menu

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Αποκαλύφθηκε ότι το Facebook δουλεύει σε τεχνολογία που θα μπορεί να ελέγχει την σκέψη!-

Όπως όλα δείχνουν, ίσως το όνειρο που ο Mark Zuckerberg σε ανύποπτη στιγμή έχει εξομολογηθεί ότι θέλει να δει να πραγματοποιείται, το να μπορεί δηλαδή να διαβάζει και να ελέφχει τις σκέψεις του άλλου, έρχεται πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Η μυστική μέχρι τώρα νέα έρευνα που το Facebook πραγματοποιεί από πέρυσι, είναι η τεχνολογία "brain-computer interface”, δηλαδή η αλληλεπίδραση μεταξύ ενός ανθρώπινου εγκεφάλου και ενός ηλέκτρονικού υπολογιστή! Κάτι σαν… τηλεπάθεια σαν να λέμε.
Το Facebook αρχικά «προδώθηκε» από τις αγγελίες που έβαζε νέες θέσεις εργασίας. Στην ουσία ζήταγε άτομα για να την ομάδα του Facebook που θα δουλέψουν στο Κτίριο 8, πάνω σε ένα έργο που περιλαμβάνει «νευροαπεικόνιση» και «ηλεκτροφυσιολογικές αναλύσεις δεδομένων» για να δημιουργήσουν μια «πλατφόρμα επικοινωνίας του μέλλοντος» όπως χαρακτηριστικά έγραφε.
Συγκεκριμένα το Facebook έψαχνε για έναν μηχανικό υπολογιστών με Ph.D. στις νευροεπιστήμες. καθώς επίσης και έναν μηχανικό ο οποίος να μπορεί να αναπτύξει αλγόριθμους επεξεργασίας σήματος ήχου για μια «πλατφόρμα επικοινωνίας και πληροφορικής για το μέλλον». Αυτά ήταν επί λέξη τα χαρακτριστικά που ζήταγε το Facebook να έχουν οι υποψήφιοι!
Άλλες καταχωρήσεις του Facebook αναζητούν μηχανικούς, οι οποίοι μπορούν να αναπτύξουν «νέες τεχνολογίες μη επεμβατικής νευροαπεικόνισης», αλλά και τη δημιουργία «ρεαλιστικών και καθηλωτικών απτικών εμπειρίών».
Η νευροαπεικόνιση είναι ένας προηγμένος επιστημονικός τομέας που μέσω των σαρώσεων των οποίων πραγματοποιεί, προσπαθεί να κατανοήσει τι συμβαίνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η οπτική τεχνολογία από την άλλη, προσομοιώνει την αίσθηση της αφής με τους υπολογιστές.
Το Facebook φαίνεται ήδη να έχει στο δυναμικό του τον Mark Chevillet, έναν επιστήμονα- ταλέντο στη χαρτογράφηση του εγκεφάλου, ενώ πρόσφατα ο διευθυντής προγράμματος της εφαρμοσμένης νευροεπιστήμης του Πανεπιστημίου Johns Hopkins της Βαλτιμόρης, εντάχθηκε στο Facebook τον περασμένο Σεπτέμβριο ως «τεχνικός επικεφαλής του έργου»..
Το Facebook ασφαλώς αρνήθηκε να σχολιάσει όλα όσα αποκάλυψε το Business Insiderι, αλλά το 2015 ο CEO του και ιδρυτής, Mark Zuckerberg είχε πει ότι η εταιρεία του κάποια στιγμή θα μπορούσε να αναπτύξει κάποια συσκευή «τηλεπαθητικής επικοινωνίας» που θα ελέχγεται πλήρως από τον ανθρώπινο εγκέφαλο!.
«Μια μέρα, πιστεύω ότι θα είμαστε σε θέση να στείλουμε τις σκέψεις μας απευθείας σε μια συσκευή με τη χρήση της τεχνολογίας», είχε πει συγκεκριμένα ο Zuckerberg τον Ιούνιο του 2015 σε ένα συνέδριο για νέες τεχνολογίες. «Απλά δεν ξέρω αν εσείς και οι φίλοι σας θα είστε σε θέση να το αντιμετωπίσετε» πρόσθεσε γελώντας.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΤΑΚΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ(Ομιλία του π. Θεοδώρου Μπατάκα στη Σχολή Γονέων)


Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ομιλία που πραγματοποιήθηκε στις Ενοριακές Σχολές Γονέων των Ιερών Ναών: του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου (30/1/17) και Αγίων Πέτρου και Παύλου Ν. Ιωνίας (28/1/17). Πρόκειται για τον βίο του μεγάλου στάρετς της Ρωσικής Εκκλησίας Αγίου Ιερομονάχου π. Αμβροσίου, ο οποίος στην παιδική του ηλικία ήταν άτακτος, τολμηρός και ζωηρός σε μεγάλο βαθμό. Με τη ζωή του αποδεικνύει πως και οι άτακτοι με τη βοήθεια του Θεού μπορούν να έχουν μια ευλογημένη εξέλιξη και πορεία. 

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Δ.Σ. του Συλλόγου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ", είχε ενημερώσει τους συνεργάτες - εθελοντές του, αλλά και τους συμπολίτες μας πως το ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ (Θουκυδίδου 10, στο Βόλο) θα λειτουργούσε επισήμως από 1ης Φεβρουαρίου. 
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δεν είναι έτοιμη η λειτουργία των σωμάτων θέρμανσης και για το λόγο αυτό δεν θα είμαστε συνεπείς στην ημερομηνία που ορίστηκε. Το κρύο εμποδίζει τις εργασίες, αλλά και την φιλοξενία των επισκεπτών μας. Παρακαλούνται όλοι οι εθελοντές της "ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ" να ενημερώσουν και τους άλλους συνεργάτες μας για την αλλαγή αυτή και να προσέρχονται στη βάρδεια τους στον χώρο της "Δ" μέχρι νεωτέρας ανακοινώσεως.
ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΟΥ "Ε"

"Τά Σχολεῖα μας ἀγαπητοί μου, εἶναι χῶροι ἱεροί..." (Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας για την θεματική εβδομάδα


Αποτέλεσμα εικόνας για Γόρτυνος Ιερεμίας
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
             ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ & ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
          ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ   22007
Ἀριθμ. Πρωτ.  31
            Ἐν Δημητσάνῃ τῇ  27ῃ  Ἰανουαρίου  2017
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί χριστιανοί
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως,
1.Σᾶς γράφω μέ πόνο πολύ καί ἀνησυχία μεγάλη στήν παροῦσα μου ἐγκύκλιο πρός σᾶς.
Τά Σχολεῖα μας ἀγαπητοί μου, εἶναι χῶροι ἱεροί, στά ὁποῖα πηγαίνουν τά ἀγαπητά  καί χαριτωμένα σας παιδιά, γιά νά μορφωθοῦν καί νά διαπλάσουν καλό καί ἐνάρετο χαρακτήρα, γιά νά γίνουν καλοί καί ὠφέλιμοι ἄνθρωποι στήν κοινωνία. Ναί! Στήν εὐλογημένη μας πατρίδα, τήν ἔνδοξη καί ἀθάνατη Ἑλλάδα μας, ἡ παιδεία άπό παλαιά δέν θεωρεῖτo μόνον ὡς προσφορά γνώσεων, ἀλλά ἀπέβλεπε καί στό νά μορφώσει τήν ψυχή τοῦ μαθητοῦ, στό νά τόν διαπλάσει ἐνάρετο ἄνθρωπο καί χρηστό πολίτη. Εἶναι ὡραῖο τό ἀρχαῖο ἐκεῖνο ρητό πού χαρακτηρίζει τήν ἑλληνική μας παιδεία: «Πᾶσα παιδεία χωριζομένη ἀρετῆς, πανουργία καί οὐ σοφία φαίνεται».

