menu

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ



Ε Κ Δ Η Λ Ω Σ Ε Ι Σ
Γ Ι Α   Τ Ο Ν   Α Γ Ι Ο   Λ Ο Υ Κ Α,
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ  
   Π Ρ Ο Σ Τ Α Τ Η   Τ Ω Ν   Ε Θ Ε Λ Ο Ν Τ Ω Ν ΤΟΥ «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ»

    Ο Σ.Σ.Κ. «Ο Εσταυρωμένος », θα πραγματοποιήσει διάφορες εκδηλώσεις επ’ ευκαιρία του εορτασμού της Ιεράς Μνήμης του Αγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως & Κριμαίας και  Προστάτη των εθελοντών του. 

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013  
  1. Στις 6:30 μ.μ. θα τελεσθεί πανηγυρικός Εσπερινός με αρτοκλασία στον Μητροπολιτικό Ιερό  Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου.
  2. Στις  8:15 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ στο θερινό κινηματογράφο «ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΗ » - στην παραλία του Βόλου – με θέμα: «Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ». Πρόκειται για την πνευματική διαθήκη που άφησε ο Άγιος Λουκάς στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του. Συμμετέχει: Βυζαντινός χορός με Υπεύθυνο τον κ. Ευστάθιο Γραμμένο, Λαμπαδάριο του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου, που θα ψάλλει εκκλησιαστικούς ύμνους από τις Ιερές Ακολουθίες του Αγίου Λουκά και απαγγέλει το κείμενο: ο κ. Δημήτριος Τανάγια, εκπαιδευτικός.

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013 & ώρα 7:00 π.μ. - 9:30 π.μ.
  1. θα τελεστεί πανηγυρική Θεία Λειτουργία στον  Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου και ιερό μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των αειμνήστων μελών, δωρητών, εθελοντών και συνεργατών του «ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ»
  2. Κατά τη διάρκεια των Ι. Ακολουθιών θα τίθεται σε προσκύνηση ένα μικρό τμήμα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Λουκά που φυλάσσεται στον Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου

 

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ

ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ.jpg
       Η μικρή Ραφαέλα, μαθήτρια της Β΄Τάξεως του 12ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου, δημιούργησε με τα χεράκια της αυτόν τον υπέροχο πίνακα ζωγραφικής με θέμα την ΕΛΠΙΔΑ. 
    Θερμά συγχαρητήρια στη μικρή μαθήτρια, με το σπουδαίο ταλέντο της, στους ευλογημένους γονείς της και στη δασκάλα της, στην οποία αποστείλαμε την εξής επιστολή: "Με ιδιαίτερη χαρά επικοινωνούμε μαζί Σας, για να Σας συγχαρούμε για την μαθήτρια Σας Ραφαέλα Κων/νου Τίγκα. Η Ραφαέλα,  δημιούργησε έναν υπέροχο πίνακα ζωγραφικής, με πολλούς συμβολισμούς και μηνύματα, για τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους της σημερινής μας εποχής. Ο Σύλλογός μας, αξιοποίησε την όμορφη παιδική ζωγραφιά άμεσα δημιουργώντας μία ευχετήρια καλοκαιρινή κάρτα, την οποία θα παραλάβουν 250 περίπου κρατούμενοι που βρίσκονται στους χώρους κράτησης της περιοχής μας (δυο φυλακές και τρία κρατητήρια). Το μήνυμα της ελπίδας δεν θα έβρισκε καλύτερο τρόπο να εκφραστεί παρά μόνο μέσω μιας παιδικής ζωγραφιάς.
      Για τους λόγους αυτούς, αποφασίσαμε να την βραβεύσουμε στη μεγάλη εκδήλωση του Συλλόγου μας για τον Άγιο Λουκά Αρχιεπίσκοπο Κριμαίας που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013 και ώρα 8: 30 μ.μ. στο Θερινό Κινηματογράφο «ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΗ» Βόλου.
     Σας συγχαίρουμε και Σας ευχαριστούμε θερμά για την ποιοτική διακονία που προσφέρετε στα παιδιά μας. Ευχόμαστε ο καλός Θεός να Σας ενδυναμώνει στο δύσκολο, ευαίσθητο και θεάρεστο έργο σας". 

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Ο ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΣΟΣ


ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ
 Η μνήμη του τιμάται στις 27 Μαΐου

Πατρίδα του η Ν. ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία)
Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.
Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό
Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια
Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.
Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.
Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.
Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος
1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός
Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα
Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο
Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)
Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.
Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας
Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά....

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου
Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος
Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα
Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.
Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.


«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς...»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου
Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ', προς το «Τη Θεοτόκω εκτενώς».
Τω Ιωάννη οι πιστοί νυν προσδράμωμεν, οι εν δεινοίς και συμφοραίς, και προσπέσωμεν, εν ευσέβεια κράζοντες, εκ βάθους ψυχής· Όσιε, βοήθησον, εφ' ημίν σοις ικέταις, πρόφθασον και λύτρωσαι της παρούσης ανάγκης· μη παραβλέψης δέησιν οικτράν των προσφευ­γόντων τη σκέπη σου, Άγιε.

Μεγαλυνάρια Οσίου Ιωάννου
Τους συναθροισθέντας τω σω ναώ, αοράτων πάντας, ορατών τε επιβουλής, ημάς τυραννούντων. δεόμεθα ρυσθήναι, υπό την σην αιγίδα θερμώς προσ­φεύγοντας.
Τα πεπυρωμένα βέλη εχθρού, βροτοκτόνου, πάτερ, απομάκρυνον αφ' ημών, ταις προς την Τριάδα, θερμαίς σου ικεσίαις, όπως ρυσθέντες, τούτων, σε μεγαλύνωμεν.
Τον αστέρα πάντες τον φαεινόν, τον εκ Προκοπίου, απαστράψαντα νοητώς, οσίων το κλέος, και Καππαδόκων δόξαν, τον θείον Ιωάννην ύμνοις τιμήσωμεν.
Αίτησαι ειρήνην παρά Θεού, πνευμάτων γαλήνην, μέχρι τέλους υπομονήν. ψυχών σωτηρίαν, ημίν τοις σοις ικέταις, τοις ευφημούσι πόθω τα σα θαυμάσια.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.

Ήχος β'. 'Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Δεύτε προσκυνήσωμεν, πιστοί, και μετ' ευλαβείας και πόθου κατασπαζόμενοι, λείψανον περίσεπτον και πανυπέρτιμον, Ιωάννου θεόφρονος, αγνίσωμεν χείλη, όμματα και μέτωπα, και ικετεύσωμεν, όπως και ημάς αξιώση, τέλους σωτηρίου και θείου, ταις αυτού προς Κύριον δεήσεσιν.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ

Ευλαβική προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Πηγή: http://pisoapothnkoyrtina.blogspot.com/2013/05/27_27.html#ixzz2UVTTRrcr


Ένα υπόδειγμα για τις μητέρες της σημερινής εποχής.


