ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2017

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΒΟΛΟΥ "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ"

ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΕ ΜΕΛΗ, ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ 

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ 2017

ΓΕΜΑΤΟ ΑΓΑΠΗ, ΥΓΕΙΑ, ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

"ΗΛΘΑΜΕ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΜΕ ΠΩΣ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ" (ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ ΤΗΣ ΜΟΖΑ)

Μέσα σε μια χαρούμενη και πανηγυρική ατμόσφαιρα, πραγματοποιήθηκε σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς 2016, η εκδήλωση του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου «Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ», αφιερωμένη στα προσφυγόπουλα που φιλοξενούνται στη δομή ΜΟΖΑ (περιοχής Βόλου). Δεκαεπτά  (17) εθελοντές του Συλλόγου  με επικεφαλής τον Πρωτοπρ. π. Θεόδωρο Μπατάκα, Πρόεδρο του Δ.Σ. του Συλλόγου, επισκέφθηκαν τον χώρο φιλοξενίας προσφύγων της περιοχής μας μεταφέροντας εκ μέρους του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ» προσωπικά και χρήσιμα δώρα για όλα τα προσφυγόπουλα (35), όπως: μάλλινα γάντια, κασκόλ, σκουφάκια, κάλτσες, βρεφικές τροφές και ενδύματα, γλυκίσματα κ.α. 

Η γιορτή - που πραγματοποιήθηκε σ’ έναν στεγασμένο, καθαρό και στολισμένο χώρο - άρχισε με την σύντομη, αλλά θερμή ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. κ. Ιγνατίου. Ο Σεβασμιώτατος, με καρδιακούς και πατρικούς λόγους  απευθύνθηκε στους πρόσφυγες, τους ευχήθηκε να έχουν μία καλή πορεία στη ζωή τους και με συγκίνηση τους είπε: «… ήλθαμε σήμερα κοντά σας για να σας πούμε πως σας αγαπάμε…».

Στη συνέχεια, τα 35 μικρά προσφυγόπουλα, τραγούδησαν στην ελληνική και αραβική γλώσσα, χόρεψαν με κέφι και έλαβαν από τα χέρια του Μητροπολίτη μας τα ατομικά πρωτοχρονιάτικα δώρα του «Ε». Ο κ. Ιωάννης Νικολόπουλος, εθελοντής της «ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ», συνόδευσε με το σαξόφωνο τα κάλαντα που τραγούδησαν οι συνεργάτες του Συλλόγου και όλοι οι παριστάμενοι. Η δεξίωση που ακολούθησε ήταν το επιστέγασμα της γιορτής. Η ευγνωμοσύνη και η χαρά των προσφύγων ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μικρών και μεγάλων.

Ακολούθως, ο Σεβασμιώτατος  ευλόγησε την παραδοσιακή βασιλόπιτα προς τιμήν των στρατιωτών που διακονούν υποδειγματικά στον ευαίσθητο αυτό χώρο, ευχόμενος καλή και ευλογημένη χρονιά. Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους: ο Συνταγματάρχης κ. Καπραβέλας, Υποδιοικητής της 32^ης ΤΑΞΥΠ, ο κ. Βασίλειος Καραΐσκος, Αστυνομικός Διευθυντής, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του στρατού, διάφοροι εθελοντές του χώρου, διερμηνείς και οι άνθρωποι του «Ε». 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ, ΕΠΙ ΤΩ ΝΕΩ ΕΤΕΙ 2017

Πρωτοχρονιά 2017 σε έναν κόσμο διψασμένο για ελπίδα. Γιορτινές μελωδίες, πανδαισία χρωμάτων, πλημμύρα από φως ξεχύθηκαν από παντού για να διασωθεί η μαγεία της γιορτής, για να ζεσταθούν οι σφιγμένες καρδιές. Παράλληλα, όμως, εκατομμύρια μάτια σε όλη τη γη καρφώθηκαν στοχαστικά στους δείκτες των ρολογιών, που μετρούσαν ρυθμικά τις στιγμές στην αλλαγή του χρόνου. Μια σιωπηλή τελετουργία, αποκαλυπτική της ανάγκης να σβήσει κάτι παλιό, να αναστηθεί κάτι καινούργιο. Ζωηρή προσδοκία για μια αλλαγή λυτρωτική, για μια νέα πορεία.

Και ο καινούργιος χρόνος ήλθε! Στεκόμαστε με δέος στο κατώφλι του, επιχειρώντας να διεισδύσουμε στην ουσία του, να διερευνήσουμε τη σημασία του και τα μυστήριά του. Οπωσδήποτε, ο χρόνος, η πιο φοβερή και ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο, που δεν τιθασεύεται και όλα τα μεταβάλλει, δεν αλλάζει ο ίδιος. Δεν είναι ούτε παλιός ούτε καινούργιος^.απλώς συνεχίζει την ακατάπαυστη ροή του αναρίθμητους αιώνες τώρα, από τη μεγαλειώδη εκείνη στιγμή, που αντήχησε το παντοδύναμο και παντοκρατορικό «γενηθήτω» την πρώτη ημέρα της Δημιουργίας. Υπήρξε έκτοτε ανθρώπινη ανάγκη να προσδώσει στο χρόνο χαρακτηριστικά, να τον ορίσει ως μέγεθος, να τον μετρήσει ως διάρκεια, να τον μελετήσει ακόμα και στο μοντέλο του χωροχρόνου. Να τον θεωρήσει ως μια αέναη κίνηση ανάμεσα στο θεϊκό άπειρο και στο χειροπιαστό παρόν. Κι αν κάποιοι αμφισβήτησαν την ύπαρξή του, κι αν άλλοι την θεώρησαν αίνιγμα για την επιστήμη, το βέβαιο είναι ότι η παράμετρος «χρόνος» είναι τόσο σημαντική στη ζωή μας, ώστε είναι αδύνατον να φανταστούμε κάποια πτυχή της ανεξάρτητα από το χρόνο. Οι στιγμές του είναι εκείνες που δίνουν νόημα και υπόσταση στα βήματα και στα όνειρά μας. Οι στιγμές είναι εκείνες, που όσο κι αν φαίνονται μικρές κι ασήμαντες, μπορούν να δώσουν στη ζωή μας άπειρη αξία και προοπτική αιωνιότητας. Είναι, συνεπώς, εξαιρετικά πολύτιμες, και καθώς είναι αδυσώπητη η κλεψύδρα του χρόνου, δεν μένουν περιθώρια να τις ξοδεύουμε αλόγιστα.

«Μην κοιτάζεις το ρολόι σου. Κάνε ό,τι κάνει. Προχώρει. Πέρασε σε κάτι καινούργιο», συμβουλεύει εύστοχα σύγχρονος στοχαστής. Και όπως θα έλεγε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος:                                               

Βρες χρόνο για δουλειά – αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη – αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο να γελάς – αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο για όνειρα – αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ’ αστέρια.

Βρες χρόνο ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι – αυτό είναι προνόμιο θεϊκό.      

Ο κόσμος θα συνεχίσει να πορεύεται, αναζητώντας ένα μοτίβο ευτυχίας. Το φως θα διαδέχεται το σκοτάδι, η μέρα θα διαδέχεται τη νύχτα. Ο χρόνος θα κυλάει στην αιώνια πορεία του. «Εσύ όμως πρόσεχε, ποτέ μη μένεις στο ίδιο σημείο», προτρέπει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «να είσαι ευκίνητος, αεικίνητος, σε διαρκή άνοδο, με διάθεση για αύξηση, για πρόοδο και τελειότητα». Η αρετή δεν σταματάει πουθενά, «το πέρας απέραντον κέκτηται». Και η προτροπή του θείου λόγου στο ίδιο κατατείνει: «ο άγιος αγιασθήτω έτι», διαβάζουμε στην Αποκάλυψη. Είναι σύμφυτη, άλλωστε, στην ανθρώπινη υπόστασή μας η ακατανίκητη διάθεση να κατευθυνόμαστε προς το ανώτερο, που όλοι ποθούμε. Οι δυνατότητές μας είναι απροσμέτρητες, χάρη στην πνοή, που μας έδωσε ο Πλαστουργός, για κάτι ομορφότερο, καλύτερο, αληθινό στη ζωή μας. Σε εμάς εναπόκειται να εργαστούμε για την «καλή αλλοίωσή μας», να ενδυθούμε «τον καινόν άνθρωπον», διαρκώς ανανεούμενοι τω πνεύματι», όπως παρακινεί ο Απόστολος Παύλος.

Αυτή η κίνηση προς τα υψηλότερα και αγιώτερα συνιστά την ουσιαστική αλλαγή από το παλιό σε κάτι νέο, την είσοδό μας σε δρόμο, τρόπο και χρόνο καινούργιο.

Βέβαια, όσο ο χρόνος της ζωής θα κυλά, δεν θα εκλείπουν οι δυσκολίες, και τα προβλήματα, υπαρκτά και αναμφισβήτητα, θα μας ταλανίζουν. Αρρώστιες που γονατίζουν την αντοχή μας, τρικυμισμένες σχέσεις, οικονομική κρίση, εργασιακά αδιέξοδα, δεν θα σταματήσουν να πληγώνουν τα ενδότερα και ανεξερεύνητα βάθη της ψυχής μας. Όμως, η κάθε μέρα που έρχεται, η κάθε στιγμή που σημαίνουν οι δείκτες του ρολογιού, είναι ασύλληπτα μοναδικές. Μια ευκαιρία να αποθέσουμε με εμπιστοσύνη το τιμόνι της ζωής μας στα χέρια εκείνα που κυβερνούν τα σύμπαντα. Κι αν φοβόμαστε τη φθορά και τον θάνατο, όπου μας οδηγεί ο πανδαμάτωρ χρόνος, ζει Κύριος ο Παντοκράτωρ, «ο καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος», «ο λυτρούμενος εκ φθοράς την ζωήν μας». Κοντά Του «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης» μας. Η χάρη Του «αφθαρτίζει και καινοποιεί».

