀνθρώπους μέ τήν «ὀργή» τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε νά τούς καθησυχάζουν μέ τήν «ἀγάπη» τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ὅλη προφητική, ἀποστολική καί πατερική παράδοση ποιμαίνει τούς ἀνθρώπους θεολογώντας καί θεολογεῖ ποιμαίνοντας, δηλαδή οἱ Ποιμένες μέ τήν ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ θεραπεύουν τούς ἀνθρώπους, ὥστε ἡ συνάντησή τους μέ τόν Θεό νά εἶναι φῶς καί ὄχι πῦρ. Αὐτό δέν ὀφείλεται στόν Θεό, ἀλλά στήν ψυχική κατάσταση κάθε ἀνθρώπου. Γι' αὐτό, ὅσο σκληρή εἶναι ἡ τρομολαγνεία, τόσο καί περισσότερο σκληρότερη εἶναι ἡ ἀγαπολαγνεία, πού δέν σώζει.
3. Ἡ ἐπιδημία καί ἡ λαίλαπα τοῦ πυρός
Εἶναι γνωστή ἡ δύναμη τῆς φωτιᾶς. Τό πῦρ στήν φιλοσοφία τοῦ Ἡρακλείτου εἶναι σύμβολο τῆς ζωῆς, τῆς κίνησης, τῆς νομοτέλειας, εἶναι ρυθμιστής τοῦ σύμπαντος. Τό πρόβλημα δέν εἶναι τό πῦρ, πού εἶναι στοιχεῖο τῆς φύσεως, καί ἀπαραίτητο γιά τήν ζωή μας, ἀλλά ἡ κακή χρήση τοῦ πυρός, ἡ παράχρησή του.
Ἐκεῖνο πού προβληματίζει ὅλους μας εἶναι ἡ ἐπιδημία τῶν ἀνεξέλεγκτων πυρκαγιῶν, κάθε χρόνο τέτοια περίοδο, πού εἶναι σταθερά ἐπαναλαμ¬βανόμενα γεγονότα, ἡ χρησιμοποίηση τῆς φωτιᾶς γιά νά καίγονται οἱ πόλεις καί οἱ οἰκισμοί μέ φοβερές συνέπειες, ἤτοι τήν ἀπώλεια ἀνθρώπων, τήν καταστροφή τῶν οἰκιῶν καί τόν ἀφανισμό τῶν δασῶν καί τῶν ζώων.
Ἡ ἐπιδημία αὐτή ὀφείλεται σέ πολλά αἴτια, ὅταν ὅμως πρόκειται γιά ἐμπρησμούς, αὐτό ὀφείλεται στά «ἄρρωστα μυαλά» τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. Πολλοί κάνουν λόγο γιά Θεομηνία. Τό ἐρώτημα εἶναι: γιατί ἐμπλέκουν τόν Θεό σέ ὅλες τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τους; Δέν μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά Θεομηνία, ἀλλά γιά ἀνθρωπομανία, γιατί τέτοιες καταστροφές ὀφείλονται σέ ἀνθρώπους, πού ὁ Ντοστογιέφσκι θά τούς ὀνόμαζε «δαιμονισμένους», οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν τίς ἐσωτερικές ἀρρωστημένες καταστάσεις τους, ἀδιαφορώντας γιά τά φρικτά ἀποτελέσματα πού δημιουργοῦνται.
Διερωτῶμαι: Ὅταν παρατηροῦνται τέτοια τρομακτικά γεγονότα, γιατί ἀμέσως τό μυαλό τῶν «θεολογούντων» ἀναμειγνύη τόν Θεό σέ αὐτά, ἄλλοτε μιλώντας γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί ἄλλοτε γιά τήν ἀγάπη Του; Γιατί ἐμπλέκουν τόν Θεό στίς δικές μας ἐμπαθεῖς διαθέσεις;
Βεβαίως, ὑφίσταται ἡ ἀποστασία ἀρχόντων καί ἀρχομένων καί ὑπάρχουν ἀμφίπλευρες εὐθύνες, ἀλλά αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀποδίδεται στόν Θεό, ἀφοῦ ξεκινοῦν ἀπό τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων καί ἐγκληματικές τους ἐνέργειες. Ὁ Θεός καί σέ αὐτές τίς περιπτώσεις σέβεται τήν ἐλευθερία τους, ἀκόμη σέβεται καί τήν ἐλευθερία τοῦ διαβόλου, ἀλλά παρεμβαίνει θεραπευτικά καί περιορίζει τό καταστροφικό ἔργο του.
Ἐκεῖνο πού παρατηρῶ εἶναι ὅτι μερικοί, ἐξετάζοντας διάφορα γεγονότα εὔκολα εἰσέρχονται στόν χῶρο τῆς θεολογίας (τοῦ Θεοῦ), ἐνῶ αὐτά κινοῦνται στόν χῶρο τῆς δαιμονολογίας. Οἱ δαίμονες παρακινοῦν τούς ἀνθρώπους γιά τό κακό καί ἐκεῖνοι ἀποδέχονται τίς ἐνέργειές τους.
Παρατηρῶ ὅτι ὅσοι κάνουν λόγο γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἤ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀγνοοῦν τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Ἡ δαιμονολογία εἶναι βασικό κεφάλαιο τῆς ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας. Ὅταν διαβάση κανείς τό Εὐαγγέλιο καί δῆ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, τότε θά διαπιστώση ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ πολεμική τοῦ διαβόλου ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, ὄχι γιά νά ἀσκήση ἁπλῶς τόν ἀλτρουϊσμό καί τήν φιλανθρωπία, ἀλλά γιά νά νικήση τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἄλλωστε, αὐτή ἦταν ἡ διαδικασία τῆς πτώσεως.
Δυστυχῶς, πολλοί σύγχρονοι Κληρικοί καί θεολόγοι ἀρέσκονται νά ὁμιλοῦν γιά τήν ὀργή ἤ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γιά κοινωνικά θέματα, χρησιμοποιώντας ὡραία διπλωματική, εὐγενῆ, ἐκκοσμικευμένη γλώσσα, τήν γλώσσα τῶν ἀνθρώπων μέ ὑψηλές θέσεις, πού συζητοῦν στό σαλόνι, ἐκφράζοντας ἁπλῶς τήν θλίψη τους καί ἀμνηστεύοντας τούς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς, πού εἶναι ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Δηλαδή ἠθικολογοῦν καί δέν θεολογοῦν.
Ἔτσι, ἀκυρώνουν στήν πράξη τό ἔργο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος δέν γνωρίσει τό μίσος τοῦ διαβόλου καί δέν πολεμήσει τόν διάβολο, δέν θά μπορέση νά αἰσθανθῆ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅποιος ὁμιλεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀμνηστεύει τό μίσος καί τό ἔργο τοῦ διαβόλου, μᾶλλον εἶναι ἀντίθετος πρός τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας.
Τά γεγονότα πού ζήσαμε καί ζοῦμε εἶναι ὄντως τραγικά. Εὐθύνονται πολλοί γι' αὐτά, κυρίως οἱ ἐμπρηστές. Παρακαλοῦμε τόν Θεό νά περιορίση τό κακό, νά θεραπεύση αὐτό πού πράττουν οἱ «δαιμονισμένοι», γιατί καί αὐτῶν σέβεται τήν ἐλευθερία, ἀλλά περιορίζει τό καταστρεπτικό τους ἔργο.
Νά μάθουμε ὅμως καί ἐμεῖς νά μή ἐκφράζουμε μιά «θεολογία» τῶν παθῶν μας, ἀλλά νά παρηγοροῦμε τούς ἀνθρώπους, ἀγαπώντας ἐν ἀληθείᾳ καί ἀληθεύοντας ἐν ἀγάπῃ. Γιατί στό τέλος ἡ τρομολαγνεία καί ἡ ἀγαπολαγνεία εἶναι μιά ἀρνητική θεολογία, εἶναι μιά ἄλλη πνευματική πυρκαγιά, αἰώνιας διάρκειας.–
ΠΗΓΗ: http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23075-tromolagneia-kai-agapolagneia-se-tragika-gegonota

