menu

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Ή Ψωροκώσταινα…

Ήταν μιά πλούσια πού φτώχεψε, καί πλούτισε μέ τό παράδειγμά της τις σελίδες τής ιστορίας μας. Ηταν μιά καρδιά πού ράγισε άπ’ τόν πόνο καί τή δυστυχία, άλλά δέν έπαψε ποτέ ν’ άγαπά τόν άνθρωπο καί τήν Πατρίδα.
“Ήταν μιά γυναίκα πού έχασε τά λογικά της, γιά νά διδάσκει μέσα στήν παράκρουσή της γενεές γενεών τή μωρία τού Σταυρού τού Χριστού, γιά τήν όποια πρωτομίλησε ό άπόστολος Παύλος.
Λεγόταν Πανωραία Χατζηκώστα, μιά άρχόντισσα μέ μεγάλη περιουσία άπό τις Κυδωνιές τής Μικράς Ασίας, σύζυγος τοΰ Κώστα Άϊβαλιώτη, τού πάμπλουτου έμπορου τής μικρασιατικής γής.

«Ηταν ό χρόνος πού ξέσπασε ή Ελληνική Επανάσταση. Τό 1821. Τό έτος πού καταστράφηκαν όλοσχερώς οί Κυδωνιές τής Μικράς Ασίας μετά τήν άποτυχημένη έπαναστατική κίνηση πού έπιχειρήθηκε έκεΐ. Άπό τότε ξεκινά τό προσωπικό μαρτύριο τής Πανωραίας Χατζηκώστα. Ή σφαγή στις Κυδωνιές ήταν άνελέητη. Όσοι έπέζησαν άπ’ αύτήν – άνάμεσά τους καί ή Πανωραία – μετέβησαν όπως-όπως στά Ψαρά. Μέ τις σκηνές τής σφαγής τού συζύγου της καί τών παιδιών της νά κάνουν τόν ύπνο της έφιάλτη καί τά μάτια της βρύσες όταν ήταν ξύπνια, προσπαθεί νά
έπιζήσει πανέρημη στό ξερονήσι τών Ψαρών. Ολομόναχη, φτωχή καί άνήμπορη γυρίζει στό μικρό ψαροχώρι. Σύντομα ό τόπος καταφυγής της καί τό όνομα τού συζύγου της τής χαρίζουν τό πρώτο παρατσούκλι: Ψαροκώσταινα!
Καλά πού βρέθηκε ό λόγιος δάσκαλος τής Ακαδημίας τών Κυδωνιών καί Φιλικός Βενιαμίν Λέσβιος μαζί μέ κάποιους άλλους συντοπίτες της νά τή βοηθήσουν καί νά τή συνδράμουν.

Όμως δέν άντεξε πολύ στά Ψαρά. Δέν μπορούσε νά άτενίζει άπέναντι τή χαμένη γή της. Σύντομα έγκαταστάθηκε στήν τότε πρωτεύουσα τού “Ελληνικού Κράτους, τό Ναύπλιο. Στήν άρχή όλα πήγαιναν καλά, άφού ζοϋσε άπό τις ύπηρεσίες πού προσέφερε στόν δάσκαλο καί φιλόσοφο Βενιαμίν Λέσβιο, ό όποιος καί αύτός κατέφυγε στό Ναύπλιο καί παρέδιδε μαθήματα γιά νά ζήσει. Όχι όμως γιά πολύ. Τό 1824 ό Βενιαμίν Λέσβιος πεθαίνει άπό τύφο, καί άπό τότε άρχίζει ένα άλλο μαρτύριο γιά τήν Πανωραία. Μόνη καί άγνωστη βγάζει τό ψωμί της, πότε κάνοντας τήν άχθοφόρο, πότε τήν πλύστρα καί πότε ζητώντας ελεημοσύνη.

Παράλληλα μέ τήν πολύπαθη ζωή τής Πανωραίας πορεύεται καί ή ’Επανάσταση των “Ελλήνων. Εκείνη τήν περίοδο δοκιμαζόταν άρκετά έξαιτίας τής έπελάσεως τού Ίμπραήμ, ό όποιος σύν τοΐς άλλοις άφηνε στό πέρασμά του έκατοντάδες ορφανά, πού συγκεντρώνονταν στό Ναύπλιο. Ή θέα τού δράματος τών ορφανών συντάραξε τήν εύαίσθητη καρδιά τής Πανωραίας. Στά πρόσωπά τους είδε τά δικά της παιδιά, πού τό ’ίδιο χέρι τά κατέσφαξε. Ή μητρική καρδιά ξύπνησε. Ζήτησε καί πήρε ύπό τήν προστασία της ορφανά παιδιά! Γιά νά τά θρέψει, περνούσε άπό σπίτι σέ σπίτι καί ζητιάνευε.

Είχε παραμελήσει σέ τέτοιο βαθμό τόν έαυτό της, πού τά άλητάκια τής παραλίας τήν πείραζαν καί άντί Ψαροκώσταινα κοροϊδευτικά τήν άποκαλοΰσαν Ψωροκώσταινα.

Τό 1826 έγινε έρανος στό Ναύπλιο, γιά νά βοηθήσουν τό μαχόμενο Μεσολόγγι. Στήθηκε ένα τραπέζι στήν πλατεία, άλλά λόγω τής γενικής φτώχειας καί τής έξαθλιώσεως κανείς δέν πλησίαζε νά προσφέρει. Όλοι δύσκολα τά οικονομούσαν. Τότε ή φτωχότερη όλων, ή χήρα Χατζηκώσταινα, ή Πανωραία, ή Ψωροκώσταινα τού Ναυπλίου, πλησίασε, έβγαλε τό άσημένιο δακτυλίδι πού φορούσε στό δάκτυλό της κι ένα γρόσι πού είχε στήν τσέπη της καί τά παρέδωσε στήν έρανική έπιτροπή λέγοντας: «Δέν έχω τίποτα άλλο άπ’ αύτό τό δακτυλίδι κι αύτό τό γρόσι. Αύτά τά τιποτένια προσφέρω στό μαρτυρικό Μεσολόγγι».
Ύστερα άπ’ αύτή τή χειρονομία κάποιος άπό τό πλήθος φώναξε: «Γιά δέστε, ή πλύστρα, ή Ψωροκώσταινα, πρώτη προσέφερε τόν όβολό της»! Και
άμέσως τό φιλότιμο τού Έλληνα ξύπνησε. Άρχισαν νά προσφέρουν λίρες, γρόσια καί άσημικά. Άπό τότε βαφτίστηκε κι έπίσημα στήν τοπική κοινωνία τού Ναυπλίου ώς Ψωροκώσταινα!

Φιλόπατρις καί φιλάνθρωπη, λίγο άργότερα όταν ό Καποδίστριας “ίδρυσε ’Ορφανοτροφείο, προσφέρθηκε ήλικιωμένη πιά καί μέ σαλεμένο τό νοΰ άπό τόν πόνο καί τις στερήσεις νά πλένει τά ρούχα τών ορφανών χωρίς καμία άμοιβή. Σ’ αύτή τή διακονία καί τήν προσφορά τήν βρήκε ό θάνατος. Οί έπίσημοι δέν τήν τίμησαν. Τήν τίμησαν όμως μέ τόν καλύτερο τρόπο τά παιδιά τού Ορφανοτροφείου, συνοδεύοντάς την στήν τελευταία της κατοικία μέ λυγμούς καί άναφιλητά.

Αύτή ήταν ή γυναίκα πού χάρισε τό παρατσούκλι της σ’ όποιον θέλει νά περιγράφει τήν άνέχεια καί τή φτώχεια. Ή σ’ όποιον θέλει νά μιλήσει άπαξιωτικά γιά κάποιον, προσδιορίζοντάς τον ώς τόν «φτωχό συγγενή» ένός συνόλου ή τόν «τελευταίο τροχό τής άμάξης». Χαρακτηρισμός πού καί τήν έποχή τού Καποδίστρια σέ κάποια συνεδρία τής Συνελεύσεως κάποιος άπέδωσε στό έλληνικό δημόσιο καί κατόπιν τό 1942 σέ άλλη συνεδρίαση τής Βουλής κάποιος βουλευτής άπέδωσε στήν Ελλάδα.