2. Ἀλλά τί εἶναι, χριστιανοί μου, αὐτή ἡ ἐγκύκλιος, πού μᾶς ἦρθε τώρα τελευταῖα στά Σχολεία μας ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας; Κατά τήν ἐγκύκλιο αὐτή οἱ μαθητές τῶν σχολείων μας, τά δικά σας, δηλαδή, καλά παιδιά, ὦ γονείς, καί τά ἀγαπητά σας ἐγγόνια, ὦ γιαγιές, πρέπει νά ἀκούσουν μαθήματα γιά τή λεγόμενη «ὁμοφυλοφιλία», γιά νά μήν αἰσθάνονται τάχα ἀποτροπιασμό καί ἀποστροφή πρός τό ἁμάρτημα αὐτό, ἀλλά καί νά μήν νοιώθουν ἀργότερα καί ἐνοχή, ἄν τυχόν πέσουν στό ἁμάρτημα αὐτό. Ἀλλά ἡ ὁμοφυλοφιλία τό ξέρουμε ὅλοι ὅτι εἶναι ἀφύσικο πράγμα. Εἶναι τό ἁμάρτημα τῶν κατοίκων τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων, πού κατεστράφησαν οἰκτρά γιά τίς ἀσέλγειές τους, ὅπως τό διαβάζουμε στήν Ἁγία Γραφή (Γεν. κεφ. 19). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος περιγράφει τό πάθος αὐτό μέ πολύ φοβερές ἐκφράσεις γιά τούς πρό Χριστοῦ ἀνθρώπους, λέγοντας γι’ αὐτούς ὅτι «παραδόθηκαν σέ αἰσχρές ἐπιθυμίες… καί σέ ἀτιμωτικά πάθη. Γιατί οἱ γυναῖκες ἄλλαξαν τή φυσική σχέση καί χρήση στήν πάρα φύση καί ἐξευτελίστηκαν μέ ἀκατανόμαστες ἀσέλγειες. Κατά τόν ἴδιο τρόπο – συνεχίζει νά λέει ὁ ἀπόστολος – καί οἱ ἄνδρες ἄφησαν τήν φυσική σχέση καί χρήση μέ τήν γυναίκα καί ἄναψαν ἀπό φλόγα ἀσυγκράτητης ἐπιθυμίας μεταξύ τους, πράττοντες ἀρσενικοί μέ ἀρσενικούς ἄτιμες πράξεις» (Ρωμ. 1,24-27). Αὐτό εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία. Καί τώρα, ἀγαπητοί μου, μέ ἐγκύκλιο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, στήν Ἑλλάδα μας μάλιστα αὐτό τό φρικτό καί φοβερό, τώρα, λέγω, καλοῦνται τά παιδιά μας νά διδαχθοῦν καί νά μαθητευθοῦν τό τί εἶναι ἡ ἀφύσικη αὐτή αἰσχρότητα καί νά τήν δεχθοῦν στήν ζωή τους ὡς κάτι τό φυσικό.
3. Ἐμεῖς χριστιανοί μου, ἐγώ ὁ ἐπίσκοπος σας καί ὅλοι οἱ κληρικοί τῆς Μητροπόλεώς μας, πού ἀγωνιοῦμε γιά σᾶς καί τίς οἰκογένειές σας, ἐμεῖς, λέγω, σάν τοπική Ἐκκλησία, ὄχι ἁπλῶς πονοῦμε ἀλλά καί ἀγανακτοῦμε γιά τό κακό πού πρόκειται νά γίνει μέ τήν ἐγκύκλιο αὐτή τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας στήν μαθητιώσα νεολαία μας.
Ἀλλά τήν δυναμική μάχη στό θέμα αὐτό πρέπει νά τήν δώσετε σεῖς, οἱ γονείς. Τά παιδιά σας εἶναι ἀποκλειστικά δικά σας. Ἐσεῖς ἀγωνιᾶτε καί χύνετε καί ἱδρώτα καί αἷμα γιά τά παιδιά σας, γιά νά τά καμαρώσετε αὔριο καλούς ἄνθρωπους στήν κοινωνία. Πῶς θά ἐπιτρέψετε, λοιπόν, τώρα, αὐτά τά καλά σας παιδιά, πού ζῆτε γι᾽ αὐτά, νά διδάσκονται τέτοια πράγματα στό Σχολεῖο; Σᾶς πληροφορῶ ὅτι βάσει τοῦ ἰσχύοντος νόμου ἔχετε τό δικαίωμα νά διαμαρτυρηθεῖτε καί νά ἀσκήσετε τό καθῆκον σας ὡς γονείς. Σᾶς προτρέπω νά ὑποβάλετε, ὅσο τό δυνατόν τό γρηγορότερο, στόν Διευθυντή τοῦ Σχολείου σχετική αἴτηση, μέ τήν ὁποία θά ἀπαιτεῖτε ὅτι δέν δέχεσθε τό παιδί σας νά ἀκούσει σχετική πληροφόρηση γιά τήν ὁμοφυλοφιλία. Ὅσα εἶναι ἀνάγκη νά ξέρει τό παιδί γιά τό θέμα αὐτό θά τοῦ τά πεῖτε ἐσεῖς οἱ γονείς καλύτερα ἀπό τόν κάθε ἕνα. Σᾶς πληροφορῶ ὅτι τήν σχετική αἴτηση, γιά νά τήν ὑποβάλετε στό Σχολεῖο τῶν παιδιῶν σας, θά μπορεῖτε νά τήν λαμβάνετε ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς ἐνορίας σας.
Παρακαλῶ, ὦ χριστιανοί γονεῖς, μήν ἀδιαφορήσετε γιά αὐτά πού σᾶς ἔγραψα, κατά καθῆκον μου, σάν ἐπίσκοπός σας στήν ἐγκύκλιό μου αὐτή. Πρόκειται γιά τό πιό μεγάλο ἀγαθό πού ἔχουμε. Πρόκειται γιά ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Ο "Εσταυρωμένος", στηρίζει και τα παιδια της "ΚΙΒΩΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Προ ημερών, εστάλη εκπρόσωπος του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" στις νέες εγκαταστάσεις της φιλανθρωπικής οργάνωσης "Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ", που βρίσκονται στο Διμήνι (Βόλου) και σε οίκημα που δωρήθηκε από τον συμπολίτη μας κ. Κ. Λούλη. Εκεί φιλοξενούνται 25 μικρά παιδιά (μετά από εισαγγελική εντολή) υπό την επίβλεψη ειδικού προσωπικού που φροντίζει για την καθημερινότητά τους. Σκοπός της επίσκεψης ήταν η ενημέρωση των υπευθύνων του Ξενώνα πως ο "Ε" δηλώνει παρών και θα βοηθήσει, στο μέτρο του δυνατού. Αποτέλεσμα αυτής της επίσκεψης του "Ε", ήταν η πρώτη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 27/01 στο ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ (Κ. Καρτάλη 152, στο Βόλο), στην οποία συμμετείχαν: ο π. Θεόδωρος Μπατάκας, Πρόεδρος του "Ε", η υπεύθυνη κοινωνική λειτουργός του ΝΕΟΥ παραρτήματος της "ΚΙΒΩΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" στην περιοχή μας και ο κ. Ιωάννης Νικολόπουλος, εθελοντής της "ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ", που ορίστηκε ως σύνδεσμος των δυο φιλανθρωπικών οργανώσεων. Ως πρώτη κίνηση προσφοράς και συμπαράστασης, ο "Ε" προσέφερε σήμερα (30/01/2017) μια ικανή ποσότητα τροφίμων για το πρωινό των παιδιών. 

Ο π. Αντώνιος και τα παιδιά της "ΚΙΒΩΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Τιμήθηκε ο παλαίμαχος Εκπαιδευτικός Ιωάννης Πατρίκος



 ... Ακολούθησε εόρτια εκδήλωση στο Πν. Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως, όπου η Τοπική Εκκλησία τίμησε τους λειτουργούς της Παιδείας στο πρόσωπο του παλαίμαχου Εκπαιδευτικού, Φιλολόγου, τ. Γυμνασιάρχου και τ. Προέδρου του Θρησκευτικοφιλολογικού Συλλόγου Βόλου «Οι Τρεις Ιεράρχαι» κ. Ιωάννη Πατρίκο. Στην εκδήλωση παρέστησαν οι Δ/ντές 1θμας και 2θμιας Εκαπίδευσης, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Κων/νος Γουργουλιάννης, εκπρόσωποι των Αρχών και πλήθος συναδέλφων και μαθητών του τιμηθέντος. 

Για τον τιμώμενο μίλησαν ο κ. Χρήστος Ξενάκης, Φιλόλογος παλαίμαχος Εκπαιδευτικός και ο κ. Γρηγόριος Καρταπάνης,Ναυπηγός, Πρόεδρος της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών. Ο κ. Ξενάκης περιέγραψε, με έντονα χρώματα, το έργο και την εκπαιδευτική προσφορά του κ. Πατρίκου, παρουσιάζοντάς τον ως ολοκληρωμένη πνευματική προσωπικότητα, ενώ ο κ. Καρταπάνης, κατέγραψε αναμνήσεις από την μαθητική του ζωή, παρά τους πόδας του κ. Πατρίκου, για τον οποίο τόνισε ότι«διέθετε αισθητήριο κατανόησης των εφηβικών ευαισθησιών και αντιδράσεων».

Στη συνέχεια ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιοςεξήρε το ταπεινό φρόνημα και το εκκλ/κό ήθος του κ. Πατρικου, την απαράμιλλη εκπαιδευτική του προσφορά, επισημαίνοντας πως «είναι ένα ζωντανό παράδειγμα εκπαιδευτικού και πνευματικού ανθρώπου, από το οποίο τόσο έχει η ανάγκη η πατρίδα μας σήμερα». Ακολούθως, απένειμε στον κ. Ιωάννη Πατρίκο την Ανώτατη Τιμητική Διάκριση της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, τον Χρυσό Σταυρό μετά Διπλώματος.

Τον λόγο έλαβε ο τιμηθείς εκπαιδευτικός, ο οποίος ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη μας για την υψίστη τιμή, «αν και υπάρχουν πολλοί άλλοι άξιοι συνάδελφοι κρείττονες εμού».Στη συνέχεια ανέπτυξε το θέμα «Ο σπερματικός λόγος του Θεού στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και η αρμονική σύζευξη Χριστιανισμού και Ελληνισμού από τους Τρεις Ιεράρχες».
 Εκ του Γραφείου Τύπου της Ι.Μ.Δ.


Ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων

Παρουσίαση του ομότιτλου βιβλίου του Ζαν Κλωντ Λαρσέ
Ζούμε σε έναν κόσμο που ο πόνος ξορκίζεται. Θέλουμε να τον κρύβουμε. Και μόνο η ιδέα ότι ο άνθρωπος δε θα είναι πάντοτε υγιής, ωραίος, λαμπρός, δυναμικός μάς προκαλεί φόβο.
Ο κόσμος μας είναι πλασμένος για τους νέους ή για όσους υποστηρίζουν τη νεότητα. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι πρέπει να δείχνουν νέοι, για να μπορούν να γίνονται αποδεκτοί σύμφωνα με τα κρατούντα πρότυπα. Και η νεότητα φαίνεται μέσα από τον τρόπο που ο καθένας μας χειρίζεται το νόημα της ζωής του.
Τα πάντα αποσκοπούν στην ηδονή. Ηδονή της σαρκός. Ηδονής της επιτυχίας. Ηδονή της δόξας. Ηδονή της δύναμης. Ηδονή της ευτυχίας. Ηδονή του να ζεις. Άλλοτε η ηδονή έρχεται με κόπο και άλλοτε άκοπα.
Άλλοτε με αλήθεια και άλλοτε με ψέμα. Συνήθως χρησιμοποιούμε τους άλλους ως μέσα για να την αποκτήσουμε. Ως σκεύη της. Και επιστρατεύουμε όλες τις τεχνικές του χρόνου και του κόσμου μας, για να μπορέσουμε να κρατηθούμε ενεργοί στο παιχνίδι της.
Και όταν ο καιρός περνά και το σώμα μας δεν μας ακολουθεί ή οι περιστάσεις είναι τέτοιες που η ηδονή γίνεται δυσεύρετη, τότε την υποκαθιστούμε με την μνήμη. Στρεφόμαστε προς το παρελθόν.
Στο τι πετύχαμε. Στο πόσο καλά περνούσαμε. Και γινόμαστε νοσταλγοί της ηδονής που ζήσαμε στην προσπάθεια να αντέξουμε την οδύνη, η οποία χαρακτηρίζει την πορεία μας προς το τέλος. Οδύνη για την φθορά. Για τη δοκιμασία. Για τον επικείμενο θάνατο. Για το ότι οι άλλοι δεν ασχολούνται μαζί μας, αφού δεν έχουμε πέραση. Για το «δεν μπορούμε».
Η οδύνη γίνεται ψυχολογική. Γίνεται φόβος. Γίνεται μελαγχολία. Γίνεται αίσθηση ότι ή νικηθήκαμε ή θα νικηθούμε και προσπαθούμε μέσα από τους σπασμούς της μνήμης να κρατηθούμε ζωντανοί. Κάποιοι μάλιστα χρησιμοποιούν τους λογισμούς. Την επιθυμία της όρασης να ατενίσει την ομορφιά. Το έξωθεν του ποτηρίου. Το ανθρώπινο σώμα.
Και όταν πλέον η πορεία μας προς το τέρμα φαντάζει ανεπίστροφη, τότε δάκρυα, αγωνία, άγχος πλημμυρίζουν την ύπαρξή μας. Η μικρότερη οδύνη μεγιστοποιείται. Θυμός και «γιατί;» από την μία.
Παραίτηση από την άλλη. Δεν έχουμε μέλλον. Στον καιρό που περνά μόνο κάποια παρηγοριά μπορούμε να αναζητήσουμε. Συνήθως στην ελάφρυνση της μοναξιάς μας. Στην αίσθηση ότι κάποιοι εξακολουθούν να μας αγαπούνε.
Ή κάποιοι μας έχουν ανάγκη και μπορούμε να εξαγοράσουμε την αγάπη τους. Να μιλήσουμε μαζί τους. Να μοιραστούμε το κενό μας. Τον φόβο του μηδενός. Γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία της οδύνης, όπως και, αντίστροφα, της ηδονής.
Η οδύνη είναι ο φόβος του «μη είναι». Η ηδονή είναι η αίσθηση του «ευ είναι» μέσα από την ευχαρίστηση.
Με την ηδονή δεν υπάρχει μηδέν, αλλά η απόλυτη χαρά για μας. Η στιγμή της ηδονής είναι η κορύφωση του παντοδύναμου εγώ μας.
Ακόμη κι αν αυτό καμουφλάρεται στην αγάπη και τον έρωτα, κατά βάθος είναι ο θρίαμβος του «εγώ είμαι», «υπάρχω», «εγώ τώρα είμαι, τώρα υπάρχω» και δε θα εκμηδενιστώ. Θα ζήσω την ψευδαίσθηση του «αεί είναι». Δίνω νόημα με την παρουσία μου στους άλλους. Με χρειάζονται όσο τους χρειάζομαι.
Οι θρησκείες υπάρχουν για να δίνουν παρηγοριά στον φόβο του εκμηδενισμού του ανθρώπου.
Να μην αφήσουν την οδύνη να κυριεύσει κάθε σημείο της ύπαρξης, αλλά να διασώσουν την ελπίδα. Ότι η ζωή δε θα τελειώσει, παρά το βιολογικό τέλος της.
Ότι η αρρώστια είναι κακό, αλλά δεν μπορεί να μας καταφάγει. Κατά βάθος, πιστεύοντας, έχουμε τη δύναμη να κινητοποιήσουμε σώμα και ψυχή ώστε να αντέξουμε.
Να βγούμε νικητές από «την μάχη για τη ζωή μας», όπως είναι το μότο του πολιτισμού και των δελτίων ειδήσεων.
Ότι η ήττα και η αποτυχία στις ανθρώπινες σχέσεις δεν συνεπάγονται το τέλος της προσπάθειας να αγαπήσουμε, να γίνουμε αποδεκτοί, να απολαύσουμε.
Ότι ο χρόνος, όσο αδυσώπητος και πανδαμάτωρ κι αν είναι, δε θα μας νικήσει τελικά, αλλά θα ζήσουμε το δικό μας Πάσχα, το δικό μας πέρασμα σε μίαν άλλη ζωή είτε αυτή ονομάζεται παράδεισος, είτε μετενσάρκωση, είτε νιρβάνα, είτε σαμσάρα, είτε λιβάδι των μακάρων. Εκεί η οδύνη θα πάψει να υφίσταται, διότι η ψυχή μας θα ζήσει την αιώνια ανάπαυση.
Δε θα την περιμένει πάλι ο θάνατος, διότι δε θα υπάρχει σώμα. Μεταφυσική ελπίδα ονομάζουν τον τρόπο των θρησκειών οι ειδικοί. Όσοι τις περιφρονούν, έχουν επιλέξει ήδη το μηδέν ως στάση ζωής.
Θεωρούν ότι η ψυχή πεθαίνει μαζί με το σώμα και επομένως χρειάζεται να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, για να χαρούμε την ηδονή σ’ αυτή τη ζωή και να ξεγελάσουμε ή να απαλύνουμε την οδύνη. Ιατρική από την μία. Αισθητική.
Πλαστική χειρουργική. Κομμωτική τέχνη. Χρήμα. Τεχνικές. Διαφήμιση από την άλλη. Να ζήσουμε μέχρι το τέλος. Μετά; Το τίποτα.
Απέναντι σ’ αυτή τη θεώρηση της ζωής έρχεται η χριστιανική παράδοση και ιδιαίτερα η ορθόδοξη. Χωρίς να αρνείται την ανάγκη του ανθρώπου για παρηγοριά, η πίστη μας θέτει ενώπιόν μας το πρόσωπο του Χριστού. Αυτός είναι η απάντηση στο «γιατί;» του πόνου. Αυτός είναι η απάντησή μας στη δίψα για ηδονή που θα κρατήσει, και μάλιστα για πάντα.
Διότι μόνο η αγάπη στην κένωσή της από τον εγωκεντρισμό μπορεί να δώσει διάρκεια στην ηδονή και να την οδηγήσει στον αληθινό και πληρωτικό προορισμό της που είναι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.
Η αγάπη, η οποία μας κάνει να υπερβαίνουμε το εγώ μας, να πραγματοποιούμε την έξοδο από αυτό, δηλαδή να μη ζούμε εμείς, αλλά να ζει μέσα μας ο Χριστός, είτε ο Ίδιος, είτε στο πρόσωπο του άλλου ανθρώπου. Η αγάπη που πηγάζει από το πρόσωπο του Χριστού είναι η προϋπόθεση όχι για να εξωραΐσουμε ή για να παρηγορηθούμε απλώς, αλλά για να ζήσουμε.
«Ο Χριστός έρχεται στη ζωή σύμφωνα με διπλή αρχή: τη γένεση (σύμφωνα με την οποία προσέλαβε προσέλαβε την ανθρώπινη φύση κατά τον ουσιαστικό λόγο της, δηλαδή στην κατάσταση που την έπλασε ο Θεός και που είχε ο Αδάμ πριν το αμάρτημά του) και τη γέννηση (στο πλαίσιο της οποίας προσέλαβε αυτή την ίδια φύση με τον τρόπο της πεπτωκυίας ύπαρξης, δηλαδή στην κατάσταση που ακολούθησε το προπατορικό αμάρτημα, εκτός από την αμαρτία)» . Με άλλα λόγια, «Αυτός έχει λάβει από την πρώτη κατασκευή και σύσταση του Αδάμ σύμφωνα με τη γένεση, την αναμαρτησία όχι όμως και την αφθαρσία. Και από τη γέννηση που προστέθηκε στη φύση αργότερα εξαιτίας της αμαρτίας, έχει λάβει το παθητό χωρίς την αμαρτία», λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (Ζαν Κλώντ Λαρσέ, Ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων, σελ. 99).
Ο λόγος αυτός αποτυπώνει την ελπίδα μας. Ότι η σχέση μας μαζί Του μας δίνει τη δυνατότητα να νικήσουμε τον τρόπο της αμαρτίας και να αναγεννηθούμε εν Χριστώ, δηλαδή με τη δίψα για συνάντηση μαζί Του και με την αγάπη που θα μας απελευθερώσει από την κυριαρχία του κακού επάνω μας.
Ο άνθρωπος που συναντά τον Χριστό και επιλέγει να παλέψει να κρατήσει τη σχέση μαζί Του ως προτεραιότητα της ύπαρξής του, έχει κάνει το αποφασιστικό βήμα να νικήσει την οδύνη. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα. Είναι η ανάπαυση όχι σε έναν παράδεισο γαλήνης, αλλά σε έναν παράδεισο κοινωνίας.
Δε γαληνεύουμε επειδή δεν πονάμε αλλά επειδή Εκείνος θα είναι συνεχώς μαζί μας. Εκείνος θα νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Εν τω φωτί του Προσώπου Του και εν τω γλυκασμώ της ωραιότητός Του θα βιώνουμε την απέραντο ηδονή.
Πρόσωπο προς πρόσωπο. Και μαζί μας και όλοι όσοι θα Τον βλέπουν με τα πνευματικά μάτια αρχικά και, με την ανάσταση των νεκρών, και με τα σωματικά. Διότι η χριστιανική πίστη δεν αρκείται στη σωτηρία της ψυχής. Ζητά την σωτηρία, την ακεραιότητα του συνόλου ανθρώπου, δηλαδή και του σώματος.
Η οδύνη αυτού του κόσμου δεν μπορεί να ξεπεραστεί, όση παρηγοριά κι αν αναζητήσουμε σε σκέψεις, ιδέες, εκλογικεύσεις, ακόμη και σε πεποιθήσεις. Μπορεί όμως να ερμηνευθεί. Και η ορθόδοξη πίστη και παράδοση έχει ερμηνείες που καλύπτουν την ανάγκη μας να γνωρίζουμε το «γιατί;».
Αυτές τις ερμηνείες καταγράφει μέσα στο από κάθε άποψη θαυμάσιο βιβλίο του ο Ζαν Κλώντ Λαρσέ, διδάκτωρ φιλοσοφίας και θεολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και ένας από τους κορυφαίους ορθοδόξους πατρολόγους και σημαντικός εκφραστής της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη.
Με γονιμότατη και εμπεριστατωμένη αξιοποίηση της πλούσιας πνευματικής και πατερικής μας παραδόσεως, με εστίαση στα πρόσωπα του Χριστού και του Ιώβ, στο πώς ο διάβολος αξιοποιεί τον πόνο, στο πώς το κακό μάς επιτίθεται, στο πώς η ανθρωπότητα πορεύεται από την πτώση στην ανάσταση, ο Λαρσέ επισημαίνει την μόνη αυθεντική αναδοχή της οδύνης, η οποία έγκειται στη συνάντηση της ύπαρξής μας με τον Χριστό.
«Ο εν Χριστώ αναληφθείς πόνος συνιστά για τον χριστιανό μια νέα κατάσταση πραγμάτων: έχει χάσει την τυραννική κυριαρχία του να οδηγεί στην αμαρτία και τα πάθη, και την εξουσία να χρησιμοποιείται κατά βούληση από τις πονηρές δυνάμεις για να φέρνει τον άνθρωπο στο κακό. Αντίθετα, μπορεί να χρησιμοποιείται από δω και πέρα ως μέσο αγώνα εναντίον της αμαρτίας και των παθών και νίκης εναντίον των πονηρών δυνάμεων.
Με τη χάρη του Χριστού ο χριστιανός μπορεί να μεταβάλει τον πόνο σε ευκαιρία πνευματικής προόδου, να αποτελέσει γι’ αυτόν ευκαιρία κάθαρσης από τις αμαρτίες και τα πάθη του και διαμόρφωσης ενάρετου τρόπου ζωής. Του χρειάζονται τέσσερις αρετές γι’ αυτό: η υπομονή, η ελπίδα, η προσευχή και η αγάπη προς τον Θεό» (Λαρσέ, σελ. 183).
Το βιβλίο του Λαρσέ είναι μία ολοκληρωμένη πραγματεία πάνω στο θέμα του πόνου. Δεν θέλει ο Θεός τον πόνο των ανθρώπων, όπως αναφέρει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.
Το θέμα είναι αν ο άνθρωπος θέλει να συναντήσει τον Χριστό στη ζωή του, να αντλήσει από τη σχέση μαζί Του δύναμη, ώστε ακόμη και ο αναπόφευκτος πόνος που έρχεται ως συνέπεια του χρόνου και της φθοράς, της επίθεσης των δαιμονικών δυνάμεων και της ανθρώπινης πτώσης, να γίνει καιρός ευπρόσδεκτος σωτηρίας και ανάνηψης.
Η σχέση με τον Χριστό αποτελεί την μοναδική γνήσια απάντηση στο ερώτημα του πόνου. Στην αγωνία της οδύνης, του κακού και του θανάτου.
Είμαστε λοιπόν υπαίτιοι του πόνου μας; Ακόμη κι αν δεν παρηγοριόμαστε με τις ερμηνείες, μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε ως αφετηρία για να αναζητήσουμε τον Ένα που θα νοηματοδοτήσει και τη χαρά και τη λύπη μας. Στη συνάντηση μαζί Του η φωνή «η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» μάς δίνει την αυθεντική απάντηση. Ο πόνος είναι πρόσκαιρος. Η κοινωνία με τον Χριστό δίνει ζωή.
Αξίζουν συγχαρητήρια στις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ, στον μεταφραστή Χρήστο Κούλα, στον επιμελητή Βασίλη Αργυριάδη, στον Μητροπολίτη Σισανίου κ. Παύλο για τον πρόλογο, πρωτίστως όμως στον συγγραφέα για τον κόπο, τη σπουδή, το αληθινό κέντημα πάνω στο καίριας σημασίας ζήτημα, το οποίο όχι απλώς εμπλουτίζει την βιβλιογραφία, αλλά της δίνει μία νέα προοπτική: αυτή της ολοκληρωμένης προσέγγισης του πιο δυσεπίλυτου υπαρξιακού ζητήματος που απασχολεί τον κάθε άνθρωπο.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Αθήνα, 19 Νοεμβρίου 2016


Είστε σίγουροι ότι γνωρίζετε τι πράγματι είναι ο Ο Η Ε και η ΟΥΝΕΣΚΟ; Δείτε τι μαθαίνουν στα παιδιά!