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

Ο ΑΓ. ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ και το μαρτύριο των σημερινών χριστιανών.

Πρόκειται για ένα σύντομο κήρυγμα του π. Θεοδώρου Μπατάκα
στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου (8/7/18)

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ"

Το Δ.Σ. ΤΟΥ "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" 

εύχεται σ' όλους τους συνεργάτες, εθελοντές και φίλους

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 

"Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ", ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ: SIFFY 2018, ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΚΟΠΕΛΟΥ

Ο πρόεδρος του Σ.Σ.Κ. Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥ-ΡΩΜΕΝΟΣ", έλαβε επίσημη πρόσκληση από την οργανωτική επιτροπή του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ: SIFFY 2018, για να μιλήσει στο Νησί της Σκοπέλου ενώπιον 140 νέων που λαμβάνουν μέρος στα γυρίσματα ταινιών με θέμα το "ΦΙΛΟΤΙΜΟ". Τις ταινίες αυτές σκηνοθετούν κάθε χρόνο διεθνούς φήμης σκηνοθέτες, οι οποίοι χρησιμοποιούν ως ηθοποιούς τα παιδιά και τους νέους της Σκοπέλου, για προβάλλουν το νησί παγκοσμίως. Ο π. Θεόδωρος κλήθηκε να μιλήσει στη Σκόπελο με θέμα: "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ", αξιοποιώντας τις εμπειρίες του από τη διακονία του στις φυλακές κ.α.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