 Η οσία Σοφία της Αίνου

Στις 4 Ιουνίου η αγία μας Εκκλησία μεταξύ άλλων αγίων προβάλλει και τη σεμνή μορφή «τής οσίας μητρός ημών Σοφίας της ασκητικώς βιωσάσης». Τα ολίγα στοιχεία πού διασώζονται από την ζωή της μάς πείθουν πώς πρόκειται για μια γενναία προσωπικότητα, η οποία παρά την ευαίσθητη γυναικεία της φύσι και τις θλίψεις της ζωής της αγάπησε ισχυρά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και ανεδείχθη αγία.
Τόπος καταγωγής της Αγίας είναι η Θράκη μας και συγκεκριμένα η περιοχή της Αίνου (ανατολικά του Έβρου). Οι γονείς της δε ήσαν περιφανείς σε εκείνον τον τόπο αλλά και πολύ ευσεβείς. Έτσι η Σοφία από τη μικρή της ηλικία δέχθηκε χριστιανική αγωγή και ποτίστηκε η ψυχή της από τον αιώνιο λόγο του Ευαγγελίου.
Σύντομα κάμνει και τη δική της οικογένεια με ένα πιστό νέο. Ανοίγουν το σπιτικό τους στο φώς του Χριστού. Η Σοφία γίνεται μητέρα καλλίτεκνη και πολύτεκνη. Έξι χαριτωμένα παιδιά της εχάρισε ο πανάγαθος Κύριος. Και ασφαλώς πολλές είναι τώρα οι ευθύνες της. Τα παιδιά θέλουν ειδικές περιποιήσεις και φροντίδες. Το καλό νοικοκυριό, η ετοιμασία του φαγητού, του ρουχισμού και τόσα άλλα απαιτούν το δικό τους χρόνο.
Ενώ όμως ζούσε μέσα στους πολλούς αυτούς περισπασμούς του οικογενειακού βίου αλλά και μέσα σε ένα τόσο «ταραχώδη κόσμο», εν τούτοις δεν εμποδίσθηκε «νά ευαρεστή ενώπιον του Θεού» και να «μεταχειρίζεται», όπως γράφει ο ιερός Συναξαριστής, «τάς θεοφιλείς πράξεις και αρετάς».
Η μακαρία αυτή μητέρα δεν έλειπε ποτέ από την Εκκλησία. Από εκεί έπαιρνε την ευλογία και την ειρήνη του Θεού. Και όταν επέστρεφε στο σπίτι της, «ηγρύπνει την νύκτα και κατεγίνετο εις προσευχάς».
Ήταν πολύ ευλογημένη από τον Θεό και ως μητέρα και ως σύζυγος.
Όμως «αι εκλεκταί καρδίαι» δοκιμάζονται από τον Θεό, για να εξαγνισθούν και να δοξασθούν περισσότερο. Και ο Θεός εδιάλεξε για την πιστή του δούλη Σοφία να γευθή το πικρό ποτήριο του θανάτου και των έξι παιδιών της. Ο Κύριος πού της τα εχάρισε, θέλησε τώρα να τα πάρη κοντά Του· να τα ασφαλίση στην ουράνια Βασιλεία Του.
Με απόλυτη ειρήνη ψυχής δέχθηκε η αγία Σοφία το θέλημα του Θεού. Σαν άλλος Ιώβ ημπορούσε να επαναλαμβάνη «ως τώ Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο· είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…» (Ιώβ α´ 21).
Στρέφει τώρα τα βλέμματά της γύρω της, στα παιδιά τα ορφανά. Με όλη της τη στοργή αγκαλιάζει τώρα αυτά. Τα κάμνει δικά της παιδιά. Σαν άλλη φιλόστοργη μητέρα τους τα περιποιείται, τα φροντίζει, θυσιάζεται γι αυτά. Ευρίσκεται ακόμη στο πλευρό των πονεμένων χηρών. Σαν άγγελος συμπαραστέκεται σε κάθε τους δυσκολία.
Την περιουσία της την διαμοιράζει σε πτωχούς και ανημπόρους. Και η ίδια αποφασίζει να ζήση μέσα στον κόσμο ασκητικά. Με φαγητό λιτό «τόν ολίγον ξηρόν άρτον» και με ποτό το δροσερό νερό.
Υπεραγαπά η αγία Σοφία και το καθήκον της προσευχής. «Οι ψαλμοί του Δαβίδ ήσαν ακαταπαύστως εις το στόμα της. Δεν αδυνάτησεν ούτε ημέλησεν εις την προσευχήν».
Μέσα από τις κατανυκτικές αυτές προσευχές ενώνεται με τον Θεό, τον Κύριό της. Αντλεί δύναμι για το έργο του εξαγνισμού της αλλά και της ασκήσεως της αρετής της ελεημοσύνης. Γράφει ο ιερός Συναξαριστής της, ο όσιος Νικόδημος: «Η ελεημοσύνη την οποίαν έκαμνεν εις όλους τους προσερχομένους πτωχούς ήτο ιλαρά και πλουσία. Νόμιζε δε η τρισολβία ότι ήτο προτιμότερον να στερήται αυτή παρά να αφήση τον πτωχόν να φύγη άδειος από τον οίκον της· και περισςότερον έχαιρεν όταν έδιδε παρά όταν ελάμβανε».
Συνέβαινε δε στο σπίτι της και ένα παράδοξο θαύμα, θαύμα συνεχές. Είχε ένα αγγείο γεμάτο κρασί πού έδιδε σε πτωχές οικογένειες και το οποίο ουδέποτε ωλιγόστευε. Το αγγείο ήτο πάντοτε γεμάτο. Και το θαύμε αυτό το έκρυπτε επιμελώς. Κάποτε όμως ηθέλησε να το φανερώση σε κάποιον συγγενή της, για να εξυμνήση τα μεγαλεία του Θεού. Και από τότε έπαψε να επαναλαμβάνεται το παράδοξο αυτό θαύμα. Η Σοφία λυπήθηκε βαθιά. Στερήθηκε μια τόσο μεγάλη δωρεά. Απέδωσε την αιτία στην αναξιότητά της, την αυτοπροβολή της. Και από τότε ζητούσε με πόνο ψυχής ολοκάρδια το έλεος του Θεού. Και για να τιμωρήση τον εαυτό της για το λάθος της αυτό, αύξησε τους ασκητικούς αγώνες «τόσον ώστε εξηράνθη το σώμα της εις άκρον και ούτε να αναπνεύση εδύνατο».
Και συνέχισε η οσία την βιοτή της μέσα στον κόσμο αγωνιζομένη σκληρά για την αγάπη του Χριςτού. Έζησε συνολικά 53 χρόνια. Και πριν εκδημήση προς τον Κύριο εκάρη Μοναχή.
Ο ιερός υμνογράφος την εγκωμιάζει με ολίγους στίχους: «Ουκ εμποδών σοι κόσμος ώφθη, Σοφία, προς την τελειότητα αρετής φθάσαι». Δηλαδή ο κόσμος πού σου φανερώθηκε με τόσες δυσκολίες, Σοφία, δεν σε εμπόδισε να φθάσης σε τελειότητα αρετής.
Η οσία Σοφία της Αίνου με τα ολίγα στοιχεία της ζωής της πολλά και μεγάλα διδάγματα μάς άφησε. Γίνεται υπόδειγμα για τις μητέρες της σημερινής εποχής.Τις καλεί να καλλιτεκνούν χωρίς να παραμελούν τον προσωπικό τους αγιασμό. Όλα συνδυάζονται σε όσους θέλουν να αγαπούν βαθιά τον Θεό. Τις μαθαίνει ακόμη να σηκώνουν τον σταυρό των θλίψεων, πού επιτρέπει ο Θεός, με χαρά και υπομονή.
Και τέλος διδάσκει όλους πώς η ασκητική ζωή μπορεί να εφαρμοσθή μέσα στον κόσμο. Όταν μάλιστα είναι συνδυασμένη με την ανιδιοτελή ελεημοσύνη, ο Θεός επιτελεί παράδοξα θαύματα. Αρκεί να ζούμε «εν κρυπτώ».
Με τις ευχές της οσίας μητρός ημών Σοφίας ας συνεχίζουμε τον πνευματικό μας αγώνα με περισσότερη ακρίβεια. Τώρα μάλιστα το καλοκαίρι προσεκτικώτερα.

