menu

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

ΜΕΓΑΛΗ Η ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗ "ΔΙΑΚΟΝΙΑ" ΓΙΑ ΕΝΔΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ.

   Κατα την περίοδο αυτή, αυξήθηκαν οι επισκέπτες της "ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ" ("Δ") . Ο Σταθμός Πρώτων Κοινωνικών Βοηθειών της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος "Δ", που λειτουργεί ως Παράρτημα του Συλλόγου μας, έχει επάρκεια ενδυμάτων και ανταποκρίνεται, στο μέτρο του δυνατού, στις παρακλήσεις των ενδεών συμπολιτών μας. Μέσω και αυτής της διακονίας διευκολύνονται: Οι δύο φυλακές της περιοχής μας, τα κρατητήρια των Αστυν. Τμημάτων, διαφορα ιδρύματα, φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών, κοινωνικές υπηρεσίες της περιοχής, άλλες φυλακές της πατρίδος μας, μετανάστες, άστεγοι  και ΠΡΟ πάντων οι άπορες οικογένειες της Τοπικής μας Κοινωνίας.  Ο Σύλλογος, εκείνο που ζητά απο τους συμπλίτες μας είναι: υποδήματα για όλες τις ηλικίες, τζίν πανταλόνια, και μπουφάν. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ. Τα ενδύματα που προσφέρουν οι συμπολίτες μας, στη "Δ", πρέπει να είναι καθαρά και σιδερωμένα.

Ο "Ε" ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΔΙΑΒΑΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

   Σήμερα, πραγματοποιείται απο τον Σύλλογό μας και νέα αποστολή ειδών ένδυσης στις φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης. Μετα απο έγγραφο αίτημα της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Σωφρονιστικού Καταστήματος, ο "Ε",  ανταποκρίθηκε θετικά και προσφέρει μια ποσότητα γυναικείων μπουφάν (50) και άλλα ενδύματα, για την ενίσχυση των εκεί κρατουμένων (ανδρών και γυναικών). Η ζωή των εγκλείστων γίνεται πιο επώδυνη, όταν στερούνται τα πιο αναγκαία είδη. Οι κρατούμενοι, αγαπητοί,  είναι αδελφοί μας και "εικόνες Θεού του ζώντος" Έχουμε καθήκον να τους συμπαρασταθούμε. Βοηθήστε τον "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ" για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του με σκοπό να δοξάζεται ο Θεός και να ωφελούνται οι συνάνθρωποί μας. Με τον τρόπο αυτό επισκέπτεστε τον κρατούμενο στη φυλακή.

ΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ" (14 Δεκεμβρίου)

   Το Δ.Σ. του Συλλόγου, έχει ανακηρύξει την 15 Δεκεμβρίου, εκάστου έτους, ως "ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ". Σκοπός αυτού του εορτασμού είναι: 1. Η ενημερώση της Τοπικής Κοινωνίας για τα προβλήματα του κρατουμένου. 2. Η προσευχή υπέρ των εγκλείστων, των οικογενειών τους και των εργαζομένων στις φυλακές και 3. Η ενίσχυση των φυλακισμένων. Όλες οι εκδηλώσεις του "Ε" συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον πολλών συμπολιτών μας, οι οποίοι έχουν ευαισθητοποιηθεί και ενισχύουν το έργο του Συλλόγου μας. Εφέτος, η κεντρική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Πνευμ Κέντρο της Ι. Μ. Δημητριάδος (Κ. Καρτάλη 152, στο Βόλο), την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου και ώρα 6η απογευματινή. Το θέμα της γιορτής είναι:"ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ" και θα την παρουσιάσουν μαθητές του 9ου Γυμνασίου Βόλου και μια ομάδα ενοριτών της Δράκειας Πηλίου. Προσκλήσεις προπωλούνται: Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Βόλου και στο Γραφείο του Συλλόγου (Κ. Καρτάλη 152).
Τιμή πρόσκλησεως:3,00Ε ή μια σακούλα τρόφιμα.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Ο "Ε" ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚ. ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

    Ο Σύλλογός μας, μετά από επικοινωνία του Προέδρου του Δ.Σ. με την Κοινωνική Υπηρεσία των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού, απέστειλε ΔΙΑΚΟΣΙΑ (200) καινούργια γυναικεία μπουφάν, για να ζεσταθούν ισάριθμες άπορες κρατούμενες γυναίκες. Στις φυλακές, οι άποροι έγκλειστοι των χώρων κράτησης της Πατρίδος μας δεινοπαθούν και απο την έλλειψη αναγκαίων ειδών για την ανθρώπινη διαβίωσή τους. Ο Σύλλογός μας, θα συνεχίσει τις αποστολές αυτές  προς τις φυλακές, εφ'όσον καλύπτει πρώτα τις ανάγκες της Τοπικής μας Κοινωνίας.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ "Ε" ΓΙΑ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΚΡΕΑΤΟΣ.

   Στο "ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ", του Συλλόγου μας, τοποθετήθηκε καταψύκτης για την αποθήκευση κρέατος και ψαριών, με σκοπό να ενισχύονται - σε μηνιαία βάση - οι άπορες οικογένειες των κρατουμένων, αποφυλακισθέντων, φυγοποίνων, αστἐγων κ.α. που κατοικούν στην περιοχή μας. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ οι συμπλολίτες μας να συνδράμουν και αυτή την προσπάθεια του "Ε" που διακονεί αθόρυβα 18 ολόκληρα χρόνια.
 