Ποια ακριβώς περηφάνια (Pride) γιορτάζετε; (π. Βασίλειος Θερμός)

Με το ρίσκο να αφήσω κάποιους αποσβολωμένους ισχυρίζομαι ότι μάλλον χρειαζόταν ένα γκέϊ κίνημα. Όταν ανήκεις σε μια κατηγορία ανθρώπων στην οποία κινδυνεύεις να λοιδορηθής ή να δαρθής ή να δολοφονηθής, έχεις ανάγκη από μία αυτο-οργάνωση η οποία θα σου προσφέρει ηθική και νομική προστασία, καθώς και αίσθημα κοινότητας. Να δεχθώ επιπλέον ότι, όταν αισθάνεσαι ταπεινωμένος, ίσως έχεις ανάγκη και από εκδηλώσεις στις οποίες θα διακηρύξεις πως είσαι περήφανος γι’ αυτό που είσαι.
Όταν ξεκίνησε το γκέϊ κίνημα στόχο είχε την ανάκτηση της αξιοπρέπειας των ομοφυλόφιλων, το να μη διώκονται και να μην περιθωριοποιούνται, και το να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα. Έτσι τα αιτήματά τους για ορατότητα και σεβασμό, καθώς και να νομιμοποιηθούν γάμος και τεκνοθεσία, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κάποιος μαζί τους, είναι συμβατά με την λογική του κινήματος και αποτελούν σταθερές διεκδικήσεις τους. Αργότερα προστέθηκε η συμμετοχή των διεμφυλικών, με τα ανάλογα αιτήματά τους. Αλλά τα Pride φαίνεται να είναι κάτι πολύ πέρα από αυτό.
Θυμάμαι τις δεκαετίες του 80 και του 90 στελέχη του γκέϊ κινήματος να βγαίνουν στην τηλεόραση για να πείσουν εμάς τους υπόλοιπους ότι δεν έπρεπε να φοβόμαστε ή να αποστρεφόμαστε τους ομοφυλόφιλους επειδή είναι κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι. Τα Pride που διοργανώνονται τα τελευταία χρόνια βάλθηκαν να διαψεύσουν εκείνους και να αποδείξουν ακριβώς το αντίθετο!
*
Μια πρώτη εξέλιξη ήταν η σύμπραξη με το κουήρ. Για όσους δεν γνωρίζουν, η λέξη χρησιμοποιείται για να δηλώσει το απροσδιόριστο φύλο, το ευμετάβλητο φύλο, εν γένει την ταυτότητα φύλου η οποία αρνείται να δεσμευτή σε ορισμό και καταγγέλλει την κοινωνική κατασκευή του φύλου (σύμφωνα με την Τζούντιθ Μπάτλερ που εισήγαγε την θεωρητική τεκμηρίωση). 
Αν οι ομοφυλόφιλοι και οι διεμφυλικοί είναι κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι μας (που είναι), γιατί συμπαρατάσσονται με το μεταμοντέρνο το οποίο αποτελεί συγκεκριμένο κοσμοθεωρητικό (και μειοψηφικό) ρεύμα;
Αλλά η είσοδος και των τράνς στο προσκήνιο δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη αποδοχή της ρευστότητας φύλου. Γιατί το γκέϊ κίνημα έπρεπε να συμπράξει με το κουήρ κίνημα, σε βαθμό μάλιστα που να θεωρούνται πλέον σχεδόν ταυτόσημα; Το να έχεις ομοφυλόφιλο σεξουαλικό προσανατολισμό ή δυσφορία φύλου δεν σε καθιστά αναγκαστικά οπαδό της κουήρ νοοτροπίας. Πρόκειται για ανόμοια πράγματα. Τα πρώτα είναι ψυχοσωματική τάση. Το δεύτερο είναι ιδεολογία- μεταμοντέρνα.
