menu

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

"Ποιον άραγε ενοχλεί η παρουσία των κληρικών στα σχολεία;"

anthimos323

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης
Ανεπιθύμητος να επισκεφθεί και να μιλήσει σε σχολείο της Θεσσαλονίκης χαρακτηρίστηκε από καθηγητές και με εντολή του Υπουργείου Παιδείας και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος!
Την είδηση επιβεβαίωσε σήμερα ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος μιλώντας για "διωγμό που έχει αρχίσει ανεπίσημα και προχωρεί να επισημοποιηθεί".


"Ενας συμπατριώτης μας, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ.Νικόλαος, ήρθε στην Θεσσαλονίκη για μια ομιλία σε ένα σχολείο, μετά από αίτημα των παιδιών και είπε ευχαρίστως. Τότε ήρθε και μου είπε θα μου επιτρέψετε Παναγιώτατε να κάνω μια ομιλία σε δύο σχολείο που με καλέσανε, και του είπα να κάνετε όσες ομιλίες θέλετε", τόνισε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος.
Στη συνέχεια ο κ. Άνθιμος ανέφερε: "Πήγε στο σχολείο που τον καλέσανε και οι αρμόδιοι είπαν ότι δεν μπορούμε να σας αφήσουμε να μιλήσετε στα παιδιά, διότι αυτή είναι η εντολή του Υπουργείου όπως μας ενημέρωσαν."" είπε ο Παναγιώτατος.
"Όταν έφτασε εκεί, η διεύθυνση δεν του επέτρεψε να μιλήσει λέγοντάς του πως αυτή είναι η εντολή του Υπουργείου" ανέφερε ο κ. Άνθιμος.
Επίσης ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης αναρωτήθηκε: "
Είναι δυνατόν στην Ελλάδα των τόσων Μητροπολιτών, πατέρων, κληρικών που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, είναι δυνατόν να λέμε σε εκπροσώπους της Εκκλησίας δε μπορείς να μιλήσεις στα παιδιά; 
Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα "
"Αυτός είναι ο διωγμός που έχει αρχίσει ανεπίσημα και τώρα προχωρεί να επισημοποιηθεί. Την άλλη εβδομάδα έχουμε σύγκληση της Ιεραρχίας για να δούμε διάφορα θέματα όπως και αυτό που συνέβη με τον Μητροπολίτη Μεσογαίας" πρόσθεσε ο κ. Άνθιμος.
Η εντολή του Υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη έχει δοθεί σε όλα τα σχολεία, αφού προ ημερών δόθηκε και διευκρινιστική εντολή σε σχολεία: 
"Κανένας μητροπολίτης δεν θα μιλάει στα παιδιά και να ελέγξετε τι έχουν κάνει όσοι έχουν επισκεφθεί τα σχολεία μέχρι σήμερα. Αν έχουν κάνει ομιλία ή κατήχηση".

Μία παράδοση πολλών δεκαετιών, όπου Μητροπολίτες και κληρικοί κάνουν ομιλίες στα παιδιά, πάντοτε με την συγκατάθεση της διεύθυνσης και του συλλόγου των καθηγητών των σχολείων, σπάει.
Ποιον άραγε ενοχλεί η παρουσία των κληρικών στα σχολεία; Αυτό είναι το "ανοικτό" σχολείο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και απόψεων που οραματίζεται ο υπουργός;
http://shmantikanea.blogspot.gr/2016/02/blog-post_653.html

ΕΙΡΩΝΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ "ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ" ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ...


Η Πατρίδα μας, περνά μια φοβερή ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ κρίση.  Η λεγόμενη οικονομική κρίση, που μαστίζει απάνθρωπα την Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα της πνευματικής κατάστασης όλων ημών των Ελλήνων και της αποστασίας των πολλών. Όπως φαίνεται, σήμερα τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όλα αμφισβητούνται και λογοκρίνονται. Ακόμη και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας θεωρείτε και αντιμετωπίζεται ως ένας κοινωνικός φορέας " που διοικείται από ανθρώπους - δηλ. τους κληρικούς - που κάνουν κακή χρήση της εξουσίας τους ". Αυτά και πολλά άλλα  λένε πολλοί "δάσκαλοι" της τηλεόρασης και των λοιπών Μ.Μ.Ε. Όλοι αυτοί που τολμούν και ειρωνεύονται την ΕΚΚΛΗΣΊΑ και την πίστη των ορθοδόξων χριστιανών διαμορφώνουν συνειδήσεις και κάνουν πολύ κακό στην Πατρίδα μας και ΟΧΙ στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Δηλητηριάζουν τα παιδιά μας, αλλά και τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας που δείχνουν την "φιλομάθειά" τους παρακολουθώντας τα επικίνδυνα μαθήματα της κακής δασκάλας, της τηλεόρασης. 

Προ ολίγων ημερών, άκουσα να λένε "οι εισαγγελείς" μιας πρωινής εκπομπής, πως "η Εκκλησία  θα πρέπει ν' αλλάξει πολλά από τα πιστεύω της για να έχει κόσμο στους ναούς της. Όσο αντιδρά στις νέες προκλήσεις και δεν συμβαδίζει μαζί τους, τόσο ο κόσμος θα την αποστρέφεται...".

ΑΔΕΛΦΟΙ.
Ας είμαστε προσεκτικοί σε όσα ακούμε από τα Μ.Μ.Ε. και από το στόμα και την γραφίδα ανθρώπων που κατέχουν κεντρικές θέσεις καθοδήγησης του λαού μας. Ας μείνουμε πιστοί στο Χριστό και στην Εκκλησία Του. Ο Χριστός είναι ο ίδιος και χθες και σήμερα και στο μέλλον. Όσα μας δίδαξε έχουν διαχρονικό χαρακτήρα. Θα ισχύουν πάντοτε στη ζωή των πιστών. Οι υπόλοιποι, που επιλέγουν και υπακούουν σ' άλλον ... πατέρα (τον διάβολο) ας κάνουν ό,τι θέλουν. Εμείς θα προσευχόμαστε για την μετάνοιά τους και τη σωτηρία τους, αλλά δεν θα .. πάρουμε. Ας μείνουμε κοντά στους πνευματικούς μας πατέρες που έχουν την ευθύνη της καθοδηγήσεώς μας στην εν Χριστώ ζωή και ας κλείσουμε τ' αυτιά μας στα ξένα ακούσματα που εντυπωσιάζουν μεν, αλλά γκρεμίζουν συνειδήσεις. Ιδιαίτερα, ας προσέξουμε  την πορεία και τη ζωή των παιδιών μας. Κι ας μην ξεχνούμε πως η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ δεν κινδυνεύει. Εμείς κινδυνεύουμε, αν δεν προσέξουμε.
π. Υάκινθος

ΠΩΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΦΟΡΟ;


Σήμερα, Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 6:30 μ.μ.  

και στο πλαίσιο των εβδομαδιαίων μαθημάτων της Ενοριακής Σχολής Γονέων του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου, θα πραγματοποιηθεί ειδικό μάθημα και θα δοθούν ενδιαφέρουσες οδηγίες παρασκευής του πρόσφορου. 

Είναι θλιβερό, αγαπητές μου αδελφές και αγαπητοί μου αδελφοί, να υπάρχουν στις μέρες μας Ιεροί Ναοί που στερούνται του γνήσιου και επιμελημένου προσφόρου, το οποίο παρασκευάζεται  με ευλάβεια και προσευχή, κυρίως, από χριστιανές γυναίκες, για να προσφερθεί στο Ναό και κατά τη θεία λειτουργία να μεταβληθεί σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Καλεσμένος της Σχολής απόψε  είναι ένας νέος άνδρας, έγγαμος και πατέρας δύο μικρών παιδιών,  που θα καταθέσει την εμπειρία  και τις γνώσεις του, αφού εδώ και κάποια χρόνια παρασκευάζει μόνος του και με επιτυχία πρόσφορα. Θα υπέρχει εποπτικό υλικά, αλλά και η δυνατότητα διαλόγου. 

Ε Ι Σ Ο Δ Ο Σ   Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Η 
..................................................................................................................................................................
Σημείωση: Όσοι δεν  έχετε την δυνατότητα να παρακολουθείτε τα μαθήματα της Ενοριακής Σχολής Γονέων του Ναού μας, σας ενημερώνουμε πως υπάρχουν ΔΥΟ ευκαιρίες να ακούσετε όλες τις ομιλίες. 
1ον. Η ιστοσελίδα του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ" (estavromenos.blogspot. com) φιλοξενεί όλες αυτές τις ομιλίες σε σταθερή βάση. Βλέπε στην αρχική σελίδα: "ΟΜΙΛΙΕΣ και ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ του Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου". 
2ον. Ο Ρ/Σ της Ι. Μ. Δημητριάδος "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ"  (104 FM) αναμεταδίδει  την ομιλία κάθε Δευτέρα στις 13:00 στην ειδική εκπομπή: "ΜΗΝΎΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ".

Πρόσφυγες ή εισβολή ;

Η παρουσία του Ισλάμ σε μια χωρά επιδρά στις εξελίξεις ευθέως ανάλογα με τους αριθμούς των μουσουλμάνων που βρίσκονται εκεί.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος *

Αν οι αφοσιωμενοι οπαδοι του Μωαμεθ δεν ξεπερνουν το 1% του πληθυσμου τοτε οι μουσουλμανοι ειναι φιλησυχοι, αγαπουν την ειρηνη και δειχνουν ετοιμοι να ασχοληθουν αποκλειστικα με την καθημερινοτητα τους. Αυτο ισχυει απολυτα σε χωρες οπως οι Ηνωμενες Πολιτειες η Αυστραλία η ο Καναδάς με ποσοστο μουσουλμανων απο 0,08 έως 1,8% . 