Φυλλάδιο «Ο ΣΩΤΗΡ» – Αριθ. 1910 (28 Μαΐου 2006)

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η. ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΠΑΓΙΔΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΔΙΑΝΕΜΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓ. ΓΡΑΦΗ!


Αντιαιρετική Ανακοίνωση 
της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου 
       Από πολλών ετών παρατηρείται το γεγονός να παρουσιάζονται άνθρωποι πλανεμένοι, και συγκεκριμένα οι λεγόμενοι «Γεδεωνίτες» ή «Φίλοι της Αγίας Γραφής» (Gideons International), οι οποίοι ανήκουν  σ’  ένα υπερδογματικό Χριστιανικό σύνδεσμο, να διανέμουν δωρεάν αντίτυπα της Καινής Διαθήκης και γενικά της Αγίας Γραφής. Στη χώρα μας μάλιστα διανέμουν το ελληνικό κείμενο της Καινής Διαθήκης, το οποίο είναι έκδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, εγκεκριμένο και από το Οικουμενικό  Πατριαρχείο και από την Εκκλησία της Ελλάδος, το γνωστό κείμενο, με τη μετάφραση δηλαδή των τεσσάρων Καθηγητών. Αυτά τα διανέμουν σε Ξενοδοχεία, Ξενώνες, Νοσοκομεία, Οίκους Ευγηρίας, Ποινικά Ιδρύματα, Στρατόπεδα, Φυλακές, Σχολεία και Πανεπιστήμια. Διευκρινίζουμε λοιπόν ότι μόνη η διανομή αυτού του κειμένου δεν θα έβλαπτε, αλλ’  επειδή σε μια απ’ τις πρώτες σελίδες του το κείμενο έχει το όνομα του Σωματείου που το δωρίζει, τη διεύθυνση αλλά και τη δελεαστική πρόταση ότι μπορούν να αποσταλούν όσα αντίτυπα θέλει, επιθυμούμε να γνωρίσουμε στο ποίμνιό μας, και βέβαια και σ’  όλα τα Ιδρύματα της περιοχής μας, ότι αυτή η προσφορά είναι προσηλυτιστική ενέργεια και φαίνεται ότι εγκρύπτει τον καταλυτικό σκοπό του υπερδογματικού αυτού συνδέσμου.Ο σύνδεσμος αυτός συνεργαζόμενος στη χώρα μας με γνωστές παραφυάδες του Προτεσταντισμού, και κυρίως με την «Ελληνική Ευαγγελική» ονομαζομένη «Εκκλησία», φαίνεται καθαρά ότι μ’ αυτό το χαριστικό τρόπο προσπαθεί να προσελκύσει μέλη στην αιρετική του ομάδα.
   Γι’ αυτό, παρακαλούμε να αποφεύγετε να προμηθεύεσθε αυτό το κείμενο, και προπάντων όσοι το έχετε πάρει να προσέξετε να μην έρθετε σ’ επαφή μαζί τους, να μη τους τηλεφωνήσετε, ούτε να ζητήσετε αντίτυπα αυτής της Καινής Διαθήκης. Η κίνηση, η οποία εκ πρώτης φαίνεται αξιέπαινη, έχει από μόνη της αρνητικά στοιχεία. Έχει δυστυχώς πολλά μεμπτά σημεία. Προσπαθεί να συνδέσει τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς με τον Προτεσταντισμό στον οποίο ανήκει. Οι «Γεδεωνίτες» ή «Φίλοι της Αγίας Γραφής», με δικτύωση σ’ όλο τον κόσμο, δίνουν το «παρών» τους στα Ιδρύματα που αναφέραμε, και προ πάντων όσον αφορά τους Νέους στήνουν τις παγίδες τους στα περιοδικά και στα «ιστολόγια», και μαζί με την Καινή Διαθήκη διανέμουν και κάρτες στις οποίες αναγράφεται η ηλεκτρονική τους διεύθυνση, με τίτλο «Το site που μπορεί να αλλάξη τη ζωή σου!». 
      Εκπλήσσεται προ πάντων κανείς με τις ευκαιρίες που δίνει στους νέους, προσπαθώντας να τους προσεγγίσει μέσα από «events» πάρτυ, εκδρομές σε αγροκτήματα δικά της, τουρνουά ποδοσφαίρου, όταν βλέπει ότι μετά ακολουθεί μια παγίδευση του Ορθοδόξου Νέου στα δίχτυα μιας αιρέσεως. Πρόσφατα, τα περασμένα Χριστούγεννα, έγινε μια τέτοια εκστρατεία από τους «Γεδεωνίτες» στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μια ομάδα Ορθοδόξων Χριστιανών Φοιτητών, προς τιμήν τους, αντέδρασε δυναμικά, ώστε να πληροφορηθεί η Φοιτητική Κοινότητα ποιοί ήταν αυτοί που τόσο πρόθυμα πρόσφεραν την Καινή Διαθήκη δωρεάν και τόσες άλλες ευκαιρίες στους φοιτητές. 
     Απευθυνόμενοι λοιπόν στο ποίμνιό μας, παρακαλούμε να προσέχετε, διότι εγκρύπτεται ο κίνδυνος του προσηλυτισμού από μια αίρεση Προτεσταντικής προελεύσεως. Παρακαλούμε επίσης τους Ξενοδόχους, τους Διευθυντές των Σχολείων, τους Στρατοπεδάρχες, τους Διευθυντές των Φυλακών, τους Διευθυντές Νοσοκομείων, Γηροκομείων και διαφόρων Ιδρυμάτων, κυρίως δε Φροντιστηρίων, Αθλητικών Σωματείων κ.λ.π. όπου προσέρχονται νέοι, να μην επιτρέπουν τη διανομή των Καινών Διαθηκών και των Εντύπων τους, αλλ’ ούτε και την παρουσίασή τους από εκπροσώπους των «Γεδεωνιτών». Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει κανείς προσήλυτος μιας αιρέσεως η οποία υπερτονίζει το λόγο του Θεού, χωρίς καμμιά αναφορά στην Ιερά μας Παράδοση, στους Πατέρες μας, οι οποίοι αποτελούν τους μοναδικούς και αλάνθαστους ερμηνευτές του Λόγου του Κυρίου και στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας, τα οποία αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις για τη σωτηρία κάθε πιστού μέλους της Εκκλησίας.
    Επειδή η πατρίδα μας τώρα περνάει μέσα απ’ τις παντοειδείς κρίσεις, που είναι σημεία των δικών μας καιρών, ας διαφυλάξουμε τους νέους μας από τους κινδύνους της αιρέσεως. Η Εκκλησία μας είναι ο ιστός του Έθνους μας, και η Πίστη μας η Αγία είναι ο συνεκτικός δεσμός μας και η ασφάλεια της πορείας του Έθνους μας μέσα στο χρόνο.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ


Ο Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ (23/5/1996)
του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και στη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο Ευγένιος δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελούσαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε και συνέχισε να τονφορά. Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: Στις 25/6/1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και στις 13/1/1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13/2/1996, αιχμαλωτίστηκε. Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει σχετική οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από το δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα (3.00) εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο.
Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν δέκα πάνοπλοι Τσετσένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Στις 4π.μ. όταν ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι πρόκειται για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην πόλη Χαγκάλα της Τσετσενίας, για να βρει το παιδί της. Εκεί ήρθε σε επαφή με αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθειγια την τύχη του Ευγένιου. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000 (!). Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κέρδιζαν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού ψάχνοντάς τον, διέσχισε χωριά, ναρκοθετημένους δρόμους, μέτωπα συγκρούσεων, και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν, ώστε να καταφέρουν, ει δυνατόν, να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει, έστω, το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι κάποιοι πολέμαρχοι των ισλαμιστών ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». Στις 23 Μαΐου του 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν και τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του.
Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι (σχετ. βίντεο στο youtube).

ΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ: Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Οι Τσετσένοι ζήτησαν 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κ.ά. Στις 20/11/1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Σε λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ: Ένα κορίτσι Ορθόδοξου ορφανοτροφείου διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι λέγεται Ευγένιος και την οδήγησε από το χέρι στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν τέτοιο μανδύα». Πολλοί έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα να βοηθάει αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες. Σε νοσοκομείο τραυματιών πολέμου, νοσηλευόμενοι πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα αναγνωρίζοντας αυτόν που τους βοήθησε. Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και πολλοί φυλακισμένοι. Βοηθάει τους ψυχικά συντετριμμένους λόγω της φυλακίσεως τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ: Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο συγκεκριμένος αρχηγός των Τσετσένων και η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από ομοφύλους του σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις.


Μεγαλυνάριο: “Τον ανδρείον μάρτυρα του Χριστού και βασανισθέντα υπό νέων ισλαμιστών, Άγιον στρατιώτην Ευγένιον τον Ρώσσον στερρώς αγωνισθέντα ύμνοις τιμήσωμεν.”


Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

"...ἡ μόνη σωτηρία μου εἶναι ἡ ἐλπίδα"