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

O "ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ" ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΑΙΩΝΑ ΘΗΒΩΝ

   Το Δ.Σ. του Συλλόγου, λαμβάνοντας υπ'όψιν τις παρακλήσεις των Κοινωνικών Υπηρεσιών και των φυλακών της Πατρίδος μας, απεφάσισε να στηρίξει και τις άπορες κρατούμενες των γυναικείων φυλακών. Την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012, δυο εθελοντές του "Ε" μετέφεραν με το ιδιωτικό τους φορτηγό διακοσια (200) γυναικεία μπουφάν στις φυλακές Ελαιώνα Θηβών. Με τον τρόπο αυτό, θα ζεσταθούν 200 άπορες γυναίκες κρατούμενες. "ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ"

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΕΚΠΕΜΠΟΥΝ SOS

   Την περίοδο αυτή της κρίσεως δεινοπαθούν και οι φυλακές σ'ολόκληρη  την Ελλάδα. Οι κρατούμενοι, κυριως οι άποροι, δεν έχουν τα πλέον αναγκαία είδη για την καθημερινή τους ανθρώπινη διαβίωση. Οι οικονομικές ενισχύσεις απο το κράτος έχουν μειωθεί απελπιστικά και οι κοινωνικές υπηρεσίες των χώρων κράτησης αδυνατούν να ανταποκριθούν στις παρακλήσεις των εγκλείστων. Τουλάχιστον στην Τοπική μας Κοινωνία, "Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ" έχει την δυνατότητα να στηρίξει τους απόρους κρατουμένους και τις οικογένειές τους, στο μέτρο του δυνατού. Βοηθήστε παρακαλούμε τον Σύλλογό μας για να συνεχίσει την δραστηριότητά του. Είναι η μόνη πηγή που απέμεινε. 

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ



Ἱ­ε­ρὰ Μη­τρό­πο­λις Δη­μη­τρι­ά­δος
Ἐ­νο­ρι­α­κὴ Σχο­λὴ Γο­νέ­ων
Ἱ­ε­ροῦ Μη­τρο­πο­λι­τι­κοῦ Να­οῦ Ἁ­γί­ου Νι­κο­λά­ου Βό­λου




« . Χρυ­σό­στο­μος ­μι­λε γι τν ΑΓΑΠΗ»1.