Η 'επιθετικη ισλαμοποιηση' εχει σαν αφετηρία την στιγμη που οι αριθμοι των μουσουλμανων ειναι αρκετοι ωστε να επιτρεπουν διεκδικητικες κινητοποιησεις με στοχο την κατοχυρωση κατ' αρχην δικαιωματων που στην συνεχεια εξελισσονται σε επιλογες επιθετικες η καταπιεστικες για τις αλλες πληθυσμιακες ομαδες μιας χωρας. Οπως με λεπτομερεια αναφερει ο Δρ. Peter Hammond στο εξαιρετικα διαφωτιστικο του βιβλιο Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat (2010), όταν οι ανεκτικές, πολυπολιτισμικές και 'πολιτικά ορθές' κοινωνίες δέχονται μια σειρά από απαιτήσεις των μουσουλμάνων κατοίκων τους κάποια άλλα ζητήματα αρχίζουν να γίνονται ορατά και βαθμιαία κυρίαρχα.

Επιπτώσεις Μουσουλμανικής Κυριαρχίας
Μόλις ο αριθμός των μουσουλμάνων κατοίκων προσεγγίζει το 2 - 5 % αρχίζει ο προσηλυτισμός άλλων εθνικών μειονοτήτων καθώς και ομάδων του πληθυσμού που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι και εξαιρεμένοι (λχ φυλακισμένοι). Τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται ήδη σε χώρες όπως η Δανία (2%), η Γερμανία (3%) η Βρετανία (2,7%), η Ισπανία (4%) και η Ταιλάνδη (4,6%). Μόλις το ποσοστό ξεπεράσει περίπου το 5 % (Γαλλία 8 %, Σουηδία 5 %, Ελβετία 4,3 %, Ολλανδία 5,5 %, Φιλιππίνες 5 %) οι πιέσεις εντείνονται σε βαθμό μεγαλύτερο από το μέγεθος της μειονότητας. Λχ, γίνονται μεγάλες διεκδικήσεις για την εισαγωγή ενός ειδικού 'καθαρού' (halal) με ισλαμικούς όρους φαγητού, πχ στα σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα την εξασφάλιση απασχόλησης υποχρεωτικά σε μουσουλμάνους για την προπαρασκευή και διαχείρισή του. Σε περιπτώσεις που το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό εμφανίζονται απειλές για κινητοποιήσεις και αντίποινα. Την ίδια στιγμή αιτήματα αυτοδιοίκησης με βάση την Σαρία (ισλαμικό νόμο) στις ιδιαίτερες κοινότητές τους εμφανίζονται με απειλές για βίαια αντίποινα αν η πίεση απορριφθεί.
Όταν το πληθυσμιακό ποσοστό των μουσουλμάνων ξεπερνά το 10 %, βιαιότητες κάνουν την εμφάνισή τους με ανησυχητική συχνότητα με βάση παράπονα και αιτήματα για την κοινωνική τους κατάσταση. Στο Παρίσι βλέπουμε ήδη πυρπόληση αυτοκινήτων ενώ η παραμικρή κίνηση που ενοχλεί τους ισλαμιστές απαντάται με βιαιότητες και συχνά με αίμα (Παρίσι και Κοπεγχάγη με καρτούν για τον Μωάμεθ και Αμστερνταμ για κάποιο φίλμ). Τέτοιες εντάσεις παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά σε κοινωνίες με τέτοια ποσοστά (Ινδία 10%, Κένυα 19%, Ρωσία 15 %).
Με ποσοστά πάνω από 20 % σημειώνονται συχνές εγκληματικές ενέργειες που περιλαμβάνουν σκοτωμούς αντιφρονούντων ετερόπιστων (χριστιανών) η ετερόδοξων (σιίτες) καθώς και σχηματισμός παραστρατιωτικών οργανώσεων όπως λχ στην Αιθιοπία (32,8 %), στο Τσαντ (53,1 %) και στο Λίβανο (59,7 %) και στη Βοσνία (40 %). Όταν το ποσοστό των μουσουλμάνων κατοίκων ξεπερνά το 60 % σημειώνονται οργανωμένες διώξεις 'άπιστων', εθνοκαθάρσεις αντιφρονούντων, η χρησιμοποίηση της Σαρία σαν επιθετικού όπλου όπως και η Γίζυα (φόρος στους άπιστους) καθώς και φαινόμενα βίαιης Τζιχάντ (Μαλαισία 60,4 %, Κατάρ 77,5 %, Σουδάν 70 %, Μπανγκλαντές 83 %, Αίγυπτος 90 %, Ινδονησία 86,1 % κλπ).

Πρόσφυγες η Εισβολείς;
Οι χριστιανικές χώρες γεμίζουν από μουσουλμάνους τυχαία η κατόπιν κάποιας συνειδητής κινητοποίησης ; Κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να διατυπώσει κάποια καίρια άποψη. Παρατηρήσεις όμως είναι δυνατόν να γίνουν.
Η κραυγή 'Χετζίρα' (Hijrah) στέλνει κραδασμούς ανατριχίλας στις ψυχές και στο θυμικό των μουσουλμάνων. Σηματοδοτεί το ξεκίνημα του Ισλάμ κι' αναφέρεται στη φυγή σαν πρόσφυγας του Προφήτη Μωάμεθ από την Μέκκα, για να διασωθεί από επικείμενους φονιάδες, την άφιξή του στη Μεντίνα (τότε, Γιαθρίμπ), την μεθόδευση της από μέσα κατάληψής της και την επεκτατική στη συνέχεια κυριαρχία του Ισλάμ παντού. Περιέχεται σε 91 στίχους του Κορανίου σαν καθήκον των μουσουλμάνων να μιμηθούν τoν Προφήτη και να αυξήσουν την Χετζίρα, με στόχο την επεκτατική διάδοση του Ισλάμ σε άλλες χώρες και κοινωνίες. Μια τέτοια 'φυγή' των μουσουλμάνων, με την μορφή προσφυγιάς η μετανάστευσης, οριοθετεί τους τρόπους με τους οποίους η Σαρία (ιερός νόμος) μπορεί τελικά να επιβληθεί σε αλλόπιστες κοινωνίες.
Από την βία των Σαλαφιστών μέχρι την αξιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και της ανοχής των άλλων κοινωνιών, που κάνουν χρήση οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι οπαδοί της Χιζμπ - ουτ Ταχρίρ, υπάρχουν σαφείς θρησκευτικές αναφορές στα διάφορα ιερά κείμενα. Σε ποιό βαθμό λοιπόν η ανθρώπινη πλημμύρα που κατακλύζει τα ελληνικά νησιά και την υπόλοιπη Ευρώπη είναι προιόν γνήσιας προσφυγικής διαφυγής η αποτέλεσμα προσχεδιασμένης - με μεθόδους βίαιου εξαναγκασμού συχνά - ισλαμικής διείσδυσης; (Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα, βλ το μικρό βιβλίο των Sam Solomon και E. Al Maqdisi, Modern Day Trojan Horse: Al-Hijra, the Islamic Doctrine of Immigration, Accepting Freedom or Imposing Islam?. Advancing Native Missions, 2009).
Ρίχνοντας μια ματιά στις φωτογραφίες και στα βίντεο από τα συμβαίνοντα στα ελληνικά νησιά και στους σταθμούς της Βουδαπέστης, της Βιέννης και του Μονάχου αλλά και στα σύνορα Ουγγαρίας - Σερβίας και Γερμανίας - Δανίας διαπιστώνουμε (παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να επικεντρώνουν τις κάμερες στα ελάχιστα γυναικόπαιδα) πως 8 στους 10 εικονιζόμενους είναι νέοι άνδρες ηλικίας γύρω στα είκοσι και πάνω. Ανάμεσα στις τόσες χιλιάδες 'πρόσφυγες', που είναι οι πολλές γυναίκες, τα μικρά παιδιά, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι; Αυτοί δεν κινδυνεύουν από τους εμφύλιους και τις αγριότητες των τζιχαντιστών του Χαλιφάτου; Κάτι δεν στέκει καλά σε όλα αυτά. Είναι περίεργο πως δεν γίνεται σχεδόν καθόλου κουβέντα για το ζήτημα αυτό.
Είναι επίσης ακατανόητο πως όσοι διαφεύγουν από τη Συρία κυρίως στρέφονται προς την Δύση, και όχι προς πολύ κοντύτερα ευρισκόμενες χώρες που είναι πλούσιες αλλά και μουσουλμανικές. Σε χώρες όπως το Κουβέιτ, το Κατάρ , τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία δεν έχει μέχρι σήμερα μεταφερθεί ούτε ένας (!) μετανάστης. Ενώ σε άλλες γειτονικές χώρες, με σοβαρά όμως οικονομικά προβλήματα οι περισσότερες , και που δεν μπορούν να τους κρατήσουν για πολύ, έχουν γίνει δεκτοί πάρα πολλοί ( Τουρκία 1,8 εκ., Λίβανος 1,2 εκ., Ιορδανία 628.000, Αίγυπτος 133.000 ). 
Κι αυτοί όμως, λόγω άθλιων οικονομικών συνθηκών, πασχίζουν να φύγουν για Ελλάδα και Ευρώπη. 
Γιατί οι εύπορες μουσουλμανικές χώρες, όπου θα μπορούσαν να παραμείνουν μόνιμα δίχως προβλήματα, δεν δέχονται κανέναν;
Μήπως λοιπόν στόχος είναι η νέα 'φυγή' (hijrah) προς την Δύση; Πριν από μήνες το Ισλαμικό Χαλιφάτο στη Συρία και στο Ιράκ είχε απειλήσει την Δύση με 500.000 χιλιάδες ισλαμιστές 'πρόσφυγες'. Που σύμφωνα με το παράδειγμα του Προφήτη θα διέβρωναν τις κοινωνίες αυτές από μέσα, διαδίδοντας την φανατισμό τους, με τελικό στόχο την επιβολή της Σαρία. Το σχέδιο του Χαλιφάτου δείχνει να πετυχαίνει, με την Ευρώπη να κατακλύζεται από μουσουλμάνους και τα ελληνικά νησιά, σαν ανυπεράσπιστα προγεφυρώματα, να βουλιάζουν κάτω από το βάρος των αριθμών τους..
Το ζήτημα δεν έχει να κάνει με ρατσισμό. Μια και η εθνικότητα και το χρώμα των εισβολέων δεν παίζει κανένα ρόλο. Εχει όμως μεγάλη σημασία η σύγκρουση αξιών. Οι κοινωνίες μας είναι χτισμένες πάνω στην αποδοχή του διαφορετικού, στην ανεκτικότητα και τον αλληλοσεβασμό. Αυτές είναι αρχές που αντιπαρατίθενται με τον ακραίο ισλαμισμό. Οι αξίες των δύο πολιτισμών δεν είναι συμβατές. Φανατισμός, μίσος, αντιπαλότητα, εξαίρεση του 'άλλου' κυριαρχούν στο δικό τους πολιτισμό. Στην αναπόφευκτη σε βάθος χρόνου ρήξη, ποιος θα κυριαρχήσει;
Οι Ευρωπαικές ηγεσίες εξακολουθούν να κρατούν τα μάτια ερμητικά κλειστά στην πραγματικότητα και στους κινδύνους. Προκειμένου να εξυπηρετήσουν παροδικά συμφέροντα και μυωπικούς πολιτικούς στόχους θυσιάζουν τις μακρόπνοες προοπτικές των κοινωνιών τους. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σκέψη τους και την έλλειψη οραματισμών. 