15.  ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΝΕΣ ΨΥΧΕΣ
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Στὴν ζωὴ αὐτὴ τίποτα δὲν εἶναι βέβαιο, ὅλα εἶναι ρευστά. Κανεὶς δὲν προσδιορίζει, δὲν προδιαγράφει ἢ καθορίζει.
Ὅταν ἤμουν νέα, ἤμουν ἄπειρη, ρομαντικὴ κι ὀνειροπόλα. Τώρα μεγάλωσα καὶ τὰ ὄνειρα ἔχουν χαθεῖ. Μίκρηναν κι ἔγιναν ἄγνωστες μικρὲς κυλίδες μέσα σ' ἕνα ἀπέραντο κενό.
Μοῦ εἶναι ἀδύνατον, ὅσα χρόνια κι ἂν περάσουν, νὰ ξεχάσω ὅλα ὅσα μὲ ἀνάγκασαν νὰ περάσω.
Οἱ πληγὲς εἶναι ἀόρατες, δὲν εἶναι ὁρατές, τὶς βλέπει μόνο αὐτὸς ποὺ τὶς σέρνει μαζί του. Κι ὅταν τὶς νύχτες ξαπλώνουμε στὸ κρεβάτι, ξεδιπλώνουμε τὴν ψυχή μας, ἀφήνοντάς τη νὰ γείρει καὶ νὰ γλύψει τὶς πληγές της.
Τόσα χρόνια ζοῦσα μέσα στὸν ὀχετὸ τῆς κόλασης, μὲ μπετὸν καὶ σίδερα ποὺ τὸ φῶς καὶ οἱ ἦχοι κι ὁποιοδήποτε ἀντίλογος ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸ κόσμο ἐρχόταν ὡς φιλτραρισμένος ἀπόηχος μὲ πολὺ λίγη ἔνταση. Σήμερα, ὅμως, εἶμαι ἐλεύθερη καὶ μπορῶ νὰ κοιτάζω τὸν λαμπερὸ ἥλιο τῆς ζωῆς ἀπὸ κάθε ὀπτικὴ γωνία.
Ὁ ἐνθουσιασμός μου μετριάστηκε ἀπότομα στὴ σκέψη τῆς ἐπιβίωσης, ὁ γολγοθάς μου φαντάζει τώρα ἀκόμη πιὸ ὀδυνηρὸς καὶ ἡ μόνη σωτηρία μου εἶναι ἡ ἐλπίδα. Ὅταν, ὅμως, σ' ἐγκαταλείπει κι αὐτή, τότε ἡ ἀπόγνωση μετατρέπεται σ' ἕνα ἀπύθμενο ποταμὸ ποὺ ἀφανίζει τὰ πάντα γύρω σου. Ἔχω πολλὰ χαρίσματα, μὰ τώρα μοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐναρμονιστῶ ἀπὸ τὶς ἀπρόοπτες ἐναλλαγὲς τῆς ζωῆς μου. Νιώθω ἀλλιώτικη κι ἀπομονωμένη ἀπὸ τὸ πλῆθος ποὺ μὲ περιβάλλει.
Ἡ μόνη γλυκιὰ ἰδέα ποὺ μὲ θεραπεύει αὐτὴ τὴν στιγμὴ εἶναι ἡ θαλπωρὴ τῆς οἰκογένειας. Οἱ γονεῖς μου ἔφυγαν ἀπὸ τὴ ζωὴ δύο μῆνες πρὶν ἀποφυλακιστῶ, δὲν πρόλαβαν νὰ μὲ δοῦν ἐλεύθερη κι αὐτὸ μὲ πονάει ἀφάνταστα. Οἱ δύο ἀδελφές μου μὲ τὴν οἰκογένειά τους μὲ δέχθηκαν μὲ ἀγάπη καὶ στοργή. Δὲν ἦταν θυμωμένοι μαζί μου, ἁπλὰ ὀργισμένοι γιὰ τὴν ταλαιπωρία καὶ τὰ τόσα βάσανα ποὺ βίωσα, γιατί μὲ γνωρίζουν καὶ ξέρουν πολὺ καλὰ πὼς ποτέ μου δὲν ἔχω κάνει κακὸ σὲ ἄνθρωπο, παρὰ μόνο στὸν ἑαυτό μου. Καὶ τώρα, παρὰ τὴ φτώχειά τους, προσπαθοῦν μὲ κατανόηση κι ἀγάπη νὰ μοῦ ἐπουλώσουν τὰ ψυχικά μου τραύματα.
Δὲν ξέρω, εἶναι ὅλα μπερδεμένα μέσα μου, φοβᾶμαι, δὲν μπορῶ νὰ κουμαντάρω τὴν ἀπόγνωση καὶ τὴ μιζέρια ποὺ τὴν ἀκούω νὰ ἔρχεται, δίχως νὰ μπορῶ νὰ τὴν συλλάβω ἀκριβῶς. Ἀνατριχιάζω, ὅταν τὰ σκέφτομαι. Καὶ τὸ χειρότερο; Τί κάνω τώρα; Πρὸς τὰ ποῦ πάω; Τί ἀναμένω; Τί θὰ ἀλλάξει ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα;
Ἕνα πελώριο τίποτα. Τὰ δύσκολα γιὰ μένα γίνονται δυσκολότερα, κολόνα γιὰ νὰ στηριχτῶ καὶ νὰ σταθῶ ὄρθια δὲν ὑπάρχει, ὅλα ἔχουν καταρρεύσει γύρω μου, τὰ ἰδανικά μου ναυάγησαν, τὰ ὄνειρά μου συντρίμμια, ἡ ζωή μου κατάντια, οἱ γονεῖς μου χάθηκαν κι ἔμεινα μόνη κι ἀφόρητα ἀπελπισμένη. Τί ἄλλο νὰ προσμένω;

Παλεύω καθημερινὰ νὰ ἰσορροπήσω πάνω σ' ἕνα τεντωμένο σχοινὶ μέσα στὴν κοινωνικὴ βρωμιά, σ' αὐτὴ τὴν μπόχα ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ παντοῦ μὰ κανέναν δὲν ἀγγίζει. Καὶ ξέρω τὸ γιατί… γιατί ὅλοι μας ζοῦμε μέσα σ΄αὐτή. Δὲν ὑπάρχει πιὰ σ' αὐτὴ τὴν κοινωνία ἀνθρωπιά. Τὴν ἔχουμε ὅλοι ξεχασμένη, νὰ κιτρινίζει σ' ἕνα κρυφὸ συρτάρι τῆς ψυχῆς μας.
Ἡ ἐξουσία εἶναι παντελῶς ἀδιάφορη, μόνο τοὺς δικούς της ἀνθρώπους καὶ τὰ συμφέροντά της προστατεύει, οἱ ὑπόλοιποι, ἄστους νὰ πᾶνε στὸ χαμό . Ὅσες πόρτες κι ἂν χτύπησα, κανεὶς δὲν μοῦ ἔδωσε ἕνα χέρι βοηθείας νὰ σταθῶ ὄρθια, ν' ἀνοίξω τὰ λαβωμένα φτερά μου καὶ νὰ πετάξω σὲ νέους ὁρίζοντες, ἀφήνοντας πίσω μου ὅ,τι μὲ πόνεσε, ὅ,τι μὲ πίκρανε, ὅ,τι μὲ σταύρωσε.
Οἱ πόρτες εἶναι καλὰ ἀσφαλισμένες καὶ καμία δὲν ἄνοιξε. Ἡ μόνη ὀρθάνοιχτη πόρτα κι ὀρθάνοιχτη ἀγκαλιὰ εἶναι ὁ σύλλογος « ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ » καὶ ἰδιαίτερα ὁ ἱερεὺς Θεόδωρος Μπατάκας, ποὺ στέκεται ἐδῶ καὶ κάποια χρόνια στὸ πλάι μου μὲ ὅλη του τὴν ἀγάπη καὶ ἐκτίμηση. Εἶναι οἱ μόνοι ἄνθρωποι ποὺ βοηθοῦν ψυχολογικά, πνευματικὰ καὶ οἰκονομικᾶ τοὺς δυστυχισμένους κρατουμένους κι ἀποφυλακισμένους. Ἡ βοήθειά του, καὶ μέσα στὴν φυλακὴ ἀλλὰ καὶ τώρα ποὺ βρίσκομαι ἔξω, εἶναι γιὰ μένα μία ἀνάσα, μία δροσοσταλιὰ μέσα στὴν ἀφόρητη καταχνιά μου.
Τὸ τεράστιο ἔργο τους ἀποτελεῖ πηγὴ ζωῆς γιὰ ὅλους τοὺς πονεμένους καὶ ἄπορους ἀνθρώπους, ποὺ ζητοῦν ἀπελπισμένοι τὴ βοήθειά τους κι ἐκεῖνοι τὴν προσφέρουν ἁπλόχερα, γιὰ νὰ ἁπαλύνουν τὸν πόνο τῆς ψυχῆς μας.
Θέλω νὰ εὐχαριστήσω μέσα ἀπὸ τὴν τραυματισμένη καρδιά μου τὸν Πατέρα Θεόδωρο καὶ ὅσοι βρίσκονται πίσω του. Ἐπίσης θέλω νὰ εὐχαριστήσω τὸν Ἀρχιμανδρίτη Γερβάσιο Ραπτόπουλο, ποὺ μέσα στὴν φυλακὴ ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ μοῦ ἔδωσε κουράγιο, δύναμη καὶ πίστη μὲ τὴν βοήθειά του καὶ τὰ γραπτά του. Σ' ἕνα γράμμα του μοῦ γράφει πὼς πάντα ὑπάρχουν καὶ χειρότερα, καὶ μοῦ σημειώνει πὼς δύο συμπατριῶτες μας στὶς φυλακὲς Αἰγύπτου ἐπιβιώνουν μέσα σὲ ἄθλιες συνθῆκες. Μ' ἕνα γεῦμα τὴν ἡμέρα ποὺ εἶναι μία πίτα σὰν λάσπη καὶ δὲν τρώγεται. Ὕπνο στὸ δάπεδο σὲ χωρητικότητα τρία μικρὰ πλακάκια. Ἡ φυλακὴ σὰν δεξαμενὴ νεροῦ. Τὸν χειμώνα μὲ φρικτὸ κρύο καὶ τὸ θέρος ψήνονται. Ἐπίσης, σὲ κάποια φυλακὴ τῆς Βραζιλίας τὰ πράγματα εἶναι ἀκόμη χειρότερα. Κάποια μέρα ἔλαβα στὴν φυλακὴ ἕνα γράμμα ἀπὸ κάποιο συμπατριώτη μας, ποὺ βρισκόταν σὲ φυλακὴ τῆς Βραζιλίας. Φοβᾶμαι γιὰ τὴν ζωή μου, μοῦ ἔγραφε, ἐδῶ σὲ σκοτώνουν γιὰ ψύλλου πήδημα.Ἕνα ἀπόγευμα, στὸ προαύλιο κάποιοι ἔπαιζαν ποδόσφαιρο μὲ κάποια μπάλα μπροστά μου. Ξέρεις, τί ἦταν αὐτὴ ἡ μπάλα; Τὸ κεφάλι κάποιου κρατούμενου ποὺ λίγο πρὶν τοῦ τὸ εἶχαν κόψει.
Φρίκαρα μόλις τὸ διάβασα, καὶ ὅλα ὅσα διάβαζα μοῦ ἔδειναν κουράγιο νὰ συνεχίσω τὴν Ὀδύσσεια ὡς τὸ τέλος.   ΤΕΛΟΣ
  Από το ομόνυμο βιβλίο
της πρώην κρατουμένης ΜΑΡΙΑΣ ΒΟΛΙΩΤΗ