Καινούργιος χρόνος πάλι ξημερώνει! Ας τον ατενίσουμε με αισιοδοξία και με ελπίδα, απλώνοντας τους στόχους μας στην κατεύθυνση της προσωπικής μας ανακαίνισης. Ας πορευθούμε μετουσιώνοντας την καθημερινότητα της ζωής μας σε αγώνα καθομοίωσής μας με Εκείνον, που ευδόκησε να εισέλθουμε στον «νέον ενιαυτόν της Χρηστότητός Του». Και ας είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι η προσπάθειά μας θα ευλογηθεί με δώρα ουράνια και με τον πλούτο της θείας αγάπης.

Καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους!

Με όλη μου την πατρική αγάπη

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ  ΙΓΝΑΤΙΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Συνέντευξη του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην εφημερίδα “The Huffington post Greece”

Βαρυσήμαντη συνέντευξη στην εφημερίδα “The Huffington post Greece”,παρεχώρησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, στο πλαίσιο της επικοινωνίας της εφημερίδας με εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των άλλων Χριστιανικών Ομολογιών και Θρησκειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:

Ο ρόλος των Εκκλησιών/ θρησκειών προσαρμόζεται στους καιρούς και εξελίσσεται ιστορικά ή παραμένει διαχρονικά αμετάβλητος; Ποιος είναι σήμερα;

Καταρχάς, πρέπει να ομολογήσουμε ότι το θρησκευτικό στοιχείο είναι ενδογενές ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας συνοδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη και καθορίζει, εκουσίως ή ακουσίως, την ανθρώπινη στάση και συμπεριφορά, τις διανθρώπινες σχέσεις, την συνύπαρξη των λαών κάθε εποχή. Έλεγε ο Πλούταρχος ότι «είναι δυνατόν να βρεις πόλεις χωρίς τείχη, σχολεία, βασιλείς, οικίες, νομίσματα, θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη, όμως, χωρίς ναούς, προσευχές, όρκους και θυσίες, ουδείς είδε, ούτε και θα δει». Τί σημαίνουν όλ’ αυτά; Ότι η θρησκευτική έκφραση είναι συστατικό στοιχείο του ανθρώπου, είναι το άγγιγμα του Θεού στο κορυφαίο δημιούργημά Του.

Ενώ, όμως, ισχύει αυτή η αδιαπραγμάτευτη σταθερά, ο ρόλος των θεσμικών θρησκευτικών εκφράσεων μεταβάλλεται στην πορεία του χρόνου και αυτό είναι φυσιολογικό, καθώς οι κοινωνίες εξελίσσονται και είναι απαραίτητο να εκσυγχρονιστεί ο τρόπος, ακόμα και η γλώσσα της επικοινωνίας τους με τον σύγχρονο άνθρωπο. Αυτός που παραμένει, όμως, σταθερός και αμετάβλητος είναι ο πυρήνας της διδασκαλίας κάθε θρησκείας, η πρότασή της προς τον άνθρωπο κάθε εποχής. Η υποκειμενική ερμηνεία, όμως, αυτής της πρότασης, από τους κατά καιρούς εκφραστές των θρησκειών, προσαρμοσμένη, συχνά σε ιστορικές σκοπιμότητες και συγκυρίες, μπορεί να αλλοιώσει ολοκληρωτικά στον ρόλο και την αποστολή των θρησκειών και να τις μετατρέψει από πεδία εσωτερικής αναζήτησης και ειρήνης σε παράγοντες καταστροφής, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην εποχή μας.

Ανταγωνίζονται οι θρησκείες μεταξύ τους;

Μια ματιά στην ιστορία μας δείχνει ότι στην προ Χριστού εποχή κυριαρχούσαν στον κόσμο η ειδωλολατρία και ο Ιουδαϊσμός. Ανάμεσά τους υπήρχε μίσος, το οποίο στηριζόταν βέβαια και στην πολιτική κατάσταση της εποχής, όπου ο ιουδαϊκός κόσμος ήταν υπόδουλος στους Αιγυπτίους και στους Ρωμαίους. Όταν εμφανίστηκε ο Χριστός και ίδρυσε την Εκκλησία, και οι δύο τότε μεγάλες θρησκείες στράφηκαν με μανία εναντίον του, βλέποντας τον μεγάλο κοινό εχθρό, που κυρίευε ειρηνικά την ανθρωπότητα. Η απώλεια των κεκτημένων προκάλεσε βία και ανέδειξε τους πρώτους Μάρτυρες της Χριστιανικής πίστης.

Από τη μεριά του ο Χριστιανισμός δε λειτούργησε ποτέ ανταγωνιστικά κι αν αυτό συνέβη, σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, δε χαρακτηρίζει το σύνολο του χριστιανικού κόσμου. Ήταν η δύναμη της αλήθειας, που ανέτρεψε τα δεδομένα της προ Χριστού εποχής κι έδωσε στον άνθρωπο νέο νόημα ζωής, αποκαλύπτοντας την κενότητα της αρχαίας θρησκείας. Ο Χριστιανισμός δεν ανταγωνίζεται κανένα, πολεμείται, όμως, απ’ όλους, γιατί ενέχει στην ύπαρξή του την Αλήθεια, την μόνη και αποκεκαλυμμένη Αλήθεια, τον σαρκωμενο Θεάνθρωπο Χριστό. Και ως γνωστόν, η αλήθεια πολεμείται με όλους τους τρόπους. Με το ψεύδος δεν ασχολείται κανείς.

Θεωρείτε ότι όλες οι θρησκείες και τα δόγματα κηρύσσουν την αγάπη; Υπάρχουν "καλές" και "κακές" θρησκείες, περισσότερο ή λιγότερο αληθινές;

Δε θα χρησιμοποιήσω τον όρο «καλές» και «κακές», αλλά θα μιλήσω για τις ανθρώπινες απέναντι στην μόνη αποκεκαλυμμένη Αλήθεια του Ιησού Χριστού. Η μελέτη του θρησκευτικού φαινομένου, σε κάθε του έκφραση, κατά βάθος, κρύβει θετικά στοιχεία, που μπορούν να βοηθήσουν τη ζωή του ανθρώπου. Είναι, όμως, ατελείς. Και είναι ατελείς, γιατί είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, είναι ιστορικά δημιουργήματα, που μπορεί να διαθέτουν ψήγματα αλήθειας, αγνοούν, όμως, την Αλήθεια. Η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας είναι ότι κατέχει την μόνη Αλήθεια, αδιαπραγμάτευτη και ακλόνητη στο χρόνο, που δεν είναι απρόσωπη και αόριστη, που δεν πελαγοδρομεί στους διαύλους της ανθρώπινης ατέλειας και αδυναμίας, δεν είναι ιδεολόγημα ή φιλοσοφικό θεώρημα, αλλά πρόσωπο, ο Ιησούς της ιστορίας, ο Χριστός της Σωτηρίας, ο προϋπάρχων Θεός.

Θεωρείτε ότι έχουν αλληλοεπηρεαστεί τα διάφορα θρησκευτικά δόγματα; Π.χ. ο Χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό ή το Ισλάμ από τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό.

Οι τρεις θρησκείες που αναφέρατε είναι οι λεγόμενες Αβρααμικές θρησκείες, έχουν δηλ. την αναφορά τους στο πρόσωπο του γενάρχου Αβραάμ. Αυτό έχει τη σημασία του. Η ιουδαϊκή θρησκεία από την άλλη, που έχει ως βάση την Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι τίποτα άλλο από τον ιστορικό τόπο και χρόνο της προετοιμασίας της ανθρωπότητας για την υποδοχή του Μεσσία στο πρόσωπο του Χριστού. Όλη η Παλαιά Διαθήκη μας ομιλεί για τον Χριστό και επαληθεύεται στον Χριστό. Σε αυτή τη λογική, ασφαλώς ο Χριστιανισμός έχει προσλάβει και ανανεώσει στοιχεία της ιουδαϊκής, κυρίως, λατρείας, κρατώντας ζωντανή στην λειτουργική και θεολογική του υπόσταση την Παλαιά Διαθήκη, την οποία ερμηνεύει με τον τρόπο που εξήγησα πιο πάνω. Άλλωστε, μη ξεχνάτε ότι ο Χριστός εισέβαλε στην ιστορία μέσα στο ιουδαϊκό περιβάλλον, ακριβώς γιατί αυτό είχε τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και προϋποθέσεις για να Τον δεχθεί.

Υπάρχουν σύγχρονοι άγιοι;

Η αγιότητα είναι οργανικά συνυφασμένη με τη ζωή της Εκκλησίας και προέρχεται από τον Χριστό, ο Οποίος είναι ο μόνος οντολογικώς και κατ’ ουσίαν Άγιος. Η αγιότητα είναι εντολή Χριστού και ο προορισμός κάθε συνειδητοποιημένου ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία. Το γεγονός ότι στην εποχή μας μοιάζει με ουτοπία ή ένα λησμονημένο όραμα, ουδόλως αφαιρεί την αξίας της, ως του προσωπικού στόχου κάθε Χριστιανού. Η Εκκλησία μας, από την άλλη, είναι ο μόνος χώρος όπου βιώνεται η αγιότητα, διά του Μυστηριακού βιώματος και της τήρησης των εντολών του Χριστού. Ως εκ τούτου, Άγιοι υπάρχουν παντού και πάντοτε, αφού πάντοτε υπάρχει η Εκκλησία, που είναι ένα διαρκές εργαστήριο αγιότητος. Οι Άγιοι είναι γύρω μας, είναι ανάμεσά μας, δεν θορυβούν, ούτε αυτοπροβάλλονται, εκπέμπουν, όμως, την Χάρη του Θεού, είναι «επιστολή Χριστού, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων», όπως διακηρύσσει ο Απόστολος Παύλος.