*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος έχει γράψει τα βιβλία: Στην Καρδιά του Ισλάμ: Από τις Στέπες της Κεντρικής Ασίας στο Αφγανιστάν (2001) και πρόσφατα Η Οργή του Ισλάμ και οι Φανατικοί της Τζιχάντ (2015
http://shmantikanea.blogspot.gr/

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Μια αγκαλιά που δεν μπορεί να την περιγράψει κανείς…

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: http://tonwtiko.com/

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΠΑΘΟΥΝΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ! ! ! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ . . .

Του Ιωάννη Λαμπρόπουλου

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΠΩΣ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΞΙΟΠΑΘΟΥΝΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ.
ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ, ΣΕ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΖΕΣΤΗ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ, ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ.
Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ, ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗΝ ΘΕΡΜΑΙΝΟΜΕΝΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΦΑΝΩΣ Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΒΓΑΛΕ ΚΑΙ ΤΕΛΑΛΗΔΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, ΠΩΣ ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Ή ΕΧΟΥΝ "LAPTOP" ΚΑΙ ΘΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ.
Ή ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΑΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕΙ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΕΚΑΤΟ ΑΣΤΕΓΟΥΣ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΛΥΘΗΚΕ.
ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.
Ο ΘΕΟΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΛΥΠΑΤΑΙ,  ΑΛΛΑ ΛΥΠΑΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΠΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ, 
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΩΣ ΦΥΣΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.
ΑΠΟ ΤΟ 2010 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ,  ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ. ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ  ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝΟ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ,  ΟΣΕΣ ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ.
Η ΖΩΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ.
ΑΛΙΜΟΝΟ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  ΥΓΕΙΑ, ΕΥΗΜΕΡΙΑ, ΠΡΟΟΔΟ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΙΡΗΝΗ.
ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ, ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΜΑΣ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ  ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΝ ΘΕΟ.
ΤΟΤΕ, ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ. !!!!!!!!
http://shmantikanea.blogspot.gr/

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

"Τι τα θέλει τόσα τρόφιμα ; Για πόλεμο πάμε ;

Πολύ ωφέλιμο και διδακτικό το κείμενο για όλους μας !
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ! ! ! !

Ένας κακός λογισμός
Η καλοντυμένη κυρία αράδιαζε με σιγουριά πάνω στην μεταφορική ταινία τα ψώνια που είχε μαζέψει στο καροτσάκι.
Ατέλειωτα τα εφόδια, γέμισε η ταινία. Γεμάτο και το καρότσι. Έριξε μια ματιά στην κυρία που ήταν μετά από αυτήν. Κρατούσε στα χέρια της ένα γάλα κι ένα γιαουρτάκι. Χαμογέλασε και της είπε ευγενικά. “Παρακαλώ περάστε, έχετε μόνο δύο πράγματα”. Εκείνη αρνήθηκε μ’ ένα ξερό “όχι, ευχαριστώ” και βάλθηκε να κοιτά τα ξένα ψώνια με αυστηρό ύφος.
Τα μάτια της χτενίζαν ένα προς ένα όλα τα προϊόντα. Το σκελετωμένο της πρόσωπο σκαμμένο απ’ τα χρόνια γινόταν ακόμη πιο άγριο από το συνοφρύωμα για την ξένη αφθονία. Φορούσε ένα φουστάνι φτηνιάρικο αγορασμένο μάλλον από λαϊκή και τα μαλλιά της ψαρά, άβαφα την έκαναν να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική της ηλικία.
Μετρούσε τα πάντα επάνω στην ταινία. Την καλοτυλιγμένη φέτα, το σαλάμι, το κρέας . Σταμάτησε για λίγο ύστερα έβγαλε από μια θήκη τα γυαλιά της πρεσβυωπίας και τα φόρεσε. Οι αριθμοί απ΄το κασέρι καθάρισαν, 12.65ευρώ! Καλά, πόσο έχει το κιλό, αναρωτήθηκε. Εγώ, αυτό που παίρνω είναι ημίσκληρο και κάνει μόνο 5.5ευρώ το κιλό. Και τα πέντε πακέτα μακαρόνια τι τα θέλει; Για πόλεμο πάμε; Μπουκάλια κρασί, μπύρας, αναψυκτικά. Πάρτι θα κάνουν;
Χμ, και φρούτα. Κοίταξε την νεαρή μάνα που τακτοποιούσε τα ψώνια της. Την έκοψε από πάνω μέχρι κάτω. “Δεν μου φαίνεται για φτωχή” σκέφτηκε. Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν καμιά ντροπή. Έχει κι ένα ντεκολτέ. Κάθε φορά που σκύβει στο καρότσι βγαίνουν όλα στην φόρα” Πριν αποσώσει την σκέψη της ένιωσε τον φαλακρό πίσω της στην ουρά για το ταμείο να τεντώνεται για να πάρει καλύτερη θέση στο θέαμα. Σήκωσε το κεφάλι της και τόβαλε μπροστά στα μούτρα του αναγκάζοντάς τον να κάνει πίσω. “Πίσω μου σ’ έχω σατανά” παραλίγο να της ξεφύγει.
Είδε το παρθένο ελαιόλαδο και της έτρεξαν τα σάλια. Τα τελευταία δύο χρόνια στο σπίτι έτρωγαν απλό φτηνιάρικο ελαιόλαδο αγνώστου προέλευσης. Ώρες ώρες της μύριζε σαν το αυτοκίνητό τους. Κι εκείνο το χαρτί υγείας πολυτελείας ήταν πανάκριβο. Όχι σαν το δικό τους από επαναχρησιμοποιημένο χαρτί. Ήταν όμως πολύ φτηνότερο, σχεδόν στο μισό. Τόπαιρνε στην λαϊκή απ’ το κυρ-Στέλιο, νάναι καλά.
“Ήμαρτον θεέ μου” σκέφτηκε “κονσέρβες!. Τι θα τις κάνουν; Μπά, αυτοί κάτι έμαθαν και ετοιμάζονται. Μας τόπε κι ο κουνιάδος μου. Αυτός έχει άκρες στο Άγιον Όρος. Έμαθε λέει από έναν πνευματικό ότι τώρα τον Δεκέμβριο όλα θα τελειώσουν. Μαζέψτε τρόφιμα” Έτσι τους είπε. Καλό αυτό αλλά χρειάζονται λεφτά για να τα αγοράσεις. Και τα ρημάδια έπαψαν να υπάρχουν. Ας είναι καλά αυτοί οι άχρηστοι πολιτικοί που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση και έχασαν δουλειά και ψωμί. Τώρα καθαρίζει καμιά πολυκατοικία για να μην πεθάνουν της πείνας. Έχει τον άντρα της με εγκεφαλικό. Τόπαθε μόλις του ανακοίνωσαν την απόλυση. Όλα της ήρθαν μαζεμένα. Ο μεγάλος της γιός φευγάτος στον Καναδά εδώ κι ένα χρόνο. Ο μικρός της φαντάρος. Η κατάσταση δραματική. Ευτυχώς στην εκκλησία του Άϊ-Χριστόφορου μοιράζουν μεσημεριανό και την βολεύει κάθε μέρα με λίγο φαγητό.
Κοιτάζει στην ταινία τα ψώνια να κάνουν παρέλαση και θαρρείς την έπιασε κακία και φθόνος για την κοπέλα που τα αγόραζε. “Εμείς δεν έχουμε να φάμε κι αυτή, για δες. Πρέπει να βγάζει πολλά λεφτά. Η κρίση δεν την άγγιξε. Δες και το μικρό της στο καρότσι, καλοντυμένο. Όχι σαν και μένα μ’ αυτό το τσίτι το ξεθωριασμένο. Όλοι κρατούν από ένα δυό πράγματα κι αυτή ένα καρότσι γεμάτο με τα όλα του.”
Γρννν, γρννν η μηχανή σαν πολυβόλο στα επιδέξια και γρήγορα χέρια της ταμία καταγράφει με το lazer gun πάνω στο bar code ότι περνάει από μπροστά της. Δύο απανωτά χτυπήματα και η απόδειξη/κορδέλα βγαίνει με θόρυβο. “εκατόν ογδόντα πέντε και εβδομήντα δύο, παρακαλώ”. Βλέπει τα τέσσερα πενηντάρικα που βγαίνουν από το πορτοφόλι της κοπέλας και γουρλώνει τα μάτια της με οργή. “Τόσα παίρνω εγώ τον μήνα!”.
“Κυρία, κυρία ένα και ογδόντα”. Ξεκόλλησε από τις βασανιστικές σκέψεις, πλήρωσε και πήρε το γάλα και το γιαουρτάκι. Έφτασε στο σπίτι μαυρισμένη. Έκανε τον σταυρό της μπρος το εικόνισμα και ζήτησε συγχώρεση για τις κακές σκέψεις που έκανε. Δεν μπόρεσε όμως να κρατήσει μέσα της την αδικία. “Και συ Θεούλη μου αλλού δίνεις με το παραπάνω κι αλλού με το σταγονόμετρο, συγχώρα με.” Χάϊδεψε τον άντρα της και πήρε τον δρόμο για την εκκλησία. Να πάρει το μεσημεριανό τους φαγητό.
Κάτω από τον χώρο της εκκλησίας, εκεί που κάνουν τις δεξιώσεις για τα μνημόσυνα. Εκεί καμιά κατοστή ξόμαχοι της κρίσης τρώνε την συμπόνια κάποιων ψαγμένων. Εκεί στα πόδια του Θεού και κάτω από την εποπτεία του.
Χαιρέτησε τον Παπα-Γιώργη και την κυρά Βασιλική, μια από τις εθελόντριες, και άπλωσε το χέρι να πάρει τα πιάτα με το φαγητό που της πρόσφεραν. Και τότε, την είδε. Στην άκρη, εκεί στις σκάλες απ’ την πίσω μεριά της εκκλησίας μιλούσε με τον νεωκόρο. Νέα, ξανθιά, όμορφη με στητό στήθος και ντεκολτέ. Φορούσε το ίδιο φουστάνι που είχε και στο super market.
Ναι, ήταν αυτή η κοπέλα με τα πολλά ψώνια.
Απόρησε για λίγο και ύστερα ρώτησε τον παπά. “Ποια είναι αυτή παπα-Γιώργη; Αν έβλεπες πόσα ξόδιασε για την κοιλιά τους, συμπάθα με, θα τρελαθείς. Πρέπει να το φυσάει. Θάχει πολλά χρήματα έ; Τι θέλει αυτή εδώ;”
Ο ιερωμένος την κοίταξε μισοχαμογελώντας. Κούνησε το κεφάλι του και ύστερα αργά με κείνο τον ήρεμο τόνο της φωνής του της απάντησε. “Είναι μία από κείνες τις λίγες ψυχούλες του Θεού που ταΐζουν τα φτωχά και αδύναμα πλάσματα Του. Ένα από αυτά είσαι και συ και ο άντρας σου. Και για να μην κάνεις ανόητους συνειρμούς, αυτή η ψυχούλα καταθέτει κάθε φορά το ένα τρίτο του μηνιαίου μισθού της. Έτσι τόπε ο Χριστός. Η αξία βρίσκεται στο υστέρημά σας.
Από αυτό να δίνετε”.
Δεν είχε πολλά να σκεφτεί, μόνο ένα. Αυτό που της ήρθε αυθόρμητα. Γονάτισε μπρος της και πήρε το άσπρο λεπτό της χέρι και τόφερε στα χείλη της. Αυτά που βγήκαν από μέσα της ξεψυχισμένα μόνο αυτή κι ο Θεός τα άκουσε.”Να σ’ έχει καλά ο Θεός. Συγνώμη, για ότι σκέφτηκα”.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ


    Ἡ εὐαγγελικὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου μέσα ἀπὸ τὸν παραστατικὸ λόγο της ἀπεικονίζει τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τὸ  μεγαλεῖο τῆς ἀποδοχῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μέ τρόπο ἀξεπέραστο παρουσιάζει τήν πτώση  καὶ τήν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀποστασία του καὶ τήν ἐπιστροφή του.
    Ὁ νεώτερος γιός «ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν». Ὁ ἄσωτος γιὸς μᾶς λέει τὸ ἱερὸ κείμενο ἔφυγε καὶ ἐγκατέλειψε τὸ σπίτι του πηγαίνοντας σὲ μακρινὴ καὶ ξένη χώρα. Τὸ συμβολικὸ βάθος αὐτῆς τῆς εἰκόνας εἶναι σπουδαῖο. Ὅσο καὶ ἂν μᾶς φαίνεται παράξενο, ἡ ζωὴ μας σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο εἶναι ἀποδημία, εἶναι ἐξορία σὲ ξένη χώρα. Καὶ αὐτὸ  γιατί ἡ περιπλάνησή μας στὸν κόσμο ἀναποδογυρίζει τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Συσκοτίζει τὴν σκέψη μας καί διαβρώνει τὶς πνευματικές μας εὐαισθησίες. Ἀνατρέπει τὰ σταθερὰ μέτρα καὶ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα ζυγίζουμε τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ ἀξιολογοῦμε τὶς προτεραιότητες τῆς ζωῆς. Ζοῦμε σ ἕνα κόσμο που εἶναι ἀνίκανος νὰ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ ἐμπιστευθεῖ τὸν Θεὸ ὡς δημιουργὸ καὶ σωτήρα του ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. «Ἐν τῷ κόσμω ἥν, καὶ ὁ κόσμος δὶ’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω», δηλαδή ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ ἦταν μέσα στὸν κόσμο καὶ ἐξαιτίας του δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ὅμως ὁ κόσμος δὲν τὸν ἀναγνώρισε. Ἡ διαδρομὴ τῆς ζωῆς μας γίνεται ἐξορία  ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι ὁ αὐτὸς ὁ κόσμος  δημιουργημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ παραδίδεται καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν «ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου». Τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου διαστέλλεται καὶ διαχωρίζεται ἀπὸ τὸ φρόνημα τοῦ Θεοῦ μὲ μία κάθετη διαχωριστικὴ γραμμή. «ὅστις φίλος εἶναι τοῦ κόσμου ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται».  Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ζεῖ σὲ μία ἐξορία καὶ ἀποξένωση ἀπὸ τὸν Θεὸ καθὼς σπαταλᾶ τὰ ποικίλα χαρίσματά του ἀσώτως χωρὶς ὄρους καὶ ὅρια. Ζεῖ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει Θεὸς , σὰν νὰ μὴν ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ καὶ τότε ἡ τραγωδία τῆς ἐξορίας του γίνεται πιό πικρὴ. Στὴν προσπάθειά του νὰ γευθεῖ καὶ νὰ ἀπολαύσει τὸν πλοῦτο τῆς ζωῆς,  νὰ κατακτήσει καὶ νὰ ἀποκτήσει πολλὰ, συνήθως τὸ πληρώνει ἀκριβά.
    Τὸ πατρικὸ σπίτι γίνεται ὁ τύπος καὶ ἡ εἰκόνα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ στὴν Βασιλεία Του.  Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας και ἠ  ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μᾶς βεβαιώνουν γιά αὐτὴ τὴν πραγματικότητα.  Μᾶς προτρέπουν γιά τήν ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ἐξορίας τοῦ ἀσώτου. Ἡ εὐαγγελικὴ παραβολὴ καὶ ἡ ὑμνολογία τῆς κατανυκτικῆς περιόδου ποὺ διανύουμε μᾶς βοηθοῦν νὰ ξαναδοῦμε  τὴν πνευματική μας κατάσταση μέσα σ’ αὐτήν τήν προοπτική.  «Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν» (Λουκ. 15,17) Ὄταν βρίσκουμε τόν ἀληθινό μας ἐαυτό ξαναβρίσκουμε τόν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ καί τῆς ἐπανασύνδεσης μας μέ τόν Θεό. Τότε ἡ μετάνοια γίνεται ἕνα βαθὺ βίωμα, μιὰ πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς θεραπεύει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας. Τότε ὁ ἀγώνας μας ἀποκτᾶ ἄλλο νόημα καὶ δυναμικὴ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἔστω και ἄν οἱ πτώσεις καὶ οἱ ἀδυναμίες μας εἶναι πολλὲς, δὲν μᾶς βυθίζουν πλέον στὴν ἀπόγνωση. Ἔστω καὶ ἂν τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη μας, εἶναι μεγάλα καὶ μᾶς ταλαιπωροῦν δὲν μᾶς τρομάζουν πιά. Οἱ ἐνοχὲς μας, ὅσο βαριὲς καὶ ἂν εἶναι, δὲν μᾶς ἀρρωσταίνουν ψυχικά. Ἄλλο ἔμμονες ἐνοχές, κατάθλιψη, φόβος, ἄγχος, πληγωμένος ἐγωισμός, γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ λάθη που κάναμε καὶ ἄλλο ἐσωτερικὴ συντριβή, ταπείνωση, ἀλλά καὶ ψυχική γαλήνη ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀγάπη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ,  ποὺ μᾶς ἀποδέχεται καὶ μᾶς περιμένει ὑπερνικώντας τὴν ἁμαρτωλότητά μας.
    Ἂν  αἰσθανόμαστε «εὐτυχισμένοι ὑπαρξιακά», ἄνετοι καὶ βολεμένοι  στὸν παρόντα κόσμο τότε γιατί θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ βροῦμε μία εὐτυχία που δὲν καταλαβαίνουμε ὅτι χάσαμε ἢ, τουλάχιστον δὲν νιώθουμε ὅτι μᾶς λείπει;  Ἂν δὲν νιώθουμε ἐξόριστοι καὶ ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ Θεοῦ, τότε γιατί θὰ πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ ποῦ πρέπει ἄραγε νὰ ἐπιστρέψουμε; Ἴσως θὰ πρέπει νὰ νοσταλγήσουμε τὴν χαμένη χαρὰ στήν ἀντίπερα ὄχθη τῆς ὄντως ζωῆς γιά νὰ μποροῦμε νὰ ζοῦμε καί νά ὁμολογοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ἕνας ὀρθόδοξος μοναχὸς «πιστεύω Κύριε σὲ Ἐσένα γιατί ἔξω ἀπὸ Ἐσένα δὲν ὑπάρχει τίποτε γιὰ ἐμένα». Ἀμὴν.
Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