   ­κε­νο τ ­πο­ο λεί­πει σή­με­ρα ­π τν κό­σμο ε­ναι ΑΓΑΠΗ. ­μι­λο­με γι ­γά­πη, λ­λ δν τν βι­ώ­νου­με. Συ­νή­θως, ζη­το­με ν μς ­γα­πον ο λ­λοι, ­ν ­μες με­τ δυ­σκο­λί­ας κ­φρά­ζου­με τν ­γά­πη μας γι τος λ­λους.  Χρι­στς μς δι­δά­σκει: «Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ» κα πς ο μα­θη­τές Του θ πρέ­πει ν δι­α­κρί­νον­ται ­π τν ­γά­πη πο ­χουν με­τα­ξύ τους. Δυ­στυ­χς, α­τ τ μή­νυ­μα πο μς δί­νει Χρι­στς κα κ­κλη­σί­α μας δν μς γ­γί­ζει κα δν δο­νε τς ψυ­χές μας.
    Σή­με­ρα, ­χουν λι­γο­στέ­ψει τ ­γι­α πα­ρα­δείγ­μα­τα (γο­νέ­ων, ­ε­ρέ­ων, δα­σκά­λων, κα­θη­γη­τν κ.α.) πο φω­τί­ζουν κα κα­θο­δη­γον τος ν­θρώ­πους στν μ­πρα­κτη ­γά­πη. ­λοι μι­λον γι τν ­γά­πη, λ­λ λί­γοι τν βι­ώ­νουν μ­πρα­κτα. Βε­βαί­ως, δν ­χουν λεί­ψει κα τ ­γι­α πα­ρα­δείγ­μα­τα. Δν μπο­ρο­με ­μως ν κλεί­σου­με τ μά­τια μας κα ν ­γνο­ή­σου­με τν κα­θη­με­ρι­ν ε­κό­να πο ­πι­κρα­τε στν σύγ­χρο­νη κοι­νω­νί­α, στν ο­κο­γέ­νει­α, στν συ­ζυ­γί­α, στ σχο­λε­ο κ.λ.π. Συ­νή­θως, ­πι­κρα­τε ψυ­χρό­τη­τα, ­δι­ο­τέ­λει­α, μο­να­ξιά, θλί­ψη, τ μ­σος, φθό­νος, θυ­μς κα γ­κα­τά­λει­ψη. 
      ­π μι­κρ παι­δι ­χου­με δι­δα­χθε πς ο­κο­γέ­νει­α ε­ναι τ ­γι­ς κύτ­τα­ρο τς κοι­νω­νί­ας μας. Πα­ρα­τη­ρο­με, πς α­τ τ ­γι­ς κύτ­τα­ρο, ο­κο­γέ­νει­α, ­χει ­δ κα δε­κα­ε­τί­ες νο­σή­σει ­πι­κίν­δυ­να κα γι’ α­τ κα­θη­με­ρι­ν θρη­νο­με γι τν δι­ά­λυ­σή της. Λεί­πει Χρι­στς μέ­σα ­π τ συ­ζυ­γί­α κα τν ο­κο­γέ­νει­α κα ντ’ Α­το κυ­βερ­ν διά­βο­λος. Λεί­πει ε­λι­κρι­νς χρι­στια­νι­κ ­γά­πη πο ε­ναι βά­ση το ο­κο­δο­μή­μα­τος τς ο­κο­γέ­νει­ας κα ντ’ α­τς κυ­ρι­αρ­χε τα­ρα­χή, τ μ­σος, θυ­μς κα δι­χό­νοι­α.
      Τί πρέ­πει ν κά­νου­με; Πς πρέ­πει ν πο­ρευ­θο­με; Ποις μπο­ρε ν μς κα­θο­δη­γή­σει κα ν μς βο­η­θή­σει ν’ λ­λά­ξου­με πο­ρεί­α; ­πάρ­χει ­κό­μη πε­ρι­θώ­ρι­ο ν σώ­σου­με τς ο­κο­γέ­νει­ές μας ­π τν δι­ά­λυ­ση κα τν κα­τα­στρο­φή; Βε­βαί­ως, ­πάρ­χει λ­πί­δα ν με­τα­νο­ή­σου­με κα ν βά­λου­με στ ζω­ μας ­δη­γ κα Κυ­βερ­νή­τη τ Χρι­στό. ­ν θε­λή­σου­με ν φέ­ρου­με τν ΑΓΑΠΗ  μέ­σα στς καρ­διές μας, στ σπί­τι μας, τ γει­το­νιά μας κα γε­νι­κό­τε­ρα στν σύγ­χρο­νη κοι­νω­νί­α.
     ­φέ­τος, στ σύ­να­ξή μας, κα­λέ­σα­με ­ναν με­γά­λο δά­σκα­λο γι ν μς δι­δά­ξει κα ν μς κα­θο­δη­γή­σει. ­πι­λέ­ξα­με τν . Χρυ­σό­στο­μο πο θε­ω­ρε­τε ς με­γα­λύ­τε­ρος χρι­στια­νς παι­δα­γω­γς γι ν μι­λή­σει στος συ­ζύ­γους, στος γο­νες, στ παι­δι κα σ πολ­λος λ­λους πο ­να­ζη­τον λύ­ση στ προ­βλή­μα­τα τς ο­κο­γέ­νει­ας κα γε­νι­κό­τε­ρά τς κοι­νω­νί­ας μας.
 ­πι­λέ­ξα­με ς πρ­το μά­θη­μα ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, δι­ό­τι ε­ναι ­να θέ­μα ν­δι­α­φέ­ρον, ­πί­και­ρο, σπου­δα­ο κα βα­σι­κό. Συλ­λέ­ξα­με, π’ ­λα τ ρ­γα το Ι.Χ., μι­κρς πε­ρι­κο­πς κα χω­ρί­α, στ ­πο­α ­ε­ρς Πα­τρ το­νί­ζει τ με­γα­λε­ο τς ΑΓΑΠΗΣ κα μ λό­γο πρα­κτι­κ κα ­πλό μς κα­θο­δη­γε στν δρό­μο α­τς τς με­γά­λης ­ρε­τς.

                         ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ (το  . Χρυ­σο­στό­μου)2 .      
Α΄ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

    Ε­ναι με­γα­λύ­τε­ρη π’ ­λες τς ­ρε­τές. Πη­γ ­πεί­ρων ­γα­θν. ­νώ­τε­ρη ­π τ θαύ­μα­τα, λ­λ κα τν ­κα­νό­τη­τα το θαυ­μα­τουρ­γεν. Πη­γ γεν­ναι­ό­τη­τας, ν­δρεί­ας κα χα­ρς.  Φέρ­νει ε­ρή­νη κα ­μό­νοι­α.  ­νώ­τε­ρη ­π τν παρ­θε­νί­α. Χω­ρς πό­λε­μο κα μά­χες στή­νει τρό­παι­α.  Συν­θέ­τει κα σφίγ­γει τ ζω­ή μας. Ε­ναι τ κρι­τή­ρι­ο γι τ σω­τη­ρί­α μας (κα­τ τν Β΄ Πα­ρου­σί­α) κα μς χα­ρί­ζει τν Ο­ρα­νό.
     ­γά­πη κα δι­α­κο­νί­α ε­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ­π κά­θε λ­λο προ­σφι­λες στ Θε­ό. Σ­ζό­μα­στε ­λοι προ­παν­τς μ τν ­γά­πη. ­να­παύ­ει τς τα­ραγ­μέ­νες ψυ­χές. Με­τα­βά­λλει τ ζω­ή μας σ πα­ρά­δει­σο.   Ε­ναι καρ­πς το γ. Πνεύ­μα­τος. Δν τν δι­α­κό­πτει θά­να­τος. Νι­κά­ει τ πάν­τα. ­κό­μη κα τς δο­κι­μα­σί­ες. ­ποιος ­γα­π ε­ναι ­δύ­να­τον ν μι­σε.