Αν οι ομοφυλόφιλοι και οι διεμφυλικοί είναι κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι μας (που είναι), γιατί συμπαρατάσσονται με το μεταμοντέρνο το οποίο αποτελεί συγκεκριμένο κοσμοθεωρητικό (και μειοψηφικό) ρεύμα; Με άλλα λόγια, γιατί η μετανεωτερικότητα να εκφράζει περισσότερο αυτούς; Ο ομοφυλόφιλος και ο τράνς πληθυσμός περιλαμβάνει συνανθρώπους μας κάθε είδους: μορφωμένους και ολιγογράμματους, συντηρητικούς και προοδευτικούς, αστούς και χωρικούς κ.ο.κ. Ο γκέϊ ή μπάϊ προσανατολισμός, καθώς και η δυσφορία φύλου, δεν σε προδιαθέτουν προς κάποια ιδεολογία.
Ακόμη, αν τα Pride διαδηλώνουν την περηφάνια να είσαι κουήρ, δεν είναι σαν να πετούν στα μούτρα όλων μας την περιφρόνησή τους, ή έστω την αποδοκιμασία τους, επειδή εμείς δεν αποδεχόμαστε το φύλο ως αποκλειστικά κοινωνική κατασκευή; Άρα δεν εκδηλώνουν μόνο περηφάνια γι’ αυτό που είναι, αλλά δημόσια διακήρυξη πως αυτό που νομίζουν είναι το σωστό.
Μια άλλη τροπή των Pride υπήρξε η πρόκληση. Βαθμιαία άρχισαν να εισάγονται αμφιέσεις και συμπεριφορές αλλόκοτες, προκλητικές, έως και χυδαίες. Εύλογα ανακύπτει η απορία: γιατί οι ομοφυλόφιλοι θέλησαν να συνδέσουν την ιδιότητά τους με αυτά τα γνωρίσματα; Τι συμφέρον έχουν να δημιουργούν στους ετεροφυλόφιλους τέτοιους συνειρμούς γελοιοποίησης; Και, δεν κατάλαβα, γιατί είναι περηφάνια να ντύνονται έτσι;
Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να διατυμπανίζουν έτσι ότι καμία συμπεριφορά δεν είναι αλλόκοτη, προκλητική, χυδαία. Ότι όλες είναι ισότιμες εκδοχές και πρέπει να γίνονται αποδεκτές, και πως όσοι αποδέχονται κανονιστικότητες είναι καθυστερημένοι. Ότι δηλαδή κάθε χαρακτηρισμός είναι κοινωνική κατασκευή. «Είναι κι αυτό μια στάσις, νοιώθεται», που θα έλεγε και ο Καβάφης. Μόνο που αποτελεί συγκεκριμένη ιδεολογική επιλογή, που και αυτή φυσικά κρίνεται. 
Δεν είναι ανέντιμο, όμως, για να μην πω εξοργιστικό, η ψυχοπαθολογία να μεταμφιέζεται σε διεκδίκηση; Δεν αντιλαμβάνονται στο κίνημα ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ήδη δεν τους καταλάβαινε, τώρα τους συνδέει με το παράδοξο και το ακραίο, ή και με το παθολογικό;
Και να ήταν μόνο αυτό… Οι φωτογραφίες του τελευταίου αθηναϊκού Pride ανέδειξαν και περιπτώσεις συμπολιτών μας οι οποίοι αναμφισβήτητα φλερτάρουν με ψυχιατρική διάγνωση. Εύλογα και ο ομοφυλόφιλος πληθυσμός φιλοξενεί ένα ποσοστό ψυχιατρικά διαταραγμένων, όπως συμβαίνει και με τους ετεροφυλόφιλους˙ δεν είναι ανέντιμο, όμως, για να μην πω εξοργιστικό, η ψυχοπαθολογία να μεταμφιέζεται σε διεκδίκηση; Δεν αντιλαμβάνονται στο κίνημα ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ήδη δεν τους καταλάβαινε, τώρα τους συνδέει με το παράδοξο και το ακραίο, ή και με το παθολογικό;
Και η προσβολή συμβόλων που για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού είναι ιερά;Πώς να χωνευτή αυτό; Ανήκει στο μανιφέστο του κινήματος; Άραγε η ομοφυλοφιλία ή το τρανς έχουν κάτι που τα κάνουν να συμβαδίζουν υποχρεωτικά με αντιθρησκευτική στάση; Προφανώς όχι. Τότε γιατί τους ανέχονται να εντάσσονται στην εκδήλωσή τους; 