Τούτες τις ώρες πού τό έθνος μας περνά δύσκολες στιγμές καί άρκετοί συνάνθρωποί μας βρίσκονται στά όρια τής άπόγνωσης, χρειάζονται ψυχές σάν τήν άπλή Ψωροκώσταινα. Χρειάζεται όλοι μας νά δούμε τόν συνάνθρωπο, τόν συνέλληνα, τόν πατριώτη. Νά ξεφύγουμε άπό τό προσωπικό μας συμφέρον καί νά νοιαστούμε γιά τό μέλλον τής φτωχής μας Πατρίδας. Νά στερηθούμε γιά χάρη των πτωχών, των άνέργων, των πεινασμένων. Πλούσιοι ή φτωχοί νά συντρέξουμε, νά προσφερθοΰμε καί νά προσφέρουμε. Νά πιστέψουμε ότι όλα ξεκινούν άπ’ τόν καθένα μας μ’ ό,τι μικρό καί εύτελές έχει νά προσφέρει. Νά θέσουμε τόν έαυτό μας, τήν ιδιότητά μας, τήν όποια δυνατότητά μας ύπέρ τού συνόλου. Νά πιστέψουμε ότι άπό τά μικρά κτίζονται τά μεγάλα. Νά δώσουμε στούς φτωχούς. Νά σταθούμε μέ άνθρωπιά καί κατανόηση. Νά δώσουμε μέ άγάπη. Μέ προσευχή. Μέ έλπίδα.

Πρυτάνευσαν τά τελευταία χρόνια παραδείγματα κακοδιαχειρίσεως τού δημοσίου χρήματος. Τό χειρότερο άπ’ όλα είναι ότι ή σπατάλη, ή φοροαπαλλαγή καί ή κλοπή έγιναν πρότυπα ζωής καί μέσα εύζωΐας γιά τόν σύγχρονο Έλληνα. Γι» αύτό καί τέτοια φωτεινά παραδείγματα σάν τής Ψωροκώσταινας μπορεί καί πρέπει νά λειτουργήσουν άφυπνιστικά γιά μετάνοια όλων μας καί παρακινητικά γιά φιλανθρωπία, έλεημοσύνη καί άγάπη.

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Σύγχρονοι κρυφοί Καλοί Σαμαρείτες..!

Ο Γιατρός ο Ζαμάνης και ο Δεσπότης ο Βούλτσος
Γράφει ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας, Αρχιμ. Πορφύριος

Αυτές τις ημέρες, γέμισε το διαδύκτιο με αναρτήσεις από ένα δημοσιεύμα  γιά έναν Ρώσο αρχιερέα που σφουγγάρισε ένα Νοσοκομείο (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ), και ύστερα έδωσε εντολές στους επι/υποτελείς του να συνεχίσουν αυτοί με την επιμέλεια της καθαριότητας του χώρου υγείας.

Ο πατήρ Ιερώνυμος της Αναλήψεως στην Αθήνα, ο Σιμωνοπετρίτης ο Όσιος του Θεού, ήταν ιδιαίτερα ελεήμων.Είχε ένα συρτάρι όπου έβαζε ό,τι του έδιναν, και έβγαζε να δώσει ό,τι έπιανε το χέρι του, χωρίς να τα κοιτάζει. Ήξερε όμως απόλυτα και τί έβαζε και τί έδινε.

Μία φορά, ο μακαρίτης ο Γερο Γελάσιος, ως Επίτροπος του Μοναστηριού, βρέθηκε στο Μετόχι και έβαλε τις φωνές στον Άγιο Γέροντα, γιατί τάχα είναι πολλές ελεημοσύνες που δίνει και ξοδεύει τα χρήματα του Μοναστηριού. Αλλοιώς σκεφτόταν ο ένας, αλλοιώς σκεφτόταν ο άλλος.
Και ο πατήρ, γεμάτος σθένος και θεϊκό ζήλο απάντησε: Από ελεημοσύνας προέρχονται και εις ελεημοσύνας υπάγουν.
Ο Γέρων Ιερώνυμος δεν ήταν μόνο ο ίδος άκρως ελεήμων. Είχε διδάξει και στους μαθητές και στις μαθήτριές του, που ήταν πολυάριθμοι, την χριστομίμητη αυτήν αρετή.
Από όλους τους Αναληψιμιώτες ξεχώριζε, και στο ύψος και στο πλάτος της ελεημοσύνης, ο γιατρός ο Ζαμάνης. Ήταν και αυτός, αν καλοθυμάμαι, Μικρασιάτης, έμενε και κοντά στην Ανάληψη, και ακολουθούσε τον όσιο Γέροντα κατά γράμμα.
Μία από τις ευλογημένες συνήθειες του γιατρού Ιωάννη ήταν να εξαφανίζεται κάθε σαββατόβραδο.
Με το που τελείωνε ο αναστάσιμος εσπερινός, έπαιρνε το αυτοκίνητο και εξαφανιζόταν. Κανείς δεν γνώριζε πού πήγαινε και τί έκαμνε. Μόνον βέβαια ο Γέροντας τό ήξερε.

Ένα σαββατόβραδο, ο Κύριος Χαράλαμπος - άλλος θαυμάσιος άνθρωπος του Θεού, λεβέντης Ρουμελιώτης, με χαμόγελο μικρού παιδιού - λέει στον γιατρό:
- Γιατρέ, απόψε θα με πάρεις μαζί σου. 
-Χαράλαμπε, μην έρχεσαι, δεν θα αντέξεις, θα το μετανοιώσεις. 
-Όχι, θα έρθω. 
-Ε, καλά, έλα. Αλλά να ξέρεις, θα στενοχωρηθείς.

Τελείωσε λοιπόν ο αναστάσιμος εσπερινός, και τα δυό πρωτοπαλλήκαρα της Αναλήψεως, κατέβηκαν από το Μετόχι.Το αυτοκίνητο του γιατρού ήταν γεμάτο μέχρι απάνω. Φάρμακα και τρόφιμα.
- Γιατρέ, τί είναι αυτά; Ρωτάει ο Χαράλαμπος. 
-Σώπα, θα δεις λέει ο γιατρός.
Ξεκίνησαν και σε λίγο μπήκαν σε κάτι στενά δρομάκια, όσο που χωρούσε το αμάξι του γιατρού.

Σε λίγο σταματούν σε ένα χαμόσπιτο. Κατεβαίνει ο γιατρός, δεν λέει τίποτα στον κυρ Χαράλαμπο, αλλά εκείνος, θέλεις τρομαγμένος από την άγνωστη περιοχή θέλεις φοβισμένος από το ύφος του γιατρού, σιγά σιγά, κατέβηκε και τον ακολούθησε.
Μπήκαν μέσα. Οι γονείς, υπερήλικες, και δυό παιδιά, παλληκάρια, παράλυτα και τυφλά. Ο γιατρός έβαλε ποδιά, ζέστανε νερό και έπλυνε πρώτα τα παράλυτα παιδιά και ύστερα τους δύο γέρους. Και όταν τελείωσε, κατέβασε από το αμάξι φάρμακα και τα αναλογούντα τρόφιμα.
Ο Χαραλάμπης έπαθε σόκ από την όλη αμόσφαιρα. Όταν τελείωσαν ξεκίνησαν, να φύγουν. Ο Χαραλάμπης αποσβολωμένος, δεν μιλούσε.
Κάναν λίγον δρόμο με το αμάξι, σιωπηλοί, και ξανασταμάτησαν. Κατέβηκαν σε ένα άλλο χαμόσπιτο, όπου κατοικούσε μία γριά μητέρα μέ μία κωφάλαλη θυγατέρα. Τα ίδια και εδώ.
Ο γιατρός τις έπλυνε, συμμάζεψε λίγο, έφερε φάρμακα και τρόφιμα και έφυγαν.
Μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο, ο Χαράλαμπος ξέσπασε σε λυγμούς.
- Γιατρέ, τί είναι αυτά; Κατάφερε να ξεστομίσει. 
-Σώπα, Χαράλαμπε. Τώρα μόλις αρχίσαμε.
- Γιατρέ, δεν αντέχω.
-Χαράλαμπε, κάτσε μέσα στο αμάξι και μην κατεβαίνεις.
 Συμφώνησαν. Αλλά τα δρομολόγια του γιατρού δεν τελείωσαν. Ήταν νωρίς ακόμα.

Αυτή η δουλειά κράτησε μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα. Πήγαιναν με το αυτοκίνητο, σταματούσαν. Κατέβαινε ο γιατρός, έκαμνε τα απαραίτητα, άφηνε φάρμακα και τρόφιμα και συνέχιζαν στους επόμενους αδελφούς του Χριστού.
Και αυτό συνεχίζονταν όλα τα χρόνια, από το τέλος του Εσπερινού του Σαββάτου μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα.
Ο Χαράλαμπος τρομοκρατήθηκε. Γιατρέ, τί κάνεις; Χαράλαμπε, μη μιλάς.
Ο Γέρων Ιερώνυμος απεβίωσε οσιακά τον Γενάρη του 1959. Ο γιατρός εκοιμήθη αργότερα, συνεχίζοντας το μυστικό έργο του καλού Σαμαρίτη.