Πως η θρησκευτική πίστη μπορεί να εκπέσει σε φονταμενταλισμό και να γεννήσει βία; Ποια είναι η στάση των Εκκλησιών/ θρησκειών και των θρησκευτικών ηγετών;

Αυτό που περιγράφετε είναι ο χειρότερος εφιάλτης του σύγχρονου κόσμου, που προσωποποιείται στις τάξεις του ακραίου ισλαμισμού, η δράση του οποίου, στο όνομα, μάλιστα, της θρησκείας, προσβάλλει την ίδια την θρησκευτική έννοια και γυρίζει τον ανθρώπινο πολιτισμό αιώνες πίσω.

Θαυμάζω και αναγνωρίζω στο πρόσωπο ενός σύγχρονου και κορυφαίου Ορθοδόξου Εκκλ/κού ηγέτη τη βαθιά μελέτη και γνώση του θρησκευτικού φαινομένου και έξω από τα όρια της Ορθόδοξης πραγματικότητας, ο λόγος του οποίου είναι η καλύτερη απάντηση στο ερώτημά σας. Πρόκειται για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο, ο οποίος, έχει πει ότι «η θρησκευτική μισαλλοδοξία και η εχθρότητα ανάμεσα στις θρησκευτικές κοινότητες είναι δυνατόν να αναπτυχθούν είτε από σπέρματα θρησκευτικού τύπου ενός ακραίου φανατισμού, είτε από μη θρησκευτικές ρίζες π.χ. παράγοντες πολιτικούς, εθνικιστικούς, αιτίες ψυχολογικές, ιδιοτελείς, που ζητούν να χρησιμοποιήσουν τη θρησκεία για άλλες επιδιώξεις» (Επίκαιρα, 18/3/2010).

Αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας με την έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού στο ακραίο Ισλάμ. Κίνητρα πολιτικά, με σκοπό γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, στην Αφρική κ. αλ. ή οικονομικά, για την αφαίμαξη των περιοχών αυτών, πλούσιων σε πηγές ενέργειας, χρησιμοποιούν το όχημα της θρησκείας, ενεργοποιώντας ανθρώπους με σαφή εσωτερικά κενά, για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Πρόκειται για την ειδεχθέστερη αλλοίωση της θρησκείας, που οδηγεί σε αποκρουστικά εγκλήματα εναντίον αθώων λαών και λαμπρών πολιτισμών.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και σύνολος ο Χριστιανισμός κόσμος, εργαζόμαστε για την ειρήνη, αποκρούουμε και καταδικάζουμε κάθε μορφή θρησκευτικού φανατισμού και κοπιάζουμε για την εξεύρεση μόνιμης και σταθερής λύσης, για την παύση του κακού.

Υπάρχουν άτομα ή ομάδες πληθυσμού που η θρησκεία σας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους πιστούς, που θεωρεί a priori αμαρτωλά ή κατώτερα;

Στην διδασκαλία του Ευαγγελίου όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνικής προέλευσης και καταγωγής, κοινωνικού και πολιτιστικού status, είναι οι ζωντανές εικόνες του Θεού, προορισμένες να ζήσουν με Αυτόν, να ομοιάσουν προς Αυτόν. Άρα, ουδείς είναι κατώτερος του άλλου. Οι όποιοι διαχωρισμοί μεταξύ των ανθρώπων, σήμερα, αφορούν πολιτικές και άλλες κοσμικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες, απέναντι στις οποίες η Ορθόδοξη Εκκλησία στέκεται σταθερά αντίθετη και επικριτική.

Το γεγονός της αμαρτίας, από την άλλη, είναι, δυστυχώς, συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν είναι, όμως, η φυσιολογική κατάσταση στην οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Είναι μια αστοχία, είναι η επιλογή της ζωής μακράν του Θεού, έξω απ΄ το πλαίσιο της κοινωνίας και αγάπης μαζί Του. Η Εκκλησία μας, μιμούμενη τον ιδρυτή Της, στέκεται επικριτικά και αμείλικτα απέναντι στο γεγονός της αμαρτίας, ως λόγο απώλειας της ψυχής και αιώνιας καταστροφής. Απέναντι στον αμαρτωλό άνθρωπο, όμως, επιδεικνύει στοργή και αγάπη, εργαζόμενη για την διόρθωση και σωτηρία του. Η στάση του Κυρίου μας απέναντι σε ανθρώπους εγνωσμένης αμαρτωλότητας, στοχοποιημένους από την υποκριτική, δήθεν ευσεβή, ιουδαϊκή κοινωνία της εποχής του, είναι και πρέπει να είναι οδηγός ζωής για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Οποιαδήποτε άλλη στάση και συμπεριφορά αντιστρατεύεται την λογική του Ευαγγελίου και τίθεται έξω από το πλαίσιο της Εκκλησίας.

Διεκδικεί η θρησκεία την ανώτερη γνώση σε σχέση με την επιστήμη και ποια είναι η σχέση της με το κοσμικό κράτος;

Ανωτερότητα ή κατωτερότητα συναντώνται μεταξύ μεγεθών που βρίσκονται σε σχέση ανταγωνιστική. Μεταξύ Εκκλησίας και Επιστήμης δεν υπάρχει ανταγωνισμός, ούτε αντιπαλότητα. Η Εκκλησία είναι η εξ αποκαλύψεως αλήθεια, που στοχεύει στην θεραπεία και σωτηρία της ψυχής, αγγίζοντας την σφαίρα του υπεραισθητού. Η Επιστήμη περιορίζεται στα αισθητά. Δρόμοι παράλληλοι, πεδία διαφορετικά.

Υπάρχει, όμως και πλανάται η αίσθηση ότι Εκκλησία και Επιστήμη, βρίσκονται σε σύγκρουση. Πρόκειται για πλάνη, που εδράζεται σε ακραίες τοποθετήσεις εκπροσώπων της Παπικής Χριστιανοσύνης στη Δύση, την περίοδο του Μεσαίωνα, οι οποίοι επεδείκνυαν καχυποψία και αρνητισμό, που μεταβάλλονταν σε βία και φανατισμό, κάθε φορά που η Επιστήμη προχωρούσε σε νέες αποκαλύψεις, με βάση την έρευνα. Στην Ορθόδοξη παράδοση, όμως, δεν συνέβη ποτέ, ούτε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ούτε η Εκκλησία απορρίπτει την Επιστήμη, ούτε η Επιστήμη την Εκκλησία. Αυτό που ίσως συμβαίνει είναι ότι κάποιοι επιστήμονες στέκονται με αρνητισμό απέναντί Της, γιατί αντικατέστησαν την ανάγκη τους για πίστη με την έπαρση των γνώσεών τους, ή τον Θεό με τον εαυτό τους. Από την άλλη, η Εκκλησία μας, πίσω από την επιστημονική έρευνα, πίσω από κάθε επιστημονική ανακάλυψη, που προάγει και υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή, διακρίνει τα μεγαλεία του Θεού, ο Οποίος στον χρόνο που Εκείνος επιλέγει και με τον τρόπο που Εκείνος κρίνει, αποκαλύπτεται στην ανθρώπινη ιστορία και μέσα από τα επιστημονικά επιτεύγματα.

Όσον αφορά στη σχέση της Εκκλησίας με το Κράτος, μάλιστα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, είναι διακριτές και στηρίζονται ή πρέπει να στηρίζονται στη βάση αμοιβαίου σεβασμού, εμπιστοσύνης και συναλληλίας. Ο ρόλος των δύο κορυφαίων αυτών θεσμών είναι διαφορετικός και πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι να τον υπηρετήσουν. Στην πατρίδα μας, βέβαια, η Εκκλησία κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ριζωμένη στον χρόνο και στην ιστορία, καθώς είναι η τροφός του Γένους, η Μάνα που προσφέρεται και θυσιάζεται διαρκώς για τα παιδιά της. Αυτή την αλήθεια η ιστορία, μέχρι σήμερα την έχει σεβαστεί. Ελπίζω το ίδιο να πράττουν και οι σύγχρονοι διαμορφωτές της.

Μήνυμα/ ευχή για τη νέα χρονιά

Ο Χριστός, με τη γέννησή Του, πραγμάτωσε την αναγέννηση του ανθρώπου, την ανακαίνιση της κτίσης, έφερε την καταλλαγή μεταξύ Θεού και ανθρώπων, την ειρήνη μεταξύ ανθρώπων και περιβάλλοντος. Αυτά τα κορυφαία δώρα οι άνθρωποι τα αρνηθήκαμε, τα ατιμάσαμε, τα περιφρονήσαμε και φτιάξαμε ένα κόσμο φάντασμα, ένα περιβάλλον εχθρικό, μια κοινωνία τρομοκρατημένη από την κυριαρχία του μίσους και του φανατισμού. Όσο απομακρυνόμαστε από τον Θεό, τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Όσο, όμως, Τον πλησιάζουμε κι επανεκτιμούμε τα δώρα της αγάπης Του, μετανοώντας για τις απανωτές αστοχίες μας, τόσο θα συμβάλουμε στην αλλαγή της εικόνας, στην αναγέννηση της ελπίδας, στην ανόρθωση της ζωντανής εικόνας Του στην ιστορία. Όλα είναι στο χέρι μας. Ευλογημένο το Νέο Έτος!

Βαρυσήμαντη συνέντευξη στην εφημερίδα “The Huffington post Greece”,παρεχώρησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, στο πλαίσιο της επικοινωνίας της εφημερίδας με εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των άλλων Χριστιανικών Ομολογιών και Θρησκειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:

Ο ρόλος των Εκκλησιών/ θρησκειών προσαρμόζεται στους καιρούς και εξελίσσεται ιστορικά ή παραμένει διαχρονικά αμετάβλητος; Ποιος είναι σήμερα;

Καταρχάς, πρέπει να ομολογήσουμε ότι το θρησκευτικό στοιχείο είναι ενδογενές ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας συνοδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη και καθορίζει, εκουσίως ή ακουσίως, την ανθρώπινη στάση και συμπεριφορά, τις διανθρώπινες σχέσεις, την συνύπαρξη των λαών κάθε εποχή. Έλεγε ο Πλούταρχος ότι «είναι δυνατόν να βρεις πόλεις χωρίς τείχη, σχολεία, βασιλείς, οικίες, νομίσματα, θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη, όμως, χωρίς ναούς, προσευχές, όρκους και θυσίες, ουδείς είδε, ούτε και θα δει». Τί σημαίνουν όλ’ αυτά; Ότι η θρησκευτική έκφραση είναι συστατικό στοιχείο του ανθρώπου, είναι το άγγιγμα του Θεού στο κορυφαίο δημιούργημά Του.