TO TPIΩΔIO AΠOTEΛEI MIA ΠPOETOIMAΣIA ANTIΣTAΣHΣ ΣTH ΛOΓIKH TOY KOΣMOY.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Αν και η αυριανή παραβολή του Ασώτου Υιού ίσως και  να είναι η πιο γνωστή του Ευαγγελίου, αν και  πολλοί  ίσως να θεωρούν πως συγκεφαλαιώνει όλο το πνεύμα της νέας  σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο, αν και, από τα πρώτα μας σχολικά χρόνια, μάθαμε να τρέφουμε συμπόνια για τον μικρότερο υιό που συντρίβεται, αλλά και συγκίνηση με τον πατέρα που συγχωρεί, φαίνεται πως ο κοντινότερος ρόλος στη δική μας συμπεριφορά είναι ο μεγαλύτερος υιός. Εκείνος που δικάζει και καταδικάζει τον μικρότερο αδελφό του, εκείνος που αρνείται να χαρεί για την επιστροφή του, εκείνος που προτάσσει την ανθρώπινη δικαιοσύνη του πατρικού ελέους και της συγνώμης.
Η σκληροκαρδία του μεγάλου υιού είναι ένα πάθος, που ο Χριστός  στηλίτευσε επανειλημμένως στη συμπεριφορά των Φαρισαίων. Αν υπάρχει όμως κάτι, που κάνει την παραβολή αυτή τόσο διαχρονική, είναι το γεγονός πως η σκληροκαρδία αυτή παραμένει το καταστροφικότερο πάθος της κοινωνίας μας.
Πολλές είναι  οι φορές που οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν  την κοινωνία «σκληρή». Στην σκληρότητα όμως αυτή έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης. Από τις σχολικές αίθουσες, στις οποίες αναζητείται πάντα ο άριστος και ο αλάνθαστος, μέχρι τα δελτία ειδήσεων, που πάντα βρίσκονται σε ετοιμότητα να εντοπίσουν εκείνον που έσφαλε, που έπεσε, που απέτυχε, διδασκόμαστε να δικάζουμε βιαστικά και οριστικά, χωρίς ποτέ να ενδιαφερόμαστε για κίνητρα ή για μια ενδεχόμενη μεταμέλεια. Τι ειρωνεία όμως!  Ο αμαρτωλός, ο αποτυχημένος, που τόσο συχνά περιφρονούμε, μάς είναι συγχρόνως και απαραίτητος. Τον απεχθανόμαστε, κι όμως μας χρησιμεύει. Τον καταδικάζουμε, αλλά θέλουμε να τον έχουμε και κοντά μας, μπροστά μας, στα πρωτοσέλιδα των καθημερινών εφημερίδων. Γιατί άραγε; Μήπως διότι το κραυγαλέο  λάθος του επισκιάζει τα δικά μας μικρά και καθημερινά λάθη; Μήπως γιατί ο αναμφίβολα ένοχος αθωώνει τα καθημερινά δικά μας κατά συνθήκη ανεκτά μικρά εγκλήματα; Ή μήπως διότι ο καταδικασμένος από Θεό -ποιον Θεό άραγε- και ανθρώπους μας προσφέρει μια ψευδαίσθηση αξίας και μια παρηγοριά στην υποψία πως περάσαμε μια ζωή χωρίς μεγάλες ρήξεις και χωρίς μεγάλες μετάνοιες , ζωή χλιαρότητας, που ο Θεός απεχθάνεται περισσότερο από το κάθε τι;
 Η συγχώρηση αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους δεσμούς με τον Θεό μας, τον Θεό της αγάπης. Από πού άλλου μπορεί να ξεκινήσει κανείς τον δικό του πνευματικό αγώνα, αν όχι από τη συγγνώμη προς τον φταίχτη, από εκεί δηλαδή που Εκείνος ξεκίνησε το σχέδιο της σωτηρίας  μας; Κι όμως! Αυτό το πρώτο βήμα μοιάζει να είναι και το δυσκολότερο. Για το γεγονός αυτό ευθύνεται αναμφίβολα η πεσμένη εγωιστική μας φύση, που αντλεί πολλές φορές καταξίωση από την πτώση του άλλου. Ευθύνεται όμως και το πνεύμα του κόσμου, που διδάσκει πως το λάθος του διπλανού είναι η ευκαιρία σου να τον εκτοπίσεις και να καταλάβεις την θέση του.
Η περίοδος του Τριωδίου αποτελεί μια προετοιμασία αντίστασης στη λογική του κόσμου. Όσο πλησιάζουμε προς τα σωτήρια πάθη του Χριστού μας και όσο η καρδιά μας θα προσηλώνεται σ΄ αυτό το πέραν πάσης ανθρώπινης δικαιοσύνης γεγονός, όλο και ευκολότερη θα γίνεται επιλογή μας να μετράμε τον εαυτό μας, όχι με μέτρο τον αμαρτωλό αδελφό μας, αλλά τον αναμάρτητο Λυτρωτή μας. Η κοσμική τακτική είναι εκείνη που μετατρέπει τον άνθρωπο σε άτεγκτο κριτή, ανοικτίρμονα και, τελικά, εξολοθρευτή κάθε μεταμελημένου, που με κόπο πολύ ξαναστήθηκε στα πόδια του και ζητεί μια δεύτερη ευκαιρία. Μια άλλη τακτική όμως, η τακτική του Εσταυρωμένου Υιού και Λόγου του Θεού, μετατρέπει τον άνθρωπο σε οικτίρμονα συμπαραστάτη του κάθε συντετριμμένου συνανθρώπου, κατά μίμηση του αθώου Ιησού, που αίρει την αμαρτία όλων μας. Είναι τότε που η ψυχή πλημμυρίζει από φιλάνθρωπους οικτιρμούς και η καρδιά γίνεται αληθινά έτοιμη να συν-λυπηθεί και να συν-χαρεί με ειλικρίνεια και άδολη  αδελφική αγάπη.
Η περίοδος του Τριωδίου, που ξεκίνησε την περασμένη Κυριακή,κρύβει πολλή χαρά. Όχι  όμως τη χαρά της αποκριάτικης μάσκας, που μας δίνει μια άλλη ταυτότητα, αποκρύπτοντας τα ελαττώματα και τις πτώσεις μας, αλλά τη χαρά της αληθινής αυτογνωσίας, που γκρεμίζει την αλαζονεία και τον κανιβαλισμό προς τον διπλανό μας, μετατρέποντας την κοινωνία σε παράδεισο αποδοχής, αλληλοϋποστήριξης και απέραντης επιείκειας. 
«Δημοκρατία», 27/2/2016
Ι.Μ.ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

Στα χέρια του Θεού…

«Εσύ κάμε αυτό που μπορείς… κάμε ό,τι μπορείς, χωρίς ν’ αγχώνεσαι, χωρίς ν’ αγωνιάς, χωρίς να ταλαιπωρείσαι.

Αφού κάνεις αυτό που μπορείς και η συνείδησή σου σού καταμαρτυρεί ότι «έκανα ότι μπορούσα, μέχρις εδώ! Από ‘δώ και κάτω δεν μπορώ να κάνω τίποτα!».


Τότε παραδίδεις το θέμα, το πρόβλημα, το παιδί σου, την υγεία σου, τα οικονομικά σου, ό,τι έχεις που σε βαραίνει το παραδίδεις στα χέρια του Θεού. Και τότε πράγματι, εκεί ο Θεός εμφανίζεται!

Κι αν ακόμα αργήσουν να γίνουν τα πράγματα, όπως πιθανόν πρέπει να γίνουν, κι αν ακόμα φανεί ότι ο Θεός σιωπά και δεν ενεργεί και παραμείνει ο άνθρωπος μέσα στην εμπιστοσύνη του Θεού,τότε ο Θεός αποκαλύπτει πράγματι με θαυμαστό τρόπο τον εαυτό Του.

Κανένας, λέγει η Γραφή, κανένας δεν ήλπισε επί Κύριον και καταισχύνθηκε. Λέει ο Δαβίδ ένα ωραίο λόγο: «Εμβλέψετε, κοιτάξετε στις αρχαίες γενεές, βρείτε μου ένα άνθρωπο ο οποίος ήλπισε επί Κύριον και εντράπηκε. Ένας άνθρωπος να βρεθεί που να πει ότι εγώ, είχα την ελπίδα μου στον Χριστό κι ο Χριστός δεν ανταποκρίθηκε. Δεν με βοήθησε. Μ’ εγκατέλειψε!» Κανένας!

Βέβαια θα μου πεις ότι μπορεί να μην έγινε αυτό που ήθελα, μπορεί να μην έγινε αυτό που εγώ ζητούσα… Εάν όμως έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό, θα δεις πως τελικά αυτό που έγινε, αυτό ήταν το καλύτερο.»
Του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου
archangelosmichail.gr

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΑΓΡΥΠΝΙΑ στην Ιερά μνήμη του Αγίου Νικολάου του Πλανά.

Την Τετάρτη 2 Μαρτίου εορτάζει η αγία μας Εκκλησία την ιερά μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Αγίου Νικολάου του Πλανά. 

Στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου, όπου φυλάσσεται ένα μικρό τμήμα του λειψάνου του Αγίου Νικολάου του Πλανά, θα τελεστεί Ιερά Αγρυπνία το βράδυ της Τρίτης (1/3/2016) και από τις ώρες: 8:30 μ.μ. - 12:30 μετά τα μεσάνυκτα. 

Καλούνται τα μέλη και οι φίλοι του "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ", αλλά και όσοι συμπολίτες μας τιμούν τον άγιο ιερέα των Αθηνών, προστάτη των κληρικών μας, να συμμετάσχουν στην έκτακτη αυτή λατρευτική  εκδήλωση.

“Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ” και «Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ», κοντά στους πρόσφυγες

Την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016, ο «Εσταυρωμένος» και ο Σταθμός Πρώτων Κοινωνικών Βοηθειών της Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος «Διακονία», οργάνωσαν και πραγματοποίησαν μια νέα ανθρωπιστική αποστολή συμπαράστασης μιας μεγάλης ομάδας προσφύγων που διανυκτέρευσαν σε οργανωμένο parking επί της εθνικής οδού, στην περιοχή της Σούρπης Αλμυρού.  

Μια μεγάλη ομάδα (250 – 300 ) προσφύγων από τη Συρία, με προορισμό τα σύνορα της Ελλάδος με τα Σκόπια,  οδηγήθηκε από την Ελληνική Αστυνομία να διανυκτερεύσει σε κάποιο σημείο της διαδρομής για να ξεκουραστούν οι οδηγοί των λεωφορείων και οι επιβάτες, που η πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες με μικρά παιδιά. Οι άνδρες θα έπρεπε να κοιμηθούν σε υπαίθριο χώρο και οι γυναίκες με τα παιδιά μέσα στα λεωφορεία.

Η τοπική μας Εκκλησία, δέχτηκε και νέα παράκληση - μέσα σε δυο μέρες - με σκοπό την προσφορά κουβερτών. Ο Πρόεδρος του Δ.Σ. και οι εθελοντές του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ» και της «ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ», κινητοποιήθηκαν άμεσα και μετέφεραν με φορτηγό της Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος μια μεγάλη ποσότητα κλινοσκεπασμάτων, τα οποία διένειμαν στους πρόσφυγες. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ήταν συγκλονιστικές και τα αισθήματα ευγνωμοσύνης πρωτόγνωρα.
Ο  «Εσταυρωμένος», κάνει έκκληση προς τους συμπολίτες μας για να συγκεντρωθούν καθαρά κλινοσκεπάσματα, διότι η «ΔΙΑΚΟΝΙΑ» δεν έχει πια την δυνατότητα ν' ανταποκριθεί στις ανάγκες πολλών συμπολιτών μας, αλλά και πολλών άλλων προσφύγων που αναμένονται να καταφθάσουν σύντομα στην περιοχή μας. 

Όσοι επιθυμούν να ανταποκριθούν στη παράκληση της Τοπικής μας Εκκλησίας ας τηλεφωνήσουν στην «ΔΙΑΚΟΝΙΑ» (Γεωργίου Καρτάλη 9 με Γλάδστωνος, στο Βόλο, τηλέφωνο 2421020125) για να συνεννοηθούν για την παράδοση των  προσφορών.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ 

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Αγάπη, ο ύμνος του Παραδείσου

"Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο Θεός είναι Αγάπη. ¨Ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ¨, βροντοφωνεί ο απόστολος της αγάπης, Ιωάννης ο Ευαγγελιστής.
Αγάπη : Το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Το φάρμακο που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες της ψυχής και του σώματος.
"Ένας άγιος έλεγε: " Κύριε, κάνε με να βοηθήσω κι οχι να με βοηθήσουν. Κάνε με να αγαπήσω, κι οχι να με αγαπήσουν. Κάνε με να κατανοήσω κι οχι να με κατανοήσουν ".

Η αγάπη, όπως την δίδαξε ο Κύριος, όχι παραποιημένη απο τους ανθρώπους, είναι έκφραση της θυσίας. Είναι της καρδιάς καρπός και της προαιρέσεως προσφορά.
Η αγάπη δεν φαίνεται απο το τί δίνεις αλλά απο το πώς το δίνεις.
Αγάπη δεν είναι το άπλωμα του χεριού, αλλα το δόσιμο της καρδιάς.
Άν ξέρεις ο ίδιος να μοιράζεσαι, τότε ξέρεις να αγαπάς, " ιλαρόν γάρ δότην αγαπά ο Θεός" λέγει ο Παύλος.
Ο Θεός αγαπά τον ελεήμονα, που δίνει με προθυμία και χαρούμενο πρόσωπο αλλα και με ελεύθερη γνώμη. Ελεημοσύνη που προσφέρεται " εκ λύπης ή εξ ανάγκης " είναι απαράδεκτη και απόβλητη.
Η ρίζα της ελεημοσύνης βρίσκεται στην καρδιά.
Αρχίζει απο την καρδιά και τελειώνει στο χέρι μας. Η ελεημοσύνη θερμαίνει, όταν υπάρχει η φωτιά της αγάπης. Ελεημοσύνη δίχως αγάπη είναι ψυχρή και καταθλιπτική. Είναι σώμα νεκρό δίχως ήλιο και φώς. Είναι λουλούδι δίχως ομορφιά και ευωδία.
Όταν δίνεις δίχως αγάπη προσβάλλεις. Γιατι ποιά αξία έχει το ωραιότερο και ακριβότερο δώρο, όταν προσφέρεται χωρίς χαμόγελo?

Ο Ιησούς ζήτησε την προσοχή μας στο θέμα της ελεημοσύνης. Κατεδίκασε την επιδεικτική και υπερήφανη ελεημοσύνη. Πόσο και στο σημείο τούτο μας διδάσκουν οι Άγιοι!
Υπέροχη και θαυμαστή έμεινε στην ιστορία η βοήθεια των τριών φτωχών κοριτσιών απο τον Άγιο Νικόλαο, όχι τόσο για το ποσό των χρημάτων - κι αυτό βέβαια ηταν αξιόλογο - αλλά προπάντων για την διακριτικότητα της πράξεως του
.

Δεινόν η πενία ", λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Τυφλώνει κάποτε τον άνθρωπο και κάνει τα μη πρέποντα. Ήτανε κίνδυνος λοιπόν και για τα τρία εκείνα κορίτσια να οδηγηθούν στην διαφθορά. Ο πατέρας τους έφτασε στην απελπισία. Αλλά ο άγιος Νικόλαος γεμάτος αγάπη και διάκριση σπεύδει στην κατάλληλη στιγμή. Λαμβάνει ολα τα μέτρα ώστε η πράξη του να παραμείνει άγνωστη και μυστική απο τους ανθρώπους. Εφαρμόζει το του Κυρίου " Μή γνώτω η αριστερά σου, τί ποιεί η δεξιά σου".
Χωρίς χρονοτριβή παίρνει ενα καλογεμισμένο σακουλάκι με χρυσά νομίσματα κι έρχεται με προφύλαξη, αργά τη νύχτα, ρίχνει το πολύτιμο δέμα απο το παραθυράκι μέσα στο σπίτι και φεύγει γρήγορα.
Ο πατέρας των κοριτσιών δεν πίστευε στα μάτια του. Όταν ο άγιος Νικόλαος πληροφορήθηκε πως ο πατέρας πάντρεψε την πρώτη του κόρη, πήγε και ξανάρριξε αλλο σακουλάκι με χρήματα με τον ίδιο τρόπο. Θερμές ησαν του φτωχού πατέρα οι ευχαριστίες και δοξολογίες στον Πανάγαθο Κύριο. Έτσι πάντρεψε και την δεύτερη.
Ωστόσο πρέπει να μην του διαφύγει ο ευεργέτης. Προαισθάνεται ότι θα ξανάρθει και αναμένει άγρυπνος ώστε μόλις ακούσει θόρυβο που θα προδώσει την παρουσία του, να τρέξει, να τον πιάσει, να δεί ποιός είναι αυτός ο τόσο καλός άνθρωπος, που έσωσε κι αυτόν και τα κορίτσια του. Έτσι κι έγινε. Δεν πέτυχε στην τρίτη μυστική του απόπειρα ο φιλόστοργος και φιλόπτωχος άγιος. Τρέχοντας ο πατέρας τον αναγνώρισε και τον ευχαρίστησε που έσωσε με την πράξη του τρείς ψυχές απο την διαφθορά. Ο Νικόλαος του μίλησε με πολλή αγάπη, δεσμεύοντας τον να μην αναφέρει το γεγονός σε κανέναν.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, ο μέγας και ασύγκριτος της αγάπης εργάτης, μελετούσε πολυ τους βίους των αγίων. Ιδιαίτερη εντύπωση του έκανε ο βίος του Αγίου Σεραπίωνα του Σιδωνίου, που πολυ τον θαύμαζε. Διηγόταν συχνά το εξής περιστατικό απο την ζωή του.