Β’  Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
     Ο ε­δω­λο­λά­τρες (κα ­λοι ο ­θε­οι) θαυ­μά­ζουν ­ταν σ δον ν συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σαι μ τρό­πο πρ­ο κα ­με­ρο κα γλυ­κό. ­ποιος ­γα­πι­έ­ται ε­ναι ­δύ­να­τον ν μι­σε. ­γά­πη ε­ναι τ φάρ­μα­κο τν ψυ­χι­κν μας τραυ­μά­των κα θε­ρα­πεύ­ει τν ψυ­χή. ­γά­πη κά­νει τ μο­να­χι­κ ­το­μα δυ­να­τά, δι­ό­τι τ φέρ­νει σ στε­ν ψυ­χι­κ ­πα­φ μ λ­λα ­το­μα, ­παλ­λάσ­σον­τάς τα ­τσι ­π τ μαρ­τύ­ρι­ο τς μο­να­ξις.
     Ο γο­νες ν προ­τρέ­πουν τ παι­δι τους ν’ ­γα­πον σν ­δελ­φος τος ­πη­ρέ­τες πο ­χουν τν ­δια μ ­λους τος ν­θρώ­πους ν­θρώ­πι­νη φύ­ση (τν ­πο­χ πο ­λε­γε α­τ ­γι­ος ­πι­κρα­το­σε δου­λεί­α). ­γά­πη κά­νει τν θρα­σ ­πο­χω­ρη­τι­κ κα τν α­θά­δη συ­νε­τό, ­κό­μη κι ν ε­ναι κα­νες ­γρι­ό­τε­ρος ­π τ θη­ρί­α (βλέ­πε τος δη­μί­ους τν ­γί­ων μαρ­τύ­ρων). Μ τν ­γά­πη γί­νε­ται ­με­ρό­τε­ρος κα ­π τ πρό­βα­το. ­γά­πη μ­πνέ­ει α­σθή­μα­τα λ­τρου­ι­σμο κα ­δη­γε σ ρ­γα  κοι­νω­νι­κς προ­νοί­ας κα α­το­θυ­σί­ας.
      ­γά­πη κα­τορ­θώ­νει τ πάν­τα. ­ξα­φα­νί­ζει ­λα τ κα­κ κα τ πά­θη. ­να­δει­κνύ­ει τος ν­θρώ­πους ­γί­ους. Ε­ναι τ κύ­ρι­ο γνώ­ρι­σμα το παι­δα­γω­γο, τν δού­λων το Θε­ο κα τν μα­θη­τν το Χρι­στο (ω. Ιγ΄35). ­γά­πη το δα­σκά­λου (το γο­νιο, το συ­ζύ­γου κ.α.) συγ­κι­νε τος μα­θη­τς (παι­διά, συ­ζύ­γους κ.α.) κα τος δι­α­θέ­τει ε­νο­ϊ­κ πρς τ πρό­σω­πο το δα­σκά­λου τους (το γο­νιο κ.α.). Γι’ α­τ κα ε­ναι ­ναγ­και­ό­τε­ρη ­ρε­τ γι τ δά­σκα­λο. ­γά­πη ε­ναι τ μυ­στι­κ τς ­πι­τυ­χί­ας κά­θε παι­δα­γω­γο στ ρ­γο του. Μό­νο το κλει­δ τς ­γά­πης μπο­ρε ν’ ­νοί­ξει τς κλει­στς καρ­δις τν μα­θη­τν (τν παι­διν, τν ­ξο­μο­λο­γού­με­νων κ.α.).
       ­γά­πη ­νώ­νει ­σους ­νή­κουν σ δι­α­φο­ρε­τι­κ τά­ξη (πλου­σί­ους κα φτω­χούς, ­ξυ­πνους κα κου­τούς, κα­λος κα κα­κούς, χω­ρς ν ση­μαί­νει ­τι ­γα­π κα­νες τ κα­κ). χρι­στια­νς ­πε­χθά­νε­ται τν ­μαρ­τί­α, λ­λ ­γα­π κα θε­ρα­πεύ­ει τος κα­κούς. ­γά­πη συγ­κι­νε κα τς πέ­τρι­νες καρ­διές.  μ­πνευ­στς τς ­γά­πης ε­ναι ΧΡΙΣΤΟΣ, σταυ­ρω­μέ­νη ­γά­πη, δι­ό­τι Α­τς βί­ω­σε τν ­γά­πη στν πλη­ρό­τη­τά της κα σ’ ­λο το με­γα­λε­ο της