Πολύ ενδιαφέρον. ΔΕΙΤΕ ΤΟ 

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ 2017

Αγαπητοί μου δάσκαλοι και καθηγητές, αγαπητά μου παιδιά.
Εορτάζουμε ξανά την μνήμη των τριών Ιεραρχών, του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Δέκα αιώνες τώρα, η Εκκλησία μας τους τιμά ως προστάτες της Παιδείας. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, εκτός από τις τιμητικές εκδηλώσεις που δικαίως τους αποδίδονται, καλούμαστε να επαναξιολογήσουμε τις επιλογές μας και τις προτεραιότητές μας στον τόσο αυτό ευαίσθητο χώρο της κάθε κοινωνίας: Την Παιδεία.
Όλοι γνωρίζουμε καλά, πως πίσω από κάθε πτυχή της σημερινής επώδυνης κρίσης, δεν βρίσκονται μόνον αστοχίες προϋπολογισμών και οικονομικών μέτρων. Όσο αυτά παραμένουν επί χάρτου, οι αριθμοί ευημερούν και οι ελπίδες για μία αόριστη και γενικόλογη ανάπτυξη αναπτερώνονται. Όταν, όμως, οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις προσεγγίσουν την κοινωνία, τότε συναντούν ανθρώπους, όχι μόνον με ελλείμματα οικονομικά, αλλά και πνευματικά, ηθικά και αξιακά.
Τα ελλείμματα αυτού του είδους δεν αντιμετωπίζονται εύκολα, διότι έχουν τη ρίζα τους στα πρώτα χρόνια της ανθρώπινης ανάπτυξης και της θεμελίωσης όλων εκείνων των αρχών και των αξιών, που σημαδεύουν και καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη εφ  όρου ζωής. Είναι η περίοδος, κατά την οποία η κάθε νέα ψυχή διαμορφώνεται και επιλέγει το κριτήριο μεταξύ του σωστού και του λάθους, του ηθικού και του ανήθικου, του ουσιαστικού από το επουσιώδες. Αυτήν ακριβώς την διαμόρφωση καλείται να πραγματώσει η Παιδεία κάθε κοινωνίας, προσδοκώντας να εντάξει στους κόλπους της ανθρώπους ολοκληρωμένους, ικανούς επαγγελματικά, αλλά και ισορροπημένους ψυχικά, εύστροφους νοητικά, αλλά και ενεργούς πνευματικά.
Αποτελεί κοινή διαπίστωση, πως στην Ελληνική κοινωνία η ισορροπία αυτή έχει από δεκαετίες κλονιστεί. Παρά τις διακηρύξεις και τις αισιόδοξες  προοπτικές, η κοινωνία μας, χρόνο με τον χρόνο, συνεχίζει να εντάσσει στους κόλπους της νέα μέλη με πλήθος ακαδημαϊκών τίτλων, αλλά με τραγική αδυναμία νοηματοδότησης της ζωής και διαχείρισης θεμελιωδών ψυχικών και πνευματικών αναγκών.
Σε αυτό το κενό, σε αυτό το αδιέξοδο, έρχεται να απαντήσει η σκέψη, ο λόγος και το συγγραφικό έργο των Τριών Ιεραρχών, κυρίως, όμως, η ζωή και το παράδειγμά τους. Ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι που αναδεικνύει περίτρανα την αιτία των δεινών της Παιδείας στον τόπο μας. Περίσσεψαν οι σχεδιασμοί και τα προγράμματα, υφιστάμεθα, όμως, μία επώδυνη ανομβρία ζωντανών προτύπων και εμπνευστών, ικανών να μας απεγκλωβίσουν από την καταναλωτική ατομικότητά μας και να μας ενεργοποιήσουν σε προσπάθειες υλοποίησης υψηλών οραματισμών και πανανθρώπινων πόθων.
Με δίψα αληθινή ανατρέχουμε στις τρεις Άγιες Μεγάλες Πατερικές αυτές Μορφές και ανακαλύπτουμε ξανά την ευλογημένη σύζευξη γνώσης και ήθους, κοσμικής επιτυχίας και εσωτερικής συγκρότησης, ανθρώπινης σοφίας και Θείας μυστικής εμπειρίας. Εντρυφούμε στην συγγραφή και την καταγραφή των λόγων και των έργων των τριών μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, αλλά συγχρόνως, μέσα από αυτό, ατενίζουμε Εκείνον, τον Κύριο Ιησού Χριστό, επί του οποίου εθεμελίωσαν το μέγα και καθοριστικό νόημα και τον πρωταρχικό σκοπό της ζωής τους: Την υπέρβαση των ανθρωπίνων παθών και τη μεταμόρφωση της ψυχής σε αποδέκτη της αιωνιότητας. Αυτό εβίωσαν οι τρεις μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος και αυτό μας διδάσκουν.
Η διδασκαλία τους έρχεται να δώσει αληθινή διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα. Ενώ η κοσμική σοφία των καιρών μας αγωνίζεται να θεμελιώσει τους προγραμματισμούς της στην ματαιότητα και το πρόσκαιρο των ανθρωπίνων δυνάμεων, οι Τρεις Ιεράρχες, μέσα από την επίπονη προσπάθεια απόκτησης της θύραθεν σοφίας, αλλά και τον ασκητικό μόχθο μύησης στην Χριστιανική ζωή, μας καλούν να υποδεχθούμε το άγγιγμα του υπέρχρονου και με αυτό να μπολιάσουμε, να εγκεντρίσουμε, όπως λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, τον δικό μας ιστορικό χρόνο, υπερβαίνοντας την φθορά και την διαρκή ακύρωση.
Η προσέγγιση του έργου τους, λοιπόν, δεν μπορεί να αποτελεί μόνον ακαδημαϊκή μελέτη. Ολοκληρωμένη επίγνωση των καρπών των παντοειδών τους έργων, ποιμαντικών, κοινωνικών και πνευματικών, προϋποθέτει ανάληψη του ίδιου αγώνα, αγώνα πνευματικού, αγώνα συνέπειας, αγώνα απόκτησης των αρετών εκείνων, που πλημμυρίζουν με νόημα την καθημερινότητα, αγώνα ελπιδοφόρο και συγχρόνως ρεαλιστικό, αγώνα που καθημερινά χαρίζει χαρά και ενδιαφέρον για ζωή, που τόσο ανάγκη έχουν στις μέρες μας ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι.
Οι Τρεις Ιεράρχες αποτελούν τέκνα της Εκκλησίας, τέκνα του ίδιου του Θεού. Σε αυτήν την υιοθεσία καλούν και εμάς. Με την διαχρονικότητα του έργου τους μας εγγυώνται όντως καλύτερες και φωτεινότερες ημέρες, στηριγμένες στην αδιάψευστη διαβεβαίωση του Ανακαινιστή και Σωτήρα όλων μας: «Ιδού καινά ποιώ τα πάντα» (Απ. 21,5).
Με όλη μου την πατρική αγάπη
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

Η ΚΑΝΤΟΝΟΠOΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων
Όταν το κράτος των Σκοπίων αποσχίσθηκε από την διαλυομένη Γιουγκοσλαβία, τον Σεπτέμβριο του 1991, παρουσιάσθηκε διεθνώς ως το εθνικό κράτος των Μακεδόνων, υποβαθμίζοντας την παρουσία Αλβανών και άλλων εθνικών ομάδων. Με αυτό το επιχείρημα διεκδίκησε το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» προκαλώντας εύλογες αντιδράσεις από την Ελλάδα. Τώρα, όμως, οι εσωτερικές εξελίξεις οδηγούν στον μετασχηματισμό του κράτους σε ομοσπονδία μεταξύ Σλάβων (ψευδομακεδόνων) και Αλβανών και δεν αποκλείεται η περαιτέρω καντονοποίηση με την ανάδειξη και άλλων εθνικών μειονοτήτων.
Θυμίζω τα κυριώτερα γεγονότα:
Οι Αλβανοί αποτελούν περίπου το 30% του πληθυσμού της ΠΓΔΜ και μετά από την υποστήριξη της Δύσης προς το ανεξάρτητο Κόσσοβο διεκδικούν καθεστώς ισοτιμίας με τους Σλάβους των Σκοπίων. Η κυβέρνηση του Έντι Ράμα στα Τίρανα συντονίζει φανερά τα αλβανικά αιτήματα και προσφάτως κάλεσε τα 4 αλβανικά κόμματα των Σκοπίων να υπογράψουν το Αλβανικό Μανιφέστο. Με το κείμενο αυτό, που έγινε γνωστό στα μέσα Ιανουαρίου, τα αλβανικά κόμματα προτείνουν ουσιαστικά την πλήρη συγκυριαρχία με το σλαβικό στοιχείο και την ομοσπονδοποίηση της χώρας. Ούτως ή άλλως η στήριξή τους είναι απαραίτητη για τον σχηματισμό κυβερνήσεως δεδομένου ότι ούτε η Δεξιά του ΒΜΡΟ-ΔΠΜΗΕ (Γκρούεφσκι) ούτε η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση του Ζάεφ έχουν την αυτοδυναμία μετά τις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου 2016.
ΟΙ Αλβανοί των Σκοπίων ζητούν την εφαρμογή της αρχής της πολυεθνικότητας, την αλλαγή του Συντάγματος και των εθνικών συμβόλων, την ισοτιμία της αλβανικής γλώσσας με την λεγόμενη «μακεδονική» και ισχυρή εκπροσώπηση στον Στρατό, την Αστυνομία και τη Δημόσια Διοίκηση.
Παραλλήλως η Βουλγαρία αμφισβητεί συστηματικά την ύπαρξη «Μακεδονικού» Έθνους και θεωρεί Βουλγάρους τους Σλάβους των Σκοπίων. Ο απερχόμενος Πρόεδρος της Βουλγαρίας Πλεβλένλιεφ ζήτησε από τα Σκόπια να εγκαταλείψουν τον Μακεδονισμό, ενώ οι ιστορικοί επιστήμονες στη Σόφια θεωρούν ότι οι λεγόμενοι «Μακεδόνες» είναι Βούλγαροι. Τα τελευταία δέκα χρόνια μεγάλος αριθμός Σκοπιανών πολιτών ζητούν τη βουλγαρική υπηκοότητα. Βούλγαρος δηλώνει πλέον και ο πρώην Πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι.
Στις 22.1.2017 ο Πρόεδρος του Βουλγαρικού Πρακτορείου Ειδήσεων Κρασιμίρ Ουζούνοφ χαρακτήρισε αναπόφευκτη την ομοσπονδοποίηση των Σκοπίων και επισήμανε ότι: «Τα αιτήματα των Αλβανών για τη χρήση της αλβανικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης γλώσσας σε όλη τη χώρα και η ίση οικονομική κατανομή στις ανατολικές και δυτικές επαρχίες θα χωρίζουν σιωπηλά τη χώρα σε καντόνια, αφού στις ανατολικές περιοχές κυριαρχεί ο σλαβοβουλγαρικός πληθυσμός και στις ανατολικές επαρχίες ο αλβανικός».
Άλλωστε την πρόβλεψη για τον μετασχηματισμό της ΠΓΔΜ σε ομοσπονδία Αλβανών και Σλάβων έχει κάνει από τις 20.5.2015 ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ αναφερόμενος ακόμη και σε πιθανότητα διάσπασης του κράτους μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας.
Στην προϊούσα καντονοποίηση δεν αποκλείεται να εκδηλώσουν απαιτήσεις και οι Σέρβοι, οι οποίοι διαθέτουν μειονότητα στα Σκόπια. Είναι αξιοπρόσεκτη η αλλαγή της επίσημης θέσης της Σερβίας, η οποία έπαυσε διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό της, να χρησιμοποιεί το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για τα Σκόπια και προσχώρησε στη χρήση του όρου FYROM.
Η Ελλάς οφείλει να αξιοποιήσει την αλλαγή της κρατικής δομής της ΠΓΔΜ και την ανάδειξη του πολυεθνικού χαρακτήρα του γειτονικού μας κράτους.
Πρώτον, είναι καιρός να ζητήσουμε τη διεξαγωγή μιας αντικειμενικής απογραφής πληθυσμού υπό την αιγίδα διεθνών Οργανισμών για να μάθουμε επιτέλους ποιο είναι το αριθμητικό μέγεθος της ελληνικής μειονότητας (κυρίως Βλαχόφωνοι Έλληνες καταπιεζόμενοι επί δεκαετίες).
Δεύτερον, πρέπει να διακηρύξουμε ότι δεν είναι δυνατόν να διεκδικεί το όνομα Μακεδονία ένα κράτος πολυεθνικό, στο οποίο οι «Μακεδόνες» θα αποτελούν ένα από τα δύο ή τρία ή και τέσσερα καντόνια που αναμένεται να δημιουργηθούν. Ένα καντόνιο δεν μπορεί να επιβάλει την εθνική ονομασία του σε όλη τη χώρα. Πχ θα ήταν παράλογο όλο το Βέλγιο να ονομασθεί Βαλλονία.
Η καντονοποίηση των Σκοπίων είναι ευκαιρία για την Ελλάδα.
Άρθρο στην ιστοσελίδα liberal.gr – Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ ΘΥΜΩΝΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΘΕΟΣ...


ΑΘΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ

 Όταν  βασίλευε ο Τραϊανός, επίσκοπος στην Αντιόχεια ήταν ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (αυτός που φέρει μέσα του τον Θεό). Λένε κάποιοι ότι τον Ιγνάτιο τον πήρε στα άγια χέρια του ο Δεσπότης Χριστός, όταν ήταν ακόμη μικρό βρέφος, κατά την ώρα της διδασκαλίας του.  Σε μια στιγμή, ενώ δίδασκε στα Ιεροσόλυμα, είπε στον λαό:
- Όποιος δεν ταπεινώνει τον εαυτό του σαν αυτό το μικρό παιδί, δεν μπορεί να μπει στην βασιλεία των Ουρανών και όποιος υποδεχτεί ένα απ’ αυτά τα παιδιά στο όνομά μου, εμένα δέχεται.
Αυτά λέγοντας ο Δεσπότης Χριστός μίλησε για την μελλοντική προκοπή  και  πρόοδο του παιδιού, φανερώνοντας ξεκάθαρα την αποστολική του διδασκαλία.
Αυτός, λοιπόν, ο θείος Ιγνάτιος, μαζί με τον Πολύκαρπο, έγινε μαθητής του ευαγγελιστή Ιωάννη. Αργότερα, ο Πολύκαρπος, για τον μεγάλο ζήλο και την αγάπη που έδειξε στον Χριστό, έγινε επίσκοπος Σμύρνης. Ό Ιγνάτιος, χειροτονήθηκε ιερέας από τους ιερούς Αποστόλους, ψηφίστηκε επίσκοπος Αντιοχείας. Από τους αποστόλους έμαθε πολλά που έπρεπε να γνωρίζουν οι ιερείς και μαζί τους κόπιασε πολύ, βασανίστηκε να κηρύττει το λόγο της πίστης και κακοπάθησε ο ζηλωτής των αποστόλων, διδάσκοντας τα  έθνη. Και, τέλος, γενόμενος διάκονος των μυστηρίων του Χρίστου, παραδόθηκε στ' άγρια θηρία και μαρτύρησε με πρωτοφανή αγριότητα, όπως θα γράψουμε παρακάτω.
Μετά την νίκη κατά των Ταρτάρων ο Τραϊανός φούσκωσε από υπερηφάνεια. Έτσι, άρχισε χειρότερο πόλεμο κατά των Χριστιανών, για να τους αναγκάσει να προσκυνήσουν τους θεούς του, επειδή νόμισε ότι αυτοί τον βοήθησαν στην νίκη του κατά των Ταρτάρων. Έστειλε λοιπόν, σ’ όλα τα  κάστρα προσταγές ότι όσοι χριστιανοί δεν θελήσουν να θυσιάσουν στα είδωλα να τους βασανίζουν πρώτα σκληρά και κατόπιν να τους θανατώνουν χωρίς έλεος.
Ο Τραϊανός βρισκόταν στην Αντιόχεια και ετοίμαζε πόλεμο κατά των Περσών και μερικοί του μίλησαν για τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, ο όποιος δίδασκε τους ανθρώπους να προσκυνούν κάποιον νέο Θεό που πέθανε πάνω στον Σταυρό και την τρίτη μέρα αναστήθηκε. Επίσης, να φυλάνε παρθενία και να μισούν κάθε απόλαυση και καλοπέραση της ζωής. Και το χειρότερο απ' όλα να καταφρονούν τους θεούς και τις διαταγές των αρχόντων.
Όταν τ’ άκουσε αυτά ο Τραϊανός, θύμωσε τοσο  πολύ που δεν μπόρεσε να κρύψει την οργή του. Ποιος τάχα ήταν αυτός ο επίσκοπος που αψηφούσε τις διαταγές του; Ποιός ήταν αυτός ο επίσκοπος που όχι μόνο δεν προσκυνούσε τους θεούς του, αλλά παρακινούσε των άλλους ν’  ασεβούν; Θάνατος σ' αυτόν τον επίσκοπο. Αυτοί οι λογισμοί του, έπρεπε να πραγματοποιηθούν αμέσως. Γι’ αυτό πρόσταξε άγρια τους ακολούθους του:

-    Φέρτε τον αμέσως στο θέατρο.
Ό Ιγνάτιος, όταν παρουσιάστηκε μπροστά του, δεν  φαντάστηκε ότι θ’ αντιμετώπιζε έναν τόσο σκληρό και απάνθρωπο βασιλιά.

-    Συ είσαι ο Θεοφόρος εκείνος Ιγνάτιος -του λέει ο Τραϊανός με άγριο ύφος- που καταφρονείς τα  προστάγματά μας, διαστρέφεις με την διδασκαλία σου τους Αντιοχείς και παρακινείς τους ανθρώπους να σέβονται τον Χριστό και το χειρότερο να καταφρονούν τους θεούς μας, αναιδέστατε.
Νόμισε ο βασιλιάς πώς έχει μπροστά του ένα στρατιώτη και τον διατάζει να εκτελέσει μια διαταγή του. Όμως η απάντηση του θαρραλέου επισκόπου ήρθε σαν κεραυνός στο κεφάλι του.
-    Αλίμονο! πώς ονομάζεις θεούς τα  άψυχα είδωλα; Ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Ιησούς Χριστός, ο μονογενής Υιός του Θεού, ο όποιος δημιούργησε όλο τον κόσμο· αν τον γνώριζες βασιλιά, θα σου στερέωνε το θρόνο της βασιλείας σου και το στέμμα.
Τέτοια κεραυνοβόλα απάντηση δεν την περίμενε ο Τραϊανός. Γι' αυτό απαντάει στον Άγιο:
-    Άφησε τις πολυλογίες και προσκύνησε τους θεούς. Θα σε κάνω αρχιερέα του μεγάλου Δία, θα σε ονομάσω πατέρα της βουλής και θα σε τιμούν όλοι.
Τέτοιες μεγάλες τιμές οι αυτοκράτορες των Ρωμαίων δύσκολα έδιναν σε κάποιον. Όμως ο επίσκοπος Ιγνάτιος φαίνεται πώς ήταν για τον Τραϊανό ο άνθρωπος που θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς του· ν’  αλλάξει την πίστη των Χριστιανών και να επιστρέψουν στην ειδωλολατρία.
-    Βασιλιά, του απάντησε ο άγιος, είσαι γενναιόδωρος και σπουδαία είναι τ’ αξιώματα πού μου προσφέρεις. Τι ανάγκη έχω εγώ από τέτοιες τιμές, πού είμαι ιερέας του αληθινού Θεού, στον όποιο θυσιάζω κάθε μέρα θυσία αινέσεως και είμαι έτοιμος να του θυσιάσω των τον εαυτό μου.
Για την αγάπη του μπορώ να θανατωθώ με οποιονδήποτε τρόπο, γιατί Αυτός ο αθάνατος έπαθε θεληματικά για μένα. Επομένως, ακόμη και αν με παραδώσεις στα θηρία η σε ξίφος η με σταυρώσεις η με οδηγήσεις σε οποιοδήποτε πικρότατο θάνατο, ποτέ  δεν θα προσκυνήσω τα  δαιμόνια· ούτε κανένα θάνατο φοβούμαι και ούτε επιθυμώ πράγματα προσωρινά και επίγεια, αλλά ποθώ και επιθυμώ μόνο τα αιώνια. Μάθε, βασιλιά, πώς όλη μου η σκέψη και η καρδιά είναι στον Χριστό και επιθυμώ να πάω κοντά του με πικρό και επώδυνο θάνατο, επειδή και Αυτός πέθανε από αγάπη για μένα.
Στα λόγια αυτά του αγίου οι συγκλητικοί, για να τον περιγελάσουν, όπως νόμιζαν, του απάντησαν.
-    Τί λες; ομολογείς και συ μαζί μας πώς ο Θεός σου πέθανε; Και αν αυτός θανατώθηκε με τέτοιο εξευτελιστικό τρόπο, πώς μπορεί να ωφελήσει τους δούλους του;
Ο Ιγνάτιος τους απάντησε με θεία φώτιση.
- Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός μου και Κύριος, πρώτα έγινε άνθρωπος και για την σωτηρία μας υπέμεινε με την θέλησή του τον Σταυρό και τον θάνατο, αλλά την τρίτη μέρα αναστήθηκε, αφού κατέλυσε την δύναμη του διαβόλου και μας έσωσε από την προπατορική αμαρτία. Και αφού ανέβηκε στους ουρανούς -από τους οποίους κατέβηκε ως άνθρωπος από την αειπάρθενο Μαρία- μας συνανύψωσε και μας χάρισε περισσότερα αγαθά. Ενώ οι δικοί σας θεοί, ως κακούργοι και πονηροί, δεν μπορούν να σας δώσουν κανένα καλό, αλλά σας έδωσαν περισσότερα πράγματα επιζήμια και βλαβερά. Δεν είναι θεοί, αλλά καταστροφικοί και αμαρτωλοί άνθρωποι που πέρασαν την ζωή τους αισχρά, άσχημα και ως υπαίτιοι πολλών θανάτων καταδικάστηκαν με αιώνιο θάνατο. Όπως φαίνεται στα βιβλία σας, ο πρώτος και μεγαλύτερος από τους θεούς, κατά την πλάνη σας, πέθανε στην Κρήτη και τον ενταφίασαν σ’ ένα όρος κοντά στο μεγάλο Κάστρο, το όποιο μέχρι σήμερα εξαιτίας αυτού του τάφου το ονομάζουν Όρος του Δία. Οι χωρικοί το λένε βαρβαρικά Γιούκουτα και οι Ιταλοί Monte Iovis, δηλαδή Όρος του Δία. Ο Ασκληπιός, αφού κατακάηκε από αστραπή, ξεψύχησε. Ο τάφος της Αφροδίτης στην Πάφο μέχρι σήμερα φαίνεται. Ό Ηρακλής πυρπολήθηκε από φωτιά και έτσι όλοι οι υπόλοιποι θεοί σας, ως καταστροφείς και κακοί, χάθηκαν κακήν κακώς με διάφορους τρόπους.