Στα Σαράντα, στο μνημόσυνο του γιατρού, όλη η φαμελιά του, είδαν το ίδιο όνειρο. Η σύζυγος, ο γιός, οι θυγατέρες και η αδελφή του, που απεβίωσε ως Ιερωνύμη Μοναχή πολύ αργότερα.
Ποιό ήταν το όνειρο;
Ήταν σε ένα φωτεινό μέρος, ένα στρωμμένο τραπέζι. Στην κορυφή καθόταν ο Χριστός και στα δεξιά του ο γιατρός. Οι υπόλοιπες θέσεις ήταν γεμάτες με τους ασθενείς που υπηρετούσε.
Στην μέση στο τραπέζι αυτό, ένα πελώριο σταφύλι. Πήρε ο Χριστός την πιατέλλα με το σταφύλι, πήρε τρεις ρώγες, και την έδωσε στον γιατρό: Γιατρέ, πάρ το να το μοιράσεις, τον είπε.
************
Πολύ αργότερα, καθόμασταν, μιά συντροφιά στην Ανάληψη, και ο Κυρ Χαράλαμπος, περασμένα ογδόντα πλέον, άφταστος στις διηγήσεις γιά τον άγιο γέροντά του, μας έλεγε το τί είχε τραβήξει, εκείνο το Σαββατόβραδο με τον Γιατρό. Και ύστερα μας είπε το όνειρο της οικογένειας.
Στις άκρες των ματιών του είχαν αρχίσει να γράφουν δρόμους σταγόνες τα δάκρυα.

Κάποια στιγμή, με ρωτάει: Τον δεσπότη τον Βούλτσο τον έχεις ακουστά; Μπά, δεν τον ξέρω, απάντησα.
Να, εδώ πιό κάτω είναι το σπίτι τους. Είναι και κουρεμένος, πρόσθεσε, και άρχισε να γελάει, με εκείνο το παιδιάστικο γέλιο. Έ, καπνίζει και κανένα τσιγαράκι. Άγιος άνθρωπος, όμως. Πρόσθεσε.
Έλα, ρε παπού;, τί λές; Ναί, ναι, άγιος άνθρωπος. Αυτός, ο πατέρας του ήταν ο Θωμάς ο Βούλτσος, τον έφτασα. Ήταν γραμματέας στον Δεσπότη, στον Χρυσόστομο, στην Σμύρνη.
Αυτός είχε και το ευαγγέλιο του Δεσπότη, ποτισμένο δάκρυα. Ε, ο γιός του είναι ο Χρυσόστομος, ίδιο όνομα, στον Σμύρνης.
Ε, και τί, επειδή ο πατέρας ήταν γραμματέας στον άγιο δέσποτα, είναι και ο γιός του άγιος; Σόϊ το βασίλειο; Τί είναι αυτά;
Α, εσύ δεν τα ξέρεις. Συνέχισε ο μπαρμπαΧαράλαμπος. Ο δεσπότης ο Βούλτσος ξέρεις τί κάνει; Πού να ξέρω, βρε παπού;
Σε είπα, είναι κουρεμένος. Λοιπόν, βγάζει και τα ράσσα, κανένας δεν τον καταλαβαίνει. Πάει και ξεσκατίζει γέρους. Κανένας δεν τον ξέρει. Κανένας δεν τον καταλαβαίνει. Το βραδάκι, έχει πέσει κι ο ήλιος. Σχεδόν κάθε βράδυ αυτή η δουλειά.
Ο λόγος του γερο Χαράλαμπου δεν σήκωνε αμφισβήτηση. Δεν τόλμησα να συνεχίσω τις αυθάδεις ερωτήσεις μου. Πάγωσα.
Πέθανε και ο δεσπότης. Στην κηδεία του πέρασε όλη η Νέα Σμύρνη και τον χαιρέτησε. Είχαν να το λεν οι εφημερίδες.
********
Ο Θεός να αναπαύσει τις μακάριες ψυχές των κρυφών εργατών του μυστικού Του αμπελώνα. Αμήν.
Δόξα τω Θεώ. Γνωρίσαμε αγίους, κρυφούς, μυστικούς, άγνωστους ανθρώπους του Θεού.

Οι προσευχές τους να μας σκεπάζουν, γιατί ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα και έχει άγνωστες στροφές και χαράδρες. Αδελφοί, να μην ξεθαρρεύουμε, είμαστε νέοι. Αμήν. 
http://proskynitis.blogspot.gr/

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΧΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ

Για πρώτη φορά: Η μόνη φωτογραφία της Θεσσαλονίκης με παραθαλάσσια τείχη -Από το 1860 [εικόνα]

Τη φωτογραφία δημοσίευσε ο Ζαχαρίας Σεμερτζίδης, στην ομάδα «Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης», σημειώνοντας ότι πρόκειται για ιστορική λήψη, καθώς είναι το πρώτο φωτογραφικό ντοκουμέντο που εμφανίζει την πόλη όπως ήταν πριν από την κατεδάφιση του τείχους.
Η φωτογραφία, όπως αναφέρει, απεικονίζει τη Θεσσαλονίκη το 1860, λίγα χρόνια πριν από την κατεδάφιση του παραθαλάσσιου τείχους της πόλης.
Ο κ. Σεμερτζίδης έγραψε συγκεκριμένα: 
«Η μοναδική μέχρι σήμερα φωτογραφική αποτύπωση της παραλίας της Θεσσαλονίκης πριν από την κατεδάφιση του παραθαλάσσιου τείχους. Χρονολογία κατά προσέγγιση στα μέσα της δεκαετίας του 1860, οπωσδήποτε πριν το 1867.
Μια ιστορική λήψη για την οποία όλοι εμείς στις Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης αισθανόμαστε δικαιολογημένα υπερήφανοι που έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε να σχολιάσουμε και να την κάνουμε γνωστή στα μέλη μας και σε όλους όσους ενδιαφέρονται για το παρελθόν της πόλης μας».

H φωτογραφία εντοπίστηκε στα Εθνικά Αρχεία της Ουγγαρίας
Σύμφωνα με τους διαχειριστές της σελίδας, το φωτογραφικό ντοκουμέντο εντοπίστηκε στα Εθνικά Αρχεία της Ουγγαρίας (Magyar Nemzeti Levéltár) και περιλαμβάνεται σε άλμπουμ με τίτλο «Κωνσταντινούπολη» το οποίο δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1860 από τους διάσημους Αρμενικής καταγωγής φωτογράφους αδελφούς Αμπντουλάχ.
Τo άλμπουμ δεν φέρει ημερομηνία, ούτε τα ονόματα των δημιουργών του, ενώ το περιεχόμενο των φωτογραφιών αναφέρεται εν συντομία στα γαλλικά. Ξέρουμε ωστόσο ότι τόσο αυτό, όσο και ένα δεύτερο, επίσης των αδελφών Αμπντουλλάχ στάλθηκαν το 1867 στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού, όπου αποκόμισαν μεγάλη αναγνώριση. 
Το πιθανότερο είναι ότι οι φωτογραφήσεις και τα άλμπουμ έγιναν κατόπιν επιθυμίας της Οθωμανικής κυβέρνησης προκειμένου να προβληθεί η αυτοκρατορία στο εξωτερικό. Το άλμπουμ ανήκε αρχικά στην οικογένεια Festetics, μελών της υψηλής Αυστοουγγρικής αριστοκρατίας με καταγωγή την Κροατία.
Θεωρείται ότι η οικογένεια Festetics το αγόρασε το 1867 στη Γαλλία, στη διάρκεια αυτής της έκθεσης. Αφού παρέμεινε επί πολλές δεκαετίες κτήμα της οικογένειας Festetics, σήμερα ανήκει στα Εθνικά Αρχεία της Ουγγαρίας.
Πρόκειται πραγματικά για τη Θεσσαλονίκη;
Η φωτογραφία απέσπασε χιλιάδες likes, ενώ κοινοποιήθηκε και από εκατοντάδες χρήστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ως ένα μοναδικής αξίας φωτογραφικό ντουκουμέντο. Ωστόσο, δεν ήταν λίγοι και οι χρήστες που εξέφρασαν αμφιβολίες για το αν όντως πρόκειται για τη Θεσσαλονίκη. 
Ένας από τους ανθρώπους που εξέφρασαν αμφιβολίες για το αν η φωτογραφία απεικονίζει την πόλη της Θεσσαλονίκης ήταν και ο Ευάγγελος Χεκίμογλου, ένας από τους πιο γνωστούς ερευνητές της κοινωνικής και γεωγραφικής ιστορίας της πόλης.
Ο κ. Χεκίμογλου έγραψε στο προφίλ του στο Facebook:
«Εξέτασα στην ιστοσελίδα των Κρατικών Αρχείων της Ουγγαρίας τη φωτογραφία που δημοσίευσε χτες η Ομάδα των Παλαιών Φωτογραφιών της Θεσσαλονίκης (κ. Σεμερτζίδης) και εκφράζω τις αμφιβολίες μου ότι πρόκειται για τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να μπορώ να το αποκλείσω αυτή τη στιγμή. 
Οι λόγοι που επικαλούμαι είναι καταρχάς δύο:
α) Δεν υπάρχει ίχνος της Αγίας Σοφίας και του Kara Ali cami’i.
β) Δεν έχουμε άλλες λήψεις των freres Αbdullah από τη Θεσσαλονίκη. 
Προτείνω ένα workshop για τη συζήτηση του θέματος. 
Σπεύδω να αποδομήσω εξαρχής το επιχείρημα που προβλήθηκε για ομοιότητα με τον ζωγραφικό πίνακα Sulucca, ο οποίος δεν είναι φωτογραφία (ενδέχεται να περιέχει φανταστικά στοιχεία) και τον οποίον δεν έχει δει κανείς εν πρωτοτύπω.
Η δημόσια χρήση του (πέραν της δημοσιεύσεως σε οπισθόφυλλο ποιητικού βιβλίου) έγινε για πρώτη φορά το 1995, όχι όμως με την έννοια του αποδεικτικού στοιχείου. Τα συγχαρητήριά μου, όπως και να 'χει, στην Ομάδα των Παλαιών Φωτογραφιών και τον κ. Σεμερτζίδη προσωπικά.
Σημασία έχει η συσσωρευτική ερευνητική δουλειά κι όχι το συμπέρασμα, που αλλάζει ανάλογα με τις γνώσεις μας».
Συνεισφέροντας στη συζήτηση, ο ζωγράφος και ερασιτέχνης ερευνητής, μέλος της σελίδας «Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης», Αθανάσιος Νικόπουλος, έγραψε από την πλευρά του:
«Η μοναδική αυτή φωτογραφία που ξεφεύγει από οτιδήποτε ανάλογο μας προσφέρει η μέχρι τώρα εμπειρία για την παλιότερη μορφή της πόλης, εγείρει πλήθος ιστορικά θέματα και ζητήματα ερμηνείας με πρώτο από όλα αυτό της ταύτισής της με τη Θεσσαλονίκη –γιατί δεν θα ήταν η πρώτη φορά που μια λεζάντα ή η γνώμη ενός μουσείου αποδεικνύονται παραπλανητικά.
Εντοπίσαμε με προσεκτική έρευνα, πέρα από τα γενικά στοιχεία (όπως πχ. το Μπεχτσινάρ) έναν ικανοποιητικό αριθμό από σημεία που μας επιτρέπουν να είμαστε βέβαιοι για το ότι είναι πράγματι η Θεσσαλονίκη, ειδωμένη από το ύψος του Λευκού Πύργου –αν και το πλάνο αρχίζει πιο δυτικά, κάπου στο ενδιάμεσο προς τη σημερινή περιοχή της Μητρόπολης. 
Εδώ τρία παραδείγματα σύγκρισης, αρχικά (1) η μορφή των ορεινών όγκων προς τα βορειοδυτικά, κατόπιν (2) η περιοχή του Μεβλαχανέ με το χαρακτηριστικό τεράστιο κυπαρίσσι και τέλος (3) το σύμπλεγμα Ληταίας Πύλης μέχρι, αριστερά, το μιναρέ των Αγίων Αποστόλων. Και έπεται συνέχεια, δεδομένου ότι για ένα τέτοιο ανατρεπτικό εύρημα η συζήτηση μόλις τώρα αρχίζει...».
πηγή: thestival.gr 