                                           


       
      

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Η ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ (συνέχεια)


                                       14. ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΝΕΣ ΨΥΧΕΣ (συνέχεια)
Ἡ ὥρα μία καὶ μισῆ τὸ μεσημέρι: ἡ δεσμοφύλακας ἄνοιξε τὴν κιγκλίδα καὶ μοῦ φώναξε πὼς εἶμαι ἐλεύθερη. Οἱ συγκρατούμενες βγῆκαν ὅλες ἔξω καὶ μὲ ἀποχαιρέτησαν χειροκροτώντας μὲ ἐνθουσιασμό. Στάθηκα γιὰ λίγο στὴν κιγκλίδα καὶ τὶς κοίταξα ὅλες γιὰ λίγα δευτερόλεπτα.
- Κουράγιο, κορίτσια, ὅλα ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως, θὰ ἔρθει καὶ γιὰ σᾶς αὐτὴ ἡ χαρμόσυνη μέρα. Θὰ σᾶς θυμᾶμαι ὅλες… Ἀντίο…
Πῆγα στὸ λογιστήριο, πῆρα τὰ χρήματα ποὺ εἶχα, ὑπέγραψα, μοῦ ἔδωσαν τὸ πτυχίο καὶ βγῆκα ἔξω. Ἐκείνη τὴν ὥρα, ἂν καὶ καλοκαιράκι, ψιλόβρεχε, ἄφησα τὸ σάκο κάτω, ἔβαλα τὰ χέρια μου σὰν νὰ ἀγκάλιαζα κάποιο σῶμα παρτενὲρ κι ἄρχισα νὰ χορεύω σὲ ρυθμοὺς βάλς.
Ἡ δεσμοφύλακας, ποὺ στεκόταν ἀκόμη στὴν πόρτα, μοῦ φωνάζει:
- Τί κάνεις; Τρελάθηκες; Χορεύεις μόνη σου;
- Δὲν χορεύω μόνη μου, χορεύω μὲ κάποια ψυχὴ ποὺ τὸ εἴχαμε ὀνειρευτεῖ.
Πῆρα τὸ σάκο καὶ περπατώντας, γιατί ἡ ἀπόσταση ἦταν μικρή, ἔφτασα στὸ Γʹ νεκροταφεῖο. Πῆρα μία ἀγκαλιὰ τριαντάφυλλα, ποὺ ἦταν τὰ ἀγαπημένα της, καὶ μπῆκα μέσα, ψάχνοντας νὰ βρῶ τὸν τάφο της. Μετὰ ἀπὸ μία ὥρα τὸν βρῆκα· ἦταν στὸ τέρμα τοῦ νεκροταφείου, ἐκεῖ ὅπου θάβουν τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους. Ἕναν ξύλινο σταυρὸ εἶχε μόνο ποὺ πάνω ἔγραφε ”Κατερίνα τάδε, ἐτῶν 45„ οὔτε ἕνα καντήλι, οὔτε ἕνα κερί. Ἄφησα τὰ λουλούδια, πῆγα, πῆρα μερικὰ κεριά, τὰ κάρφωσα στὸ χῶμα καὶ τὰ ἄναψα. Ὕστερα κάθησα πάνω σὲ μία πέτρα κι ἄναψα ἕνα τσιγάρο γιὰ νὰ κάνουμε κάποια συζήτηση μαζί. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἐξ οὐρανοῦ ἦρθε καὶ κάθησε πάνω στὸ πόδι μου ἕνα πουλάκι. Τὸ πῆρα μέσα στὶς χοῦφτες μου καὶ τὸ φίλησα τρυφερὰ στὸ κεφαλάκι του, νιώθοντας πὼς ἦταν ἡ ψυχὴ τῆς Κατερίνας.
Ἀνατρίχιασα. Ἦταν ἕνα μήνυμα; Ἕνα ξύπνημα; Ἢ ἕνας συνδυασμὸς μὲ προορισμό, μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Κατερίνας νὰ γυρίσω πίσω στὴ ζωὴ ἀπὸ ἐκεῖ ποῦ τὴν ἄφησα; Ξέρω πὼς μὲ προστατεύει καὶ πὼς θέλει νὰ ζήσω τὴν ὑπόλοιπη ζωή μου εὐτυχισμένη. Πάντα θὰ εἶναι μία φωτεινὴ σκιὰ δίπλα μου καὶ θὰ μὲ ἀκολουθεῖ.
Ἔβαλα τὸ πουλάκι γιὰ λίγο στὸ μέρος τῆς καρδιᾶς μου, τὸ φίλησα κι ὕστερα ἄνοιξα τὶς χοῦφτες μου γιὰ νὰ πετάξει ἐλεύθερο. Ἔκεινο ἔκανε τρεῖς γύρους ἀπὸ πάνω μας κι ὕστερα χάθηκε ἀπὸ τὸ ὀπτικό μου πεδίο.
Ἄφησα τὸ νεκροταφεῖο πίσω μου καὶ ξεκίνησα νὰ κτίσω ξανὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴ νέα μου ζωή.
Ἀπόψε νιώθω τὴν ἀνάγκη νὰ πιῶ, νὰ μεθύσω, νὰ γελάσω, νὰ φλερτάρω, νὰ πάιξω, νὰ τραγουδήσω ὡς τὸ πρωί.
Ἡ ζωὴ εἶναι ὡραῖα καὶ γλυκιὰ σὰν καραμέλα, ποὺ ὅλοι γουστάρουμε νὰ τὴν πιπιλᾶμε ὡς τὴν τελευταία της σταγόνα....ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
                          