Καθώς διηγούνταν αυτά ο άγιος, ο βασιλιάς και η σύγκλητος φοβήθηκαν να μη φανερωθεί περισσότερο η πλάνη τους και βεβαιωθεί ο σεβασμός προς τον Χριστό και γι’  αυτό αποφάσισαν να τον φυλακίσουν μέχρι να τον εξετάσουν πάλι. Όμως, όλη την νύχτα ο βασιλιάς σκεπτόταν τίι να κάνει, για να γλιτώσει από την παρουσία του Ιγνατίου, ώστε να μην παρασύρει και άλλους Έλληνες στην δική του πίστη ως λόγιος που ήταν. Η διαβολική του σκέψη επικράτησε. Να τον φάνε τα  θηρία, για να εξαφανίσει κάθε ίχνος του αγίου και να μην έχουν τους χριστιανοί κανένα λείψανο του και φέρουν αναταραχή στην ηρεμία της Αντιόχειας. Την σκέψη του αυτήν την συζήτησε και με την σύγκλητο, η οποία την βρήκε σωστή.
- Βασιλιά, του είπαν οι συγκλητικοί, η σκέψη σου είναι η καλύτερη. Να τον φάνε τα  θηρία, αλλά να τον στείλουμε στην Ρώμη δεμένο και εκεί να τον ρίξουν στα άγρια θηρία, για δύο λόγους. Ο πρώτος, να μη θανατωθεί στην Αντιόχεια και τον δοξάζουν οι φίλοι του, έχοντας τα  κόκκαλά του σε αγιασμό κατά την τάξη και συνήθειά τους. Ο δεύτερος, με ένα τέτοιο δρόμο μακρινό να κακοπάθει, να ταλαιπωρηθεί και να θανατωθεί ως κακούργος σε ξένη γη, ώστε να μην αξιωθεί να έχει καμιά επιμέλεια και ενθύμηση μετά τον θάνατο του.
Το σατανικό τους σχέδιο, λοιπόν, μπαίνει σ’ εφαρμογή. Τον βγάζουν από την φυλακή και πριν τον στείλουν στην Ρώμη, ξαναδοκιμάζει ο δαιμονισμένος Τραϊανός ν’  αλλάξει την πίστη του αγίου. Με υποσχέσεις και μεγάλα αξιώματα, με πλουτισμό, με φοβέρες για βασανιστήρια και τιμωρίες σκληρές, προσπαθεί να κερδίσει την μάχη. Όμως, δεν μπόρεσε να κλονίσει καθόλου τον «πύργο» της ομολογίας του και γι’  αυτό, απελπισμένος από την αποτυχία του, διέταξε να τον δέσουν και να τον στείλουν στην Ρώμη, προκειμένου να εκτελεστεί η απόφαση που πήραν για τον θάνατο του.
Αλυσοδεμένος σφιχτά σαν κακούργος, παραδίνεται σ’ ένα στρατιωτικό τάγμα, για να τον οδηγήσει στην Ρώμη, όπου επρόκειτο να τον ρίξουν στο θέατρο, όταν θα είχαν μεγάλη πανήγυρη και πολύ κόσμο, με σκοπό να τον κατασπαράξουν τ’ άγρια θηρία.
Έτσι, ενώ ο Τραϊανός εκστρατεύει κατά και Περσών, ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος οδηγείται στην Ρώμη. Η χαρά του είναι μεγάλη. Από καιρό ποθούσε τέτοιο θάνατο, για να πάει κοντά στον Σωτήρα Χριστό. Ευχαριστούσε μεγαλόφωνα τον Κύριο. Και κάνοντας προσευχή παρακάλεσε για την Εκκλησία, παραδίδοντας στον Θεό την ποίμνη του με δάκρυα στα μάτια και παρακαλώντας τον να τους σκεπάζει και να τους διαφυλάττει στην ευσέβεια μέχρι τέλους. Έπειτα ακολούθησε τους στρατιώτες με χαρά και αγαλλίαση ψυχής. Τι κι αν έφευγε μακριά από το ποίμνιο του; Η σκέψη του, η καρδιά του, η ευλογία του ήταν παντοτινά σ’ αυτούς. Τους αποχωριζόταν σωματικά, αλλά πνευματικά ήταν κοντά τους. Και καθώς απομακρυνόταν από την Αντιόχεια, τα μάτια της ψυχής του ήταν εκεί. Τους έβλεπε και τους ευλογούσε. Στην Σελεύκεια μπήκε σε πλοίο και περνώντας από την Σμύρνη χαιρέτησε τον Πολύκαρπο και τους άλλους επισκόπους και ιερείς, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν απ’ όλη την Εκκλησία της Ασίας, για να τον δουν, και ν’  απολαύσουν την γλυκύτατη διδασκαλία του. Και, αφού τους ασπάστηκε όλους, τους παράγγειλε να εύχονται για χάρη του να μην εμποδιστεί ο δρόμος της άθλησής του, αλλά ν’  αξιωθεί να τον φάνε τα  θηρία, ώστε να συναντήσει γρήγορα τον ποθούμενο Κύριο. Αυτά τους είπε ο πάνσοφος, για να γνωρίσουν τον μεγάλο του πόθο και να μην πικραίνονται για τον θάνατο του, γιατί τους έβλεπε πώς ήταν πολύ λυπημένοι και φοβόταν μην στασιάσουν και τον αρπάξουν από τους στρατιώτες και εμποδίσουν έτσι την ποθούμενη οδοιπορία του. Το ίδιο φοβόταν μην κάνουν και οι ευσεβείς στην Ρώμη. Γι’ αυτό, πρόλαβε και τους έστειλε επιστολή γράφοντας αυτά:

- Ιγνάτιος, ο καλούμενος και Θεοφόρος, επίσκοπος στην Αντιόχεια της αγίας Εκκλησίας τού Θεού. Προς την φωτισμένη και ελεημένη από τον Θεό Εκκλησία των Ρωμαίων, την οποία χαιρετώ και ασπάζομαι στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον οποίο παρακάλεσα να με αξιώσει να δω τ’ αξιοθέατα και σεβάσμια πρόσωπά σας. Αυτή μου την επιθυμία εισάκουσε ο Πανάγαθος Θεός και να, έρχομαι να σας απολαύσω. Παρακαλώ την αγάπη σας να μη μ’  εμποδίσετε από τον ποθούμενο Χριστό, τον όποιο πηγαίνω να συναντήσω.
Μόνο προσευχηθείτε σ’ Αυτόν να μου δώσει δύναμη, για να είμαι Χριστιανός με τα  έργα και όχι μόνο με τ’ όνομα. Έτσι γράφω και σ’ όλες τις Εκκλησίες ότι θεληματικά και με προθυμία πεθαίνω για τον Κύριο και αφήνω τα  επίγεια και φθαρτά πράγματα, για ν’  απολαύσω τα  άφθαρτα και αιώνια.
Μη με λυπηθείτε, λοιπόν, αλλ’  αφήστε να με φάνε τα  θηρία, γιατί είμαι σιτάρι του Θεού και πρέπει να μ’  αλέσουν τα  δόντια των θηρίων, για να βρεθώ στον Χριστό άρτος καθαρός και άγιος. Θα παρακαλούσα να κολακεύσετε τα  θηρία να φάνε όλο το σώμα μου, γιατί τότε θα θεωρούμαι αληθινός μαθητής του Χριστού, όταν δεν δει πλέον ο κόσμος το σώμα μου. Τώρα αρχίζω να είμαι μαθητής Χριτού. Ας έρθουν σε μένα αναρίθμητα βάσανα· φωτιά, θηρία, σταυρός και άλλα δαιμονικά βασανιστήρια, αρκεί μόνο να συναντήσω τον γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό.
Καλύτερα να πεθάνω γι’  Αυτόν παρά να εξουσιάσω όλα τα  βασίλεια του κόσμου. Γιατί, ποια ωφέλεια παίρνει ο άνθρωπος, αν κερδίσει όλον τον κόσμο και ζημιώσει την ψυχή του ως άθλιος; Συγχωρείστε με, αδελφοί, και μη μ’ εμποδίσετε σάς παρακαλώ από τον θάνατο, αλλ’ αφήστε με ν’  απολαύσω τον ποθούμενο Χριστό μου με τον θάνατο,  καθώς και αυτός σταυρώθηκε για την αγάπη μου. Δεν είναι για μένα φωτιά που αγαπά την ύλη, αλλά περισσότερο νερό ζωής που μου μιλά μέσα μου, λέγοντάς με να πάω προς τον Πατέρα. Δεν επιθυμώ υλικές τροφές που καταστρέφονται ούτε απολαύσεις της τωρινής ζωής αλλά μόνο ουράνιο άρτο, ο όποιος είναι το σώμα του Ιησού Χριστού Υιού του Θεού. Αυτά σας γράφω από την Σμύρνη την εικοστή Σεπτεμβρίου και υγιαίνετε, αγαπητοί, στο όνομα του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας. Αμήν.
Αφού έστειλε την επιστολή, τον πήραν οι στρατιώτες και βάδιζαν από την ξηρά, περνώντας πεζοί από τις Τρωάδα, Νεάπολη, Φιλιππούπολη, Μακεδονία και άλλες περιοχές, όπου σε όλες δίδασκε τον λόγο του Θεού, στηρίζοντας τους επισκόπους και πρεσβυτέρους και νουθετώντας τους νεωτέρους να είναι σταθεροί στην ευσέβεια. Και αφού διέπλευσε το Αδριατικό και Τυρρηνικό πέλαγος, έφτασε στην Ρώμη και παραδόθηκε από τους στρατιώτες στον έπαρχο της πόλης.
Όταν αυτός είδε τα  γράμματα και τις προσταγές του βασιλιά, φυλάκισε αυστηρά τον άγιο.
Όταν είχαν μεγάλη πανήγυρη, συγκεντρώθηκαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης, όχι μόνο για την γιορτή αλλά και για να δουν τον Ιγνάτιο. Η φήμη κυκλοφόρησε παντού, ότι έφεραν τον επίσκοπο Αντιοχείας να τον ρίξουν στα θηρία για διασκέδαση του λαού. Γι’ αυτό το λόγο συγκεντρώθηκαν αμέτρητοι από παντού για να δουν. Τότε τον έφεραν οι στρατιώτες και τον παρουσίασαν στο θέατρο. Ο άγιος, όταν είδε τόσο πλήθος λαού, δεν κλονίστηκε στην πίστη του και στον πόθο για τον Χριστό αλλά με γενναίο και σταθερό φρόνημα είπε:
- Άντρες Ρωμαίοι και θεατές του αγώνα μου, να ξέρετε ότι δεν έκανα κανένα έγκλημα ούτε έφταιξα σε τίποτα, για να είμαι άξιος θανάτου. Αλλ’ αυτόν τον θάνατο τον δέχομαι σήμερα θεληματικά και χαρούμενα, για να συναντήσω τον αληθινό Θεό, τον όποιο διψώ και επιθυμώ ν’ απολαύσω. Και επειδή είμαι σιτάρι δικό του, αλέθομαι από τα δόντια των θηρίων, για να του γίνω άρτος καθαρός και άσπιλος.
Αυτά αφού είπε, παρακάλεσε τα  λιοντάρια και τον κατέφαγαν ολόκληρο, όπως ο ίδιος ποθούσε. ΙΙοια ψυχική δύναμη στ’ αλήθεια είχε ο άγιος μπροστά στα θηρία σε μια τέτοια δύσκολη ανθρώπινη ώρα! Ποια ανείπωτη αγάπη και πόσο πόθο έκρυβε στην καρδιά του και στο σώμα του ολόκληρο ο άγιος, για να υποστεί αυτό το φρικιαστικό θέαμα! Γλυκύτατε Ιησού! Όλα για την αγάπη σου, όχι μόνο ο άγιος Αντιοχείας, αλλά και πλήθος χριστιανών καθημερινά μαρτυρούσαν και μαρτυρούν για το όνομά Σου.
Από το άγιο σώμα του Αγίου δεν έμεινε τίποτε παρά μόνο λίγα μεγάλα λείψανα, τα  όποια συμμάζεψαν οι πιστοί, αφού τελείωσε το θέαμα. Τα ενταφίασαν σε ξένο επίσημο τόπο με όλες τις καθιερωμένες τιμές και μ’ ευλάβεια μεγάλη στις είκοσι Δεκεμβρίου. Μετά από καιρό μετακόμισαν τα  οστά του στην Αντιόχεια. Μαρτύρησε επί Τραϊανού πιθανόν το 109 η 110 μ.Χ.
Λέγεται ότι μετά τον αγιασμένο του θάνατο έκλαιγαν οι πιστοί στην Ρώμη για την στέρησή του και θρηνούσαν απαρηγόρητα με μεγάλο πόνο στον τάφο του, αγρυπνούντες και υμνούντες ακατάπαυστα τ’ άγιο όνομά του. Ο άγιος τους φανερώθηκε σε όραμα και, αφού τους ασπάστηκε, τους φίλησε και τους παρηγόρησε λέγοντας να μην θρηνούν, αλλά περισσότερο να χαίρονται, γιατί είναι με τον Κύριο. Έτσι καταπράυνε την λύπη τους.
Κάποιοι άλλοι πιστοί και ευσεβείς τον είδαν σε όραμα ιδρωμένο, όπως ήταν στον αγώνα της άθλησής του, και προσευχόμενο για την σωτηρία της πόλης και όλων των χριστιανών.
Τέτοιο ήταν το τέλος του Θεοφόρου, οι αγώνες και η αγάπη του για τον Χριστό. Αυτό το μαρτυρεί και ο Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνων, άνθρωπος πιστός και αξιόλογος, ο όποιος τον εγκωμίαζε πολύ στα συγγράμματά του και τον μνημόνευε. Ακόμη δε και ο πρόεδρος Σμύρνης Πολύκαρπος, ο όποιος τον ακλουθούσε από κοντά στην πορεία του από την Αντιόχεια στην Ρώμη και είδε με τα  μάτια του όσα έπαθε. Ό Πολύκαρπος γράφει σε μια επιστολή του, για να τονώσει την πίστη και την ευσέβεια και Χριστιανών:
- Σάς παρακαλώ, αδελφοί, να έχετε υπακοή και υπομονή, καθώς είδατε και τον μακάριο Ιγνάτιο και πολλούς άλλους και σ’ αυτόν τον απόστολο των εθνών και διδάσκαλο Παύλο και άλλων που πίστεψαν. Όλοι αυτοί δεν έτρεξαν άσκοπα και χαμένα, αλλά κοπίασαν στην πίστη και δικαιοσύνη τού Θεού. Δεν αγάπησαν αυτόν τον ψεύτικο και αμαρτωλό κόσμο αλλά τον Δεσπότη Χριστό, με τον όποιο και συμμαρτύρησαν. Γι' αυτό και απ’ Αυτόν δοξάστηκαν. Έτσι, λοιπόν, ο θείος Ιγνάτιος, επιθυμώντας να γίνουν τα  θηρία ο τάφος του, κατοίκησε περισσότερο στις ψυχές και φιλόθεων αντρών και όλοι τον είχαν σε μεγάλη ευλάβεια.
Αλλά και ο βασιλιάς Τραϊανός, ακούγοντας αργότερα τις αρετές αυτού του αγίου και ότι γενναία υπέμεινε το μαρτύριο και με χαρούμενο πρόσωπο, ευχαριστώντας τον βασιλιά που του έδωσε τέτοια ευκαιρία να γίνει ευχάριστη τροφή και θηρίων, τόσο πολύ ευλαβήθηκε τον Ιγνάτιο αλλά και τους άλλους χριστιανούς, επειδή εγκρατεύονταν από κάθε κακή πράξη, νήστευαν, προσεύχονταν όλη τη νύχτα και έκαναν άλλες αξιέπαινες πράξεις, ώστε μετάνιωσε για τα  περασμένα και εξέδωσε διάταγμα να μην σκοτωθεί πλέον κανένας χριστιανός από τους ηγεμόνες και τους άρχοντες. Έτσι, όχι μόνο στην ζωή του ο Ιγνάτιος ήταν ωφέλιμος στους χριστιανούς, αλλά και μετά το θάνατο του έγινε καύχημα της πίστης μας στον Χριστό, επίδοση ευσέβειας, παράκληση θλιβομένων, καταφρόνηση της πρόσκαιρης ζωής, εγκράτεια των βλαβερών, καθαρότητα ζωής και διόρθωση σφαλμάτων. Με την χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που δοξάζεται με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Η ιερά μνήμη του εορτάζεται την 20η Δεκεμβρίου και η ανακομιδή των λειψάνων του την 29η Ιανουαρίου.


Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.

Θείω έρωτι, επτερωμένος, του σε ψανσαντος, χερσίν αχράντοις, Θεοφόρος ανεδείχθης Ιγνάτιε και εν τη Δύσει τελέσας τον δρόμον σου, προς την ανέσπερον λήξιν εσκήνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ (VIDEO)

"Στιγμές Εκλογής & Ενθρόνισης Αρχιεπισκ. Χριστόδουλου".

ΟΜΙΛΙΑ για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (Βόλος 28/1/17)

Αρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Ιεροκήρυκος
Μακάριος άνήρ, ός είσακούσεταί μου, καί άνθρωπος, ός τάς εμάς οδούς φυλάξει άγρυπνων επ' έμέ θύραις καθ' ημέραν, χηρών σταθμούς έμών εισόδων. Αί γάρ έξοδοί μου έξοδοι ζωής καί ετοιμάζεται θέλησις παρά Κυρίου.


Σεβασμιώτατοι,
Σεβαστοί πατέρες Ευλογημένε λαέ του Κυρίου,

Οι λόγοι αυτοί των Παροιμιών μακαρίζουν τον άνθρωπο που υπακούει το θείον θέλημα και θα αγρυπνήσει κυριολεκτικώς, αλλά και μεταφορικώς, στις θύρες εκείνες που έστησαν τα θεοχάρακτα γράμματα των ευαγγελικών εντολών και των εκκλησιαστικών παραδόσεων. Μακαρίζουν τον άνθρωπο εκείνον, που θα αναλωθεί στην φύλαξη αυτών των θυρών, διότι μέσα από αυτές περνούν τόσο για τον ίδιο, όσο και για όλους όσοι τις διαβαίνουν, οι κατευθύνσεις που οδηγούν στην μακαρία ζωή καί για τον άνθρωπο αυτόν που θα τις φυλάξει τηρώντας και διδάσκοντας, ετοιμάζεται πλουσιοπάροχη η ευμένεια του Κυρίου. Και ταπεινά φρονούμε πως οι λόγοι αυτοί της παιδαγωγού εις Χριστόν Παλαιάς Διαθήκης μπορούν πολύ επιτυχώς να περιγράφουν τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο στην ιερατική και αρχιερατική του διακονία.
Επιτρέψατέ μου να σκιαγραφήσω τον άνδρα μέσα από δύο θεμελιώδεις παραμέτρους και να αποπειραθώ να παρουσιάσω τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ως Αρχιερέα  τελετουργό και ως Ποιμένα. Να ανιχνεύσουμε πώς «περπάτησε» η μορφή του στα μονοπάτια των ψυχών των πιστών και πώς «ψηλάφησε» τα σημάδια των «χιλίων νοητών χειμώνων», που κατά τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, χάραξαν αδυσώπητα οι περιστάσεις της ζωής. Σ' αυτήν την απόπειρα περιέχεται και η δική μου εμπειρία, η συμπόρευσή μου μαζί του, που ξεκινά μια μέρα του έτους 1975, όταν βρισκόμουν στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών, μέρα που η μορφή του νέου, ακόμη, τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος ερχόταν να με κυριεύσει και να φλογίσει τις επιθυμίες και τα όνειρα, να νοηματοδοτήσει τις επιλογές, να συντροφεύσει την πορεία προς την αφιέρωση, να στηρίξει στον ανήφορο της Ιερωσύνης, να αναπαύσει στις στιγμές της τρικυμίας, να συν-χαρεί στην ευτυχία, αλλά και να συν-πονέσει στην λύπη.
Από την πρώτη στιγμή ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος αποκαλύφθηκε μπροστά μας ως Αρχιερέας-τελετουργός. Μέσα στην Θεία και Ιερά Λειτουργία κατεξοχήν, αλλά και στις εκάστοτε χοροστασίες, μεταρσιωνόταν και ζούσε μια εκστατική εκ της καθημερινότητος κατάσταση. Ξεχνούσε τις μικρότητες, την μετριότητα, την ηττοπάθεια και κάθε αρνητική έκφανση όχι μόνο του εαυτού του, αλλά και των γύρω του. Παραδινόταν στην «καθαρτική της Υπερουσίου Τριάδος ενέργειαν» και με το πώς ζούσε την λατρεία φανέρωνε ότι στεκόταν υπεράνω των ανθρωπίνων μικροτήτων, ότι υπηρετούσε το μεγάλο μυστήριο που δόθηκε για να ζήσει ο κόσμος, για να ζήσουμε τον Παράδεισο επί της γης. Ήθελε ο καθένας μας να γνωρίζει πού θα σταθεί, πώς θα κινηθεί, πότε θα ομιλήσει. Οι  κινήσεις του δωρικές, η φωνή του στιβαρή, αλλά και μελωδική, η μορφή του οικεία, αλλά και υπερκόσμια, πολλές φορές αλλοιωνόταν, ιδίως κατά την διάρκεια των χειροτονιών, οπότε και δάκρυα ενίοτε αυλάκωναν το πρόσωπό του. Χρόνια αργότερα κατάλαβα πως όλα αυτά περιεκτικά και συμπυκνωμένα περιγράφονταν στους Χρυσοστομικούς λόγους: «Έστηκεν γάρ ό ιερεύς ού πυρ καταφέρων, άλλά τό πνεύμα τό άγιον· καί τήν ίκετηρίαν έπί πολύ ποιείται ούχ ίνα τις λαμπάς άνωθεν άφθείσα καταναλώση τά προκείμενα, άλλ' ίνα ή χάρις έπιπεσούσα τή θυσία, δι' έκείνης τάς άπάντων άνάψη ψυχάς καί άργυρίου λαμπροτέρας άποδείξη πεπυρωμένου»[2].
Αυτός ήταν και ο βαθύτερος σκοπός κάθε λόγου, κάθε πράξεως, κάθε αποφάσεως του ποιμένος των Δημητριαίων, να ανάψει φλόγα στις ψυχές του ποιμνίου του, να φουντώσει η πυρκαγιά και ως «πυρ καταναλίσκον»[3] να εξαφανίσει κάθε ανθρώπινη μικρότητα, κάθε ανθρώπινη συνθηκολόγηση, κάθε ανθρώπινη αστοχία, να μεταμορφώσει τον όλον άνθρωπο και να τον καταστήσει μέτοχο της Βασιλείας του Θεού. Γι’ αυτό και ο λόγος του ήταν εν πολλοίς θυελλώδης, επαναστατικός, συνέπαιρνε τον ακροατή, αφού πρώτος είχε συνεπαρθεί ο ίδιος ο ομιλητής. Ζούσε αυτό που έλεγε και είχε πρώτος «μεθύσει» από την προοπτική και τον στόχο που είχε ο λόγος του. Ποιος ήταν αυτός ο στόχος; Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος είτε μιλούσε για κάποιο θεολογικό θέμα, είτε διαπραγματευόταν κάποιο κοινωνικό φαινόμενο, είτε στηλίτευε την άσχημη καθημερινότητα, είτε επαινούσε την ζωή των ηρώων και παρέθετε τα παραδείγματα των αγίων, ο λόγος του ήταν «άλατι ήρτημένος»4, και στόχος  του ήταν η ανθρώπινη αυτοσυνειδησία και η πορεία προς την θέωση. Ήταν ποιμένας μόνιμα και αταλάντευτα προσανατολισμένος στη σωτηρία των λογικών προβάτων, υπαρξιακά πεπεισμένος πως η ιερή αποστολή του είναι η πορεία μέσα από τον δριμύ χειμώνα των πειρασμών στην άνοιξη της επουρανίου Βασιλείας, στην ανέσπερη ογδόη ημέρα που έπεται της Δευτέρας Παρουσίας.