Ενώ, όμως, ισχύει αυτή η αδιαπραγμάτευτη σταθερά, ο ρόλος των θεσμικών θρησκευτικών εκφράσεων μεταβάλλεται στην πορεία του χρόνου και αυτό είναι φυσιολογικό, καθώς οι κοινωνίες εξελίσσονται και είναι απαραίτητο να εκσυγχρονιστεί ο τρόπος, ακόμα και η γλώσσα της επικοινωνίας τους με τον σύγχρονο άνθρωπο. Αυτός που παραμένει, όμως, σταθερός και αμετάβλητος είναι ο πυρήνας της διδασκαλίας κάθε θρησκείας, η πρότασή της προς τον άνθρωπο κάθε εποχής. Η υποκειμενική ερμηνεία, όμως, αυτής της πρότασης, από τους κατά καιρούς εκφραστές των θρησκειών, προσαρμοσμένη, συχνά σε ιστορικές σκοπιμότητες και συγκυρίες, μπορεί να αλλοιώσει ολοκληρωτικά στον ρόλο και την αποστολή των θρησκειών και να τις μετατρέψει από πεδία εσωτερικής αναζήτησης και ειρήνης σε παράγοντες καταστροφής, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην εποχή μας.

Ανταγωνίζονται οι θρησκείες μεταξύ τους;

Μια ματιά στην ιστορία μας δείχνει ότι στην προ Χριστού εποχή κυριαρχούσαν στον κόσμο η ειδωλολατρία και ο Ιουδαϊσμός. Ανάμεσά τους υπήρχε μίσος, το οποίο στηριζόταν βέβαια και στην πολιτική κατάσταση της εποχής, όπου ο ιουδαϊκός κόσμος ήταν υπόδουλος στους Αιγυπτίους και στους Ρωμαίους. Όταν εμφανίστηκε ο Χριστός και ίδρυσε την Εκκλησία, και οι δύο τότε μεγάλες θρησκείες στράφηκαν με μανία εναντίον του, βλέποντας τον μεγάλο κοινό εχθρό, που κυρίευε ειρηνικά την ανθρωπότητα. Η απώλεια των κεκτημένων προκάλεσε βία και ανέδειξε τους πρώτους Μάρτυρες της Χριστιανικής πίστης.

Από τη μεριά του ο Χριστιανισμός δε λειτούργησε ποτέ ανταγωνιστικά κι αν αυτό συνέβη, σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, δε χαρακτηρίζει το σύνολο του χριστιανικού κόσμου. Ήταν η δύναμη της αλήθειας, που ανέτρεψε τα δεδομένα της προ Χριστού εποχής κι έδωσε στον άνθρωπο νέο νόημα ζωής, αποκαλύπτοντας την κενότητα της αρχαίας θρησκείας. Ο Χριστιανισμός δεν ανταγωνίζεται κανένα, πολεμείται, όμως, απ’ όλους, γιατί ενέχει στην ύπαρξή του την Αλήθεια, την μόνη και αποκεκαλυμμένη Αλήθεια, τον σαρκωμενο Θεάνθρωπο Χριστό. Και ως γνωστόν, η αλήθεια πολεμείται με όλους τους τρόπους. Με το ψεύδος δεν ασχολείται κανείς.

Θεωρείτε ότι όλες οι θρησκείες και τα δόγματα κηρύσσουν την αγάπη; Υπάρχουν "καλές" και "κακές" θρησκείες, περισσότερο ή λιγότερο αληθινές;

Δε θα χρησιμοποιήσω τον όρο «καλές» και «κακές», αλλά θα μιλήσω για τις ανθρώπινες απέναντι στην μόνη αποκεκαλυμμένη Αλήθεια του Ιησού Χριστού. Η μελέτη του θρησκευτικού φαινομένου, σε κάθε του έκφραση, κατά βάθος, κρύβει θετικά στοιχεία, που μπορούν να βοηθήσουν τη ζωή του ανθρώπου. Είναι, όμως, ατελείς. Και είναι ατελείς, γιατί είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, είναι ιστορικά δημιουργήματα, που μπορεί να διαθέτουν ψήγματα αλήθειας, αγνοούν, όμως, την Αλήθεια. Η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας είναι ότι κατέχει την μόνη Αλήθεια, αδιαπραγμάτευτη και ακλόνητη στο χρόνο, που δεν είναι απρόσωπη και αόριστη, που δεν πελαγοδρομεί στους διαύλους της ανθρώπινης ατέλειας και αδυναμίας, δεν είναι ιδεολόγημα ή φιλοσοφικό θεώρημα, αλλά πρόσωπο, ο Ιησούς της ιστορίας, ο Χριστός της Σωτηρίας, ο προϋπάρχων Θεός.

Θεωρείτε ότι έχουν αλληλοεπηρεαστεί τα διάφορα θρησκευτικά δόγματα; Π.χ. ο Χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό ή το Ισλάμ από τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό.

Οι τρεις θρησκείες που αναφέρατε είναι οι λεγόμενες Αβρααμικές θρησκείες, έχουν δηλ. την αναφορά τους στο πρόσωπο του γενάρχου Αβραάμ. Αυτό έχει τη σημασία του. Η ιουδαϊκή θρησκεία από την άλλη, που έχει ως βάση την Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι τίποτα άλλο από τον ιστορικό τόπο και χρόνο της προετοιμασίας της ανθρωπότητας για την υποδοχή του Μεσσία στο πρόσωπο του Χριστού. Όλη η Παλαιά Διαθήκη μας ομιλεί για τον Χριστό και επαληθεύεται στον Χριστό. Σε αυτή τη λογική, ασφαλώς ο Χριστιανισμός έχει προσλάβει και ανανεώσει στοιχεία της ιουδαϊκής, κυρίως, λατρείας, κρατώντας ζωντανή στην λειτουργική και θεολογική του υπόσταση την Παλαιά Διαθήκη, την οποία ερμηνεύει με τον τρόπο που εξήγησα πιο πάνω. Άλλωστε, μη ξεχνάτε ότι ο Χριστός εισέβαλε στην ιστορία μέσα στο ιουδαϊκό περιβάλλον, ακριβώς γιατί αυτό είχε τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και προϋποθέσεις για να Τον δεχθεί.

Υπάρχουν σύγχρονοι άγιοι;

Η αγιότητα είναι οργανικά συνυφασμένη με τη ζωή της Εκκλησίας και προέρχεται από τον Χριστό, ο Οποίος είναι ο μόνος οντολογικώς και κατ’ ουσίαν Άγιος. Η αγιότητα είναι εντολή Χριστού και ο προορισμός κάθε συνειδητοποιημένου ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία. Το γεγονός ότι στην εποχή μας μοιάζει με ουτοπία ή ένα λησμονημένο όραμα, ουδόλως αφαιρεί την αξίας της, ως του προσωπικού στόχου κάθε Χριστιανού. Η Εκκλησία μας, από την άλλη, είναι ο μόνος χώρος όπου βιώνεται η αγιότητα, διά του Μυστηριακού βιώματος και της τήρησης των εντολών του Χριστού. Ως εκ τούτου, Άγιοι υπάρχουν παντού και πάντοτε, αφού πάντοτε υπάρχει η Εκκλησία, που είναι ένα διαρκές εργαστήριο αγιότητος. Οι Άγιοι είναι γύρω μας, είναι ανάμεσά μας, δεν θορυβούν, ούτε αυτοπροβάλλονται, εκπέμπουν, όμως, την Χάρη του Θεού, είναι «επιστολή Χριστού, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων», όπως διακηρύσσει ο Απόστολος Παύλος.

Πως η θρησκευτική πίστη μπορεί να εκπέσει σε φονταμενταλισμό και να γεννήσει βία; Ποια είναι η στάση των Εκκλησιών/ θρησκειών και των θρησκευτικών ηγετών;

Αυτό που περιγράφετε είναι ο χειρότερος εφιάλτης του σύγχρονου κόσμου, που προσωποποιείται στις τάξεις του ακραίου ισλαμισμού, η δράση του οποίου, στο όνομα, μάλιστα, της θρησκείας, προσβάλλει την ίδια την θρησκευτική έννοια και γυρίζει τον ανθρώπινο πολιτισμό αιώνες πίσω.

Θαυμάζω και αναγνωρίζω στο πρόσωπο ενός σύγχρονου και κορυφαίου Ορθοδόξου Εκκλ/κού ηγέτη τη βαθιά μελέτη και γνώση του θρησκευτικού φαινομένου και έξω από τα όρια της Ορθόδοξης πραγματικότητας, ο λόγος του οποίου είναι η καλύτερη απάντηση στο ερώτημά σας. Πρόκειται για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο, ο οποίος, έχει πει ότι «η θρησκευτική μισαλλοδοξία και η εχθρότητα ανάμεσα στις θρησκευτικές κοινότητες είναι δυνατόν να αναπτυχθούν είτε από σπέρματα θρησκευτικού τύπου ενός ακραίου φανατισμού, είτε από μη θρησκευτικές ρίζες π.χ. παράγοντες πολιτικούς, εθνικιστικούς, αιτίες ψυχολογικές, ιδιοτελείς, που ζητούν να χρησιμοποιήσουν τη θρησκεία για άλλες επιδιώξεις» (Επίκαιρα, 18/3/2010).

Αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας με την έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού στο ακραίο Ισλάμ. Κίνητρα πολιτικά, με σκοπό γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, στην Αφρική κ. αλ. ή οικονομικά, για την αφαίμαξη των περιοχών αυτών, πλούσιων σε πηγές ενέργειας, χρησιμοποιούν το όχημα της θρησκείας, ενεργοποιώντας ανθρώπους με σαφή εσωτερικά κενά, για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Πρόκειται για την ειδεχθέστερη αλλοίωση της θρησκείας, που οδηγεί σε αποκρουστικά εγκλήματα εναντίον αθώων λαών και λαμπρών πολιτισμών.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και σύνολος ο Χριστιανισμός κόσμος, εργαζόμαστε για την ειρήνη, αποκρούουμε και καταδικάζουμε κάθε μορφή θρησκευτικού φανατισμού και κοπιάζουμε για την εξεύρεση μόνιμης και σταθερής λύσης, για την παύση του κακού.

Υπάρχουν άτομα ή ομάδες πληθυσμού που η θρησκεία σας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους πιστούς, που θεωρεί a priori αμαρτωλά ή κατώτερα;

Στην διδασκαλία του Ευαγγελίου όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνικής προέλευσης και καταγωγής, κοινωνικού και πολιτιστικού status, είναι οι ζωντανές εικόνες του Θεού, προορισμένες να ζήσουν με Αυτόν, να ομοιάσουν προς Αυτόν. Άρα, ουδείς είναι κατώτερος του άλλου. Οι όποιοι διαχωρισμοί μεταξύ των ανθρώπων, σήμερα, αφορούν πολιτικές και άλλες κοσμικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες, απέναντι στις οποίες η Ορθόδοξη Εκκλησία στέκεται σταθερά αντίθετη και επικριτική.

Το γεγονός της αμαρτίας, από την άλλη, είναι, δυστυχώς, συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν είναι, όμως, η φυσιολογική κατάσταση στην οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Είναι μια αστοχία, είναι η επιλογή της ζωής μακράν του Θεού, έξω απ΄ το πλαίσιο της κοινωνίας και αγάπης μαζί Του. Η Εκκλησία μας, μιμούμενη τον ιδρυτή Της, στέκεται επικριτικά και αμείλικτα απέναντι στο γεγονός της αμαρτίας, ως λόγο απώλειας της ψυχής και αιώνιας καταστροφής. Απέναντι στον αμαρτωλό άνθρωπο, όμως, επιδεικνύει στοργή και αγάπη, εργαζόμενη για την διόρθωση και σωτηρία του. Η στάση του Κυρίου μας απέναντι σε ανθρώπους εγνωσμένης αμαρτωλότητας, στοχοποιημένους από την υποκριτική, δήθεν ευσεβή, ιουδαϊκή κοινωνία της εποχής του, είναι και πρέπει να είναι οδηγός ζωής για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Οποιαδήποτε άλλη στάση και συμπεριφορά αντιστρατεύεται την λογική του Ευαγγελίου και τίθεται έξω από το πλαίσιο της Εκκλησίας.

Διεκδικεί η θρησκεία την ανώτερη γνώση σε σχέση με την επιστήμη και ποια είναι η σχέση της με το κοσμικό κράτος;

Ανωτερότητα ή κατωτερότητα συναντώνται μεταξύ μεγεθών που βρίσκονται σε σχέση ανταγωνιστική. Μεταξύ Εκκλησίας και Επιστήμης δεν υπάρχει ανταγωνισμός, ούτε αντιπαλότητα. Η Εκκλησία είναι η εξ αποκαλύψεως αλήθεια, που στοχεύει στην θεραπεία και σωτηρία της ψυχής, αγγίζοντας την σφαίρα του υπεραισθητού. Η Επιστήμη περιορίζεται στα αισθητά. Δρόμοι παράλληλοι, πεδία διαφορετικά.

Υπάρχει, όμως και πλανάται η αίσθηση ότι Εκκλησία και Επιστήμη, βρίσκονται σε σύγκρουση. Πρόκειται για πλάνη, που εδράζεται σε ακραίες τοποθετήσεις εκπροσώπων της Παπικής Χριστιανοσύνης στη Δύση, την περίοδο του Μεσαίωνα, οι οποίοι επεδείκνυαν καχυποψία και αρνητισμό, που μεταβάλλονταν σε βία και φανατισμό, κάθε φορά που η Επιστήμη προχωρούσε σε νέες αποκαλύψεις, με βάση την έρευνα. Στην Ορθόδοξη παράδοση, όμως, δεν συνέβη ποτέ, ούτε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ούτε η Εκκλησία απορρίπτει την Επιστήμη, ούτε η Επιστήμη την Εκκλησία. Αυτό που ίσως συμβαίνει είναι ότι κάποιοι επιστήμονες στέκονται με αρνητισμό απέναντί Της, γιατί αντικατέστησαν την ανάγκη τους για πίστη με την έπαρση των γνώσεών τους, ή τον Θεό με τον εαυτό τους. Από την άλλη, η Εκκλησία μας, πίσω από την επιστημονική έρευνα, πίσω από κάθε επιστημονική ανακάλυψη, που προάγει και υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή, διακρίνει τα μεγαλεία του Θεού, ο Οποίος στον χρόνο που Εκείνος επιλέγει και με τον τρόπο που Εκείνος κρίνει, αποκαλύπτεται στην ανθρώπινη ιστορία και μέσα από τα επιστημονικά επιτεύγματα.

Όσον αφορά στη σχέση της Εκκλησίας με το Κράτος, μάλιστα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, είναι διακριτές και στηρίζονται ή πρέπει να στηρίζονται στη βάση αμοιβαίου σεβασμού, εμπιστοσύνης και συναλληλίας. Ο ρόλος των δύο κορυφαίων αυτών θεσμών είναι διαφορετικός και πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι να τον υπηρετήσουν. Στην πατρίδα μας, βέβαια, η Εκκλησία κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ριζωμένη στον χρόνο και στην ιστορία, καθώς είναι η τροφός του Γένους, η Μάνα που προσφέρεται και θυσιάζεται διαρκώς για τα παιδιά της. Αυτή την αλήθεια η ιστορία, μέχρι σήμερα την έχει σεβαστεί. Ελπίζω το ίδιο να πράττουν και οι σύγχρονοι διαμορφωτές της.

Μήνυμα/ ευχή για τη νέα χρονιά

Ο Χριστός, με τη γέννησή Του, πραγμάτωσε την αναγέννηση του ανθρώπου, την ανακαίνιση της κτίσης, έφερε την καταλλαγή μεταξύ Θεού και ανθρώπων, την ειρήνη μεταξύ ανθρώπων και περιβάλλοντος. Αυτά τα κορυφαία δώρα οι άνθρωποι τα αρνηθήκαμε, τα ατιμάσαμε, τα περιφρονήσαμε και φτιάξαμε ένα κόσμο φάντασμα, ένα περιβάλλον εχθρικό, μια κοινωνία τρομοκρατημένη από την κυριαρχία του μίσους και του φανατισμού. Όσο απομακρυνόμαστε από τον Θεό, τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Όσο, όμως, Τον πλησιάζουμε κι επανεκτιμούμε τα δώρα της αγάπης Του, μετανοώντας για τις απανωτές αστοχίες μας, τόσο θα συμβάλουμε στην αλλαγή της εικόνας, στην αναγέννηση της ελπίδας, στην ανόρθωση της ζωντανής εικόνας Του στην ιστορία. Όλα είναι στο χέρι μας. Ευλογημένο το Νέο Έτος!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Το Πρωτοχρονιάτικο δώρο του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ» από την Ελληνική Αστυνομία

Σε μια έμπρακτη κίνηση αναγνώρισης του σπουδαίου έργου, που επιτελεί στους χώρους κράτησης της περιοχής μας ο Σ.Σ. Κρατουμένων «Ο Εσταυρωμένος», προχώρησε σήμερα η Αστυνομική Δ/νση Μαγνησίας.
Συγκεκριμένα, σήμερα, 30 Δεκεμβρίου 2016 και ώρα 12:30 μ.μ. στην Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας πραγματοποιήθηκε μια σεμνή τελετή, στην οποία η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ - ΤΟΠΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ προσέφερε στον Πρωτοπρ. π. Θεόδωρο Μπατάκα,  Πρόεδρο του Δ.Σ. του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου «Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ», ένα χρηματικό ποσόν υπέρ των σκοπών του έργου του Συλλόγου. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν από την πώληση έργων τέχνης μιας ομάδος Αστυνομικών της περιοχής μας, που τα προσέφεραν δωρεάν για φιλανθρωπικούς σκοπούς και αγοράστηκαν από τις οικογένειες των αστυνομικών σε μια Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση.

Τον κουμπαρά της αγάπης των αστυνομικών της περιοχής μας παρέδωσε στον Πρόεδρο του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ» ο Αστυνομικός Διευθυντής Ταξίαρχος κ. Ιωάννης Τόλιας, ο οποίος απευθυνόμενος στον π. Θεόδωρο τον συνεχάρη για την πολυετή δραστηριότητα του Συλλόγου και τον διαβεβαίωσε πως η Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας θα βρίσκεται στο πλευρό του για την επιτυχία των σκοπών του «Ε». Ο π. Θεόδωρος, ευχαρίστησε με θερμά λόγια τον Ταξίαρχο κ. Ιωάννη Τόλια και την Τοπική Διοίκηση της Διεθνούς Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων, τονίζοντας πως «αυτή η ευγενική κίνηση της Ελληνικής Αστυνομίας είναι για όλους τους συνεργάτες του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ» μία ηθική  ικανοποίηση, η οποία θα λειτουργήσει και ως ένα εφαλτήριο για τη συνέχιση της δραστηριότητάς τους».