Γ΄ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

    Δι­η­γε­ται συ­νε­χς τς ε­ερ­γε­σί­ες πο δέ­χε­ται. Πά­σχει γι χά­ρη α­τν πο ­γα­π. Α­τς πό­νος γι τος δο­κι­μα­ζο­μέ­νους ε­φραί­νει τ Θε­ό. ­γρυ­πνε γι τος λ­λους. Προ­τι­μ ν δι­α­τάσ­σε­ται, πα­ρ ν δι­α­τάσ­σει. Προ­τι­μ ν ε­ερ­γε­τε, πα­ρ ν ε­ερ­γε­τε­ται. Κά­νει ,­τι ­ρέ­σει στν ­γα­πώ­με­νο. Ε­ναι α­το­θυ­σι­α­στι­κή. Δν ­πελ­πί­ζε­ται πο­τ γι τν δι­όρ­θω­ση ­κό­μη κα το δι­ε­φθαρ­μέ­νου (πε­ρι­μέ­νει μ ­πο­μο­ν κα προ­σευ­χ τν δι­όρ­θω­ση).
     Κα­τορ­θώ­νει με­γά­λα ρ­γα μέ­σα σ μι­κρ χρο­νι­κ δι­ά­στη­μα (­νοί­γει δρό­μους, γκρε­μί­ζει μ­πό­δι­α, κά­νει θαύ­μα­τα). Δν τν μ­πο­δί­ζουν, ο­τε τν μει­ώ­νουν ­πό­στα­ση, πά­ρο­δος το χρό­νου, ο πει­ρα­σμο κα ο δύ­σκο­λες πε­ρι­στά­σεις (ε­ναι στα­θε­ρ κα ­πο­μο­νε­τι­κή). Δν δι­α­φεύ­γει τν προ­σο­χ­ναι φς κα τ βλέ­πουν ­λοι). Δι­α­κρί­νε­ται γι τν παρ­ρη­σί­α της (τ θάρ­ρος της). Δν ν­τέ­χει τ χω­ρι­σμ κα δν τν ­πο­μα­κρύ­νει κα­νες ­π τ ­γα­πώ­με­νο πρό­σω­πο, ­π τ ­πο­ο δέ­χε­ται ­κό­μη κα τι­μω­ρί­α (βλέ­πε τι­μω­ρί­α δα­σκά­λου, γο­νέ­α, πνευ­μα­τι­κο κ.α.).  ­ποιος ­γα­πά­ει δν συ­νει­σφέ­ρει πο­τ λι­γό­τε­ρο π’ ­σο μπο­ρε. ­ποιος ­γα­πά­ει, κλαί­ει γι κεί­νους πο ­μαρ­τά­νουν.

Δ΄ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

      Ε­ναι μ­φυ­τη, τα­πει­νή, ­κού­ρα­στη, γεν­ναι­ό­δω­ρη. Δν ζη­τε τ συμ­φέ­ρον της, λ­λ τ συμ­φέ­ρον τν λ­λων. Φαν­τά­ζε­ται τος ­πον­τες, πο ­γα­πά­ει, ς πα­ρόν­τες. Αχ­μα­λω­τί­ζει α­τος πο συ­να­να­στρέ­φε­ται.
Ε­ερ­γε­τε, κι ­ταν δν πε­ρι­μέ­νει τί­πο­τε ­π τν ε­ερ­γε­τού­με­νο. Δν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στ λό­για, λ­λ ε­ναι μ­πρα­κτη.

Ε΄ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ.

    κ­δη­λώ­νε­ται ς προ­σω­πι­κ προ­σφο­ρ κα κοι­νω­νι­κ πρό­νοι­α. Συμ­με­τέ­χει στ θλί­ψη κα στ δο­κι­μα­σί­α το πλη­σί­ον. ­πεμ­βαί­νει ­με­σα στς ­νάγ­κες το πλη­σί­ον. ­λέγ­χει ­κεί­νους πο ­γα­π (­πως κα Θε­ός). ­παι­νε γι ν ν­θαρ­ρύ­νει τν συ­νέ­χι­ση τς κα­λς προ­σπά­θει­ας. κ­δη­λώ­νε­ται ς ψυ­χι­κ ­πα­φ (­χι ­πι­φα­νει­α­κ) πο ε­ναι βά­ση τς ­γω­γς. κ­δη­λώ­νε­ται ς συμ­με­το­χ στν πό­νο ­κεί­νων πο τν ­δι­κον κα τν βλά­πτουν.  Βο­η­θ τος πα­ρα­στρα­τη­μέ­νους γι ν δι­ορ­θω­θον (μ δι­ά­κρι­ση κα προ­σευ­χή).  δά­σκα­λος ( πα­τέ­ρας, μη­τέ­ρα, σύ­ζυ­γος κ.α.) πεν­θε γι τς πα­ρε­κτρο­πς τν μα­θη­τν τον παι­διν κ.λ.π.). γ­κα­λιά­ζει τν ­μαρ­τω­λ πο ­πέ­στρε­ψε μ με­τά­νοι­α.  Δεί­χνει ζω­η­ρ ν­δι­α­φέ­ρον γι τ ­δι­ά­φο­ρα μέ­λη το Σώ­μα­τος το Χρι­στο. Δα­κρύ­ζει κα φρον­τί­ζει γι κεί­νους πο πί­πτουν κα κιν­δυ­νεύ­ουν.