Αυτή η ποιμαντική του μέριμνα εκφράστηκε ποικιλότροπα και ακούραστα, χαρακτηριζόμενη από την πρωτοτυπία μιας σύγχρονης αντιλήψεως του παρόντος, αλλά πάντοτε διαπνεομένη από την ασφαλή παραδοσιακότητα, την αταλάντευτη προσήλωση στις ορθόδοξες χριστιανικές αρετές και στην παράδοση του Γένους, καθώς και στην διαχρονική  ελληνική παρακαταθήκη. Ήταν ποιμένας που ήξερε να χρησιμοποιεί κάθε τι νέο, σύγχρονο, πρωτότυπο, μοναδικό και ανεπανάληπτο, για να μεταλαμπαδεύει την Πατερική εμπειρία, την Ευαγγελική διδασκαλία, την ορθόδοξη βιωτή! Η ποιμαντική του ανησυχία ήταν ανύστακτη και τον καθήλωνε κυριολεκτικά ολόκληρες νύχτες στο γραφείο του, δίπλα στο υπνοδωμάτιό του, εκεί στον όροφο του σπιτιού, γωνία Δημάρχου Γεωργιάδου και Αντωνοπούλου, όπου φαινόταν το φως αναμμένο, σθεναρή αντίσταση στο σκοτάδι που επικρατούσε. Αυτή η ποιμαντική του ανησυχία τον ξαγρυπνούσε, ως άλλη «αστυνόμος οργά»[4] του Σοφοκλή, όταν ανησυχούσε για τα κοινά της πατρίδος, της επαρχίας του, του  ελληνισμού. Τον ξαγρυπνούσε, ως άλλον «βοηλάτην μύωπα κινητήριον»[5] του Αισχύλου, όταν αγωνιούσε για πρόσωπα συγκεκριμένα και εξελίξεις στην ζωή και την πνευματική τους πορεία. Διάβαζε, στοχάζονταν, έγραφε, προσευχόταν. Δεν μπορούσε να ησυχάσει, μια ιερή και αγία ανησυχία τον κατέτρωγε, η σωτηρία του ποιμνίου του, η αφύπνιση των συνειδήσεων, η κατανόηση των γεγονότων, η πνευματική πρόοδος και η μόρφωση του Χριστού στις ψυχές των ανθρώπων.
Αυτή η αγωνία αποτελούσε την μία πτυχή του ποιμαντικού του διπτύχου, με την άλλη να περιγράφεται εναργέστατα στον Ευαγγελικό λόγο που ομιλεί για τον ποιμένα και τα πρόβατά του: «καί τί πρόβατα τής φωνής αυτού άκούει, καί τά ίδια πρόβατα καλεί κατ' όνομα καί εξάγει αυτά, και όταν τα ίδια πρόβατα έκβάλη, έμπροσθεν αυτών πορεύεται, καί τά πρόβατα αυτώ άκολουθεί, ότι οίδασι τήν φωνήν αυτού»[6]. Ήταν παροιμιώδης η ικανότητά του να θυμάται πρόσωπα, ονόματα και γεγονότα, απόρροια του ανυστάκτου ενδιαφέροντος και της προσωπικής συμμετοχής του στην ζωή των ανθρώπων. Δεν αποτελούσε τον παράγοντα εκείνον που απλώς θα ήταν αποδέκτης του προβλήματός σου, της αγωνίας σου, της δοκιμασίας σου. Γνώριζε, έπασχε, θυμόταν. Ζούσε μαζί με τα λογικά πρόβατα της τοπικής εκκλησίας, ήταν ο ποιμήν ο καλός ο οποίος «τοίς πάσι γέγονε τά πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσει»8. Το γραφείο του ήταν πάντοτε ανοιχτό, για τον ιερέα αλλά και για τον λαϊκό. Εκείνος θα σε υποδεχόταν, με το παροιμιώδες πια χαμόγελό του, που δεν τον εγκατέλειψε ούτε στις στιγμές της μεγάλης προσωπικής του δοκιμασίας. Δεχόταν τον κόσμο για να συμμετάσχει στην ζωή του να μεταλάβει των αγωνιών και δυσκολιών του απλού καθημερινού ανθρώπου, επίσκοπος και ποιμένας μιας τοπικής εκκλησίας που τον γνώρισε παρόντα τόσο στην προσωπική δοκιμασία, όσο και στην συνολική πορεία. Δεν δίσταζε να είναι εκείνος ο οποίος θα πορευτεί μπροστά, θα μπει επικεφαλής και θα αντιμετωπίσει πρώτος τον ενάντιο άνεμο σε κάθε δυσκολία που είτε προσωπικά κάποιος θα κατέθετε στα πόδια του, είτε η δυσκολία και αντιξοότητα αυτή θα αφορούσε στην πορεία της πατρίδος μας απέναντι σε ποικίλους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, στην θέση της Εκκλησίας στην σύγχρονη πραγματικότητα, στην κατάσταση της Παιδείας μας μέσα στον μεταβαλλόμενο νεωτερικό κόσμο, στην τοποθέτηση της κοινωνίας απέναντι στις προκλήσεις ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου ηθικού γίγνεσθαι. Αν είναι γνωστός ο λόγος της Γραφής πως «ότι ό ζήλος τού οίκου σου κατέφαγέ με»[7], θα μπορούσε ο ευλαβής μελετητής της ζωής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου να δηλώσει, μετ' επιτυχίας, πως για εκείνον ισχύει η φράση κατά τι παραλλαγμένη: «ό ζήλος τού ποιμνίου σου κατέφαγέ με»!

Σεβασμιώτατοι,
Σεβαστοί πατέρες,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ίσως κάποιος ισχυριστεί πως και για την ζωή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου ισχύει πως «ώς ναύς διερχομένη κυμαινόμενον ύδωρ, ής διαβάσης ούκ έστιν ίχνος εύρείν, ούδέ ατραπόν τρόπιος αύτής εν κύμασιν»[8]. Ίσως πολλοί να ισχυριστούν πως η παρουσία του θα ξεχαστεί ανάμεσα στα σκονισμένα ράφια της εκκλησιαστικής ιστορίας και το όνομά του θα συνωστισθεί στις αρχιερατικές δέλτους, μαζί με όλων των άλλων που και για εμάς ίσως δεν σημαίνουν τίποτα. Άλλοι από αδιαφορία, άλλοι από ανθρώπινη μικρότητα προσπάθησαν στο παρελθόν, προσπαθούν ακόμη και ίσως προσπαθήσουν και στο μέλλον, να υποβαθμίσουν την αξία, να υποτιμήσουν την προσφορά, να απαξιώσουν το πρόσωπο. Σε όλους αυτούς ταπεινά θεωρώ πως θα απαντούσε με τα λόγια του σπουδαίου ποιητή: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».[9] Δεν θα στεκόταν σε αυτούς και σε ό,τι θα διετύπωναν εναντίον του, θα μετέστρεφε τον προσανατολισμό σε μια δημιουργική πορεία και κατεύθυνση. Θα παρουσίαζε λόγο ωφέλιμο και δημιουργικό.
Όλοι, όμως, όσοι μελετούν τα γεγονότα και εντρυφούν στην στάση των ταγών, όλοι όσοι έζησαν από κοντά τον εκκλησιαστικό άνδρα, αλλά και τον προσιτό επίσκοπο, όσοι έτρεξαν να ακούσουν τους λόγους του, εμπνεύσθηκαν από το παράδειγμά του, φλογίστηκαν από την αγάπη του για την πατρίδα και την θυσιαστική του στάση για τους Έλληνες, όσοι βίωσαν αλλοίωση στην ζωή τους από την διδαχή του, όλοι αυτοί «νοήσουσι τί έβουλεύσατο περί αύτού καί εις τι ήσφαλίσατο αύτόν ό Κύριος»12. Αμήν!




[1] Παροιμίαι η, 34-35
[2] Περί Ιερωσύνης PG 48,6425
[3] Προς Εβραίους 12, 29
[4] Σοφοκλής, Αντιγόνη, στιχ. 355
[5] Αισχύλος, Ικέτιδες, στιχ. 307
[6] Κατά Ιωάννην 10, 3-4
[7] Ψαλμός 68, στιχ. 10
[8]  Σοφ. Σολομώντος 5,10                  
[9]  Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ «μικρά έψιλον» 1992