Στην σεμνή αυτή τελετή συμμετείχαν και οι κύριοι: ο Αστυνομικός Διευθυντής κ. Βασίλειος Μακρογιαννάκης και ο Πρόεδρος της Τοπικής Διοίκησης Μαγνησίας - της Διεθνούς Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων κ. Στέφανος Καρκαλης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

"Ο Ι... Ξ Ε Ν Ο Ι" κ α ι ο "Ε Σ Τ Α Υ Ρ Ω Μ Ε Ν Ο Σ"

Κάποιος συμπολίτης μας - που ευεργετήθηκε πολλές φορές, αλλά και ευεργετείται από τον σύλλογό μας - μας προσέφερε ένα βιβλίο και το εξώφυλλο ενός γνωστού ορθοδόξου χριστιανικού περιοδικού πάνω στο οποίο έβγαλε τη "χολή" του τονίζοντας πως "όλοι οι πρόσφυγες είναι ένας μεγάλος ΕΧΘΡΟΣ της Ελλάδας".  Και το πιο συγκλονιστικό ήταν το εξής: το εξώφυλλο του περιοδικού φιλοξενούσε τη φωτογραφία ενός εξαθλιωμένου μικρού προσφυγόπουλου - ηλικίας 5 ή 6 ετών - που έκλαιγε απαρηγόρητα. Κάτω από τη φωτογραφία του αξιολύπητου αυτού παιδιού, που προκαλούσε ρίγος σε κάθε άνθρωπο, είχε κολλήσει μια λευκή ταινία πάνω στην οποία έγγραψε: "... αυτός είναι ο φονιάς σου" (ΙΣΛΑΜ), θέλοντας να μας πει πως αυτό που κάνουμε δεν είναι πρέπον, διότι θα είναι ΑΥΡΙΟ εις βάρος μας!!!!!!!!!!! Και συνεχίζει: "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑΙ, ΗΛΗΘΙΟΣ ΟΧΙ"

Δεν θα σχολιάσουμε αυτές τις απόψεις του αδελφού. 

Τα σχόλια δικά σας.... 
Εμείς θα σας ενημερώσουμε για τη δράση του Συλλόγου μας, αλλά και για τους λόγους που μας οδηγούν να διακονούμε και τους πρόσφυγες.

Ο Σύλλογος Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ", μεριμνά και για τους ΑΠOΡΟΥΣ πρόσφυγες και μετανάστες, όπως και για κάθε συνάνθρωπο που βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη. Πολλές φορές, οι εθελοντές του «Ε» κλήθηκαν να βοηθήσουν ποικιλοτρόπως κάποιες οικογένειες που ήλθαν στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Η πρώτη περίοδος γι' αυτούς ήταν  δύσκολη. Το Δ.Σ. του "Ε" έσκυψε με ενδιαφέρον πάνω στα καθημερινά τους προβλήματα και προσπαθούσε να τους συμπαρασταθεί χωρίς διακρίσεις. Άλλους τους συναντούσε στις φυλακές, άλλους στα κρατητήρια, άλλους μεταξύ των αστέγων κι άλλους σε κάποια χαμόσπιτα της περιοχής μας (Βόλου και κάποιων χωριών του Πηλίου).  Η διαφορετική θρησκεία, το χρώμα του σώματος, το έθνος, η γλώσσα κ.α. δεν έγιναν ποτέ εμπόδιο στην διακονία του "Ε". Όπως αγκάλιαζε και αγκαλιάζει τους συμπολίτες μας, με τον ίδιο τρόπο αγκαλιάζει και τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Όποιος διαβάσει το ημερολόγιο του "ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ και άλλων ευπαθών ομάδων" του Συλλόγου και του ΣΤΑΘΜΟΥ ΠΡΩΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΒΟΗΘΕΙΩΝ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος «ΔΙΑΚΟΝΙΑ» - που λειτουργεί ως παράρτημα του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ» - θα διαπιστώσει πως η Τοπική μας Εκκλησία στηρίζει και τους "ΞΕΝΟΥΣ", διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας μας δίδαξε να βλέπουμε στα πρόσωπα όλων των αναγκαιμένων  αδελφών μας Το δικό Του Πρόσωπο.

Μ' αυτό το σκεπτικό, ο "Ε" φιλοξένησε δεκάδες οικογένειες προσφύγων και μοναχικά πρόσωπα - στους 4 ξενώνες του και σε ξενοδοχεία της πόλεως - τους έδωσε τροφή, ενδύματα, φάρμακα, τους στήριξε ψυχολογικά, στάθηκε κοντά τους με ανιδιοτέλεια, βοήθησε τα παιδιά τους να πάνε σε σχολεία, βοήθησε τα μέγιστα στην κατήχηση και τη βάπτισή τους, "υιοθέτησε" παιδιά μέσα από την κοιλιά της εγκαταλελειμμένης μητέρας τους κ.α.  Για τους ανθρώπους του "Εσταυρωμένου", ο κάθε άνθρωπος, όσο διαφορετικός κι αν είναι, δεν παύει να είναι εικόνα του Θεού, Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΑΣ, 

Κατ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, η Ελλάδα πλημμύρισε από πρόσφυγες και μετανάστες όλων των ηλικιών. Παρά την κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας, οι Έλληνες φανέρωσαν για μια ακόμη φορά την ευαίσθητη καρδιά τους και ανιδιοτελώς διακόνησαν με αυτοθυσία τους πρόσφυγες. Το ίδιο έπραξαν και οι άνθρωποι του "Ε" που είναι έτοιμοι να συντρέξουν σε κάθε ανάγκη. Ήδη, ο Σύλλογος έχει πραγματοποιήσει πολλές ανθρωπιστικές αποστολές σ' ολόκληρη την Ελλάδα, στηρίζοντας τις κοινωνικές δομές των κατά τόπους Εκκλησιών που κλήθηκαν να στηρίξουν τους πρόσφυγες, χώρους φιλοξενίας ή κράτησης προσφύγων, φυλακές και κρατητήρια. Ο Σύλλογος, ιδιαίτερη μέριμνα έδειξε και για κείνους τους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στην περιοχή μας.

Οι συνεργάτες του "Ε" ήταν από τους πρώτους που επισκέφθηκαν τους χώρους φιλοξενίας προσφύγων - περιοχή Σούρπης, Αερινού και Μόζα - μεταφέροντας κλινοσκεπάσματα, ενδύματα, υποδήματα, απορρυπαντικά, βρεφικές τροφές, παιχνίδια, γλυκά και άλλα αναγκαία είδη. 

Στα πλαίσια αυτής της διακονίας, θα πραγματοποιήσουμε αύριο μια πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση για τα προσφυγόπουλα της Μόζα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πρωτοχρονιάτικη γιορτή για τα προσφυγόπουλα της ΜΟΖΑ από τον «Εσταυρωμένο»

Το Σάββατο 31 Δεκεμ. 2016, στις 13:00 μ.μ. ο Σύλλογος Σ.υμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Εσταυρωμένος» θα πραγματοποιήσει πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση στη ΜΟΖΑ για τα προσφυγόπουλα. Οι εθελοντές του Συλλόγου θα τραγουδήσουν τα κάλαντα και άλλα πρωτοχρονιάτικα τραγούδια. Στην εκδήλωση θα παραστεί ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, ο οποίος θα ομιλήσει στους πρόσφυγες, θα μοιράσει - εκ μέρους του Συλλόγου - γλυκίσματα σε όλους και όμορφα δώρα στα 35 προσφυγόπουλα. Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με την ευλογία της Βασιλόπιτας για την στρατιωτική ομάδα που έχει την ευθύνη της λειτουργίας του χώρου, προσφορά του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο ΑΓΙΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΔΕΩΝ Ο ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΣ

Ο Άγιος Γεδεών, το καύχημα και το σέμνωμα της Ιεράς Μονής Καρακάλλου, ανήκει στην χορεία των Οσιομαρτύρων εκείνων, οι οποίοι ορμώμενοι εκ του Αγιωνύμου Όρους, ομολόγησαν παρρησία στην Χριστιανική πίστη και κατήσχυναν την ασέβεια των τυράννων. Η διδασκαλία, το μαρτυρικό αίμα και τα επακολουθούντα θαύματα των Οσιομαρτύρων ενίσχυαν τους Χριστιανούς και προετοίμαζαν την επανάστασιν του υποδούλου γένους.

Ο Άγιος Γεδεών γεννήθηκε στο χωριό Κάπουρνα της επαρχίας Δημητριάδος από ευσεβείς και ορθοδόξους γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν Αυγερινός και η μητέρα του Κυράτζα. Είχε άλλα εφτά αδέλφια 3 αδελφούς και 4 αδελφές αυτός ήταν ο πρωτότοκος των άλλων, ονομαζόμενος Νικόλαος Μέμτσιας. 

Επειδή ο πατέρας του δεν μπορούσε να εξοικονομήσει τα προς το ζην αναγκάστηκαν να αλλάξουν τόπο διαμονής και τα παιδιά έπρεπε να εργαστούν για να προσφέρουν στην οικογένεια. Ο Άγιος ως πρωτότοκος έπιασε δουλειά σε ένα εξάδελφο της μητέρας του που ήταν μπακάλης. Εκεί συνήθιζε να συχνάζει ένας Αγαρηνός Αλής ονόματι, βλέποντας τον Νικόλαο να είναι πολύ εργατικός κι έξυπνος ζήτησε από τον Μπακάλη να τον πάρει στην υπηρεσία του. Ο θείος του Αγίου αρνήθηκε και είπε στον Αλή ότι έπρεπε πρώτα να πάρει την συγκατάθεση της μητέρας του παιδιού. Ο Αγαρηνός θύμωσε και μετά από εφτά μέρες γύρισε και άρπαξε βιαίως τον Νικόλαο και τον έφερε αμέσως στο χαρέμι του. 

Ο πατέρας του Αγίου ζητούσε επιμόνως από τον Αλή να του δώσει το γιο του πίσω, αλλά αυτός του έλεγε με αυθάδεια και προκλητικότητα: «Εγώ μπρέ Αυγερινέ ξέρεις καλά ότι έχω το παιδί μου στον πόλεμο λοιπόν όταν επιστρέψει από τον πόλεμο. τότε έλα να πάρεις τον υιόν σου». Γυρίζοντας ο γιος του Αγαρηνού παραπονέθηκε στον πατέρα του γιατί έχει στο χαρέμι του ένα Ρωμαιόπουλο. Και ο Αλής του απάντησε ότι σύντομα θα ανάγκαζε το Νικόλαο να ασπασθεί το Ισλάμ. Έτσι και έγινε, αφού λοιπόν περιέτεμον αυτόν οι οπαδοί του ψευδοπροφήτου Μωάμεθ, επωνόμασαν αυτόν Ιμβραήμ. 