ΣΤ΄ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

      ­γά­πη κά­νει τν ψυ­χ πι­ ε­ρύ­χω­ρη ­π τν Ο­ρα­ν, ­στε ν χω­ρά­ει τος πάν­τες, χω­ρς δι­α­κρί­σεις. χρι­στια­νι­κ ­γά­πη δν ε­ναι στε­νό­καρ­δη, λ­λ γ­κα­λιά­ζει τος πάν­τες μ στορ­γή. Δν πρέ­πει ν μει­ώ­νε­ται κα­θό­λου ­γά­πη κα συμ­πά­θει­ά μας πρς τος ν­θρώ­πους πο βρί­σκον­ται ­ξω ­π τ χ­ρο τς κ­κλη­σί­ας κα μς πλη­γώ­νουν. Θ κά­νου­με δι­ά­λο­γο μ’ α­τος ρ­κε ν δέ­χον­ται τ δι­ά­λο­γο. Ν’ ­πλώ­νου­με χέ­ρι βο­η­θεί­ας κα στν κο­σμι­κ ν­θρω­πο πο βρί­σκε­ται σ δύ­σκο­λη θέ­ση, για­τί ε­ναι ­δελ­φός μας κα ­γι­ος στ ζω­ (δυ­νά­μει ε­μα­στε ­λοι ­γι­οι, ­φο ­χου­με, ς ε­κό­νες Θε­οί, ν γί­νου­με ­γι­οι). ­γά­πη γ­κα­λιά­ζει κι ­κεί­νους πο ­χουν ­πο­μα­κρυν­θε ­π κον­τά μας. Ε­ναι ­δύ­να­τη σω­τη­ρί­α μας, ν δν φρον­τί­σου­με γι τ σω­τη­ρί­α το πλη­σί­ον μας.

 Ζ΄ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΕΝΟΥΣ.
                                                                                                            
     ­ταν πο­νο­με, θλι­βό­μα­στε κα θρη­νο­με γι τ κα­τάν­τη­μα τν κα­κν κα πα­ρα­στρα­τη­μέ­νων ­πάρ­χουν λ­πί­δες ν με­τα­νο­ή­σουν κα ν συ­νέλ­θουν. Ν προ­λα­βαί­νου­με τς πτώ­σεις τν ­δελ­φν μας κι ν πέ­σουν ν σπεύ­δου­με ν τος ση­κώ­σου­με. Ν δί­νου­με χέ­ρι βο­η­θεί­ας στν ­μαρ­τω­λ πο πα­ρα­με­λε τ σω­τη­ρί­α του. Ν  φρον­τί­ζου­με γι τ δι­ε­στραμ­μέ­να κα ρ­ρω­στα μέ­λη το Σώ­μα­τος τς κ­κλη­σί­ας, ν τ δι­ορ­θώ­νου­με κα ν τ θεραπεύουμε.  Όσο κι αν φαί­νον­ται ­θε­ρά­πευ­τα ρ­ρω­στοι,  ­μες ν συ­νε­χί­ζου­με τν θε­ρα­πεί­α. Ν μν κ­θέ­του­με τος κα­κούς, λ­λά, ­σο ε­ναι δυ­να­τό, ν τος κα­λύ­πτου­με (ν μν φα­νε­ρώ­νου­με τ ­μαρ­τή­μα­τά τους, ν μν τος κα­τα­κρί­νου­με κ.λ.π.).
     Ο ­τε­λες κα ­δύ­να­μοι ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρο ­νάγ­κη ­π με­γα­λύ­τε­ρη φρον­τί­δα. Ο πνευ­μα­τι­κο ­δη­γο (πνευ­μα­τι­κο πα­τέ­ρες, δά­σκα­λοι, γο­νες κ.α.) πρέ­πει ν συμ­πά­σχουν μα­ζ μ’ α­τος πο ­μαρ­τά­νουν.  Ν πεν­θο­με γι τ ψυ­χι­κ τραύ­μα­τα τν συ­ναν­θρώ­πων μας, ­φο ε­ναι μέ­λη το ­δί­ου σώ­μα­τος. Τ κε­φά­λι δν ­δι­α­φο­ρε πο­τ γι τ τραυ­μα­τι­σμέ­νο πό­δι. Σ’ ­κεί­νους πο με­τα­νο­ον ν παί­ζου­με τ ρό­λο το πα­τέ­ρα (τς πα­ρα­βο­λς το ­σώ­του υ­ο) κα ­χι τ ρό­λο το δι­κα­στ. Ν’ ­πλώ­νου­με τ δί­χτυ τς ­γά­πης κα ν ρί­χνου­με τ γλυ­κ γ­κί­στρι τς συμ­πά­θει­ας γι ν ­να­σύ­ρου­με ­π τ βά­θος τς κα­τα­στρο­φς α­τος πο πα­ρα­σύρ­θη­καν. Χρι­στς ­φη­σε τν πόρ­νη ν ­σπα­σθε τ πό­δια Του κα ν τ σπογ­γί­σει μ τ μαλ­λιά της. Ν μι­σο­με τν κα­κί­α, λ­λ ν ­γα­πο­με τος κα­κος.

 Η΄ Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ.