Μία αληθινή ιστορία. ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ.

Τώρα τολμώ να πω πως ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν ο ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ο χρόνος και η ιστορία θα με επιβεβαιώσει…

Δημ. Ιωάννου, Οικονομολόγου - Αναλογιστή. Φθινόπωρο του 2015.
Βρισκομαστε στο αμφιθέατρο ενός Πανεπιστημίου τής Αθήνας. Σε μία σχολή που ακόμη κάποιοι τολμηροί μιλούν για το Θεό. Βουβό και σκεφτικό το αμφιθέατρο, από τις τρικυμίες  που περνάει η ταλαίπωρη πατρίδα μας. Ξάφνου ο καθηγητής σταματά να διδάσκει για οικονομικά μοντέλα και μάρκετινγκ και αποφασίζει να κάνει μία παράδοξη ερώτηση.

Συνάδελφοι σας βλέπω άκεφους σήμερα. Γι αυτό θα σας ρωτήσω κάτι εκτός μαθήματος. Ποιόν ονομάζουμε μάρτυρα;

Ξάφνου η αριστερή πτέρυγα του αμφιθεάτρου δονείται

- Θρησκευτικά θα κάνουμε σήμερα. Εμείς είμαστε οικονομολόγοι;

Πριν ξεσπάσει η φασαρία οι υπόλοιποι συμφοιτητές τους διακόπτουν.

- Έχουμε δημοκρατία ακόμη αν δεν σας αρέσει βγείτε έξω.

- Λοιπόν, συνεχίζει ο καθηγητής, ποιον θα αποκαλούσατε μάρτυρα;

- Αυτόν που μαρτυρεί, που υποφέρει, που αγωνίζεται για να επιβιώσει. Είμαστε εμείς οι νέοι, ο λαός που μέσα στην κοινωνία αυτή προσπαθούμε να βρούμε λίγο φως, λέει ένας φοιτητής από τα μπροστινά έδρανα.

- Όχι, μόνο, συμπληρώνει ένας άλλος. Μάρτυρας είναι αυτός που ομολογεί την πίστη του, τις ιδέες του, τη γνώμη του χωρίς να φοβάται. Μαρτυρεί για μια πίστη, για ένα ιδανικό, θυσιάζοντας πολλές φορές και τη ζωή του.

- Και τι πιστεύετε, υπάρχουν μάρτυρες σήμερα; συνεχίζει ο καθηγητής

- Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα που γινόντουσαν «τω καιρώ εκείνω». Τώρα όλοι συνθηκολογούν, ή καλύτερα διαπραγματεύονται  με γνώμονα το συμφέρον τους. Ποιος πεθαίνει σήμερα για μία αξία, για ένα ιδανικό; Ακόμη και οι μεγάλοι ιδεολόγοι όταν αποκτήσουν θέσεις ισχύος ξεχνάνε τα πιστεύω τους. Σήμερα δεν υπάρχουν μάρτυρες, προσθέτει ο αρχηγός των καταλήψεων της Σχολής.

- Κι όμως εγώ διαφωνώ, ακούστηκε έντονη η φωνή του νεαρού φοιτητή από τα μπροστινά έδρανα. Εγώ πρόλαβα και γνώρισα στην παιδική ηλικία μου και στην εφηβεία μου έναν ιερέα που θα αποκαλούσα μάρτυρα.

- Για εξήγησέ μας, παρεμβαίνει ο καθηγητής με ενδιαφέρον.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο χαρισματικό, προικισμένο με σπάνια ταλέντα από το Θεό. Ήταν χαμογελαστός, άκακος, ευθύς, συνεπής, ειλικρινής, αμνησίκακος, ένας ταπεινός άνθρωπος. Ήταν  διορατικός, ηγετικός, πολυπράγμων ένας πραγματικός επιστήμονας. Ήταν φιλακόλουθος, ελεήμων γεμάτος οράματα και ανησυχίες ένας αληθινός πνευματικός πατέρας.

Ήταν όμως κυρίως μάρτυρας γιατί ήταν διαφορετικός από τους γύρω του. 

Ήταν μάρτυρας γιατί πρόσφερε μυστικά, σιωπηλά χωρίς ποτέ να ζητάει ανταλλάγματα.

Ήταν μάρτυρας γιατί ζούσε 24 ώρες το 24ωρο με την αγωνία πως θα μεταδώσει το μήνυμα του χριστιανισμού, πως θα μεγαλουργήσει η εκκλησία, πως θα αναδειχθεί η Ελλάδα. 

Ήταν μάρτυρας γιατί ο λόγος του ήταν ευθύς και όχι διπλωματικός. Λόγος που σε ξύπναγε από το λήθαργο της πτωχευμένης ηθικά κοινωνίας μας. 

Ήταν μάρτυρας γιατί  μπρός στο μεγάλο αξίωμα που κατείχε δε σώπασε να μιλά για Χριστό και Ελλάδα. 

Ήταν μάρτυρας γιατί ήταν Χριστιανός και Ευρωπαϊστής, συνάμα. Δε θέλησε ποτέ και  ούτε προσπάθησε να σταματήσει την παγκοσμιοποίηση. Ήθελε όμως να μη χάσουμε την ταυτότητα μας, τον πολιτισμό μας μέσα στο ανακάτεμα των λαών. Αγωνίστηκε  να ανοιχτούμε στους ξένους έχοντας ως προτεραιότητα να μεταδώσουμε την Αλήθεια της Πίστεως μας.

Ήταν μάρτυρας γιατί πάλευε να αντισταθεί στα κομματικά συμφέροντα και να υπερασπιστεί το εθνικό καλό. 

Ήταν μάρτυρας γιατί υπερασπιζόταν πριν από οποιαδήποτε μνημονιακή υποχρέωση την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη. Αναγνώριζε την τίμια προσπάθεια για το καλό της Εκκλησίας.