Ο Άγιος μετά την παρέλευσιν δυο μηνών και αφού μετανόησε για την πτώση του έφυγε κρυφά από τον Αγαρηνό και γύρισε στο πατέρα του ζητώντας του να τον συγχωρήσει και να τον κρύψει. Ο πατέρας του τον έκρυψε σε μια κοντινή περιοχή. Εκεί κατά Θείαν Οικονομία ζούσε μια καλόγρια, θεία του πατέρα του Αγίου, η οποία τον βοήθησε να πιάσει δουλειά ως κτίστης μαζί με άλλους τεχνίτες. Τις ημέρες εκείνες ένα καράβι έφευγε για Κρήτη, έτσι μαζί με τους τεχνίτες που έφευγαν για την Κρήτη μπήκε στο καράβι και ο Άγιος. 

Κατά τη διαμονή στην Κρήτη τον πρώτο καιρό οι τεχνίτες φέρονταν απάνθρωπα στο Νικόλαο, τον ράβδιζαν και τον άφηναν πεινασμένο. Από τις κακουχίες ο Άγιος δεν άντεξε και ανεχώρησε από την περιοχή εκείνη, και αφού έφτασε σε ένα εξωκκλήσιο βρήκε ένα ιερέα. Του εξιστόρησε μετά δακρύων τα συμβάντα της ζωής του και ο ιερέας αφού του είπε ότι προ λίγων ημερών πέθανε ο υιός του, του ζήτησε να τον υιοθετήσει. 

Μετά τρεις χρόνους ο Ιερεύς πέθανε και ο άγιος αναγκάστηκε να αναχωρήσει εις το αγιώνυμον όρος στη Μονή Καρακάλου όπου εκάρη μοναχής. Πριν λάβει το Αγγελικό σχήμα προσπαθούσε να βρει έναν έμπειρο πνευματικό για την εξομολόγησή του, διότι κατά την παραμονή του στην Κρήτη σε κανένα πνευματικό, ούτε και προς τον ψυχοπατέρα του εξομολογήθηκε την αμαρτία του, ότι ήταν Τούρκος, και αποδιωχθεί της κοινωνίας των Αχράντων Μυστηρίων. Γι’ αυτό τον λόγο όμως όλα αυτά τα χρόνια δεν τολμούσε να πλησιάσει στην θεία Κοινωνία προσποιούμενος διαφόρους λόγους, ότι δεν ήταν έτοιμος. 

Στη Συνοδεία όμως των πατέρων της Μονής Καρακάλου βρήκε τον πνευματικό όπου τον εξομολόγησε και έτσι μετά κατανύξεως και συντετριμμένης καρδίας κοινώνησε των θείων Μυστηρίων. Ο ένθεος ζήλος του ήτανε παράδειγμα για τους μοναχούς. Του άρεσε να ασκείται στις νηστείες, στις αγρυπνίες, στις γονυκλισίες και σε άλλους ασκητικούς αγώνες. Θέλησε να αποσυρθεί και σε σκήτη για πιο έντονο πνευματικό αγώνα και οι πατέρες της Μονής με πολλή αγάπη του έδωσαν απολυτήριο δια την Σκήτη. Όμως ο Άγιος, μη αναπαυθείς, επέστρεψε πάλιν στη Μονή. Στη Μονή Καρακάλου παρέμεινε 35 χρόνια μέσα σε αυτό το διάστημα εν έτει 1797, 6 Ιουνίου, διωρίσθη παρά της Ιεράς Μονής, σε ένα Μετόχιον της Μονής Καρακάλου στο χωριό Μαργαρίτες στο Ρέθυμνο  

Έπειτα από πολλή άσκηση και προσευχή αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του και να ομολογήσει ενώπιον των Αγαρηνών την πίστη του στον Χριστό. Οι Σαρακηνοί αφού τον ράβδισαν και τον διαπόμπευσαν, του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια και τελικά τον θανάτωσαν στις 30 Δεκεμβρίου το 18185. 

Οι χριστιανοί, αφού πρώτα φιλοδώρησαν τον τύραννο κατάφεραν και πήραν το άγιο λείψανο ώστε να το ενταφιάσουν. Το μετέφεραν με τιμή και με ευλάβεια στην πόλη του Τυρνάβου και το ενταφίασαν όπισθεν του ιερού βήματος του ναού των Αγίων Αποστόλων. Τμήματα του Λειψάνου του παρεδόθησαν στη Μονή Καρακάλου όπου οι πατέρες τα υπεδέχθησαν με μεγάλες τιμές. Υπεδέχθησαν τον Άγιο ως αδελφό τροπαιούχο και νικητή της πλάνης του διαβόλου. Η Ιερά Μονή από τότε καυχάται για τον Άγιο Γεδεών και εορτάζει μεγαλοπρεπώς την αγία αυτού μνήμη στις 30 Δεκεμβρίου.

  Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐναθλήσας νομίμως τὸν ἐχθρὸν καταβέβληκας, καὶ Ὁσιομάρτυς ἐδείχθης, του Σωτῆρος περίδοξος· χειρῶν γὰρ καὶ ποδῶν τὴν ἐκτομήν, ὑπέστης Γεδεὼν καρτερικῶς, διὰ τοῦτο θείαν χάριν νέμεις ἀεί, τοῖς πίστει ἐκβοῶσί σοι· δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν Ὁσίων ὁ μιμητής· χαίροις τῶν Μαρτύρων, θιασώτης καὶ ζηλωτής· ἐν γὰρ ἀμφοτέροις, νομίμως διαπρέψας, Ὁσιομάρτυς ὤφθης, Γεδεὼν ἔνθεος.

http://www.imra.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΡΕΑ: "Δεν υπάρχει Θεός"

Barber's Logic - God does not exist

Μια ενδιαφέρουσα ταινιούλα που λέει πολλά. 

Ο κουρέας δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, διότι αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο "φανερώσουν" την απουσία του Θεού. Ένας πελάτης του ανατρέπει αυτό το επιχείρημα μ' έναν πολύ  χαριτωμένο και έξυπνο τρόπο Παρακολουθείστε το διάλογο. Μόνο που είναι στην αγγλική γλώσσα 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πρίν την πτώση του ανθρώπου, λόγω της ανυπακοής του σε μια εντολή του Θεού, οι σχέσεις του με τα ζώα ήσαν ειρηνικές. Αυτή η ειρηνική συνύπαρξη κλονίστηκε αμέσως μετά την εξορία του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο. Κι όμως, οι άγιοι άνθρωποι έλκουν όλα τα ζώα, ζούν ειρηνικά μαζί τους, ακόμη και με τα άγρια και επικίνδυνα. Εκείνα νοιώθουν τη χάρη του Θεού και πλησιάζουν με αγάπη, ταπείνωση και εμπιστοσύνη τον άγιο άνθρωπο. Στην εκκλησιαστική μας ιστορία διασώζονται πολλά εκπληκτικά περιστατικά που μας αφήνουν άφωνους. Ακόμη και στις μέρες μας έχουμε τέτοια παραδείγματα, όπως του αγίου Παϊσίου και πολλών άλλων γνωστών ευλογημένων προσώπων. Τα παιδάκια, που χαρακτηρίζονται για την αγνότητα και καθαρότητά τους, είναι ευπρόσδεκτα από τα ζώα που τα προστατεύουν και εκδηλώνουν μια ιδιαίτερη φροντίδα γι' αυτά. Πολλές φορές γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Βέβαια, στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι έχουν φθάσει σε σημείο να λατρεύουν τα ζώα. Δεν τα αγαπούν μόνο αλλά τα ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ. Αυτό είναι παράξενο και πνευματικά απαράδεκτο. Όλοι έχουμε τέτοια παραδείγματα γύρω μας. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί για να μη φθάνουμε σε ακρότητες. Η λατρεία ανήκει ΜΟΝΟ στο Θεό και όχι στα δημιουργήματά Του.

π. Υάκινθος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ερωτήματα και απαντήσεις για την Ιερά Εξομολόγηση...

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

•Τι είναι η Εξομολόγηση ;

Η Εξομολόγηση είναι ένα από τα βασικά Μυστήρια της Εκκλησίας. Μας δίνει τη δυνατότητα να «συμφιλιωθούμε» με τον Θεό, να εξετάσουμε την πίστη και τη ζωή μας και να εξασφαλίσουμε πνευματική υγεία. Είναι πράξη μετάνοιας. Και μετάνοια σημαίνει αλλαγή του εαυτού μας, στροφή, μεταμόρφωση.

Όταν αμαρτάνουμε απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Όταν όμως μετανοούμε, ομολογούμε τις αμαρτίες μας και ζητάμε συγχώρεση, επιστρέφουμε σ΄ Αυτόν. Η Εξομολόγηση μας απαλλάσσει από το βάρος της αμαρτίας. Επιπλέον μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε τους βαθύτερους προβληματισμούς μας, να δεχτούμε συμβουλές και να ενισχυθούμε πνευματικά.

•Πως καθιερώθηκε ; Μήπως πρόκειται για πρόσφατη επινόηση των κληρικών ;

Το Μυστήριο καθιερώθηκε από τον ίδιο τον Χριστό. Αυτός έδωσε στους Αποστόλους την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες. Στη συνέχεια οι Απόστολοι μετέδωσαν το χάρισμα αυτό στους επισκόπους και τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Έτσι, μέσω της κανονικής χειροτονίας διαιωνίζεται .

•Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους ;

Μόνο ένας αναμάρτητος δε χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τον εαυτό του αναμάρτητο, βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από την αλήθεια. Αλλά και ο μόνος αναμάρτητος , ο Χριστός, δεχτηκε το βάπτισμα της μετανοίας από τον Πρόδρομο και έδειξε την αναγκαιότητα του Μυστηρίου με το παράδειγμά Του. Γι΄ αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της Ορθόδοξης χριστιανικής πνευματικής ζωής.