     Μι­με­ται τ Θε­ ­κε­νος πο ε­ερ­γε­τε τος ­χθρούς του, ­στω κι ν μέ­νουν ­δι­όρ­θω­τοι. Κα Θε­ς τ ­διο κά­νει. ­να­τέλ­λει τν ζω­ο­γό­νο ­λι­ο Του κα γι τος πο­νη­ρος κα γι τος ­γα­θος κα στέλ­νει τ βρο­χή Του στ χω­ρά­φια κα τν δι­καί­ων κα τν ­δί­κων. ­κε­νοι πο μς ­δι­κον ε­ναι ρ­ρω­στοι κα πρέ­πει ν τος ν­τι­με­τω­πί­ζου­με μ ­γά­πη κα συμ­πά­θει­α, ­πως τος ρ­ρώ­στους πο δν συ­νερ­γά­ζον­ται πο­τέ.
     Ν ν­τι­με­τω­πί­ζου­με τος ­χθρούς μας ς ε­ερ­γέ­τες, για­τί μς βο­η­θον στν κά­θαρ­ση τς ψυ­χς μας κα στν ­πο­δο­χ τν προ­σευ­χν μας ­π τ Θε­ό. ­ποιος ­φθα­σε σ’ α­τ τ ση­με­ο,  στν Βα­σι­λεί­α το Θε­ο θ χο­ρεύ­ει μ τος μάρ­τυ­ρες κα θ ­χει μπρο­στ στ Θε­ τν παρ­ρη­σί­α τν γ­γέ­λων.  ­ταν ­γα­πο­με τος ­χθρούς μας κα τος ε­ερ­γε­το­με, ο­σι­α­στι­κά, ­λε­ο­με τν ε­σπλα­χνί­α το Θε­ο. Κα ο κα­κο ε­ναι μέ­λη το σώ­μα­τός μας.

 Θ΄ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.

     Δν πρέ­πει ν μι­σο­με τος α­ρε­τι­κούς, λ­λ προ­σπα­θο­με ν τος πεί­σου­με ν ­πι­στρέ­ψουν στν κ­κλη­σί­α. λό­γος μας ς ­πλο στ δι­ά­λο­γο μ τος α­ρε­τι­κος δν κτυ­πά­ει γι ν τος ρί­ξει κά­τω, λ­λ γι ν τος σώ­σει. Θ τος συμ­βου­λεύ­σου­με μ ­γά­πη πρώ­τη κα δεύ­τε­ρη φο­ρ (Τίτ. Γ΄10) κι ν μ­μέ­νουν στν πλά­νη θ τος γ­κα­τα­λεί­ψου­με μ λύ­πη κα προ­σευ­χή. φα­να­τι­σμς κα μι­σαλ­λο­δο­ξί­α ε­ναι ξέ­να πρς τν χρι­στι­α­νι­σμό. Ε­μα­στε κον­τ στος λ­λους κα τος ε­ερ­γε­το­με ­λους, λ­λ ­ταν ­μως δι­α­φω­νον μα­ζί μας, στς ­λή­θει­ες τς πί­στε­ως, ν τος θε­ω­ρο­με ξέ­νους κα βαρ­βά­ρους. (­ρα, μπο­ρο­με ν ­χου­με φι­λί­ες κα συ­να­να­στρο­φς μ τος α­ρε­τι­κούς; ­σφα­λς, ­χι). ν­θρω­πος ­λη­θι­νς ε­ναι μό­νο ­κε­νος πο πι­στεύ­ει μ ­κρί­βει­α τ δόγ­μα­τα τς πί­στε­ως.

 Ι΄  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ.

    πα­τέ­ρας, κι ­ταν ­κό­μη ­πει­λε ­τι θ γ­κα­τα­λεί­ψει τ ­τα­κτα παι­διά του, δν τ γ­κα­τα­λεί­πει, λ­λ πε­ρι­μέ­νει ν σω­φρο­νι­σθον. Ο πα­τέ­ρες ε­ναι συγ­κα­τα­βα­τι­κο στς ­δυ­να­μί­ες τν παι­διν τους, ­πι­μέ­νουν στ δι­όρ­θω­σή τους κα σκε­πά­ζουν τς ­πο­νεί­δι­στες πρά­ξεις τους. Ο πα­τέ­ρες λιώ­νουν, ­ταν βλέ­πουν τ παι­διά τους ν ­τα­κτον ν ­πο­φέ­ρουν, κα γι’ α­τ ε­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ­π’ ­σο πρέ­πει συγ­χω­ρη­τι­κοί.

 ΙΑ΄ Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.

      μη­τέ­ρα ε­ναι ­πό­δειγ­μα α­το­θυ­σι­α­στι­κς ­γά­πης.  ν μπο­ρο­σε, θ προ­τι­μο­σε ν πά­ρει τ θέ­ση το ρ­ρω­στου παι­διο τς (­σφα­λς, πρό­κει­ται γι τν χρι­στια­ν μη­τέ­ρα. Σή­με­ρα, πολ­λς μη­τέ­ρες ­με­λον γι τν ψυ­χι­κ ­γεί­α τν παι­διν τους, τ σκαν­δα­λί­ζουν κα τ σκο­τώ­νουν μ τς ­κτρώ­σεις). Ε­ναι φό­νισ­σες ο μη­τέ­ρες πο ­π νο­ση­ρ ­γά­πη θέ­λουν ν κρα­τον τ παι­δι κον­τά τους, ­κό­μη κι ­ταν τ συμ­φέ­ρον τους ­παι­τε (γά­μος κ.λ.π.) τν ­πο­δέ­σμευ­σή τους ­π α­τές. γε­μά­τη ­π ­λη­θι­ν στορ­γ μη­τέ­ρα ­πο­μα­κρύ­νει τ παι­δί της ­π τ σπί­τι, ­ταν τ κα­θ­κον τ κα­λε, κα ­πο­μέ­νει τν ­πο­χω­ρι­σμό.