Κάποτε ο Άγιος Σεραπίων - γνωστός για την ασκητικότητα και ακτημοσύνη του - συνάντησε εναν άνθρωπο πάρα πολύ φτωχό. Τόσο δε ( = μάλιστα ) τον λυπήθηκε ώστε έβγαλε το επανωφόρι του και του το έδωσε. Προχωρώντας πιο πέρα, είδε κάποιον που έτρεμε απο το κρύο. Τί να κάμει? Χωρίς να καθυστερήσει βγάζει και το εσωτερικό του ρούχο και του το προσφέρει. Τότε έμεινε γυμνός κρατώντας στα χέρια του το Ιερόν Ευαγγέλιον. Μόλις τον είδε γυμνό κάποιος γνωστός του τον ερωτά: -Ποιός σε εγύμνωσε Άγιε του Θεού?
- Αυτό εδώ, απάντησε ο Σεραπίων δείχνοντάς του το Ιερόν Ευαγγέλιον.
Δεν άργησε ομως να πουλήσει και αυτό το Ευαγγέλιο, προσφέροντας τα χρήματα σε φτωχούς.
Κάποιος μαθητής του τον ρώτησε: - Πάτερ μου, πού είναι το μικρό Ευαγγέλιο που είχες?
Του απάντησε: - Δεν είπε ο Κύριος " πωλησον σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς?" Σ΄αυτό κι εγώ πειθάρχησα. Σκέφτηκα πως δεν έπρεπε να λυπηθώ ούτε κι αυτό το βιβλίο, οπου είναι γραμμένα τα παραγγέλματα του Κυρίου, αλλα να το πουλήσω χάριν των φτωχών.
Ένας άνθρωπος του Θεού είπε: " κάθε ψυχή κερδισμένη απο την αγάπη, είναι κιόλας ανταύγεια του Θεού" Η αγάπη έχει φώς και μεταδίδει φώς. Είναι και φωτοφόρος και φωτοδότης. " Ο αγαπών τον αδελφόν αυτού εν τω φωτί μένει"
Όσο πλησιάζεις τον Θεό, τόσο φωτίζεσαι και λάμπεις. Όσο περισσότερο αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο αγαπάς τον άνθρωπο. " Είδες τον αδελφό σου? Είδες τον Θεό!" λέει ο αββάς Ισαάκ Ο Σύρος.
Τί ωφελεί στα αλήθεια η κατάκτηση του διαστήματος, άν δεν κατακτήσουμε τους αδελφούς μας με την αγάπη?
Τί ωφελεί η έρευνα και ανακάλυψη νέων γαλαξιών, αν δεν καταφέραμε να βρούμε το "αστέρι" της βηθλεέμ, τον Θεό της αγάπης?
Ποιούς νέους κόσμους περιμένουμε να μας δείξουν τα ραδιοτηλεσκόπια, οταν αγνοούμε την "καινήν εντολήν" της αγάπης?
Χωρίς την αγάπη όλα είναι μάταια, άσχημα κι αποτυχημένα.
"Συμφορά μας χωρίς την αγάπη " αναφωνεί ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ. Όλα του ανθρώπου τα έργα και τα επιτεύγματα αποκτούν αξία μονάχα με την αγάπη.
Αλλά η αγάπη είναι διάκριση και η διάκριση είναι τέχνη. Άν δεν ξέρεις την τέχνη της αγάπης, δεν ξέρεις να αγαπάς.

Η αγάπη παραβλέπει τις ιδιοτροπίες του αδελφού. Συγχωρεί τα λάθη. Ανέχεται τα ελαττώματα. Υποχωρεί στο πείσμα. Αποφεύγει την κατάκριση. Αγνοεί την ειρωνία. Διαλύει τις καχυποψίες. Αρνείται τις συκοφαντίες. Δεν επικρίνει και δεν διασύρει δημόσια. Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις με εναν τρόπο ευγενικό και μεγαλόψυχο. " Η αγάπη τω πλησίον κακόν ουκ εργάζεται, μακροθυμεί, χρηστεύεται.. ού φησιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής.. ου λογίζεται το κακόν" βροντοφωνεί ο Παύλος.
Η αγάπη με την απλότητα και την ειλικρίνεια της δεν ξέρει τι είναι κακό. Είναι αγνή και καθάρια σαν το νερό της κρυστάλλινης λίμνης. Δεν την αναταράσσει κανένα άγριο κύμα κακίας και πονηρίας.
Ο άνθρωπος της αγάπης είναι ο πιο μεγάλος νικητής στον πνευματικό αγώνα. Νικάει με το χαμόγελο και την καλοσύνη. Άν σε άλλες περιπτώσεις η υποχώρηση είναι ήττα, της αγάπης η υποχώρηση είναι νίκη. " Τη φιλανθρωπία νικήσωμεν " λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος.
Είναι ένδοξα της αγάπης τα τρόπαια. Πανάκριβα της φιλανθρωπίας τα στεφάνια. Άλλωστε μην ξεχνάμε οτι κάθε μεγάλη αγάπη είναι σταυρωμένη αγάπη.
Περνάει με διάκριση όλα τα σκαλοπάτια του Γολγοθά. Πονάει όπως Εκείνος πόνεσε επάνω στον σταυρό. Κάθε προσφορά είναι θυσία και κάθε θυσία έχει την αξία της.
"Και ος εαν ποτίσει ενα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού μόνον εις όνομα μαθητού, αμην λέγω υμίν, ου μη απολέσει τον μισθόν αυτού", λέγει ο Κύριος.
Η αγάπη συμπεριφέρεται με διάκριση και καλοσύνη και στον πεινασμένο και στον διψασμένο και στον ξένο και στον περιφρονημένο και στον φυλακισμένο και " εις πάσαν ψυχήν καταπονουμένην" Και οι φυλακισμένοι είναι αδελφοί μας. Γι αυτό παραγγέλλει ο Αγιος Παύλος " Μιμνήσκεσθε των δεσμίων ως συνδεδεμένοι. Να νιώθουμε δική μας την φυλάκιση τους. Το ίδιο και για το πένθος του αδελφού μας, να το νοιώθουμε δικό μας.
Ο πόνος στον κόσμο είναι τόσο μεγάλος ωστε αν θελήσεις να μαζέψεις τα δάκρυα που χύνονται κάθε μέρα απο τα μάτια των ανθρώπων θα βρεθείς μπροστά στο μεγαλύτερο ποτάμι της γής, είπε κάποιος. Η αγάπη δεν εφαρμόζει μόνο το " χαίρειν μετα χαιρόντων" αλλά και το " κλαίειν μετα κλαιόντων "
Άν κάθε κράτος έχει τον δικό του Εθνικό Ύμνο, έχει και ο Χριστιανισμός τον δικό του Ύμνο, τον Ύμνο της Αγάπης που με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο έχει αποδώσει ο μέγας των εθνών Απόστολος Παύλος στο ΙΓ' κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής.

Τούτος ο μελωδικότατος ύμνος ας είναι στα χείλη και στην ψυχή μας. Αμήν.

Η τέχνη της Σωτηρίας - Γέροντος Εφραίμ, Φιλοθεϊτου.
www.agioritikovima.gr



Παιδί και αυτοπεποίθηση

 Αν θέλεις να κάνεις το παιδί σου έξυπνο, δεν έχεις παρά να του εμπνεύσεις την εμπιστοσύνη στις ικανότητες του και να το προικίσεις με μια μεγάλη και δυνατή αυτοπεποίθηση. Όσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αποκτήσει το παιδίσου, τόσο πιο έξυπνο θα φανεί και θα αποδειχτεί στη ζωή του. Η μεγαλύτερηπεριουσία και η πολυτιμότερη προίκα που μπορείς να χαρίσεις στο παιδί σου είναι μια μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητες του και μια δυνατήαυτοπεποίθηση.
Τα διαμερίσματα και οι καταθέσεις, που τυχόν έχεις στο όνομά του, μπορεί να χαθούν από μια αλλαγή του καθεστώτος ή από ένα πόλεμο, διότι είναι αγαθάυλικά και φθαρτά και ακόμα έξω από την ύπαρξη και την προσωπικότητατου παιδιού σου.

Η εμπιστοσύνη όμως στον εαυτό του και η αυτοπεποίθησήτου είναι αγαθά άϋλα και πνευματικά , που δεν τα φθείρει ο χρόνος, δεν παθαίνουν πληθωρισμό, δεν τα καταστρέφει ο πόλεμος, δεν τα αφαιρεί το νέο καθεστώς. Η εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και η αυτοπεποίθηση του παιδιού σου αποτελούν στοιχεία της προσωπικότητάς του, είναι συστατικάτης ύπαρξής του, είναι πλούτος του πνεύματος και της ψυχής του, και γι' αυτό είναι άφθαρτα και αναφαίρετα.

Κανένας κλέφτης και κανέναςκατακτητής δεν μπορεί να μπει μέσα στην ψυχή του παιδιού σου για να του αφαιρέσει την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του και την αυτοπεποίθηση του.
Αυτή η αυτοπεποίθηση δεν θα αυξήσει μόνο το δείκτη ευφυΐας και το βαθμό της επίδοσης του παιδιού σου στο σχολείο και στα γράμματα, αλλά θα είναι και το σπουδαιότερο εργαλείο και όπλο του για κάθε πρόοδο και επιτυχία στη ζωή του.