Μισό λεπτό, τι είναι αυτό; Και κάτι άλλο πήρε το μάτι μου. Σε μια φωτογραφία είδα πινακίδες με διεκδικήσεις δικαιωμάτων «για τους εργαζόμενους στο σέξ»! Αυτό που κολλάει; Κατά ποια λογική γίνεται μέρος μιας εκδήλωσης περηφάνιας; Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων (ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων) αισθάνεται βαθειά συμπόνια για όσους και όσες αναγκάστηκαν ή επέλεξαν να εργάζονται στην πορνεία, αλλά εξακολουθούν να θεωρούν αυτή την πράξη ανάξια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Έχει, άραγε, διαφορετική άποψη το κίνημα; Και αν ναι, γιατί; Η ιδιότητα του ομοφυλόφιλου ή του διεμφυλικού έχει κάτι που σε κάνει να θεωρείς την πορνεία ως ένα φυσιολογικό επάγγελμα; Που μπορεί, μάλιστα, να ενταχθή σε εκδήλωση περηφάνιας; Για όνομα! 
*
Από όλα αυτά γίνεται φανερό ότι δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με μια γιορτή διεκδίκησης ισότητας και αξιοπρέπειας. Τη θέση μιας δημόσιας εκδήλωσης διαμαρτυρίας των ομοφυλόφιλων για την περιθωριοποίησή τους και περηφάνιας για την ταυτότητά τους, όπως ήταν στην αρχή, έχει πάρει ένα φεστιβάλ που προάγει κάθε σεξουαλική απόχρωση, ακόμη και την πολυερωτικότητα- ανεξάρτητα από και προγραμματικά ενάντια σε κάθε υποψία ότι μπορεί να υπάρχει κάτι που λέγεται κοινωνική ηθική. Έχουμε πλέον μπροστά μας ένα διονυσιακό event συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης. 
Η λογική των Pride δεν εκφράζει μεγάλη μερίδα των ομοφυλόφιλων και των τράνς. Μπορούμε να το διαβεβαιώσουμε όσοι εργαζόμαστε στην πρώτη γραμμή μαζί τους...
Αυτός που γράφει αυτές τις γραμμές έχει ξοδέψει μεγάλο προσωπικό κεφάλαιο, και μάλιστα με ψυχικό και κοινωνικό κόστος, προκειμένου να πείσει πολλούς συντηρητικούς «νοικοκυραίους» να ξεφοβηθούν τους ομοφυλόφιλους και τους διεμφυλικούς. Έχω γίνει αντιπαθητικός σε κάποιους επειδή προσπαθώ να τους παρουσιάσω ως κανονικούς ανθρώπους, οι οποίοι ανήκουν σε κάθε κοινωνική νοοτροπία και εμφανίζουν πλήρες φάσμα συμπεριφορών, όπως ακριβώς και οι ετεροφυλόφιλοι. Συνεπώς έχω λόγους να εξεγείρομαι απέναντι στην αυτοκαταστροφικότητα του κινήματος.
Αλλά έχω λόγους και να απορώ. Είναι πράγματι άξιο περιέργειας γιατί τα Pride αποφάσισαν να προκαλέσουν και να συνταχθούν με ό,τι πιο παθολογικό βρίσκει κανείς στον χώρο της σεξουαλικότητας και του φύλου. Έχω μια εξήγηση γι’ αυτό.
Οι διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων ετών έχουν «μεθύσει» τα γκέϊ κινήματα. Στα κοινοβούλια και στα δικαστήρια κερδίζουν αλλεπάλληλες νίκες, οι πολιτικοί και οι καλλιτέχνες τους στηρίζουν, τα ίδια τα Pride γίνονται με πολιτική κάλυψη και εκπροσώπηση. Από περιθωριακοί και διωκόμενοι γίνονται ξαφνικά mainstream. Ίσως αυτά αρκούν για να ερμηνεύσουν την υπερβολική αυτοπεποίθηση και την αυθάδη πρόκληση.
Ούτε η ενόχληση ούτε η απορία θα με κάνουν να αλλάξω τακτική. Και ξέρετε γιατί; Επειδή- ευτυχώς- η λογική των Pride δεν εκφράζει μεγάλη μερίδα των ομοφυλόφιλων και των τράνς. Μπορούμε να το διαβεβαιώσουμε όσοι εργαζόμαστε στην πρώτη γραμμή μαζί τους. Τα Pride διακηρύσσουν συγκεκριμένες ιδεολογικές επιλογές και στρατηγικές των οργανωτών τους, δηλαδή των ηγεσιών των κινημάτων. Αντίθετα οι ομοφυλόφιλοι, ως άνθρωποι, είναι πράγματι όπως οι στρέϊτ: καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα χαρακτήρων και νοοτροπιών.
 Οι ομοφυλόφιλοι και οι δυσφορούντες για το φύλο τους συνάνθρωποί μας θα συνεχίζουν τον δικό τους αγώνα. Χωρίς να αγκυλώνονται σε ιδεολογίες αλλά πασχίζοντας για εσωτερική ελευθερία...Χωρίς να τους εκπροσωπεί κανείς παρά μόνο εκείνοι που τους βλέπουν ως μοναδικά πρόσωπα...
Απορείτε πώς οι ηγεσίες απέχουν από τη βάση; Ελάτε δα, δεν είναι και η πρώτη φορά. Γνωστό το φαινόμενο, με ψυχολογικές και κοινωνιολογικές ερμηνείες. Κάθε σχήμα, όταν μορφοποιείται, υπόκειται στον κίνδυνο να αποκοπούν οι ηγεσίες του από εκείνους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν, μετατρεπόμενο έτσι σε αυτοσκοπό. Το έχουμε δει άπειρες φορές, από την πολιτική μέχρι τη θρησκεία. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να το επισημάνω, επειδή το έχω καταγγείλει επανειλημμένα στον ίδιο τον χώρο μου, την Εκκλησία.
Τα Pride θα συνεχίζουν τον δρόμο τους μέχρι να εκφυλιστούν, ενώ την ίδια ώρα οι ομοφυλόφιλοι και οι δυσφορούντες για το φύλο τους συνάνθρωποί μας θα συνεχίζουν τον δικό τους αγώνα. Χωρίς να αγκυλώνονται σε ιδεολογίες αλλά πασχίζοντας για εσωτερική ελευθερία. Χωρίς να αυτογελοιοποιούνται αλλά διατηρώντας την πολύτιμη αξιοπρέπειά τους. Χωρίς να τους εκπροσωπεί κανείς παρά μόνο εκείνοι που τους βλέπουν ως μοναδικά πρόσωπα και όχι ως νούμερα (με όποια σημασία και αν έχει η λέξη).
«Αλλά η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον, που διέκοψε για λίγο τα μεγάλα μας σχέδια...» (Τάσου Λειβαδίτη, Ταξίδι χωρίς τέλος, από τη συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή»).