 ΙΒ΄ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΙΝΕΣ.

    Ν ε­μα­στε πρό­θυ­μοι πε­ρισ­σό­τε­ρο ν ε­ερ­γε­το­με, κα λι­γό­τε­ρο ν τι­μω­ρο­με. ν ­λοι ­γα­πο­σαν κα ­γα­πι­όν­του­σαν, θ ­ταν ­γνω­στο κόμη κα τ ­νο­μα τς κα­κί­ας κα δ θ χρει­ά­ζον­ταν ο νό­μοι, δι­κα­στή­ρι­α κα τι­μω­ρί­ες. Κα τι­μω­ρί­α, ­ταν ­χει κί­νη­τρο τν ­γά­πη, ε­ναι ­φέ­λι­μη (ε­δος ε­ερ­γε­σί­ας).

 ΙΓ΄ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

     Ο γο­νες θ ­γα­πον τ παι­δι μ μέ­τρο κα δ θ δι­στά­ζουν   ν τ δι­ορ­θώ­σουν. Ο γο­νες πο ­χουν ­τα­κτα παι­διά, δν τος κά­νουν α­στη­ρς πα­ρα­τη­ρή­σεις, γι ν μν ­ξο­κεί­λουν σ με­γα­λύ­τε­ρη κα­κί­α.

 ΙΔ΄ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

    Δν πρέ­πει ν ε­μα­στε φι­λό­στορ­γοι, πρέ­πει ν γνω­ρί­ζου­με κα τν τέ­χνη τς ­γά­πης, πς δη­λα­δ θ με­τα­χει­ρι­ζό­μα­στε τος ­γα­πη­μέ­νους μας. ­γά­πη πρέ­πει ν ε­ναι τ μο­να­δι­κ κρι­τή­ρι­ο τς ­γω­γς. συμ­βου­λ πρέ­πει ν δί­νε­ται μ ­γά­πη, για­τί μό­νον τό­τε θ φέ­ρει καρ­πούς. ­ποιος συμ­βου­λεύ­ει μ χο­λή, ρ­γ κα φορ­τι­κό­τη­τα, δν ­πη­ρε­τε τν ν­θρω­πο, λ­λ τ διά­βο­λο. ­μοι­βαί­α ­γά­πη ε­ναι ­ναγ­καί­α, λ­λ κα ε­κο­λη κα ε­χά­ρι­στη ( μο­νό­πλευ­ρη ­γά­πη ­χει πολ­λς δυ­σκο­λί­ες κα ε­ναι σταυ­ρός).

 ΙΕ΄ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

    ­γά­πη ε­ναι σπά­νι­α κα κιν­δυ­νεύ­ει ν ­ξα­φα­νι­στε ( σή­με­ρα ). Τ ­πο­δει­κνύ­ει δι­αί­ρε­ση με­τα­ξύ των ν­θρώ­πων (σχί­σμα­τα, δι­α­ζύ­γι­α κ.λ.π.). λ­λει­ψή της ­δη­γε στν ­πε­ρη­φά­νεια. πε­ρι­φρό­νη­ση τς φι­λί­ας κα τς ­γά­πης μα­στί­ζει τ ν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Α­τί­α ­λων τν κα­κν ε­ναι λ­λει­ψη τς ­γά­πης.  ν δν ­πο­κτή­σου­με τν τέ­λει­α ­γά­πη, δν μς σ­ζει ο­τε ­κτη­μο­σύ­νη, ο­τε τ μαρ­τύ­ρι­ο. ­κε­νος πο δν ­χει στ ψυ­χ του ­γά­πη, μοιά­ζει μ τος νε­κρος κα ­ναί­σθη­τους … λ­λ ε­ναι κα ­πο­κρου­στι­κς κα κου­ρα­στι­κς (σκε­φθε­τε ν ­πι­κρα­τε α­τ μέ­σα στν ο­κο­γέ­νει­α κ.α. ).
     Δν ­πάρ­χει πι­ ­χρη­στος ν­θρω­πος ­π ­κε­νον πο δν ξέ­ρει ν ­γα­πά­ει. ­γά­πη συ­νή­θως ε­ναι ­δι­ο­τε­λής. ­γα­πο­με ­κεί­νους ­π τος ­ποί­ους κά­τι πε­ρι­μέ­νου­με. Τί­πο­τε δν ­ξορ­γί­ζει τ Θε­ό, ­σο ­σπλα­χνί­α. ­λα τ κα­τορ­θώ­μα­τα, χω­ρς τν ­γά­πη, ε­ναι μά­ται­α. γνώ­ση χω­ρς ­γά­πη. ­δη­γε στν ­λα­ζο­νεί­α, στς δι­αι­ρέ­σεις κα στ σχί­σμα­τα. 
 1.  (ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΠΑΤΑΚΑ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΛΟΥ.
2.    2.    ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΤΡΑΤΟΜΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ  ΧΑΡΩΝΗ :  «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΊΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ». ΑΘΗΝΑ 1996,  ΤΟΜΟΣ Α΄.