Αρχιμανδρίτου Διονυσίου Δ Μπέκου, ΚΑΝΕ ΕΞΥΠΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ, Εκδόσεις Χριστιανική Ελπίς, δεύτερη έκδοση Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 112-113
http://enorion.blo


Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Η προς μητρός μάμμη μου, αρχόντισσα κτηματίας στη Λοκρίδα, κάθε φθινόπωρο μετά τη συγκομιδή, άνοιγε το μυστικό προσωπικό της σεντούκι, έβγαζε το νυφικό της και το σιδέρωνε. Ήταν αυτό που κατ’ επιθυμίαν της θα την κάλυπτε και νεκρή. Μέσα στο σεντούκι είχε και δύο μικρά μπουκαλάκια. Το ένα με λάδι, το άλλο με κρασί. Τα άδειαζε στο νεροχύτη και τα γέμιζε με προϊόντα της νέας σοδειάς. Ήταν οι μέλλουσες χοές της. Οι προσφορές κατά την ώρα της ταφής.
Αυτή η ίδια μακάρια γριούλα μας είχε μάθει να μην πετάμε τη φέτα, το ψωμί με λάδι ή με ζάχαρη που μας έδινε, όταν βγαίναμε στο δρόμο για παιχνίδι. Έπρεπε, όταν χορταίναμε και δεν θέλαμε άλλο, να ανεβαίνουμε με προσοχή στη μάντρα ή στα κεραμίδια της αποθήκης και να αφήνουμε το κομμάτι το ψωμί για να το φάνε τα πετεινά του ουρανού. Πριν το ακουμπήσουμε στη μάντρα έπρεπε να το ασπαστούμε.
Αυτές οι μικρές τελετές ευσέβειας με ακολουθούν έως σήμερα και με παρηγορούν μέσα στο χαώδη κόσμο, τον σκόρπιο, τον ανερμάτιστο που ζούμε.
Αυτές οι δύο συνταρακτικές στη σοφία τους και στην απλότητά τους τελετές ερμηνεύουν το ήθος μιας άλλης γενιάς, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν πρότυπα βίου στον απορφανεμένο κόσμο μας.
Ο κόσμος που ζούμε προσβάλλει τη δημιουργία, καταστρατηγεί τους βασικούς νόμους της ζωής και της φύσης και συνεχώς παρεμβαίνει ανατρέποντας την ισορροπία.
Κι αυτό γιατί έχει καταληφθεί από το δαίμονα της αδηφαγίας, της λαιμαργίας. Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος ηδονής, χωρίς αγάπη. Ένας κόσμος λαγνείας, χωρίς έρωτα. Ένας κόσμος που εξαντλεί την ευφυΐα του για να φτιάνει μηχανές σπατάλης.
Έλειψε το λειτουργικό ήθος, η εκκλησιαστική ενοριακή αγαπητική σχέση, η μέθεξη, η συγγνώμη και η μετάνοια.
Δεν υπάρχει ευχαριστία.
Όταν ασπαζόμαστε το κομμάτι του ψωμιού και το αφήναμε στα πουλιά, αυτό κάναμε∙ τελούσαμε μέσα στην καθημερινότητα το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τιμούσαμε τον δημιουργό μέσα στα αγαθά που μας δώρισε.
Αισθανόμαστε πως η ύλη είναι δώρο ζωής και την ευλαβούμαστε.
Ο κόσμος σήμερα φοβάται το θάνατο. Τρέχει, ιδρώνει, διαγκωνίζεται, αλληλοϋπονομεύεται, σκοτώνει γιατί φοβάται το θάνατο. Θανατώνοντας τον άλλο, έστω και ψυχικά ή συμβολικά, έχει την ψευδαίσθηση ότι ξεφεύγει από το μοιραίο. Αισθάνεται το θάνατο ως τείχος, ως εμπόδιο αξεπέραστο. Θαρρεί πως ο θάνατος είναι το τέρμα.
Δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα του μηδενός, γιατί νομίζει πως η ζωή οδηγείται στο μηδέν και παλεύει να αποφύγει την εκμηδένιση.
Η μακάρια γριούλα ήξερε την αλήθεια. Είχε συμβιβαστεί με το θάνατο, γιατί πίστευε στην ανάσταση. Ετοιμαζόταν για την αποδημία γιορτάζοντας και προσέφερε ως θυσία αινέσεως την προκοπή του οίκου της.
Όταν ο κόσμος δεν σέβεται τη δημιουργία και τη σπαταλά, όταν δεν αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει για τη φύση που μας δωρήθηκε, όταν φοβάται το θάνατο και τον αποφεύγει λερώνοντας τη ζωή, εξαγοράζοντάς τη με φθηνά μέσα, η ανθρωπότητα ακυρώνει το λόγο υπάρξεώς της.
Ζούμε σε μιαν εποχή ματαιώσεων, ακυρώσεων, προδοσιών, συνωμοσιών, αχαριστίας και φόβου θανάτου.
Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίδα;
Όταν περισσεύει τόση απελπισία, τόσος υπαρξιακός πανικός, τόσος καταναλωτικός θάνατος, φαίνεται να απέλιπε η ελπίδα.
Αλλά δεν είναι αλήθεια. Η ελπίδα δεν είναι ούτε ο ορθολογισμός της αλαζονικής επιστήμης, ούτε τα κηρύγματα των ηθικολόγων, ούτε τα συστήματα της φιλοζοφίας.
Η ελπίδα είναι το ήθος της γριούλας μάμμης μου. Είναι η ορθόδοξη ευσέβεια, η αδογμάτιστη, η απέριττη, η ταπεινή, τα μικρά θαύματα της καθημερινότητας, τα τρυφερά αγγίγματα της ανοχής, οι ώρες της αγάπης, της πλησμονής, της ευχαριστίας.
Και ξέρουμε ότι υπάρχουν τέτοιες ανθρώπινες στιγμές όπου επικρατεί η χάρις και η χαρά, όπου ο θάνατος αποτάσσεται και μας πλημμυρίζει το χαροποιό πένθος. Όταν τιμάμε τη δημιουργία και προσδοκώμεν την άλλη ζωή ως αυτονόητο δώρο και έρωτα επιστροφής, ως νοσταλγία παραδείσου.
Άσωτοι είμαστε, πλάνητες και φυγάδες θεόθεν, η ατραπός της επιστροφής στο αιώνιο είναι εδώ στην άκρη της ματιάς μας. Εκζητούντες τον Κύριον ουκ έλαττωθησόμεθα παντός αγαθού.
Κώστας Γεωργουσόπουλος 
(Ελλάδα και Πολιτισμός, Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, 1995)

Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο…(Αγιος Πορφύριος)

Λέγει ο σοφός Σολομών ότι ο Χριστός «ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν».
Οι «πειράζοντες» τον Θεόν είναι όσοι αμφιβάλλουν, διστάζουν ή και χειρότερα ακόμη, ανθίστανται στην παντοδυναμία Του και πανσοφία Του.
Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε έτσι αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά;». … Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτά που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ»· παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός;» ή και το αντίθετο «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα.
Και προσεύχεται κανείς και κάνει αγρυπνίες, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει κι αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα.
Ενώ με το Χριστό, με την χάρι φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη με την αγάπη με την υπομονή με την ταπείνωση τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό παύει να υπάρχει δηλαδή δεν εξαφανίζεται αλλά μαραίνεται.
Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται κι αμέσως ξεπετάγεται το αγκάθι.
Δεν είναι, όμως μόνο η αντίδραση και τα «γιατί», που δείχνουν ότι εκπειράζομε τον Θεόν. Εκπειράζομε τον Θεό, όταν ζητούμε κάτι από Εκείνον, αλλά η ζωή μας είναι μακράν του Θεού. Τον εκπειράζομε όταν ζητούμε κάτι αλλά η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του –πράγματα, δηλαδή ενάντια στον Θεό· άγχος αγωνία απ’ το ένα μέρος κι απ’ το άλλο παρακαλούμε.
Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι αυτό θα σας σώσει. Εκείνο που κάνει άγιο τον άνθρωπο είναι η αγάπη, η λατρεία προς τον Χριστό η οποία δεν μπορεί να εκφρασθεί δεν μπορεί δεν μπορεί … Και προσπαθεί ο άνθρωπος να κάνει ασκήσεις, να κάνει τέτοια πράγματα και να καταπονεί τον εαυτό του για την αγάπη του Θεού.
Κανείς ασκητής δεν αγίασε χωρίς ασκήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε ν’ ανέλθει στην πνευματικότητα χωρίς ν’ ασκηθεί. Πρέπει να γίνονται ασκήσεις. Άσκηση είναι οι μετάνοιες, οι αγρυπνίες κ.λπ. αλλά όχι με βία. Όλα να γίνονται με χαρά. Δεν είναι οι μετάνοιες που θα κάνομε δεν είναι οι προσευχές είναι το δόσιμο ο έρωτας για τον Χριστό για τα πνευματικά.
Υπάρχουν πολλοί που τα κάνουνε αυτά όχι για τον Θεό αλλά για άσκηση, για ωφέλεια σωματική. Όμως οι πνευματικοί άνθρωποι το κάνουνε για ψυχική ωφέλεια, για τον Θεό.
Αλλά και το σώμα ωφελείται πολύ δεν αρρωσταίνει. Πολλά καλά έρχονται.
Μέσα στην άσκηση τις μετάνοιες τις αγρυπνίες και τις άλλες κακουχίες είναι και η νηστεία. “Παχεία γαστήρ λεπτόν ου τίκτει νόον».
Λένε ότι το προβατάκι τρώει τα χορταράκια της γης κι είναι τόσο ήσυχο. … Ενώ ο σκύλος ή η γάτα κι όλ’ αυτά τα σαρκοφάγα, είναι όλα τους άγρια ζώα. Το κρέας κάνει κακό στον άνθρωπο. Κάνουν καλό τα χόρτα, τα φρούτα κ.λπ. Δεν είναι το φαγητό δεν είναι οι καλές συνθήκες διαβιώσεως που εξασφαλίζουν την καλή υγεία. Είναι η αγία ζωή, η ζωή του Χριστού.
Για να τα κάνετε όμως αυτά πρέπει να έχετε πίστη. Αλλιώς σας πιάνει λιγούρα. Η νηστεία είναι και ζήτημα πίστεως. Δεν παθαίνετε μ’ αυτήν κακό, όταν το χωνεύσετε καλά το φαγητό σας. Οι ασκητές μεταποιούν τον αέρα σε λεύκωμα και δεν τους πειράζει η νηστεία.
Όταν έχετε τον έρωτα τον θείον, μπορείτε να νηστεύετε με ευχαρίστηση κι όλα είναι εύκολα· αλλιώς σας φαίνονται όλα βουνό. Όποιοι έδωσαν την καρδιά τους στον Χριστό και με θερμή αγάπη έλεγαν την ευχή, κυριάρχησαν και νίκησαν τη λαιμαργία και την έλλειψη εγκράτειας.
Από το βιβλίο “Bιος και Λόγοι” του γ.Πορφυρίου
https://simeiakairwn.wordpress.com/