π. Βασίλειος ΘερμόςΨυχίατρος παιδιών καί εφήβων. Δρ. Θεολογικής Σχολής του Παν/μιου Αθηνών. Αναπληρωτής καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών
ΠΗΓΗ:https://www.huffingtonpost.gr/entry/poia-akrivos-perefania-pride-yiortazete_gr_5b41c976e4b05127ccf2fd19?utm_hp_ref=gr-homepage




Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

ΑΛΛΑ - ΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ!!!

Σας ευχόμαστε ολόψυχα 
να σας δίνει  ο Θεός δύναμη, τελεία ίαση και υγεία. 
Είμαστε κοντά σας.

Με αγάπη 
από τον "Εσταυρωμένο"

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΑΓ. ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤΗ ΖΑΓΟΡΑ ΠΗΛΙΟΥ.

Μία υπέροχη εμπειρία ζήσαμε χθες το απόγευμα (6/7) στην Ζαγορά του Πηλίου, παραμονή της μνήμης της 
Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής. Σκοπός ήταν η συμμετοχή μας στον πανηγυρικό Εσπερινό που τελέστηκε με 
κάθε μεγαλοπρέπεια στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της κωμοπόλεως, με τη συμμετοχή επτά ιερέων και πλήθους προσκυνητών. Η παρουσία πολλών νέων ήταν πραγματικά μια παρηγοριά μέσα σ' αυτούς τους δύσκο-
λους καιρούς που ζούμε. Ο ομιλητής, αφού παρουσίασε με απλό και λιτό λόγο τον βίο και το μαρτύριο της Αγίας Κυριακής, υπογράμμισε το μυστικό της διαπαιδαγώγησης της Μεγαλομάρτυρος από τους ευσεβείς γονείς της. Μεταξύ των άλλων τόνισε: "Εκείνοι οι ευλογημένοι γονείς, ο Δωρόθεος και η Ευσέβεια, διαπαιδαγώγη-
σαν το μονάκριβο παιδί τους, την Κυριακή "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου". Το δίδαξαν ΟΧΙ μόνο με λόγια, αλλά κυρίως με το φωτεινό τους παράδειγμα. Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους.... Οδή-
γησαν το παιδί τους στον ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ, γιατί το έμαθαν να ζει με το Χριστό και για το Χριστό...".
π. Υάκινθος




Φωτο: Χρήστος Γεωργιάδης

Γι’ αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο.

Εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου,
εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου… 
ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, αφού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα. 
Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα! 
Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν , να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν. 
Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι.
Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ. 
Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ, και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου.
Γι’ αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο. ”

Γέροντας Αιμιλιανός
https://amfoterodexios.blogspot.com/2018/07/blog-post_67.html

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

"... τότε δεν είναι καλός πνευματικός».

«Εάν ο πνευματικός δεν είναι έτοιμος να πάει και στην κόλαση για τα πνευματικά του τέκνα τότε δεν είναι καλός πνευματικός».

Ο Άγιος εδώ μας υποδεικνύει το μέγεθος της ευθύνης που φέρει ο πνευματικός πατέρας ο οποίος δεν πρέπει να λογαριάζει τίποτα μπροστά στην πνευματική προστασία και ασφάλεια που καλείται να προσφέρει στις ψυχές που εμπιστεύτηκαν το πετραχήλι του.

Όμως να μου επιτραπεί να συμπληρώσω και κάτι. Ο πνευματικός μπορεί να μάχεται καθημερινά για τα πνευματικά του τέκνα. Να τα νουθετεί, να ξαγρυπνά γι’αυτά προσευχόμενος, να τα παρατηρεί έτοιμος να προστρέξει για βοήθεια και στήριξη. 