Ήταν μάρτυρας γιατί τόλμησε να ανοίξει την Εκκλησία στους νέους χωρίς να την υποβιβάσει ή να τη λαϊκίσει.

Ήταν μάρτυρας γιατί συκοφαντήθηκε άδικα, γιατί κατηγορήθηκε απρεπώς, γιατί πικράθηκε κυρίως από τον χώρο της Εκκλησίας.

Ήταν μάρτυρας γιατί δέχτηκε ένα ξαφνικό χτύπημα μίας βίαιης ασθένειας που κάποιοι νόμιζαν πως θα τον έκανε να σωπάσει.    

Ήταν μάρτυρας γιατί υπέμεινε καρτερικά την αιφνίδια αρρώστια που τον λύγισε σωματικά και τον ανύψωσε πνευματικά.

Όταν τον γνώρισα ως Αρχιεπίσκοπο ήμουν μικρό παιδί και με τα δικά μου απλοϊκά μάτια έμοιαζε με έναν αληθινό Πατέρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Τώρα που ωρίμασα στα νεανικά μου χρόνια, οκτώ χρόνια μετά το θάνατό του αντιλαμβάνομαι πως δεν ήταν απλά ένας ηγέτης, ένας ξεχωριστός επίσκοπος, ένας εξαίρετος δημαγωγός ή όπως ο πολύς κόσμος έλεγε «ο Χριστόδουλος μας».

 Τώρα τολμώ να πω πως ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν ο ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. 

Ο χρόνος και η ιστορία θα με επιβεβαιώσει…

Στο τελείωμα της φράσης αυτής το αμφιθέατρο ξέσπασε σε χειροκροτήματα από όλες τις πτέρυγες.

 Η πιο τρανή απόδειξη πως ακόμη και μετά το θάνατο του ο Χριστόδουλος ομιλεί ή καλύτερα μαρτυρεί.
http://www.synodoiporia.gr/

Πώς διατηρείται η συζυγική ενότητα

Τι λοιπόν μπορεί και πρέπει να γίνεται 

πιο συγκεκριμένα για τη διατήρηση 

και αύξηση της συζυγικής ενότητας;



1.  Οι σύζυγοι καλούνται να συνειδητοποιήσουν πρώτα από όλα ότι ή ανθρώπινη φύση είναι ατελής και συνεπώς απαιτείται «βία φύσεως διηνεκής». Όποιος εισήλθε στο γάμο του με την ψευδαίσθηση της τελειότητοςτης δικής του ή του άλλου μέλους της συζυγίαςαυτός δυστυχώς πολύ γρήγορα απογοητεύτηκε. Διότι παραθεώρησε την κεντρικότερη αλήθεια της χριστιανικής ανθρωπολογίαςότι ό άνθρωπος έρχεται στον κόσμο με μια προβληματική φύση λόγω της ροπής προς την αμαρτίαΚανείς δεν είναι τέλειοςπού σημαίνει ότι ο καθένας κουβαλά μαζί του και τα καλά αλλά και τα αρνητικά του στοιχείαΚατά συνέπειαόσο πιο γρήγορα αρχίσει ο κάθε σύζυγοςνα συγκαταβαίνει προς τις υπάρχουσες αδυναμίες του άλλου και να είναι λιγότεροαυστηρός στίς κρίσεις του γιαυτόντόσο καλύτερα θα διατηρεί την ψυχραιμία του καί θα σφυρηλατεί τη συζυγική ενότητα.


2.  Οί σύζυγοι θα πρέπει έπειτα να κατανοήσουν, αν είναι χριστιανοί, αυτό πού τονίστηκε καί παραπάνω, ότι εκείνο πού συνιστά την αμαρτία καί διασπά τη συζυγία καί τον ίδιο τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου είναι ό εγωισμός, το βασικό αϊτιο των διαζυγίων. Έτσι ό αγώνας τους θα πρέπει να λάβει συγκεκριμένη κατεύθυνση: να κτυπηθεί - καλύτερα να μεταμορφωθεί - ό εγωισμός με όλα τα παρακλάδια του, τη φιληδονία,τη φιλαργυρία, τη φιλοδοξία. Κί όπως ό μοναχός κάνει τον ίδιο αγώνα μέσα στα πλαίσια βεβαίως της δικής του ζωής, δηλ. προσπαθεί με την εγκράτεια καί την παρθενία να κτυπήσει τη φιληδονία, με την άκτημοσύνη να κτυπήσει τη φιλαργυρία, με την υπακοή κυρίως να κτυπήσει τη φιλοδοξία, το ϊδιο καί ό έγγαμος: στη θέση της υπακοής του μοναχού βάζει την άλληλο-υ
πακοή των συζύγων, κατά το «ύποτασσόμενοι άλλήλοις εν φόβω Χριστού» του αποστόλου Παύλου (Εφ. 5,21), στη θέση της ακτημοσύνης βάζει την κοινοκτημοσύνη, στη θέση της παρθενίας βάζει τη συζυγική παρθενία, ή οποία δεν είναι άλλη από τη συζυγική πιστότητα. Έτσι μεταμορφώνεται ό εγωισμός και γίνεται κατά Χριστόν αγάπη.



3. Οί σύζυγοι θα πρέπει ιδιαιτέρως να πιστέψουν ότι ή ίδια ή σχέση τους συνιστά την προτεραιότητα τους, σύμφωνα με την προαναφερθείσα σκοποθεσία του γάμου. Συνήθως γίνεται το σφάλμα να δίνεται ή προτεραιότητα στα παιδιά. Κι ορισμένοι μάλιστα σύζυγοι φτάνουν στο σημείο, καλύτερα την κατάντια, να διατηρούν τη συζυγική σχέση τους μόνο μέσω των παιδιών τους. Κι όμως το πρώτο στό γάμο -το τονίσαμε επαρκώς νομίζουμε- είναι ή αλληλοβοήθεια των συζύγων, ή σχέση μεταξύ τους. Τα παιδιά είναι παιδιά του Θεού, για τα οποία συνεργούν οι γονείς προκειμένου να έρθουν στον κόσμο. Καί θα έρθει ή στιγμή πού τα παιδιά θα φύγουν από τους γονείς, όπως ορίζει καί το θέλημα του Θεού: «ένεκεν τούτου καταλήψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού καί την μητέρα...». Ή συζυγία όμως διατηρείται μόνιμα. Οι σύζυγοι θα μείνουν καί πάλι μόνοι στο τέλος. Γι' αυτό καί τα μάτια του καθενός συζύγου πρέπει να βρίσκονται διαρκώς πάνω στον άλλον, αυτό πού λένε για τους ερωτευμένους ότι «δεν έχει μάτια για άλλον», καί με διάθεση αγάπης να προσπαθεί ό καθένας να αρέσει στον άλλον, κατά το λόγο καί πάλι του αποστόλου «ό έγγαμος μεριμνά τα του κόσμου πώς αρέσει τη γυναικί», «ή έγγαμος μεριμνά τα του κόσμου πώς αρέσει τω άνδρί» (Α' Κορ. 7,34). Κι εννοείται βεβαίως ότι ή αρέσκεια αυτή δεν εξαντλείται μόνο στα πλαίσια της ψυχικής διάθεσης, αλλά ακόμη καί της εξωτερικής εμφάνισης. Σύζυγος κακοντυμένος, βρώμικος, ατημέλητος κινείται έξω από τα όρια της συζυγίας, καί ασφαλώς έξω καί από αυτό πού ζητά ό ίδιος ό λόγος του Θεού.


Οί άγιοι μας είναι πολύ αποκαλυπτικοί στο συγκεκριμένο σημείο καί ό λόγος τους για τους εύσεβιστές καί ήθικίζοντες ηχεί προκλητικά: «Λόγια αγάπης να της λες...», συμβουλεύει το σύζυγο για το πώς να συμπεριφέρεται καί με τί λόγια να λέει στη σύζυγο του όχι ένας απλός άγιος, αλλά ό μέγιστος οικουμενικός πατέρας καί διδάσκαλος της Εκκλησίας Ιωάννης Χρυσόστομος. «Εγώ (να της λες) από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ καί τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου. Κι αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, κι αν γίνω φτωχότερος από τον Ίρο, κι αν στους έσχατους βρεθώ κινδύνους, οτιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά καί υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Καί τα παιδιά τότε μου είναι περιπόθητα, εφόσον εσύ μας συμπαθείς... Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, πού μοϋδωσαν οι γονείς μου. Τότε πες της: Τί λες, καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποια λέξη μπορεί νάναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα.Δεν έχουμε δύο περιουσίες, αλλά μία... Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ό Παύλος λέγοντας ότι ό άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά ή γυναίκα. Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου αλλά εσύ, πόοο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα... Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς καί δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει επαίνους άλλου, αν έχει τους δικούς σου. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της, καί να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σ' αρέσει ή συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, καί από τα παιδιά πού σου χάρισε, κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς» {Εις την προς Έφεσίους 20, ΡG 6,146, κατά μετάφραση Παν. Νέλλα).