•Ποιος μπορεί να εξομολογεί ;

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν Πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι΄ αυτό το έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τον τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σε καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες , οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

•Και ο πνευματικός έχει αμαρτίες, διότι και αυτός είναι άνθρωπος!

Ο Πνευματικός δε συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τη δική του αγιότητα  ή δύναμη, αλλά με τη Χάρη που του δόθηκε από τον Θεό αυτός μεσολαβεί μόνο. Τις δικές του αμαρτίες φροντίζει να τις εξομολογείται και αυτός σε κάποιον άλλον πνευματικό. Γι'αυτό και είναι λάθος να ψάχνουμε "άγιους" πνευματικούς. Το θέμα δεν είναι να βρούμε κάποιον άγιον για να εξομολογηθούμε αλλά να καταλάβουμε την αμαρτία μας και να βρούμε την δύναμη να την ομολογήσουμε σε έναν πνευματικό. Μακάρι ο πνευματικός μας να έχει και κάποια χαρισμάτα ώστε οι συμβουλές του να μας ωφελούν. Όμως χωρίς την δική μας πραγματική μετάνοια και φιλότιμο πνευματικό αγώνα, ακόμα κι αν ο πνευματικός μας είναι άγιος δεν θα έχουμε καμία πνευματική προκοπή. Η Χάρις του Θεού θα έρθει στην ζωή μας, όχι γιατί ο πνευματικός μας είναι άγιος, αλλά διότι εμείς μένουμε στην ταπείνωση, με μετάνοια, προσευχή, συγχώρεση και αγάπη, έχοντας μυστηριακή ζωή και υπακοή στην Εκκλησία.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

•Που γίνεται η Εξομολόγηση ;

Συνήθως η Εξομολόγηση γίνεται στο ναό. Μπορεί όμως να γίνει και σε κάποιο παρεκκλήσι ή άλλον χώρο.

•Πως γίνεται ;  

Καθόμαστε αντικρίζοντας τις εικόνες και με την προτροπή του Πνευματικού εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. Μπορούμε επίσης να συμβου-λευτούμε τον πνευματικό για κάποιο θέμα που μας απασχολεί . Όταν ολοκληρώσουμε την εξομολόγηση γονατίζουμε και ο Πνευματικός βάζοντας το πετραχήλι (σύμβολο της ιερατικής λειτουργίας του) πάνω στο κεφάλι μας ζητά από τον Θεό την άφεση των αμαρτιών μας. Φεύγοντας ασπαζόμαστε το πετραχήλι και το χέρι του Πνευματικού.

•Τι πρέπει να πω στην Εξομολόγηση ;

Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθή-ματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δεν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνε-ξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας. Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να κατάδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε την πορεία μας προς τον Χριστό.

Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε να πάρουμε αποφάσεις και να κάνουμε επιλογές που μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν την ψυχή μας .

•Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα…τι να εξομολογηθώ;

Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύ-πτουμε ότι δε γνωρίζουμε τη διδασκαλία του Χριστού. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οι αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης ,αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, αλλά και όταν δεν εφαρμόζουμε το καλό.

Άραγε ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

•Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος εξέτασης του εαυτού μου σύμφωνα με το νόμο του Θεού ;

Υπάρχουν οι Δέκα Εντολές και η ερμηνεία τους κάτω από το πρίσμα της Καινής Διαθήκης.

Το τελειότερο όμως και ακριβέστερο κριτήριο είναι η εντολή της αγάπης προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο. Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, σ΄ αυτή την Εντολή περιέχονται όλες οι άλλες Εντολές .

Δε μπορούμε, για παράδειγμα, να αγαπάμε τον Θεό και να παραβαίνουμε τις εντολές Του. Ούτε γίνεται να αγαπάμε τους ανθρώπους και ταυτό-χρονα να διαπράττουμε αδικίες σε βάρος τους.

Μάλιστα η γνησιότητα της αγάπης προς τον Θεό αποκαλύπτεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Έτσι, όταν αδιαφορούμε για τους άλλους ή τους κακομεταχειριζόμαστε, δείχνουμε ότι δεν έχουμε αγάπη προς τον Θεό. Περιφρονούμε την Εντολή Του για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και δε σεβόμαστε τα δημιουργήματά Του.

•Μου φαίνεται δύσκολο να μιλήσω για τόσο προσωπικά θέματα . Αισθάνομαι ντροπή. Τι θα σκεφτεί ο Πνευματικός ;

Πρέπει να βλέπουμε το εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον Πνευματικό σαν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής – συχνά και σωματικής – υγείας . Για τον Πνευματικό πάλι είναι κάτι το συνηθισμένο. Δεν πρόκειται να σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, που μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, να μας κυριεύει την ώρα της μετανοίας;

Ακριβώς επειδή δια της ομολογίας των αμαρτιών μας ταπεινωνόμαστε έρχεται η Χάρις του Θεού και μας επισκιάζει.

•Φοβάμαι μήπως ο Πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.

Ο Πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί το απόρρητο της Εξομολογήσεως, το οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τον νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τον Επίσκοπό του και την Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τον Πνευματικό θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται να τον περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη.

Για τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον Πνευματικό, ώστε να είναι πρόσωπο με πίστη και αρετή και να έχει την καλή μαρτυρία των πιστών. Μάλιστα η παράδοση της Εκκλησίας μας συνιστά την τακτική εξομο-λόγηση στον ίδιο Πνευματικό και την αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οι ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης της προσωπικής μας ζωής , όταν την εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα , τα οποία δεν έχουν καν την ιδιότητα του πνευματικού.

•Πως πρέπει να λέγονται οι αμαρτίες στον πνευματικό;

Αρκεί μια απλή, σαφής και σύντομη αναφορά. Δε χρειάζονται ούτε λεπτομέρειες (ιδιαί-τερα για τα σαρκικά θέματα), ούτε μακροσκελείς εισαγωγές ή δικαιολογίες . Αν είναι απαραίτητο, θα ζητήσει ο πνευματικός περισσότερες πληροφορίες. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι ταπείνωση και συναίσθηση των αμαρτιών μας .

Όχι άσκοπες συζητήσεις. Εάν θέλουμε συζήτηση, αυτό μπορεί να γίνει εκτός του μυστηρίου της εξομολογήσεως (ειδικά όταν περιμένουν και άλλοι να εξομολογηθούν και ο χρόνος είναι κάπως περιορισμένος).

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

•Μετά την ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει να τις εξομολογηθώ πάλι;

Η Ευχή του Πνευματικού δίνει την άφεση όλων των αμαρτιών που εξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για το θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο Μυστήριο και στη δύναμη του Θεού. Αν πάλι δεν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται την επόμενη φορά να το διευκρινίσουμε .

•Αν  ξεχάσω κάποια αμαρτία ; Αν κρύψω κάποια από ντροπή ;

Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε να το αναφέρουμε στην επόμενη Εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει να κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

•Μπορώ να κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα ;

Μετά την εξομολόγηση θα πρέπει να ζητήσουμε από τον Πνευματικό την ευλογία (άδεια) να μεταλάβουμε. Αυτός θα ορίσει εάν θα κοινωνήσουμε ή όχι, τον χρόνο, τη συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση – συμφιλίωση με τους άλλους).

•Όμως τι νόημα έχει να εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θα επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;

Όπως κάποιος που πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει να προσπαθεί για την απαλλαγή του, έτσι και εκείνος που επιθυμεί πραγματικά την πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα να την αποκτήσει . Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου η δια βίου μετάνοια . Το Μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμιά αμαρτία δε μπορεί να μας απομακρύνει από το έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί να μας καταδικάσει στην αιώνια στέρησή Του.

Συμπερασματικά

Το Μέγα Μυστήριο της Μετανοίας, η Ιερά Εξομολόγηση είναι το Μυστήριο της Ταπείνωσης. Πηγή κάθε αμαρτίας είναι ο εγωισμός μας. Η θεραπεία μας λοιπόν έγκειται στην ταπείνωσή μας που γεννά την μετάνοια και η μετάνοια αναγεννά την ταπείνωση.

Η εξομολόγηση λοιπόν δεν πρέπει να γίνεται μόνο τις ημέρες πριν από τις μεγάλες εορτές των Χριστουγέννων ή του Πάσχα, αλλά πρέπει να γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να μην προλαβαίνει η αμαρτία να χρονίζει μέσα μας.

“Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν” (Επιστ. Ιακ. 4.6).

Με την εξομολόγησή μας αποκαθίσταται και πάλι η σχέση μας με τον Θεό. Ο Θεός ευλογεί τον εξομολογούμενο γιατί τόλμησε και μετανόησε, ταπεινώθηκε, αναγνώρισε την ανεπάρκειά του και ζήτησε την βοήθειά Του δια του πνευματικού.

Πολλοί χριστιανοί ενώ εκκλησιάζονται τακτικά και έχουν μία ηθική ζωή δυστυχώς δεν έχουν τακτική εξομολόγηση. Και αυτό διότι δεν έχουν ταπείνωση και μετάνοια. Εγκλωβίζονται δυστυχώς μέσα στο αυτοείδωλο της αρετής τους και έτσι ο αγώνας τους πάει χαμένος. Η πνευματική καθοδήγηση από έναν πνευματικό πατέρα και η υπακοή στις συμβουλές τους μα ασφαλίζουν από την έπαρση και την υπερηφάνεια, μας κρατούν στην μακαρία ταπείνωση.

Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι όλοι χρειαζόμαστε πνευματική καθοδήγηση ώστε να ασφαλίσουμε τον εαυτό μας από την “μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας”.

Η κάθαρση της ύπαρξής μας από την αμαρτία και η υπακοή μας στον πνευματικό μας πατέρα είναι απαραίτητα όπλα για την πνευματική μας προκοπή και εν Χριστώ τελείωσή μας.

ΠΗΓΗ: http://imverias.blogspot.gr/2016/12/blog-post_20.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