Υπάρχει όμως και ευθύνη από μεριάς των πνευματικών τέκνων που καλούνται - εάν θέλουν να προκόψουν πνευματικά - να ακούνε τον πνευματικό τους πατέρα, να αφουγκράζονται την αγωνία του, ν’ αποδέχονται τις συμβουλές του· γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα να έχουνε κάποιον πνευματικό πατέρα έαν τον απαξιώνουν και δεν βγαίνουν από το δικό τους.
———————
Γι’ αυτό και να μου επιτραπεί να πω ότι ο καλός πνευματικός όντως καλείται να είναι έτοιμος ακόμα και στην «κόλαση» να πάει για χάρη των τέκνων του, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο είναι καλό και επαινετό αυτό για τα τέκνα του· το να προσφέρουν δηλαδή μια «κόλαση» στον πατέρα τους…
———————
Ο πνευματικός με το θυσιαστικό του φρόνημα, με την υπομονή του, με την αγάπη του, με την «κόλαση» που του προσφέρεται προοδεύει πνευματικά και θα σωθεί μέσα στις αυλές του Παραδείσου, όμως τα πνευματικά τέκνα που δεν υπολογίζουν όλες αυτές τις θυσίες του πνευματικού τους πατρός, που δεν λογαριάζουν τις συμβουλές τους, που δεν γίνονται μέτοχοι της κοινής αγωνίας που πρέπει να έχουν για την σωτηρία τους, τελικά «αγιάζουν» τον πνευματικό τους όμως οι ίδιοι παραμένουν μέσα στην εμπάθεια.
———————
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να «αγιάσουμε» τους πνευματικούς μας αλλά να αγιάσουμε όλοι μας. Κι αυτό μπορεί να γίνει όταν κάνουμε υπακοή σ’ αυτά που μας λέγει ο πνευματικός μας πατέρας και ιατρός της ψυχής μας, που μόνοι μας επιλέξαμε ελεύθερα και συνειδητά. Έτσι και τον πνευματικό μας αναπαύουμε και θα ομολογήσει την υπακοή μας μπροστά στον Κύριο και θα αναλάβει πλήρως την ευθύνη όλων των ατελειών μας (αρκεί βεβαίως να κάνουμε κάποιον φιλότιμο αγώνα και να έχουμε καλή προαίρεση), αλλά και οι ίδιοι προοδεύουμε πνευματικά αγιαζόμενοι μέσα από το Μυστήριο της Εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας.

Υ.Γ. Μην τα θελουμε όλα δικά μας! Ας αφήσουμε και κανέναν πνευματικό να μας αγιάσει! Μην θελουμε να τους «αγιάσουμε» όλους εμείς (με τις παραξενιές μας, τις ιδιοτροπίες μας και την εγωπάθειά μας)!
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
https://www.vimaorthodoxias.gr/

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΡΙΑΚΗ (βίος και μαρτύριο)