Από το ομόνυμο βιβλίο
της πρώην κρατουμένης ΜΑΡΙΑΣ ΒΟΛΙΩΤΗ

"...μὲ τὸν πόνο νὰ μαστιγώνει τὴν ψυχή μου,..."


 13. ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ
Τὴν ἑπόμενη μέρα τηλεφώνησα νὰ μάθω πὼς νιώθει, πὼς αἰσθάνεται μὰ κάποια κυρία ποὺ τὸ σήκωσε μοῦ εἶπε πὼς δὲν ὑπάρχει καμία Κατερίνα ἐκεῖ. Ἄρχισα νὰ σκέφτομαι διάφορα, πὼς μοῦ εἶπε ψέματα καὶ πὼς ὅλα ἦταν μία λυκοφιλία τῆς φυλακῆς. Δὲν πειράζει, ἂς εἶναι καλά, γιατί ἐμένα μόνο καλὸ μοῦ ἔκανε ἡ συντροφιά της.

Αὔριο περνάω συμβούλιο κι εὔχομαι συνεχῶς μέσα μου νὰ πᾶνε ὅλα καλά. Ἔνιωθα πὼς αὔριο θὰ φυτρώσουν φτερὰ στὴν πλάτη μου, νὰ πετάξω ἐλεύθερη στοὺς νέους ὁρίζοντες ποὺ ἀνοίγονται μπροστά μου.

Τὸ ἀπόγευμα βγῆκα στὸ προαύλιο νὰ παίξω βόλεϊ, νὰ ξεδώσω αὐτὲς τὶς τελευταῖες ὧρες. Πάει, τελείωσε τὸ παραμύθι, τὸ πτυχίο ἀπ' τὸ κρυφὸ σχολεῖο περιμένω γιὰ νὰ φύγω. Ὁ καθαρὸς ἀέρας τοῦ καλοκαιριοῦ μοῦ ἄλλαξε τὴν διάθεση, ἄναψα ἕνα τσιγάρο κι ἀπέναντι εἶδα μία γνωστὴ δεσμοφύλακα, ποὺ αὐτὰ τὰ χρόνια εἴχαμε συνάψει φιλικὲς σχέσεις, νὰ μὲ φωνάζει κοντά της.
-    Τί κάνεις; Μὲ ρώτησε.
-    Τί νὰ κάνω; Τὰ πράγματα εἶναι χάλια, καὶ αὔριο περιμένω νὰ βγῶ ἀπὸ τὸν βόθρο.
-    Καλὴ ἐπιτυχία νὰ ἔχεις αὔριο, καὶ τὰ μυαλά σου ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα νὰ τὰ μαζεύεις, νὰ τὰ κλείσεις γερὰ μὲ ταινία γιὰ νὰ μὴν σοῦ ξαναφύγουν.
-    Σ' εὐχαριστῶ.
-    Τί τύχη κι αὐτή; Ποιὸς τὸ περίμενε νὰ κλείσει μ' αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν αὐλαία τῆς ζωῆς.
-    Μὰ τί λές, ποιὰ τύχη; Ποιὰ αὐλαία; Μήπως σοὺ σάλεψε κι ἐσένα μαζὶ μὲ ὅλες τὶς παλαβὲς ἐδῶ μέσα;
-    Τὸ κουβάρι εἶναι μπερδεμένο, ἄστο, θὰ τὸ ξετυλίξουμε σιγὰ ‑ σιγά… Τώρα, πές μου, ἡ φίλη σου ἀποφυλακίστηκε, ἔφυγε ἐπιτέλους… Πολλὰ τὰ χρόνια, πῶς ἄντεξε;
-    Ἡ ψυχούλα της τὸ ξέρει, ἂς εἶναι καλὰ τώρα, κι ἐμᾶς μᾶς περισσεύει.
-    Γιὰ τὴν Κατερίνα θέλω νὰ σοῦ πῶ. Κατάλαβα πὼς δὲν ἔχεις μάθει τὰ νέα.
-    Τὴν πῆρα τρεῖς φορὲς τηλέφωνο, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ τηλέφωνο ποὺ μοῦ ἔδωσε ἦταν ψεύτικο. Ὅμως, πές μου, ποιὰ εἶναι τὰ νέα ποὺ θὰ χαρῶ πολὺ νὰ μάθω;
-    Μπά!!! Δὲν τὸ βλέπω νὰ χαίρεσαι, ἀντίθετα θὰ στεναχωρηθεῖς.
-    Μωρέ, πὲς τὸ νὰ πάει στὸ διάβολο μ' ἔπρηξες.
-    Τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ Κατερίνα ἔφυγε, ἤμουν στὸ θυρωρεῖο, ἐγὼ τῆς ἄνοιξα τὴν πόρτα γιὰ νὰ βγεῖ στὸν ἥλιο τῆς ἐλευθερίας. Ἔμεινα γιὰ λίγο στὴν πόρτα, κατέβηκε τὸ πεζοδρόμιο καὶ προχωροῦσε νὰ πάει στὸ ἀπέναντι πεζοδρόμιο νὰ πάρει κάποιο ταξί. Τὴν ὥρα ποὺ πάω νὰ κλείσω τὴν πόρτα, ἀκούω ἕνα γδοῦπο κι ἕνα δυνατὸ φρενάρισμα, πετάγομαι ἀμέσως ὡς τὸ πεζοδρόμιο καὶ βλέπω περίπου στὰ δεκαπέντε μέτρα τὴν Κατερίνα μέσα σὲ μία λίμνη αἵματος, καὶ βέβαια νεκρή. Αὐτὴ ἦταν ἡ τύχη της, νὰ μὴν προλάβει οὔτε ἕνα λεπτὸ νὰ χαρεῖ τὴν ἐλευθερία της.