4. Τέλος ένα βασικό στοιχείο πού ενισχύει ιδιαίτερα τη συζυγική ενότητα καί προλαμβάνει κάθε είδους διάσπαση είναι καί ή ύπαρξη του πνευματικού στη ζωή του ζεύγους. Είναι αυτονόητο ότι το χριστιανικό ζευγάρι καί προσεύχεται καί μετέχει των αχράντων μυστηρίων καί προσπαθεί να οδεύει με βάση τις εντολές του Κυρίου. Αξιοποιεί όμως στο έπακρο καί την παρουσία του πνευματικού,με την έννοια ότι όχι μόνο τον έχει για την εξομολόγηση των αμαρτιών, αλλά καί για τη βοήθεια του στις περιπτώσεις πού κάποιο πρόβλημα απειλεί τη γαλήνη καί την ισορροπία της συζυγίας. Όπως το έλεγε καί ό γέρων Παίσιος: «Το ζευγάρι για τα προβλήματα του έχει τον πνευματικό». Ή ταπείνωση αυτή των συζύγων -να θέτουν υπό την κρίση του πνευματικού το σοβαρό εννοείται κάποιες φορές πρόβλημα τους,καί όχι το οποιοδήποτε πού καλούνται με ευθύνη να αντιμετωπίσουν οί ίδιοι- θεωρείται από τα πιο βασικά εργαλεία διατηρήσεως της συζυγικής ενότητας, γιατί τότε ιδιαιτέρως επεμβαίνει ό Θεός καί φωτίζει τον πνευματικό. Είναι βεβαίως ευνόητο ότι προϋποτίθεται για την αξιοποίηση του πνευματικού ή ύπαρξη κοινού πνευματικού.Χωρίς να θέλουμε να άπολυτοποιήσουμε τα πράγματα στο σημείο αυτό, θα πρέπει ωστόσο να πούμε ότι το καλύτερο για την πορεία του ζευγαριού είναι ή επιλογή καί από τους δύο συζύγους του ίδιου πνευματικού. Διότι αυτός θα γνωρίζει καί τους δύο καί θα μπορεί να δίνει τις ορθότερες συμβουλές καί κατευθύνσεις σ' αυτούς.

Η ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Θα ήταν παράλειψη να μη θίγαμε τέλος για λίγο καί τη διάσταση αυτή: οί σύζυγοι πού προσπαθούν να διακρατούν την ενότητα μεταξύ τους διασφαλίζουν την καλύτερη ατμόσφαιρα για το αρμονικό μεγάλωμα των παιδιών τους. Δεν υπάρχει σπουδαιότερη παιδαγωγία των γονιών προς τα τέκνα τους από την αγάπη πού καλλιεργούν μεταξύ τους. Πανικοβάλλονται πολλές φορές οί γονείς γιατί δεν είναι -λένε- ιδιαίτερα καταρτισμένοι στίς διάφορες παιδαγωγικές θεωρίες. Πολλοί από αυτούς αγοράζουν διαρκώς βιβλία προς ενημέρωση, πηγαίνουν σε ψυχολόγους, προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Μα, χωρίς κανείς να θέλει να υποβαθμίσει τη συμβολή των παιδαγωγών καί των ψυχολόγων, ή σημαντικότερη συμβολή είναι ή αγάπη καί ή ενότητα των γονιών μεταξύ τους.Δεν είναί τυχαίο ότι όλοι οί σύγχρονοι μεγάλοι γέροντες, σαν τον π. Πορφύριο καί τον π. Παΐσιο, τόνιζαν ότι ή ομαλή ανάπτυξη του παιδιού εξαρτάται απολύτως από την ποιότητα της σχέσης των γονιών μεταξύ τους. «Να μη σας δουν ποτέ τα παιδιά σας να μαλώνετε μπροστά τους», ήταν ή συμβουλή για παράδειγμα του γέροντα Πορφυρίου προς τους γονείς.
Ή συζυγική ενότητα λοιπόν συντελεί όχι μόνο στην προαγωγή των 'ίδιων των συζύγων, αλλά καί των παιδιών καί κατ'επέκταση καί της κοινωνίας, αφού είναι γνωστό ότι ισορροπημένα παιδιά αποτελούν το εχέγγυο της ισορροπημένης αυριανής κοινωνίας. Συνεχώς επιβεβαιώνεται άλλωστε ότι τίς περισσότερες φορές πίσω από τίς εγκληματικές μορφές της κοινωνίας κρύβονται ταραγμένα παιδικά χρόνια λόγω διαλυμένης οικογένειας. Κι ακόμη στα σχολεία: πίσω από κάθε ιδιαίτερη παρεκτροπή άτακτων μαθητών κρύβεται συνήθως μια προβληματική σχέση των γονιών. Γι' αυτό καί όλοι οι άγιοι μας πρέσβευαν ότι αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, πρέπει οί γονείς λίγο στα σοβαρά να αναλάβουμε τον αγώνα του προσωπικού μας αγιασμού. 

(πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Δορμπαράκη)


http://enorion.blogspot.gr/

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Τριετές Πρόγραμμα κοινωνικής παρέμβασης «Άγιος Απόστολος Θαδδαίος» από τη Μητρόπολη Δημητριάδος

Τριετές Πρόγραμμα κοινωνικής παρέμβασης «Άγ. Απόστολος Θαδδαίος» από τη Μητρόπολή μας
Συνέντευξη Τύπου του Μητροπολίτου μας

Ένα φιλόδοξο Πρόγραμμα κοινωνικής παρέμβασης και προσφοράς της Τοπικής μας Εκκλησίας, που αφορά παιδιά Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου ΡΟΜΑ, αλλά και ενήλικες των δύο συνοικιών ΡΟΜΑ στο Αλιβέρι και στην Αγία Παρασκευή, τίθεται σε εφαρμογή, στο πλαίσιο της Ποιμαντικής εργασίας της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος στις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες της περιοχής μας.
Το Πρόγραμμα, με την επωνυμία «Άγιος Απόστολος Θαδδαίος», θα εγκαινιάσει ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, την Παρασκευή 29/9, στις 5μ.μ. στα παλαιά Εκπαιδευτήρια «Άγιος Απόστολος ο Νέος», έναντι της Αστυνομικής Δ/νσης Μαγνησίας. Τα μαθήματα θα ξεκινήσουν τη Δευτέρα 2/10, στις 5μ.μ.
Οι δράσεις του προγράμματος εκτείνονται σε τέσσερις τομείς :
1.     Εκπαίδευση
·        Ενισχυτική διδασκαλία στα μαθήματα του σχολείου
·        Ξένη Γλώσσα (Αγγλικά και Γαλλικά)
·        Μουσική (Βυζαντινή μουσική, Κλαρίνο, Κρουστά, Αρμόνιο, Λαούτο, Κιθάρα)
·        Χορευτικό
·        Εικαστικά – Διακόσμηση
2.     Εργαστήρι Λόγου και Αφήγησης
3.     Αθλητισμός (Ποδόσφαιρο – Ομάδα «Δημητριάς», Μπάσκετ, Κωπηλασία)
4.     Επαγγελματική Κατάρτιση (Μαγειρική, Καλλωπισμός, Μακιγιάζ, Σχολή Καμαριέρας)
Στόχοι της νέας αυτής παρέμβασης είναι η σταδιακή κοινωνική ένταξη, ο προσανατολισμός στην ολοκλήρωση των υποχρεωτικών σπουδών (Γυμνάσιο) και η συνειδητοποίηση, από μέρους των γονιών, της αξίας της εκπαίδευσης. Αυτά θα έχουν ως αποτέλεσμα την άνοδο του βιοτικού και πνευματικού επιπέδου και δυνατότητες επαγγελματικής και κοινωνικής αποκατάστασης.
Τα μαθήματα μουσικής γίνονται με την αρωγή του Συλλόγου Διάδοσης Παραδοσιακής μουσικής «ΙΩΝΙΑ», ενώ για τα μαθήματα επαγγελματικής κατάρτισης συνεργάζεται με το πρόγραμμα το «Θεσσαλικό Ι.Ε.Κ. Γιάτσος».
Συνέντευξη Τύπου για το Πρόγραμμα θα παραχωρήσει ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, την Πέμπτη 28/9, στις 11π.μ., στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας.
  Εκ του Γραφείου Τύπου

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ: Πλήθος Εκπαιδευτικών στο Μυστήριο του Ευχελαίου τον Μητροπολιτικό Ναό του Βόλου ( 26/9/2017)