Στο τέλος του 3ου αιώνα, στα μέρη της Μ. Ασίας ζούσε ένα αντρόγυνο χριστιανών, ο Δωρόθεος και η Ευσεβία. Διακρίνονταν για την πίστη, την φιλανθρωπία και για τη συνετή  ζωή. Ήσαν άτεκνοι. Κι όμως, ο Κ άκουσε τις προσευχές τους και τους χάρισε ένα κοριτσάκι, το όποιο ονόμασαν Κυριακή, επειδή γεννήθηκε την ημέρα αυτή. Ανέθρεψαν το παιδί τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», όχι μόνο με λόγο αλλά κυρίως με τον τρόπο της ζωής τους. Του δίδαξαν την υπακοή, τη σεμνότητα, την αφοσίωση στον Θεό, την αγνότητα σώματος και ψυχής, την εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Κυρίου, την αγάπη προς τους εμπερίστατους, την έμπρακτη βίωση της χριστιανικής πίστεως.
Όταν η Κ έφτασε σε ηλικία γάμου, ήταν στολισμένη με όλες τις αρετές και με σπάνιο σωματικό κάλλος, που εντυπωσίαζε τους πάντες. Το όνειρο των γονέων ήταν ένας καλό γάμος. Η Κ όμως επέλεξε την οδό της παρθενίας και της αφιερώσεως στο Χ. Οι ευλογημένοι γονείς, αποδέχτηκαν την επιλογή της.
Κάποτε, ένας πλούσιος ειδωλολάτρης, έσπευσε να τη ζητήσει για να την κάνει σύζυγο του μοναχογιού του.  Η αρνητική απάντηση της Κ τον εξόργισε και κατήγγειλε ολόκληρη την οικογένεια πως είναι Χ/νοί. Με συνοπτικές διαδικασίες συνελήφθηκαν και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χ, αρνούμενοι να θυσιάσουν στους ψεύτικους Θεούς. Κι έτσι, ο Δωρόθεος & Ευσέβια, αφού βασανίστηκαν ποικιλοτρόπως καταδικάστη-καν σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Κι έτσι παρέδωσαν το πνεύμα τους
Την Κ, αφού κι εκείνη επέμενε να ομολογεί πίστη στο Χ, την υπέ-βαλαν σε ένα από τα πιο φρικτά και επώδυνα μαρτύρια: Την   κρέμασαν  από τα μαλλιά της κεφαλής, την έγδυσαν και έκαιγαν το σώμα της με αναμμένες λαμπάδες! Η αγία υπέμενε με καρτερία τον πόνο, χωρίς γογγυσμό, προσευχόμενη, ζητώντας την ενίσχυση του Κ. Ο Διοικητής, εντυπωσιασμένος μεν από την καρτερία της, αλλά και εξοργισμένος από την αποτυχία της προσπάθειάς του, διέταξε να ρίξουν  τη νεαρή χριστιανή,  τη φυλακή   προκειμένου να συνεχίσει την άλλη μέρα τα βασανιστήρια. Εκεί, λοιπόν, στην σκοτεινή φυλακή  εμφανίστηκε ο Κύριος  , ο οποίος τη θεράπευσε από τις πληγές και την ενίσχυσε.
Και την άλλη ημέρα, ο διοικητής εθαύμασε μεν για τη θεραπεία των πληγών της, που την απέδωσε στους ψεύτικους Θεούς, αλλά οργίστηκε κατά της Κ, διότι εκείνη δεν άλλαζε γνώμη. Την  οδήγησαν στον ειδωλολατρικό ναό  για να την  πείσουν να προσφέρει στα είδωλα λίγο θυμίαμα. Εκείνη, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη στον Κύριο και ξαφνικά όλα τα  είδωλα γκρεμίστηκαν , ενώ ένας σεισμός με ανεμοστρόβιλο φοβερό τα διασκόρπισε σε μεγάλη απόσταση.  Έντρομοι όλοι οι παρευρισκόμενοι διαπίστωσαν με έκπληξη τη δύναμη της χριστιανικής πίστεως και αρκετοί πίστεψαν στον Χ. Μία  Αστραπή  δε χτύπησε στο πρόσωπο τον διοικητή «καί εθέως πεσν ες τήν γν πέθανεν».
Ο νέος διοικητής της επαρχίας της Βιθυνίας, ο Απολλώνιος διέταξε να ανάψουν μεγάλη φωτιά και  να ρίξουν μες στις φλόγες  την μεγαλομάρτυρα Κυριακή. Αντί, όμως, να κατακαεί η νεαρή χριστιανή, ο Θεός την προφύλαξε. Χωρίς να υπάρχουν στον ουρανό σύννεφα, δυνατή βροχή έπεσε και έσβησε την φλόγα, με αποτέλεσμα η μεγαλομάρτυς να μη πάθει απολύτως τίποτα.
Στη συνέχεια, την έριξαν σε  πεινασμένα λιοντάρια  για να κατασπαράξουν την Κυριακή. Κι όμως, τα θηρία κάθισαν κοντά της και έγλειφαν τα πόδια της. Τότε αρκετοί ομολόγησαν πίστη στον Ιησού Χριστό και απαρνήθηκαν τα εθνικά είδωλα. Ο έπαρχος της Βιθυνίας πριν εξαντληθεί η υπομονή του και εκραγεί, έκανε μια ύστατη προσπάθεια να μεταπείσει την νεαρή χριστιανή  κολακεύοντάς την . Δεν κατάφερε να την μεταπείσει. Και έδωσε εντολή για τον αποκεφαλισμό της.
Οι δήμιοι, οδήγησαν την μεγαλομάρτυρα έξω από την πόλη, προκειμένου να την αποκεφαλίσουν. Φτάνοντας στον ορισμένο τόπο, η  Κ τους παρακάλεσε να της επιτρέψουν για λίγη ώρα να προσευχηθεί. Οι δήμιοι δεν της το αρνήθηκαν. Τότε εκείνη γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά υπέρ των χριστιανών που θα τιμούν την μνήμη της. Και αμέσως παρέδωσε το πνεύμα της στον Κ, χωρίς να υποστεί τον αποκεφαλισμό.
Στη συνέχεια, οι χριστιανοί που έμειναν στον τόπο της τελειώσεως της μεγαλομάρτυρος αγίας Κυριακής, πήραν την σορό της και την ενταφίασαν με τιμές, δοξάζοντας και ευλογώντας τον Κύριο και Θεό τους, που ανέδειξε ανάμεσά τους μία ακόμα αγιασμένη ψυχή».