Κέρωσα, τὸ πρόσωπό μου πάγωσε, τὰ πόδια μου τρέμουν κι ἕνας δυνατὸς λυγμὸς ξέφυγε ἀπὸ τὰ χείλη μου.
-    Καημένη, δυστυχισμένη Κατερίνα!!! Τί τραγικὸ φινάλε ἦταν αὐτό; Γιατί; Ἀπὸ ποιόν; Ἦταν ἕνα προμελετημένο σχέδιο τῆς κακιᾶς μοίρας σου; Ἢ τοῦ Θεοῦ; Ὄχι, δὲν μπορῶ νὰ τὸ πιστέψω, ἦταν πολὺ ἄδικο, εἶχε τόση λαχτάρα νὰ ξαναδεῖ τὸ παιδί της, ἔκανε τόσα ὄνειρα, κι ὅλα μέσα σ' ἕνα δευτερόλεπτο ἔγιναν στάχτες.

Οἱ δυνάμεις μου ἔνιωθα νὰ μὲ ἐγκαταλείπουν, ἴσια ‑ ἴσια ποὺ μὲ κρατοῦσαν ὄρθια, κι ἄντεξα νὰ πάω μέχρι τὸ κελί. Ἔτσι, μὲ τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσα, ξάπλωσα στὸ κρεβάτι, μὲ τὸν πόνο νὰ μαστιγώνει τὴν ψυχή μου, κι ἔμεινα ἐκεῖ ἀμίλητη, ἀσάλευτη, παγωμένη ὡς τὸ ξημέρωμα. Ὕστερα, ἔπλυνα τὸ πρόσωπό μου, τὰ δόντια μου, ντύθηκα, ἒφτιαξα τὸν καφέ μου καὶ γονάτισα νὰ προσευχηθῶ, παρακαλώντας νὰ εἶναι τὸ συμβούλιο στὴν καλή του μέρα.

Περίμενα νὰ ἀνοίξουν τὶς κιγκλίδες καὶ τὶς πόρτες, νὰ βγῶ ἔξω στὸν διάδρομο νὰ πιῶ τὸν καφέ μου, ὥσπου νὰ μὲ φωνάξουν. Τὰ μάτια μου κατάμαυρα ἀπὸ τὸ ξενύχτι καὶ τὸ κλάμα, τὰ μάγουλά μου εἶχαν κρεμάσει ἀπὸ τὴν θλίψη καὶ τὸ σῶμα μου ἔγερνε ἀπὸ τὸν πόνο γιὰ τὸν ξαφνικὸ κι ἀπρόσμενο θάνατο τῆς καλῆς μου φίλης. Μετὰ ἀπὸ μία ὥρα, ἦρθε ἡ κλούβα, μὲ πῆραν καὶ μ' ἔσερναν ἁλυσοδεμένη στὰ δικαστήρια, λὲς καὶ ἤμουν τὸ τέρας τῆς κοινωνίας.

      Ὢχ Θεέ μου!!! Πὼς κρατᾶς τὰ κεραμίδια ξεκάρφωτακαὶ δὲν τὰ ἔχεις γκρεμίσει ὡς τώρα; Τί βασανιστήρια εἶναι αὐτά; Ποιὰ κατάρα μᾶς σκυλοδέρνει; Γιατί τόση ἀδικία στοὺς ταλαίπωρους ἀνθρώπους;
   Ὅλα γυρίζουν μέσα στὸ μυαλό μου, σὰν νὰ μπῆκαν στὸ μπλέντερ καὶ τ' ἀλέθει, ἀχταρμὰς ἔχουν γίνει ὅλα στὸ μυαλό μου κι ἔχω ἐγκλωβιστεῖ.

Οἱ διαδικασίες τοῦ συμβουλίου τελείωσαν καὶ ξαναγύρισα στὴ φυλακὴ κλονισμένη, σὰν νὰ πατοῦσα σὲ ἔδαφος ποὺ δὲν ἦταν στερεό. Μπῆκα στὸ κελί, ξάπλωσα μὲ τὰ μάτια μου χαμένα στὸ ταβάνι, ἐπιθυμώντας τὴν ἀπομόνωση περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε, ἀλλὰ κυρίως τώρα ποὺ πενθῶ τὴ φίλη μου. Ἀπὸ τὸ κελὶ βγῆκα τὴν τρίτη μέρα νὰ τηλεφωνήσω γιὰ νὰ μάθω τὴν ἀπόφαση τοῦ συμβουλίου. Ἡ ὑπάλληλος μὲ πληροφόρησε πὼς ἡ ἀπόφαση τοῦ συμβουλίου εἶναι θετικὴ καὶ πὼς σὲ περίπου δύο ὧρες θὰ φτάσει τὸ φὰξ στὴ φυλακή.

Δὲν τὸ χάρηκα ὅπως τὸ περίμενα, δὲν οὔρλιαξα, δὲν χοροπήδησα, δὲν τὸ πανηγύρισα, ἤμουν πολὺ θλιμένη καὶ θυμωμένη γιὰ χαρὲς καὶ πανηγύρια. Μπῆκα στὸ κελί, μάζεψα ὁρισμένα προσωπικά μου πράγματα καὶ τὰ ὑπόλοιπα τὰ χάρισα σὲ κάποιες ἄπορες κρατούμενες, ὕστερα πῆρα τὸν σάκο μου καὶ βγῆκα στὸν διάδρομο περιμένοντας νὰ μὲ φωνάξουν. Ἡ φίλη μου ἡ Βάνα ἔλειπε μὲ μεταγωγὴ καὶ δὲν ἦταν ἐδῶ νὰ τὴν ἀποχαιρετήσω...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Από το ομόνυμο βιβλίο
της πρώην κρατουμένης ΜΑΡΙΑΣ ΒΟΛΙΩΤΗ