Με τη συμμετοχή μεγάλου πλήθους Δασκάλων και Καθηγητών τελέστηκε (25/9) στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου το Μυστήριο του ιερού Ευχελαίου, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, με την ευκαιρία της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς. Το παρών έδωσαν οι Δ/ντές της Α΄/θμιας και Β΄/θμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας κ.κ. Γεώργιος Πολύζος και Σωκράτης Σαβελίδης.
Απευθυνόμενος στους Εκπαιδευτικούς, ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε την βαθειά του συγκίνηση, γιατί «και τούτη τη χρονιά, με αίτημα των Δ/ντών των δύο Δ/νσεων της Εκπαίδευσης, τελέσαμε το Μυστήριο του Ευχελαίου. Είναι πολύ σημαντικό να προσκαλείσαι απ’ αυτούς που αγαπάς και στους οποίους εμπιστεύεσαι ό,τι πολυτιμότερο σε τούτο τον κόσμο,  τη νεολαία, να προσευχηθείς γι’ αυτούς, για την πνευματική και σωματική τους υγεία. Θεωρώ αυτό το Μυστήριο αποκορύφωμα της συνεργασίας, προκειμένου, κάθε φορά, να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τα παιδιά μας. Θέλω να γνωρίζετε ότι έχετε μαζί σας τη δύναμη της προσευχής μας για το έργο που επιτελείτε. Στο πρόσωπό σας βλέπουμε όλους τους Εκπαιδευτικούς, μηδενός εξαιρουμένου, που αγωνίζεστε να δώσετε στα παιδιά μας την όντως αλήθεια, γιατί αυτήν αναζητά η ψυχή του ανθρώπου, για να ζήσει. Και μόνο η αλήθεια είναι αυτή που ελευθερώνει. Πιστεύω ότι έτσι διδάσκετε τα παιδιά μας, να μπορούν να βρουν την όντως αλήθεια, που είναι μία και όποιος την βρει ελευθερώνεται από πάθη και αδυναμίες, νοηματοδοτεί τη ζωή του, γιατί μόνον ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να είναι το πρόσωπο της θυσίας, της αγάπης και της προσφοράς. Για μας η αλήθεια είναι ο Χριστός μας. Αυτόν έχουμε εγκολπωθεί, Αυτόν παραλάβαμε από τους γονείς και διδασκάλους μας και πάνω σ’ αυτή την πορεία πορευόμαστε. Όσο κι αν ο σύγχρονος πολιτισμός μας καλεί, πολλές φορές, να ξεστρατίσουμε, τελικά επιστρέφουμε πάντοτε στη μία Αλήθεια του λαού μας, που έχει μάθει να παιδεύεται, αλλά και να ελευθερώνεται, που δεν αντέχει την πνευματική δουλεία και κάθε δουλεία, ξέρει, όμως, στις δύσκολες στιγμές να γίνεται αλληλέγγυος, να ενώνει τις δυνάμεις του».
Ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε υγεία και δύναμη στους Εκπαιδευτικούς και ολοκλήρωσε με τα εξής: «ξέρουμε τις δυσκολίες και είμαστε κοντά σας. Σας μνημονεύουμε σε κάθε θεία Λειτουργία. Σας καλούμε να γίνετε το παράδειγμα και να δώσετε ζωή στα παιδιά μας. Διδάξτε τους με τα λόγια και τα έργα σας. Σταθείτε κοντά τους και να είστε βέβαιοι ότι και ο Θεός είναι μαζί σας».
Στο τέλος του Ευχελαίου, ο Σεβασμιώτατος τέλεσε Τρισάγιο στη μνήμη των κεκοιμημένων Εκπαιδευτικών των δύο τελευταίων ετών.

 ΕΚ ΤΗΣ Ι.Μ.Δ.

Ἀνατολή καί Δύση

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)
Ἡ Δύση εὑρίσκεται στήν σπασμώδη ταραχή, ἐνῶ ἡ Ἀνατολή στήν παραίτηση καί τήν ὑποταγή στό πεπρωμένο.

Ἡ Δύση συνεχῶς τρώγει ἐκ τοῦ Δένδρου τῆς Γνώσεως καί αἰσθάνεται ὁλοένα καί περισσότερον τήν πείνα διά τήν γνώση, ἡ Ἀνατολή κάθεται κάτωθεν τοῦ Δένδρου τῆς ζωῆς, ἀλλὰ δέν μπορεῖ νά φθάση ἕως τόν καρπόν.

Ἡ Δύση ἔχει μανία διά τήν ὀργάνωση. Ἡ Ἀνατολή ἔχει μανία διά τόν ὀργανισμό.

Ἡ Δύση ἀπαύστως τακτοποιεῖ τά ἐξωτερικά πράγματα, ἐνῶ οἱ ἐσωτερικές ἀξίες ἡ μία μετά τήν ἄλλη ἐξαφανίζονται. Ἡ Ἀνατολή ἀπαύστως καλλιεργεῖ τάς ἐσωτερικός ἀξίας, καθώς αἱ ἐξωτερικαί πίπτουν καί χάνονται.

Ἡ Δύση κτίζει τούς τερατώδεις βαβυλώνιους πύργους, ἀλλ’ ἐπειδή οἱ πύργοι αὐτοί κτίζονται ἀπό ἀκατέργαστο πέτρα καί ἐπειδή πάντοτε τείνουν πρός μία πλευρά, ταχέως καταρρέουν· ἡ Ἀνατολή ἐν ἰδρώτι κατεργάζεται «πέτρα τήν πέτραν» καί κατάφερε νά κατεργασθεῖ τάς ὡραιοτέρας πέτρας, ὅμως, καθόλου δέν μπορεῖ νά τάς συναρμολόγηση σέ ἕνα οἰκοδόμημα.

Στήν Δύση καλλιεργοῦνται τά πράγματα καί τά πράγματα λάμπουν, καθώς ὁ ἄνθρωπος ὁλοένα καί περισσότερον ἐξαγριώνεται καί σκεπάζεται μέ τό σκότος.

Στήν Ἀνατολή καλλιεργοῦνται μόνον μερικοί ἄνθρωποι καί αὐτοί λάμπουν, καθώς τά πράγματα εἶναι ξεχασμένα στόν ἀγριότοπο καί μεγαλώνουν ἐκεῖ ἐντός τῶν ζιζανίων.

Ἡ Δύση πιστεύει πρωτίστως εἰς τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου, ἔπειτα εἰς τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί τελικῶς εἰς τόν Θεόν Ἡ Ἀνατολή πιστεύει εἰς τόν Θεόν, ἀλλά ἐκμηδενίζει τά ἔργα τοῦ Θεοῦ καί ἀπορρίπτει τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου. Διὰ τοῦτο ἡ Δύση δέν ἔχει τήν ἑνότητα, οὔτε μπορεῖ νά φθάση μέχρι τήν ἑνότητα, διότι ἡ ἑνότητα ὑπάρχει μόνον ἐν Θεῷ• οὕτως ἡ Ἀνατολή ἔχει τήν ἑνότητα ἐσωτερική, ἀλλά δέν θέλει νά τήν ἐφαρμόσει καί στά ἐσωτερικά. Διὰ τοῦτο τόσον συχνά ἡ δραστηριότητα τῆς Δύσεως μετατρέπεται στόν πόλεμο καί τήν εἰρήνη καί τῆς Ἀνατολῆς εἰς τήν παραίτηση καί τήν ὑποταγή στό πεπρωμένο.

Διατί ὅλα γίνονται οὕτω διερωτᾶσαι, παιδί μου;

Ἐπειδή ἡ Δύση δέν μπορεῖ νά δεχθεῖ τόν Χριστόν, καί ἐπειδή ἡ Ἀνατολή δέν μπορεῖ νά δεχθεῖ τόν Ἰησοῦν.

Ἤ ἐπειδή ἡ Δύση ἀνεγνώρισε τόν ἄνθρωπον καί δέν ἀναγνωρίζει τόν Θεόν, ἐνῶ ἡ Ἀνατολή ἀνεγνώρισε τόν Θεόν καί δέν ἀναγνωρίζει τόν ἄνθρωπον.

Διὰ τοῦτο ἡ Δύση εὑρίσκεται στήν σπασμώδη ταραχή καί ἡ Ἀνατολή στήν παραίτηση στό πεπρωμένο. Καθώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἁπλώνει καί τά δικά του χέρια, διά νά ἐναγκαλιστεῖ εἰς μίαν ἀγκάλη καί τήν Ἀνατολή καί τήν Δύση, ἀλλά δέν μπορεῖ. Δέν μπορεῖ νά ἐναγκαλιστεῖ τήν Ἀνατολή, λόγω τῆς νιρβάνας, οὔτε τήν Δύση λόγω τῶν ξιφῶν.

Ἰδού ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση εἶναι στήν ψυχή σου. Ὁ σπασμός καί ἡ παραίτησις εἶναι σπόροι στόν ἴδιο ἀγρό. Τό Δένδρον τῆς Γνώσεως καί τό Δένδρον τῆς Ζωῆς μεγαλώνουν τό ἕνα πλάι εἰς τό ἄλλο. Ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση συγκρούονται εἰς ἕκαστο ἄνθρωπον. Καί δέν σημαίνουν τήν συγκατοίκησα, ἀλλά τήν σύγκρουσιν. Ἐάν ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύση σήμαιναν τήν συγκατοίκηση καί ὄχι τήν σύγκρουση, στόν ἄνθρωπον θά βασίλευεν ἡ εἰρήνη, ὡς καί εἰς τόν κόσμον τότε εἰς τήν θέση τῆς σπασμώδους ταραχῆς καί τῆς παραιτήσεως στό πεπρωμένο θά ἦσαν ἄλλες δυνάμεις, θετικές καί ἤπιες

Γνώρισε τό Δένδρον τῆς Ζωῆς καί θά θεραπευθεῖς ἀπό τάς ἀσθενείας καί τῆς Δύσεως καί τῆς Ἀνατολῆς.

Καί θά γίνεις ὑγιής καί πλήρης ἄνθρωπος. Ἕνας ὑγιής καί πλήρης ἄνθρωπος εἶναι αἰσιόδοξος.

Τότε ἡ δραστηριότητα καί ἡ πίστη —τά ἀντίθετα τῶν ἐν λόγῳ ἀσθενειῶν— θά ἀνθίσουν στόν σκουπιδότοπο τῆς σπασμώδους ταραχῆς καί τῆς παραιτήσεως στό πεπρωμένο.
http://www.agiazoni.gr/

Βαρυσήμαντη συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην εφημερίδα «Ελευθερία του Τύπου» (26/9/2017)

Βαρυσήμαντη συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα «Ελευθερία του Τύπου». Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:

Ε.τ.Τ.: Ποια είναι η  θέση σας για την αλλαγή φύλου βάσει του νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση. Θα παντρεύατε ένα ζευγάρι, όταν  ο ένας εκ των δυο έχει υποβληθεί σε αλλαγή φύλου;

Δ.Ι.: Για την Εκκλησία, το Μυστήριο του Γάμου δεν αποτελεί απλώς επισημοποίηση μιας σχέσης ή κοινωνική επιβεβαίωση μιας επιλογής. Αποτελεί δρόμο προσωπικής ολοκλήρωσης δύο ανθρωπίνων προσώπων μέσω της ολοκληρωτικής προσφοράς του ενός προς τον άλλον, αλλά και ανάληψης ευθύνης στο έργο της δημιουργίας και ανατροφής νέων ανθρώπων. Αυτό δε σημαίνει πως, αν δεν υπάρξουν παιδιά, ο γάμος θεωρείται ατελής. Το πρόβλημα υπάρχει, όταν εκ των προτέρων δύο άνθρωποι έχουν επιλέξει να περιορίσουν τον γάμο σε μια διαπροσωπική σχέση χωρίς προοπτική καρποφορίας. Η Εκκλησία σέβεται την ελευθερία των ανθρώπων. Νομίζω, όμως, πως σε ορισμένες περιπτώσεις, οι άνθρωποι απαιτούν από την Εκκλησία να αποδεχθεί τις επιλογές τους, χωρίς εκείνοι να έχουν αποδεχτεί τον δρόμο της. Στο ζήτημα του γάμου ο δρόμος αυτός είναι σαφής και δοκιμασμένος επί αιώνες. Πολύ φοβούμαι, πως τα αποτελέσματα των άλλων, πρωτόγνωρων δρόμων της εποχής μας, κρύβουν πληγές, απογοήτευση, επώδυνες συνέπειες και δύσκολη επιστροφή. (Πάντως, θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως δεν έχω αντιμετωπίσει ακόμη τέτοιο αίτημα).

Ε.τ.Τ.: Ποια είναι η θέση σας στο θέμα της αριστείας των μαθητών, αφού παύει πλέον και η σημαία να αποτελεί  προνόμιο των αρίστων.

Δ.Ι.: Η επιδίωξη της αριστείας αποτελεί αίτημα της σύγχρονης κοινωνίας σε όλους τους τομείς. Σημασία έχει ο τρόπος και το ηθικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο επιδιώκεται και καλλιεργείται η αριστεία. Η αποστολή του σχολείου είναι να ενισχύσει την συλλογικότητα και να αναπτύξει αρχές και αξίες στα παιδιά, ώστε, στον ανταγωνιστικό κόσμο που θα βρεθούν, να προτάξουν το «εμείς» μπροστά στο αδηφάγο «εγώ» και να μεταβάλουν την προσωπική αριστεία σε εργαλείο αποστολής και προσφοράς. Με αυτές τις προϋποθέσεις, η Σημαία δεν αποτελεί επιβεβαίωση μιας ατομικής επιτυχίας, αλλά σύμβολο ευθύνης του αρίστου απέναντι σε μια κοινωνία, την οποίαν έχει χρέος να στηρίξει με την αριστεία που πέτυχε.

Ε.τ.Τ.: Πώς μπορεί να ενισχυθεί σήμερα το πνεύμα της Εκκλησίας;

Δ.Ι.: Αυτό που ονομάζετε «πνεύμα της Εκκλησίας» δεν είναι τίποτε άλλο από τον τρόπο ζωής των πιστών της. Η Εκκλησία δεν βγαίνει στο παζάρι για να πουλήσει την πραμάτεια της. Επί αιώνες καταθέτει έναν τρόπο ζωής σε κάθε κοινωνία, μέσω της μαρτυρίας της ζωής των μελών της. Ο τρόπος της ζωής της ήταν και παραμένει αντίθετος από το πνεύμα του κόσμου. Γι΄ αυτό και συχνά χλευάζεται και πολεμείται. Όσο, όμως, οι άνθρωποι της Εκκλησίας βιώνουν συνειδητά αυτόν τον διαφορετικό τρόπο ζωής, αυτή θα αποτελεί  πάντα για τον κόσμο επιλογή ελπίδας κα αληθινής χαράς.

Ε.τ.Τ.: Πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση θ’ αφυπνίσει τους νέους και θα τους οδηγήσει, ίσως, σ’ ένα καλύτερο σύστημα αξιών;

Δ.Ι.: Πάντα οι δυσκολίες μπορεί ν’ αποτελέσουν αφορμή για αξιολόγηση παλαιών επιλογών και επαναπροσδιορισμού νέων στόχων. Είναι βέβαιον πως σήμερα υφιστάμεθα τις συνέπειες της επιλογής συγκεκριμένων αξιών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η επένδυση της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας στο μοντέλο του καταναλωτισμού, με αποτέλεσμα να ταυτιστεί η αξία του ανθρώπου με την οικονομική τους επιφάνεια. Είμαι βέβαιος πως, όταν ο πόνος της διάψευσης αυτής της επιλογής καταλαγιάσει, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι θα αναζητήσουν πιο στέρεα οράματα, βασισμένα στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και στην υπέρβαση παλαιών διαχωριστικών γραμμών, που, κατά το παρελθόν,  ταλαιπώρησαν την Ελληνική κοινωνία. Σε αυτή τους την επιλογή πιστεύω ακράδαντα πως η Εκκλησία είναι σε θέση να τους εξοπλίσει με πνευματικό πλούτο και αποτελεσματικές λύσεις.

Ε.τ.Τ.: Έχει  συναίσθηση των αδυναμιών του ο σημερινός άνθρωπος;

Δ.Ι.: Παρά την επιμονή του σύγχρονου πολιτισμού να πείσει τον άνθρωπο για την παντοδυναμία του, έρχεται καθημερινά η ζωή, τόσο η συλλογική, όσο και η προσωπική, να του υπενθυμίζουν, πως είμαστε όντα με περιορισμένες δυνάμεις. Όσο νωρίτερα και βαθύτερα το αποδεχθεί αυτό ο σύγχρονος άνθρωπος, τόσο θα αναζητήσει βοήθεια πρώτα στον διπλανό του και μετά στον Θεό. Η συναίσθηση της αδυναμίας είναι μια ευλογημένη γέφυρα που οδηγεί στην αγάπη και την πίστη.

Ε.τ.Τ.: Βοηθάει στη συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων η απόφαση της Βουλής για την δημιουργία  μουσουλμανικού κοιμητηρίου;

Δ.Ι.: Η πατρίδα μας, μετά από πολύ πόνο και θυσίες, έμαθε να πορεύεται μέσα από τη συνύπαρξη Χριστιανών και μουσουλμάνων. Ακριβώς αυτή η εμπειρία καθιστά την δημιουργία μουσουλμανικού κοιμητηρίου ως μια αυτονόητη υποχρέωση της Ελληνικής πολιτείας να προσφέρει χώρο ταφής σε μεγάλο αριθμό πολιτών της. Μια τέτοια πράξη, όχι μόνον δεν προβληματίζει, αλλά διευκολύνει την ειρηνική συνύπαρξη, την οποίαν έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε.
Εκ της Ι.Μ.Δ.